Κυριακή 30 Αυγούστου. Η πρωτοβουλία της ACU είναι η δεύτερη που προσέχουμε στη γερμανία. Η προηγούμενη, με τίτλο (στα αγγλικά) “Medical Professionals and Sciendists for Health, Freedom and Democracy”) εκδηλώθηκε με τους ίδιους πάνω κάτω στόχους, κάποια στιγμή τον Ιούνιο. Δεν ξέρουμε τις σχέσεις μεταξύ των δύο πρωτοβουλιών. Μας δημιουργούνται όμως ένα ή δύο ερωτήματα, που θα άξιζε να σκεφτούμε. Μπορούν οι αιρετικοί γιατροί, σήμερα, να δημιουργήσουν οι ίδιοι ένα κίνημα ενάντια στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία; Και μπορούν οι αιρετικοί γιατροί, σαν γιατροί, σαν διαχωρισμένοι ειδικοί δηλαδή, να μιλήσουν για ένα θέμα που στο μεγαλύτερο μέρος του χρησιμοποιεί την ιατρική σαν προκάλυψη για να κρυφτούν οι ουσιαστικοί, πολιτικοί σκοποί των τρομοκρατών;
Για το Sarajevo / ασταμάτητη μηχανή το ξέσπασμα αυτής της τρομοκρατικής εκστρατείας δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Αλλά αυτό οφείλεται μάλλον στα «παράξενα» και, κυρίως, θεωρούμενα «περιθωριακά» ενδιαφέροντα της πολιτικής, εργατικής, ανταγωνιστικής κριτικής μας εδώ και πολλά χρόνια. Απ’ την δεκαετία του ’90 ήδη… Για τις πρωτοκοσμικές κοινωνίες, συμπεριλαμβανόμενων των πιο (έτσι νομίζουν…) «εξτρεμιστικών / επαναστατικών κύκλων» τους, επρόκειτο για κυριολεκτικό αιφνιδιασμό. Για να το πούμε ωμά: οι κατά την γνώμη τους «εχθροί του συστήματος» πιάστηκαν με τα βρακιά κατεβασμένα. Κι ένα μεγάλο μέρος τους κρατικοποιήθηκε, δηλώνοντας «πειθαρχημένοι στρατιώτες του πολέμου στον αόρατο (και άγνωστο…) εχθρό».
Υπ’ αυτές τις συνθήκες δεν θα μπορούσε να μιλήσει κάποιος καν και καν για «πολιτικό κενό». Μάλλον η πολιτική αφασία είναι πιο κατάλληλος όρος. Σα να εξαφανίστηκαν τα πάντα απ’ τα μυαλά και τον ορίζοντα, σα να εξαφανίστηκαν ο καπιταλισμός και οι κρίσεις / αναδιαρθρώσεις του, το κράτος σαν κόμμα των αφεντικών, η ιδεολογία, τα μαζικά μέσα εξαχρείωσης, ο ρόλος των αντιsocial media, σαν όλα αυτά να εξαφανίστηκαν λοιπόν με μαγικό τρόπο. Και σα να απέμεινε ένα θέατρο σκιών, παντού το ίδιο, η σκιά της «ανθρωπότητας» απ’ την μια μεριά, η σκιά ενός ιού απ’ την άλλη· και στη μέση οι παίκτες, τα κράτη, βαθιά σπλαχνικά και ανθρωπιστικά, σαν άη Γιώργηδες να προσπαθούν να σκοτώσουν το κτήνος.
Δεν έγινε κάποια ξαφνική διανοητική υποχώρηση. Μάλλον εκδηλωθηκε η πραγματική διανοητική χρεωκοπία σ’ όλο της το μεγαλείο! Τα πιο φτηνά κόλπα της καθεστωτικής δημαγωγίας και του Θεάματος (π.χ. τα φορτηγά με τα φέρετρα…) και οι πιο εξώφθαλμες πρακτικές συγκινησιακής χειραγώγησης (π.χ. τα θανατόμετρα), που μέχρι πριν λίγες δεκαετίες θα γίνονταν καταγέλαστα απ’ την πρώτη στιγμή, τώρα έγιναν αποδεκτά όχι απλά σαν «πραγματικότητα». Αλλά σαν Η “πραγματικότητα”. Η ΜΟΝΗ “πραγματικότητα” που δαγκώνει και ξεσκίζει όποιον τολμήσει να φωνάξει … μα ο βασιλιάς είναι γυμνός!!
