Πέμπτη 16 Απρίλη. Η γερμανική «έκκληση» μπορεί να είναι ενδεικτική. Εξάλλου τα γερμανικά αγρο-αφεντικά ίσως έχουν καλύτερα σχέδια για το μέλλον απ’ το να φυλακίζουν πρόσφυγες / μετανάστες και, μετά, να τους στέλνουν στη δουλειά: καταλαβαίνουν λόγω και ιστορικής εμπειρίας, ότι αυτό που σε άλλα μέρη (π.χ. το ελλαδιστάν…) θα πουλιόταν σαν «αγαθοεργία» και «win-win», είναι απλά και ουσιαστικά ο παλιός, ιστορικός φασισμός.
Συνεπώς, απευθύνουν κατ’ αρχήν μια εσωτερική έκκληση (ευχαριστούμε Π.):
Μαζί για την γεωργία και για όλους μας!
Ο κορονοϊός πρέπει να περιοριστεί, η εξάπλωσή του να επιβραδυνθεί. Η ελευθερία ταξιδιού περιορίζεται σ’ όλη την ευρώπη. Σα συνέπεια οι αγρότες μας στερούνται ως και 300.000 εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, πολλοί άνθρωποι που απασχολούνται στον επισιτισμό ή στο λιανικό εμπόριο, δεν δουλεύουν. Άλλοι, όπως οι μαθητές, είναι αναγκασμένοι να μείνουν στο σπίτι. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους ξεκινήσαμε την εκστρατεία «η γη βοηθά».
Ακόμα κι αν αποφασιστεί η χαλάρωση των προϋποθέσεων εισόδου για τους εποχιακούς εργαζόμενους από την ανατολική ευρώπη, είναι πιθανό ότι θα χρειαστούν από 30.000 ως 90.000 επιπλέον εργαζόμενοι!
Η δουλειά στα χωράφια έχει ξεκινήσει. Απ’ τα τέλη Μάρτη εθελοντές εργάζονται στα αγροκτήματα και βοηθούν. Μια εντελώς νέα κατάσταση και για τις δυο πλευρές. Σ’ αυτό το blog λένε πως λειτουργεί το πράγμα, τι τους παρακινεί και ποιές προκλήσεις πρέπει να αντιμετωπίσουν.
Δεν είναι σίγουρο πως οι μισθωτοί/ες σε urban τομείς εργασίας θα αποφασίσουν να το γυρίσουν στο χώμα και στη λάσπη σε ικανούς (για την διατήρηση της παραγωγής) ποσότητα· ακόμα κι αν είναι φυσιολάτρες. Ούτε είναι σίγουρο ότι θα αντέξουν να μείνουν όσο χρειάζεται…
Όμως η covid-19 «συγκυρία», με πλεόνασμα εργασίας εκεί και έλλειψη εργασίας εδώ, θα μπορούσε να είναι απλά επίδειδη ενός ευρύτερου (και πολύ διαρκέστερου) ζητήματος «διαχείρισης της εργασίας σε εθνική κλίμακα» για τα επόμενα καπιταλιστικά χρόνια· ή και δεκαετίες. Στην πραγματικότητα αυτό το ζήτημα υπάρχει ήδη (και θα μεγαλώσει). Και η «ελευθερία επιλογής» (όσο μπορεί να ονομαστεί «επιλογή»…) των μισθωτών για το τι είδος δουλειάς ψάχνουν δεν βοηθάει (θα έλεγαν τα αφεντικά…)
Οπότε; Μήπως σε μια εποχή που όπως ξεκαθάρισε η κυρία Vestager «δεν είναι πρόβλημα να δρουν τα κράτη-μέλη ως παράγοντες της αγοράς….», μήπως (λέμε….) αυτό το νέο δόγμα θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην αγορά εργασίας; Μήπως η «εθνική επιβίωση» μετά (ή μέσα-έξω) από «κρίσεις υγείας» είναι μια καλή ευκαιρία για να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους; Μήπως μια οργανωμένη σ.δ.ι.τ. «διαχείριση της εργασίας» (στην κλίμακα του έθνους-κράτους) σε καιρούς που, λόγω 4ης βιομηχανικής επανάστασης και έντονης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης (με ή χωρίς υγιεινιστικές απειλές…) θα δημιουργούνται διαρκώς τέτοιες τομεακές ανισορροπίες στην «προσφορά» και στη «ζήτηση» εργασίας, μήπως (λέμε….) θα ήταν αποτελεσματικότερη (και ορθολογικότερη) απ’ τις «εκκλήσεις στον εθελοντισμό» (ή και «στο εθνικό φιλότιμο»); Μήπως η μορφή-κράτος σαν «παράγοντας της αγοράς» στον 21o αιώνα δεν προορίζεται να έχει μόνο εκείνον τον γνωστό πατερναλιστικό ρόλο του κεϋνσιανού «κράτους πρόνοιας» αλλά, όπως ήδη αχνοφαίνεται εδώ κι εκεί, θα οφείλει να εκδίδει και διαταγές – για να αντιμετωπιστεί η ανεργία πάντα; Κι αν έγιναν δεκτά (για «λόγους ανωτέρας βίας» πάντα…) τα πραξικοπήματα (διάφορων βαθμών και εντάσεων) στο σύνολο της καθημερινής ζωής των υπηκόων, γιατί αυτό δεν είναι μια εμπειρία της εξουσίας για ευρύτερη και μονιμότερη χρήση;
(Κοίτα να δεις τι πάει και σκέφτεται η ασταμάτητη μηχανή…)
(φωτογραφία κάτω: Απ’ το 2012. Μην ανησυχείτε για τα μεροκάματα, μην τυχόν είναι υψηλότερα για τα «ελληνικά» χέρια σε σχέση με των «ξένων»… Θα σας εξηγήσουμε μια άλλη φορά…)