Κυριακή 28 Ιούνη. Πριν 3 μέρες («ο νόμος του Καίσαρα») γράφαμε μεταξύ άλλων: …Οι τιμωρίες θα δημιουργήσουν πράγματι προβλήματα… στον λίβανο! Αλλά τέτοιου είδους προβλήματα διευκολύνουν αποδεδειγμένα τον κινέζικο καπιταλισμό, να εμφανίζεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σαν σωτήρας. Είναι ήδη παρών στο ιράν και στο ιράκ – συνεπώς;
Ο Nasrallah, γ.γ. της Χεζμπ’ Αλλάχ (το μεγαλύτερο κόμμα στο λίβανο, συνεταίρος στην κυβέρνηση), δηλώνει ότι το Πεκίνο και οι εταιρείες του είναι έτοιμες να επενδύσουν στη λιβανέζικη επικράτεια – πράγμα καλύτερο (λέει) απ’ το να παρθεί δάνειο απ’ το δντ. Το λιμάνι στην Τρίπολη (του λιβάνου…) και ο εκσυγχρονισμός της παραλιακής σιδηροδρομικής γραμμής που διασχίζει τον λίβανο από βορρά προς νότο είναι δύο «μεγάλα έργα» για το οποίο το Πεκίνο έχει δηλώσει ενδιαφέρον. Συν μια ακόμα σιδηροδρομική γραμμή, προς την Δαμασκό… Συν ένα καινούργιο θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο που θα δουλεύει με ιρανικό πετρέλαιο και είναι εντελώς απαραίτητο στον με γερασμένες υποδομές λιβανέζικο καπιταλισμό…
Απ’ την εκδήλωση ενδιαφέροντος μέχρι να κλείσουν τέτοιες δουλειές υπάρχει απόσταση. Είναι άγνωστο τι μεσοπρόθεσμες συνέπειες θα έχει η όξυνση του σινο-αμερικανικού ανταγωνισμού στα συνδεδεμένα με τους «δρόμους του μεταξιού» υπαρκτά κινεζικά σχέδια για τη μέση Ανατολή.
Όμως αν η Βηρυττός στραφεί προς την μακρινή ανατολή, εκτός απ’ το Τελ Αβίβ εκείνος που θα ανησυχήσει θα είναι πρώτα η Λευκωσία και, αμέσως μετά, η Αθήνα. Αν ένα – ένα τα κράτη της ανατολικής Μεσογείου περνάνε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο ευρασιατικό project αξιοποιώντας την παρακμιακή επιθετικότητα του μεγάλου συμμάχου (των ηπα), τι «μοίρα» προβλέπεται άραγε για το ελληνικό οικόπεδο;
(φωτογραφία: «Ένας ιός μας φέρνει πιο κοντά»…)