Κυριακή 12 Γενάρη. Μια ακόμα (βολική…) παραμόρφωση του τι είναι ένας πόλεμος σήμερα αφορά τα μέσα και τις τακτικές. Το 1943 κανείς δεν θα σκότωνε έναν στρατηγό του αντιπάλου, παρά μόνο στο πεδίο της μάχης. Το 2020 η Ουάσιγκτον εγκαινίασε πολύ καθαρά την τακτική ότι «σκοτώνω όπου μπορώ και όπου γουστάρω» έναν στρατηγό κράτους· ούτε καν «μη κρατικού παράγοντα». Και στην τουαλέτα ακόμα.
Όμως αυτό είναι «δικαίωμα» μόνο των ηπα; Δεν μπορούν πια να κάνουν το ίδιο και οι pmu για παράδειγμα; Κι ύστερα γιατί να είναι στρατηγός (αξιωματικός του στρατιωτικού τμήματος των ηπα) και όχι αξιωματούχος του πολιτικού τμήματος; Αν ένα κράτος δικαιούται να χρησιμοποιεί κλασσικά «τρομοκρατικές» μεθόδους, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο οποιοδήποτε άλλο κράτος; Κι αν ένα κράτος χρησιμοποιεί τέτοιες μεθόδους στην επικράτεια τρίτου κράτους (που θεωρείται συμμαχικό του κράτους – στόχο) γιατί δεν μπορεί να γίνει αυτό ανάποδα; Μια «δολοφονική ενέργεια εναντίον αμερικάνων» σε ελληνικό έδαφος; Δεν είναι εμπόλεμος σύμμαχος της Ουάσιγκτον η Αθήνα;
Υπάρχει, τέλος, το ζήτημα των μέσων. Ένα βομβαρδιστικό πρέπει να ξεκινήσει από κάποια βάση· ένας πύραυλος πρέπει να εκτοξευτεί από μια ακίνητη ή κινούμενη (πλωτή ή ιπτάμενη) βάση. Ένα drone ή δύο μπορούν όμως να σηκωθούν από την ταράτσα οποιασδήποτε πολυκατοικίας στην Αθήνα ή σε άλλη πόλη. Μπορούν να πιλοταριστούν «αόρατα» και μπορούν να «κτυπήσουν» αιφνιδιαστικά οπουδήποτε.
Τα drones τα χρησιμοποίησε πρώτη (και πολλές φορές) σαν όπλα η Ουάσιγκτον. Στο αφγανιστάν, όταν βομβάρδιζε γάμους και βαφτίσια. Ήταν το όπλο που έκανε πραγματικότητα το όνειρο του σύγχρονου μιλιταρισμού: δεν υπάρχουν καθορισμένα στο χώρο και στο χρόνο πεδία μάχης· τα πάντα και παντού είναι τέτοια (για περισσότερα: τετράδιο για εργατική χρήση νο 1, «τρομοκρατία: ο πόλεμος 4ης γενιάς»).
Αυτή η δολοφονική καινοτομία όχι μόνο έχει επισημοποιηθεί διεθνώς, αλλά έχει εξελιχθεί τεχνικά σε μεγάλο βαθμό. Δεν μπορεί κανένας «εχθρός» να στήσει μυστικά ένα αεροδρόμιο ή μια βάση εκτόξευσης πυραύλων μέσα στην Αθήνα, στη Βαγδάτη ή στο Παρίσι. Μπορεί όμως να στήσει πολύ εύκολα βάσεις drones. Όχι ενός ή δύο, αλλά ακόμα και σμηνών από δαύτα.
Πράγμα που σημαίνει πως όταν οι υποτελείς ενός κράτους επιτρέπουν στα αφεντικά του να τους τραβούν σε πόλεμο, δεν θα το πάρουν χαμπάρι όταν δουν ένα τανκ με περίεργη σημαία στη γωνία του σπιτιού τους…. Ούτε, βεβαια, όταν ανακοινωθεί στο δελτίο των 8.30 και στα αγαπημένα τους (αντι)social media. Είτε θα το καταλάβουν έγκαιρα στη συνθετότητα και στην «πρωτοτυπία» του (σε μέσα και μεθόδους) και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν αυτήν την συμμετοχή. Είτε θα κάνουν τα κορόιδα διευκολύνοντάς την, μέχρι την στιγμή που κάποιος «αιμοβόρος» (;) θα κτυπήσει «αναίτια και απρόκλητα» (;;;;) σ’ αυτό που θεωρούν «έδαφός τους» – και τότε θα αγκαλιάσουν ακόμα πιο σφικτά το κράτος τους και θα επιστρατευτούν με κάθε επισημότητα…
Εξαίσια πτώματα, αν όχι με την φυσική σίγουρα με την ηθική έννοια!