Δευτέρα 26 Αυγούστου. Η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας χρωστάει ήδη στον προϋπολογισμό της ε.ε. 39 δις λίρες. Είναι χρέος από συμμετοχές και υποχρεώσεις του Λονδίνου σαν μέλος της ένωσης. Είναι ένα χρέος άσχετο με την έξοδο ή το είδος της…
Αλλά ο Bor-Duk απειλεί. Ότι δεν θα τα πληρώσει αν η ε.ε. δεν του κάνει χάρη να φτιάξει σύνορα ανάμεσα στο ιρλανδικό κράτος και την βόρεια ιρλανδία, έτσι ώστε να ικανοποιηθεί το αγγλικό φασισταριό και η εθνική εγωπάθεια του. Με άλλα λόγια ο Bor-Duk ζητάει απ’ την ε.ε. να «πουλήσει» την ιρλανδία για 39 δισεκατομύρια λίρες…
Είναι το είδος «διαπραγμάτευσης» που αρέσει στο ψόφιο κουνάβι. Και ταιριάζει μάλλον σε β διαλογής γκάγκστερς. Δεν θα πείσει κανέναν· θα τους κάνει όλους ακόμα πιο έξαλλους.
Την ίδια στιγμή ο «είμαι ηγέτης παγκόσμιας εμβέλειας» Macron κάνει δημόσιες σχέσεις παριστάνοντας ότι θα πείσει (στη σύνοδο των g7) το ψόφιο κουνάβι να σταματήσει ένα μέρος τουλάχιστον των τιμωριών του κατά της Τεχεράνης, ώστε να μπορεί να πουλάει πετρέλαιο…
Έχει, δυστυχώς, κωμικές διαστάσεις η «γαλλική ειρηνευτική προσπάθεια». Ως εάν οι τιμωρίες κατά της Τεχεράνης να έχουν στ’ αλήθεια κάποια άλλη αφορμή κι όχι, ακριβώς, τους ιρανικούς υδρογονάνθρακες!… Never mind: σημασία έχει να ακούγεσαι σαν «αντίπαλος της Ουάσιγκτον»…
Εν τω μεταξύ το φασιστικό ισραηλινό κράτος γίνεται διαρκώς και πιο επικίνδυνο. Εκτός απ’ την συρία έχει κηρύξει πια πόλεμο και στο ιράκ και στον λίβανο… Παντού κυνηγώντας (υποτίθεται) την Τεχεράνη…
Οι επιθέσεις (μπορεί να είναι «προεκλογικές» – αλλά σκοτώνουν…) γίνονται, άραγε, μετά από υπολογισμό ότι δεν θα υπάρξει απάντηση; Ή ότι αν υπάρξει θα τρέξει ο ψοφιοκουναβικός στρατός να ισοπεδώσει την μέση Ανατολή – πάντα για το καλό της ανθρωπότητας;
Το γεγονός ότι αντιμετωπίζονται (διεθνώς) σαν ρουτίνα απλά ανοίγει ακόμα περισσότερο τον δρόμο για τα χειρότερα.
(φωτογραφία: Ο Macron κάλεσε τον ιρανό υπ.εξ. Zarif στο «περιθώριο» του ραντεβού των g7 – όχι για να τον χρήσει g-όγδοο! Με δεδομένο ότι ο Zarif ήταν στο Παρίσι και πριν λίγο καιρό, δεν αποκλείεται καθόλου το παιχνίδι των εντυπώσεων. Χρειάζεται, όμως, πολλή «γαλλοσύνη» – με την έννοια του μεταμοντερνισμού… – για να πιστεύει κανείς ότι κάθεται πάνω στο κύμα της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης μ’ αυτόν τον τρόπο….)