Παρασκευή 20 Νοέμβρη. Το 19ο κεφάλαιο του πιο πάνω τόμου, γραμμένο απ’ τον Jacob Levish (που έχει ασχοληθεί, μεταξύ άλλων, με τον ιμπεριαλισμό της υγείας…) έχει τίτλο: Διαταράσσοντας την Παγκόσμια υγεία: Το ίδρυμα Gates και η μπίζνα των εμβολίων.
Ευτυχώς αυτό είχε δημοσιευτεί απ’ τον εκδοτικό οίκο Routledge στα τέλη του 2018, οπότε γλύτωσε απ’ την κατηγορία της «συνωμοσιολογίας»… Δυστυχώς που δεν το έχουμε διαβάσει. Να ωστόσο μια μικρή παράγραφος:
…Το concept της ταραχοποιού καινοτομίας μπήκε στην θεωρία του management στα τέλη της δεκαετίας του 1990 σε μια στιγμή που το παγκόσμιο κεφάλαιο, απελευθερωμένο μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ξεκίνησε να διαλύσει τα παλιά μονοπώλια με σκοπό να ανοίξει χώρο για την δημιουργία καινούργιων. Αυτός ο όρος είναι κολακευτικός για τους επιχειρηματίες, επειδή υπαινίσσεται την ύπαρξη θεωρίας, αλλά στην πραγματικότητα περιγράφει μια διαδικασία τόσο παλιά όσο ο καπιταλισμός ο ίδιος: την λίγο πολύ ανελέητη αναδιάρθρωση των κάθε φορά υπάρχοντων συστημάτων και κανόνων για να δημιουργηθεί χώρος για ακόμα πιο κερδοφόρους αντικαταστάτες.
Αρχικά συνδεδεμένο με start-ups υψηλής τεχνολογίας, το concept έγινε κεντρικό στην επιχειρηματική ιδεολογία και τώρα εφαρμόζεται στις νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» σε κάθε τομέα: μειώσεις εργαζόμενων που έγιναν εφικτές απ’ την αυτοματοποίηση και το ψηφιακό outsourcing, μέτρα εναντίον των συνδικάτων που έχουν στόχο την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων σχολείων, ενίσχυση της αγοράς των ιδιωτικών ασφαλιστικών υγείας, κλπ. Καινούργιοι φιλάνθρωποι τείνουν με φυσικό τρόπο να εφαρμόζουν τέτοιου είδους επιχειρηματικές πρακτικές στις αγαθοεργές δράσεις τους· συνεπώς η «διαταραχή» έχει γίνει μοτό και καθοδηγητική αρχή στο πεδίο της φιλανθρωπίας. Για τον Bill Gates, που έγινε το πλουσιότερο ανθρώπινο ον στον κόσμο μέσω αξιοσημείωτα μονοπωλιακών επιχειρηματικών πρακτικών, το πεδίο της δημόσιας υγείας προσέφερε ένα παγκόσμιο εργαστήριο για ακόμα περισσότερους πειραματισμούς στις ταραχοποιές στρατηγικές…
Εδώ είμαστε! Όχι με τον κυρ Βασίλη πάνω στον σβέρκο μας – τον θεωρούμε έναν (αποτυχημένο αν και πάντα ζάμπλουτο!) «εκπρόσωπο τύπου» μερικών απ’ τις πιο επιθετικές αμερικανο-αγγλικές καπιταλιστικές «συμμαχίες». Εδώ είμαστε με την disruptive innovation σαν μεθοδευμένη “κρίση υγείας”! Και, στη συνέχεια, σαν φόβους, παράλυση, μαζικές φυλακίσεις, μαζική κατάρρευση της υγείας (που πρόκειται να σωθεί…): πώληση λιανική, πάρε κόσμε!
Σ’ αυτήν την κλίμακα των (καπιταλιστικών) πραγμάτων μόνο οι εντελώς αγράμματοι και λειτουργικά αναλφάβητοι caradinieri (ή και «ειδικοί») θα διατύπωναν (τραυλίζοντας, ως συνήθως) αντιρρήσεις. Την καπιταλιστική εξέλιξη μπορούν οι επιτήδειοι λακέδες της να προσπαθήσουν να την κουκουλώσουν· δεν μπορούν όμως να την παρουσιάσουν σαν εκστρατεία αρετής!
Όμως αλλού είναι το ριζικό πολιτικό πρόβλημα της εποχής, το έδαφος στο οποίο πατάνε τα αφεντικά: στο πως η μικροκλίμακα αυτών των υπερφίαλων Εγώ που έσπειραν 4 γεμάτες δεκαετίες (δυο γενιές τουλάχιστον!) νεοφιλελευθερισμού μπορεί να αποδεχθεί (και, στη συνέχεια, να αναλύσει) ή όχι το γεγονός ότι υπάγεται σε κινήσεις και έργα μεγάλης έως πολύ μεγάλης κλίμακας (απ’ την μεριά των αφεντικών). Τέτοιας κλίμακας που μόνο η οργάνωση (και άρα ο σοβαρός μετριασμός των Εγω-ισμών) μπορεί να σηκώσει αποτελεσματικά το ανθρώπινο μπόι.
Όσο το «είμαι καλά» ή/και το «δεν είμαι καλά» απωθεί το γεγονός ότι είναι πια η βιομηχανία της υγείας (με όλα της τα εξαρτήματα) και όχι η αυτ-επίγνωση που ορίζει την «αρρώστια»· και ότι σ’ αυτή τη διαδικασία η “ενσωματωμένη επιστήμη” είναι τόσο “επιστήμη” όσο “δημοσιογράφοι” ήταν εκείνοι που είχαν ενσωματωθεί στον αμερικανικό στρατό κατοχής στο αφγανιστάν και στο ιράκ, τόσο θα καταρρέει κάτω απ’ τι βάρος των φόβων… Κι αυτής της πολιτικής α-νοησίας που λανσάρεται σαν «κοινή λογική».
(φωτογραφία: Κανονικά αυτός που κάνει σερφ είναι ο καρχαρίας…)