Πέμπτη 3 Σεπτέμβρη. Όταν τα (αστικά) συντάγματα γίνονταν κουρέλια, όχι απλά δεν είπαν τίποτα· χειροκροτούσαν! Ήταν για λόγους «δημόσιας υγείας» είπαν οι φίλοι της καραντίνας, και ως εκ τούτου, επειδή «η υγεία είναι πάνω απ’ την ελευθερία» (έτσι είπαν) ας πάνε στην ευχή του μεγαλοαδύναμου και όλες οι συνταγματικές κατοχυρώσεις των ελευθεριών για τις οποίες κάποτε χύθηκε αίμα… (Είπαν μάλιστα μερικά γατόνια ότι εφόσον το «κράτος γίνεται αντικαπιταλιστικό» δεν μπορούν παρά να το στηρίξουν… Μπράβο!)
Τώρα που είναι πιθανό ότι η (αστική) νομοθεσία σε ότι αφορά τις εργασιακές σχέσεις θα γίνει κουρέλι, ίσως κομπιάσουν λίγο. Φυσικά ο μικροαστικός καιροσκοπισμός είναι αθάνατος· οι δε «επαναστατικές» εκδοχές του είναι, απλά, ασύλληπτες. Οι φίλοι της καραντίνας και κάθε απαγόρευσης προσπαθούν αφενός να συνεχίσουν να είναι τέτοιοι, αφετέρου να φαντασιώνονται ότι ο «κρατικός αντικαπιταλισμός» μπορεί να σπρωχτεί ως το σημείο να καταργήσει την μισθωτή εργασία και να επιδοτεί το «δικαίωμα στην τεμπελιά».
Το ρημαδογκουβέρνο, αφού έσωσε την κοινωνία απ’ του χάρου τα δόντια (και δέχτηκε τα συγχαρητήρια γι’ αυτό…) συζητάει την νομοθέτηση του εξής: όποιος μισθωτός οδηγείται σε κατ’ οίκον εγκλεισμό (καραντίνα) για λόγους «δημόσιας υγείας» (για δυο βδομάδες) επιστρέφοντας στη δουλειά θα πρέπει να «αναπληρώσει» τον χρόνο εργασίας του εγκλεισμού του, κάνοντας υπερωρίες· απλήρωτες φυσικά, εφόσον στη διάρκεια του εγκλεισμού πληρωνόταν. «Λογικό» δεν είναι;
Όχι βέβαια – είναι λογικό μόνο για τα αφεντικά (που τα τσάκισε ο «κρατικός αντικαπιταλισμός», ε;). Με βάση την ισχύουσα νομοθεσία ένας εργαζόμενος που παρά την θέλησή του δεν μπορεί να δουλέψει (για οποιονδήποτε λόγο) για ένα μήνα δικαιούται τον μισθό του· και δεν χρωστάει δουλειά στο αφεντικό! Πέρα απ’ αυτό, ο κατ’ οίκον εγκλεισμός για λόγους «δημόσιας υγείας» εμπίπτει στην περίπτωση «ασθένεια μισθωτού». Στην οποία ξέρουμε τι ισχύει. Και σε καμμία περίπτωση ο μισθωτός που έχει άδεια για λόγους υγείας δεν χρωστάει εργασία σε κανέναν! Αλλά αυτά είναι κάτω απ’ την “covid αναδιάρθρωση” της δημόσιας υγείας…
Όταν άρχισε να ξεδιπλώνεται αυτό που εμείς χαρακτηρίσαμε υγιεινιστική τρομοεκστρατεία οι φίλοι της καραντίνας πανηγύρισαν για την «κρατική φροντίδα». Ζητούσαν μάλιστα την επέκτασή της παντού. Είπαν δηλαδή ότι στην 3η δεκαετία του 21ου αιώνα, με τον καπιταλισμό full gear, με μια εξελισσόμενη παγκόσμια κρίση / αναδιάρθρωση και με την 4η βιομηχανική επανάσταση να έχει ξεκινήσει, είπαν λοιπόν ότι η «δημόσια υγεία» και η «προστασία» της είναι έξω και πάνω απ’ τον καπιταλισμό, πάνω και έξω απ’ τον ταξικό ανταγωνισμό· ότι η σωστή εργατική στάση είναι η αποδοχή της τρομοκρατίας, η ενσωμάτωσή της και η απαίτηση για κλείσιμο των μαγαζιών· είπαν επίσης ότι δεν χρειάζεται να πληρώνουν τα αφεντικά τους εργατικούς μισθούς απ’ τα συσσωρευμένα κέρδη τους, αλλά μια χαρά είναι το κράτος να δίνει επιδόματα· είπαν τέτοια σπουδαία πράγματα χωρίς να αναρωτηθούν αν «όλα εδώ πληρώνονται».
Η πραγματικότητα εκδικείται. Το ρημαδογκουβέρνο μπορεί να νομοθετήσει το πιο πάνω, ή να κάνει κάποιον ελιγμό. Τα ντόπια αφεντικά όμως έχουν το δικό τους, πραγματικό σύνταγμα των συσχετισμών δύναμης. Και, δρώντας «κάτω απ’ τα ραντάρ» θα επιβάλλουν (αν δεν το κάνουν ήδη) το εργασιακό χρέος (των απλήρωτων υπερωριών). Λίγο κλάψα, λίγο φοβέρα, λίγο «να βάλουμε όλοι πλάτη να κρατήσουμε την επιχείρηση που μας δίνει ψωμί», τα γνωστά.
Κι εκεί η υπεράσπιση της καθεστωτικής κατάργησης των συνταγματικών κανόνων θα κουτουλάει με τις φαντασιώσεις για κάποιου είδους διεκδικήσεις που θα σέβονται όμως την «προστασία της δημόσιας υγείας» απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες και τους λακέδες τους· θα σέβονται τον «πόλεμο» (κατά του αόρατου εχθρού…)· θα σέβονται την «έκτακτη ανάγκη» και θα ζητούν μάλιστα την ισχυροποίησή της… αλλά θα απαιτούν και δωρεάν γάζες για όσους ζουν και πεθαίνουν στα χαρακώματα…
Και ο πόλεμος θα συνεχιστεί…