Σάββατο 14 Μάρτη. Αν και οι θεωρίες περί κινεζικού «βιολογικού όπλου» (που «ξέφυγε» από σχετικό εργαστήριο) συνόδευαν την εμφάνιση του covid-19 απ’ την στιγμή που άρχισε να απλώνεται στη Wuhan, το κινεζικό καθεστώς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Η «θεωρία» προφανώς ήταν φτηνή φαντασίωση – αρκεί να μελετήσει κανείς την φονικότητα γνωστών βιολογικών όπλων, όπως ο άνθρακας… Στο κάτω κάτω το Πεκίνο είχε πολύ σοβαρότερες έγνοιες απ’ το να ασχολείται με τον (σχετικά) ανεπίσημο αντισινισμό: έπρεπε να διαχειριστεί την επιδημία με τέτοιον τρόπο ώστε να πείσει όχι μόνο τους υπηκόους του αλλά ολόκληρο τον πλανήτη ότι είναι αποτελεσματικό σαν καθεστώς ακόμα και σε τέτοιες αντίξοες συνθήκες.
Ο καιρός πέρασε, το κινεζικό σκέλος της βιοπολιτικής διαχείρισης μιας επιδημίας (ακόμα κι αν αυτή είναι light) αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από πετυχημένο· εν τω μεταξύ ο covid-19 μετακόμισε σε άλλες παραλίες. Τώρα είναι η σειρά των ευρωπαϊκών κρατών αλλά και του αμερικανικού να δείξουν αν και πως μπορούν να μπουν στην 4η βιομηχανική επανάσταση όχι απλά μέσω τεχνολογικών εμπορικών επιτευγμάτων αλλά σαν αναδιοργάνωση του κοινωνικού εργοστάσιου. Μ’ άλλα λόγια πρέπει να μονομαχήσουν με το ίδιο “τέρας” (τον covid-19…) μέσω του ελέγχου της καθημερινής ζωής των υπηκόων τους.
Οι ως τώρα εξελίξεις (και το ιταλικό κράτος είναι το πιο κραυγαλέο αλλά όχι το μοναδικό παράδειγμα) δείχνουν ότι οι άλλοτε «νεοφιλελεύθερες δημοκρατίες της δύσης» προσπαθούν να αντιγράψουν το κινεζικό παράδειγμα. Αλλά, ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες (σε σχέση με το Πεκίνο) σε ότι αφορά τόσο την οργάνωση της μορφής – κράτος όσο και τις ρουτίνες στις κοινωνικές σχέσεις· έχοντας επιπλέον την πίεση του κινεζικού παραδείγματος που λειτουργεί αναγκαστικά σαν μέτρο, δυσκολεύονται.
Σ’ αυτήν την αναμέτρηση, που τυπικά μεν αφορά την δημόσια υγεία, ουσιαστικά δε αφορά την επικύρωση του μοντέλου βιοπολιτικού ελέγχου που ταιριάζει με τις καπιταλιστικες απαιτήσεις της 4η βιομηχανικής επανάστασης, το ψοφιοκουναβιστάν δεν νοιώθει καλά. Μπορεί να διαθέτει εθνοφρουρά, αλλά το άμεσο και κλασσικό στρατιωτικό σκέλος της διαχείρισης είναι ένα μονάχα μέρος της· και σε ορισμένες φάσεις της όχι το σημαντικότερο.
Βοηθάει σ’ αυτήν την αμερικανική κατάσταση το να κατηγορείται, επίσημα πια, το Πεκίνο για τον covid-19; Ο Robert O’Brien, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας της Ουάσιγκτον, φαίνεται να το πιστεύει. Γι’ αυτό και προχτές κατηγόρησε την κίνα σαν «πηγή του κακού». …Δυστυχώς, αντί να χρησιμοποιήσει τις βέλτιστες πρακτικές, αυτό το ξέσπασμα στο Wuhan κουκουλώθηκε… δήλωσε μιλώντας σ’ ένα γνωστό αμερικανικό think tank. Εννοώντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η κίνα φταίει για την διασπορά του covid-19 στον κόσμο· και ειδικά στις ηπα…
Περσινά ξινά σταφύλια οι αμερικανικές κατηγορίες. Που, όμως, διατυπώθηκαν σε μια φάση που το Πεκίνο μπορεί πια να ασχοληθεί και μ’ αυτές. Δεν πέρασε μια μέρα και χτες το κινεζικό υπ.εξ. κατηγόρησε τον αμερικανικό στρατό ότι αυτός κατασκεύασε και μετέφερε στην Wuhan τον covid-19… (Δεν ήταν, λοιπόν, μια λάθος μαγειρεμένη νυχτερίδα η πηγή;)
Ομορφιές… Για να θυμίζουν ότι ένας ιός είναι απλά μια αφορμή…