Παρασκευή 7 Αυγούστου. Είναι σαφές (για την ασταμάτητη μηχανή…) ότι η καπιταλιστική τάση είναι η ίδια παντού: αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων, ανακατασκευή των ανθρώπινων σωμάτων. Οι επιμέρους τακτικές είναι πιο ευέλικτες, για να προσαρμόζονται. Για παράδειγμα τα quantum dots vaccines θα ήταν μεν επιθυμητά και για τον πρώτο κόσμο, αλλά είναι μάλλον απίθανο να επιβληθούν άμεσα – σίγουρα όχι με τις τωρινές συνθήκες. Στην πραγματικότητα ίσως δεν χρειάζονται: τα φορετά, που έχουν πολύ περισσότερες τεχνικές δυνατότητες φακελώματος, υγιεινιστικού και όχι μόνο περιεχομένου, ταιριάζουν περισσότερο στις συνήθειες της καθημερινής ζωής ενός μεγάλου μέρους των πρωτοκοσμικών πληθυσμών, σε ανατολή και δύση.
Η αναδιάρθρωση των σωμάτων και των σχέσεων μέσω της γενικευμένης μηχανοποίησής τους είναι βέβαια κοινή (όπως ίδια ήταν τα φουγάρα των εργοστασίων είτε στον βορρά είτε στο νότο…) Ο «αναπτυγμένος» human plus θα υπερέχει ξεκάθαρα με οποιοδήποτε κριτήριο απ’ τον «αναπτυσσόμενο» human minus, για τον οποίο η “ενσωματωμένη ψηφιακή ταυτότητα” / quantum dot, αν επιβληθεί, θα είναι κάποτε τόσο τυραννική ώστε θα βρίσκει τρόπο να την ξεφορτωθεί.
Αλλά αυτή η ταξική διάσταση είναι μόνο μια πλευρά του θέματος – κι άλλωστε δεν θέλει και πολύ να ακούσουμε το «quantum dot για όλο το λαό!» σαν «επαναστατικό» στόχο! Η ανακατασκευή των ανθρώπινων σχέσεων και των σωμάτων γίνεται για να εξασφαλιστούν οι όροι αναπαραγωγής του κεφάλαιου. Γι’ αυτό ο καθολικός έλεγχος είναι στρατηγικό της στοιχείο. Σ’ αυτόν τον ορίζοντα η αντίσταση και οι αρνήσεις δεν είναι «νεολουδιτισμός». Είναι αγώνας υπέρ της εργατικής αυτονομίας (και σαν τέτοια δεν εννοούμε … εμάς! εννοούμε εργατική αυτονομία με την πλήρη πολιτική έννοια των λέξεων).
Όλα αυτά – και πολύ περισσότερα – είναι αδύνατο να τα καταλάβουν οι χοντροκέφαλοι και μικρόνοες· πράγμα που είναι “λογικό” μέσα στην μαζική τους έκπτωση. Εδώ υπεισέρχεται ένας απ’ τους θριάμβους του νεοφιλελευθερισμού, τον οποίο αγκάλιασαν και οι δήθεν πιο φανατικοί εχθροί του: η κοινωνική κατασκευή του ΣουπερΕγώ, του Εαυτού-Κεφάλαιο και του ναρκισσισμού του.
Σε άλλες εποχές το “δεν ξέρω” δεν ήταν ντροπή· ήταν αρετή, αφού άνοιγε τον δρόμο στον καθένα να ερευνήσει, να διαβάσει, να ψάξει, να συγκρίνει, να κοπιάσει – και να μάθει. Εδώ και κάτι χρόνια “οι πάντες ξέρουν” (ούτε καν την τύφλα τους), με κάποια ιντερνετική επιφοίτηση… Οπότε επιδεικνύονται πηδώντας από ατάκα σε ατάκα στα αντιsocial media…
Κι έτσι γίνονται, θέλοντας και μη, λάδι στα γρανάζια του συστήματος (νομίζοντας το αντίθετο…)
(φωτογραφία: Σε μεγάλη μεγέθυνση η ενθυλάκωση των quantum dots σε μικροσφαίρες πολυμερών, για να γίνουν ενέσιμα…)