Κυριακή 5 Γενάρη. Αναμφίβολα ο Soleimani, o Abu Mahdi al-Muhandis και οι υπόλοιποι που δολοφονήθηκαν προχτές ήταν σημαντικοί έως πολύ σημαντικοί. Ποιος μπορεί όμως να πει στα ίσια ότι οι πάνω από 300 δολοφονημένοι Παλαστίνιοι διαδηλωτές, οι εκατοντάδες (σχεδιασμένα) σακαταμένοι και οι χιλιάδες τραυματισμένοι, στον κάτι παραπάνω από 1,5 χρόνο των διαδηλώσεων της Μεγάλης Επιτροφής στη Γάζα ήταν/είναι ασήμαντοι;
Αν τα φτερά της εκδίκησης κτυπάνε σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, είναι επειδή εκατομμύρια άντρες και γυναίκες, γέροι, νέοι και παιδιά, έχουν υποστεί επί δεκαετίες όλες τις γνωστές και άγνωστες μορφές βίας: απ’ την ταπείνωση του εκβιασμένου ξεριζωμού μέχρι την εν ψυχρώ δολοφονία· απ’ τα βασανιστήρια σε γνωστά και άγνωστα μπουντρούμια, μέχρι το να πεθαίνεις σαν «παράπλευρη απώλεια»· απ’ την επιβεβλημένη φτώχια μέχρι την λεηλασία του περιβάλλοντός τους.
Κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει το δυναμικό αυτού του συσσωρευμένου, γιγάντιου, δικαιολογημένου αλλά συχνά ακατέργαστου μίσους. Είναι ένα δυναμικό που μπορεί να φτιάχνει «ήρωες» και «αρχηγούς» διαρκώς· που μπορεί να σούρνεται υπόγεια και απροειδοποίητα να εκρήγνυται· ένα δυναμικό που σα να βρήκε έναν πυκνωτή στον δολοφονημένο ιρανό καραβανά.
Διάφοροι απ’ τους «καλά του έκαναν, καλά τους κάνουν» γράφουν επικήδειους για τον Soleimani τονίζοντας το πόσο εντυπωσιακά ικανός ήταν. Θέλουν μ’ αυτόν τον τρόπο να δοξάσουν τους δολοφόνους του – που είναι οι ίδιοι, απλά με διαφορετικά πρόσωπα, με τους δολοφόνους των αφγανών, των ιρακινών, των σύριων, των παλαιστίνιων ή των βόσνιων. Απλά το να σκοτώνεις στο σωρό “ασήμαντους” δεν σε δοξάζει.
Το πρώτο φανερό βήμα της τελικής νίκης του Soleimani είναι ότι οι δυνάστες του άξονα τον φοβούνται πια περισσότερο… Τώρα φοβούνται το πόσοι νεκροί μπορεί να αναστηθούν στη σκιά του…