Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Αν το ψόφιο κουνάβι έχει την άποψη «τι δουλειά έχουμε εμείς μ’ αυτούς τους φυλετικούς πολέμους εκεί όπου η άμμος φτάνει για να παίζουν όλοι οι γύρω;», ο προκάτοχός του Obama είχε μια παρόμοια άποψη, φυσικά πολύ πιο εκλεπτυσμένη στις εκδηλώσεις της. Γι’ αυτό είχε στηρίξει την συμφωνία 5+1 για την πυρηνική τεχνολογία της Τεχεράνης: ας υπάρχει στη μέση Ανατολή μια σχετική ισορροπία τρόμου, για να ασχοληθούμε εμείς οι αμερικάνοι με το κύριο πρόβλημά μας, την ανατολική ασία.
Το αμερικανικό βαθύ κράτος και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι έχουν άλλη άποψη: ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει θηριώδη υγεία, και ότι μπορεί να κρατήσει άμεσα ή έμμεσα όλα τα μετωπά του – εναντίον της ευρασίας. Έχουν αυτήν την πεποίθηση, όχι όμως και τον τρόπο να την πραγματοποιήσουν χωρίς πυρηνικά. Έτσι ώστε το ψόφιο κουνάβι να τους ειρωνεύεται: γιατί δεν αποφασίζει το κογκρέσσο σας [που με καταδικάζει για την απόσυρση του στρατού απ’ την βόρεια συρία] επίσημα κήρυξη πολέμου κατά της συρίας, του ιράν ή/και της τουρκίας; κελάηδησε.
Κι εδώ υπάρχει ένα στοιχείο πραγματικότητας σε ότι αφορά την Παλαιστίνη, αλλά θεαματικά αντεστραμμένο. Τα αποικιοκρατικά καθεστώτα μέσω εποίκων του 20ου αιώνα χρειάζονται διεθνή υποστήριξη για να υπάρχουν, αφού η εσωτερική βία προκαλεί μιας τέτοιας έντασης αντιβία εκ μέρους των ιθαγενών πληθυσμών ώστε θα τινάζονταν όλα στον άερα αν δεν υπήρχε διεθνές βαρύ κάθισμα πάνω στο καπάκι.
Αυτό ίσχυε για το απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής· ισχύει και για το ισραηλινό, με την εξής προέκταση. Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς δεν είναι μόνο εσωτερικής δράσης αλλά έχει και εκτός συνόρων ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Έχει άρα πολλούς λόγους παραπάνω για να βασίζεται στις διεθνείς συμμαχίες του.
Αν, τώρα, αυτές οι διεθνείς συμμαχίες (κυρίως η αμερικανική αλλά από τσόντα και η ελληνική) δεν μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο στον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, τότε τι αξία έχουν;
Απ’ την άλλη μεριά αν ο άξονας παρακμάζει κομμάτι – κομμάτι (ή/και συνολικά) πόσο αίμα αξίζουν οι μιλιταριστικές φαντασιώσεις του;