Σάββατο 15 Ιούλη. Είναι διεθνώς γνωστό ότι η τουριστική βιομηχανία σε περιοχές σαν την Μεσόγειο είναι αποφασιστικός παράγοντας για την ερημοποίηση μεγάλων χερσαίων και νησιωτικών ζωνών.
Τι συμβαίνει; Τα υδάτινα υποθέματα στο χείλος της Μεσογείου όχι μόνο δεν είναι απεριόριστα αλλά είναι, συνήθως, λειψά. Επιπλέον υπόκεινται στις κλιματολογικές διακυμάνσεις. Σε διάφορες περιπτώσεις είναι οριακά.
Ανάμεσα στα άλλα ο τουρισμός είναι μια φάμπρικα έντασης κατανάλωσης γλυκού νερού. Πολλές έρευνες αλλά και η κοινή εμπειρία δείχνουν ότι οι πρωτοκοσμικοί υπήκοοι και γενικά οι τουρίστες χρησιμοποιούν (ή, πιο σωστά, σπαταλούν) πολλαπλάσιες ποσότητες νερού όταν κάνουν διακοπές σε σχέση με την υπόλοιπη συνηθισμένη ζωή τους, στα σπίτια τους. Αυτό, συν διάφορες κυριλέ «δραστηριότητες» όπως τα γήπεδα γκολφ σε πεντάστερα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, στραγγίζουν τα υδάτινα υποθέματα σε περιοχές που, σε γενικές γραμμές, δεν κολυμπάνε στο καθαρό νερό· το αντίθετο.
Σε διάφορα ελληνικά νησιά αυτή η κατάσταση εμφανίζεται και φέτος σαν λειψυδρία. Δεν πρόκειται για τις συνηθισμένες ανάγκες των ντόπιων, αλλά για τις έκτακτες μαζικές ανάγκες των τουριστών. Το πρόβλημα λύνεται μέσα από το εμπόριο νερού («νερουλάδικα») ή τις εγκαταστάσεις αφαλάτωσης, που ωστόσο δεν αφορούν το πόσιμο νερό – εκεί το εμπόριο (εμφιαλωμένου) ανθεί, με μεγάλα κέρδη.
Αυτό θα έπρεπε να θεωρηθεί απλά κουκούλωμα μιας διαδικασίας εμπορευματοποίησης που αφαιρεί και φυσικούς πόρους από διάφορα σημεία της επικράτειας και τους μεταφέρει (μέσω της τουριστικής κατανάλωσης), με την μορφή κερδών, στις τσέπες των μικρών, μεσαίων και μεγάλων επιχειρηματιών τουρισμού.
Πέρα απ’ την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας τα αφεντικά της τουριστικής βιομηχανίας εκμεταλλεύονται το ίδιο άγρια τα φυσικά υποθέματα. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε διάφορα τέτοια ελληνικά παραδείγματα, αλλά το ζήτημα είναι (και γίνεται όλο και πιο έντονα) γενικό.