Τετάρτη 29 Απρίλη. Είναι γελοίο. Αλλά επειδή αφορά πιστιρίκια στο τέλος γίνεται χαριτωμένο. Και, φυσικά, έρχεται απ’ την κίνα: όλες οι πρωτοπόρες ιδέες εκεί γεννιούνται.
Με τα αυτοσχέδια, d.i.y. καπέλα τους και τις προεξοχές στο κατάλληλο μήκος, εξασφαλίζεται (λέει) το πρέπον social distancing – για παιδιά, που δεν πολυκαταλαβαίνουν. Μπορούν βέβαια να πειράζουν από απόσταση το ένα το άλλο για το μασκάρεμα της κεφαλής: είσαι σαν ακρίδα, όχι εσύ είσαι σα να κρέμεσαι από μονόζυγο, εσύ είσαι σανιδοκέφαλος… και τα λοιπά… (Επιπλέον μαθαίνουν αυτή την παράξενη αλλαγή συμπεριφοράς: για να βγεις απ’ την πόρτα πρέπει να το κάνεις στρίβοντας στο πλάι. Αλλιώς θα σκαλώσεις…)
Βρίσκουμε την ιδέα ενδιαφέρουσα και για ενήλικες· ας πούμε τους φανατικούς της κοινωνικής αποξένωσης στα μέρη μας. Θα είναι πάντα γελοίο και ποτέ χαριτωμένο. Αλλά συμβαίνουν πολύ γελοιότερα, κι άλλωστε «μπρος τα κάλλη (της υγείας) τι είναι ο πόνος (της ρόμπας);»
Εξάλλου υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν ότι έχουμε πάντα μέσα μας ένα παιδί. Κι αυτό είναι το θέμα: τα αφεντικά αποφάσισαν ότι αυτό το «κρυφό παιδί» πρέπει να βγει επιτέλους κι απ’ έξω. Και ανέλαβαν να αναδιοργανώσουν τον μαζικό παλιμπαιδισμό, κυρίως τον φόβο και το δέος απέναντι στην εξουσία.
Γκράν σουξέ!