Σάββατο 5 Οκτώβρη. Προφανώς και η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου με την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) δεν θα ήταν για να ανταλλάσουν … γραμματόσημα! Το γεγονός είναι ότι απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν – με την λήξη του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου – το αμέρικα άρχισε να μαζεύει / μειώνει τις βάσεις (και τα έξοδά) του και στο ελλαδιστάν κράτησε μόνο την Σούδα, μετά από σχεδόν 3 δεκαετίες λοιπόν, ξαναπολλαπλασιάζει τα “αποτυπώματά” του στα μέρη μας. Προφανώς όχι τυχαία.
Καμμία ντόπια πολιτική βιτρίνα δεν αγνοεί πως όταν υπογράφει “αμυντικές συμφωνίες” με το ψοφιοκουναβιστάν τέτοιους καιρούς πριν “αγοράσει όπλα σε καλή τιμή” αγοράζει εντελώς δωρεάν εχθρούς. Πακέτο. Στην προκείμενη περίπτωση είναι σαφές ήδη απ’ την ελεεινή διακυβέρνηση των φαιορόζ, ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (ή οι ηγεμονικές του μερίδες) έχει υιοθετήσει σαν δικούς του τους εχθρούς της Ουάσιγκτον. Το ξέρουν κι αυτοί…
Εάν σήμερα γινόταν απλά η ρουτινιάρικη ετήσια ανανέωση της συμφωνίας για την Σούδα, αυτό θα ήταν μεν βαρύ, αλλά διεθνώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί σαν “αναπόφευκτο”. Δεν πρόκειται όμως γι’ αυτό. Πρόκειται για την επίσημη κατοχύρωση του πολλαπλασιασμού των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων. Κι αυτό είναι απλά το ορατό κομμάτι της συμφωνίας. Πίσω απ’ αυτό βρίσκεται ο πολλαπλασιασμός των “οργανωτικών” και “οικονομικών” διαπλοκών ανάμεσα στους καραβανάδες του αμερικανικού και του ελληνικού μιλιταρισμού, κι όλους τους παρατρεχάμενους. Που συμπληρώνει τον πολλαπλασιασμό των αντίστοιχων διαπλοκών που προώθησε και επέβλεψε το φαιορόζ γκουβέρνο με τους καραβανάδες του ισραηλινού μιλιταρισμού και το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ.
Ενόσω, λοιπόν, οι υπήκοοι επιβιώνουν στην καθημερινή τους υποτελή μιζέρια, από κανένα αφεντικό διεθνώς δεν πρόκειται να διαφύγει το γεγονός ότι τρεις προς το παρόν ηττημένοι ιμπεριαλισμοί (ο αμερικανικός, ο ισραηλινός και ο ελληνικός) “διαπλέκονται” ακόμα πιο έντονα στο δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου που λέγεται “μέση Ανατολή”, μ’ όλες τις προεκτάσεις του τόσο προς τον βορρά, στα σύνορα με την ρωσία, όσο και προς τα ανατολικά, στα σύνορα με την τουρκία και το ιράν.
Παρότι σήμερα δεν γίνεται κάποιο πρακτικό άλμα σε σχέση με προχθές, εκείνο που συμβαίνει είναι η επισημοποίηση του «θεσμικού εδάφους» για την μιλιταριστική όξυνση στο κοντινό ή και λίγο πιο μακρινό μέλλον. Και προχτές το ελλαδιστάν συμμετείχε «υποστηρικτικά», όπου του ζητιόταν η «υποστήριξη», στις στρατιωτικές αμερικανικές δράσεις ή στην εκπαίδευση των ισραηλινών πιλότων. Εκείνο που αλλάζει είναι πως ύστερα από μια τετράχρονη περίοδο «προόδου» το ελλαδιστάν ζητάει και παίρνει το επίσημο πιστοποιητικό του εμπόλεμου κράτους. Κατ’ αρχήν στην καθόλα σημαντική «επιμελητειακή υποστήριξη» του αμερικανικού (όπως και του ισραηλινού) στρατού.
Και βλέπουμε…