Ήταν αναμενόμενο ότι χωρίς συγκροτημένο αντίπαλο η τρομοεκστρατεία θα διέσχιζε και θα έσκιζε διαγώνια όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά λείψανα και απολιθώματα του 20ου αιώνα (είτε το καταλαβαίνουν ότι είναι τέτοια είτε όχι). Σε ορισμένες περιπτώσεις οι βιωματικές, ζωϊκές αντιδράσεις ταυτίστηκαν ακαριαία με επιλεγμένες περσόνες του θεάματος, πολιτικού ή οτιδήποτε άλλο. Σε άλλες – τις περισσότερες – έμειναν αδέσποτες, χωρίς προσανατολισμό· ένα είδος πρωταρχικής, ανεπεξέργαστης απόρριψης των ισχυρισμών των τρομοκρατών· αντίδρασης στην κοινωνική ασφυξία των μαζικών κατ’ οίκον φυλακίσεων και των απαγορεύσεων κυκλοφορίας. Πρέπει να είναι εκατοντάδες εκατομμύρια, σ’ όλο τον πλανήτη, όσοι παραβίασαν ή προσπάθησαν να παραβιάζουν τους γενικούς αποκλεισμούς που επέβαλαν τα διαδοχικά πραξικοπήματα. Δεν το έκαναν επειδή ήταν «δεξιοί» ή «αριστεροί» ή “αναρχικοί”, αλλά για πολύ πιο ταπεινούς λόγους. Επειδή ήθελαν να βγάλουν έστω για μια μικρή βόλτα το παιδί τους· επειδή έπρεπε να ποτίσουν το χωράφι τους· ή επειδή ήθελαν να κάνουν μια βουτιά στη θάλασσα…
Δεν έλειψαν μέσα σ’ αυτό 8μηνο τα «σκληρά» επιδημιολογικά στοιχεία που αποδείκνυαν τις πραγματικές διαστάσεις της επικινδυνότητας του covid-19! Το αντίθετο: υπήρχαν πάντα. Τολμάμε να πούμε, μάλιστα, ότι εξ αρχής μόνο τέτοια στοιχεία υπήρχαν! Είτε απ’ την Wuhan και την κίνα (για όποιον απαλλασσόταν απ’ την κατασκευασμένη στη δύση «υποψία» ότι «εκεί πεθαίνουν χιλιάδες και το κρύβουν»). Είτε απ’ το κρουαζιερόπλοιο Diamond Princess… Το θυμάται κανείς αυτό; Όχι βέβαια! Θάφτηκε έντεχνα, ξεχάστηκε… Κι όμως η επιδημία σε ένα κλειστό περιβάλλον 3.711 ατόμων (εκ των οποίων οι 2.666 επιβάτες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία ηλικιωμένοι…) εκδηλώθηκε την πρώτη εβδομάδα του Φλεβάρη του 2020… Πριν το Bergamo!!! Η πιο κατάλληλη περίπτωση για να φανεί τι είναι τι… (Βρείτε, αν θέλετε, τα αδιαμφισβήτητα πραγματικά δεδομένα της μεταδοτικότητας και της φονικότητας του covid 19 μεταξύ 2.666 συνωστισμένων ηλικιωμένων, του κατεξοχήν δήλαδη ευάλωτου υποκειμένου, στο Diamond Princess…)
Η αλήθεια για την πολύ περιορισμένη και προσανατολισμένη φονικότητα του covid-19 ήταν ιατρικά εξακριβωμένη απ’ την αρχή! Η πολιτική αφασία όμως, καθώς και οι προϋπάρχουσες μαζικές υγιεινιστικές φοβίες ήταν (και είναι) εντελώς διαφορετικά ζητήματα.