Τρίτη 20 Αυγούστου. Θα θεωρούνταν, ίσως, μελοδραματικό να πούμε ότι βρισκόμαστε σ’ αυτό το διάστημα, «πριν την καταιγίδα», άγνωστης αλλά όχι και αιώνιας διάρκειας. Ωστόσο δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαβαστεί το πιο πάνω άρθρο. Για παράδειγμα, δεν είναι «μπλόφα» – απλά επειδή δεν μπορεί να είναι τέτοια.
Τα αφεντικά του κινέζικου καπιταλισμού έχουν δίκιο να ισχυρίζονται πως για όσο καιρό τα εργοστάσιά τους παρήγαγαν τα φτηνά εμπορεύματα της εργατικής καθημερινής κατανάλωσης για την δύση (κατεβάζοντας αισθητά το κόστος της κοινωνικής αναπαραγωγής εδώ και, κατά συνέπεια, επιτρέποντας την «συμπίεση των μισθών») “όλα ήταν καλά”. Έχουν επίσης ωμό δίκιο (καπιταλιστικό δίκιο αναμφίβολα!) να τονίζουν πως όταν ένα κράτος διαθέτει 1,4 δισεκατομύρια απ’ αυτό το πολύτιμο είδος που ο δυτικός καπιταλισμός ονομάζει «ανθρώπινο κεφάλαιο», είναι απλά ανιστόρητο το να περιμένει κανείς ότι αυτό το μαζικό ανθρώπινο κεφάλαιο θα ασχολείται επ’ άπειρο με το να φτιάχνει τα φανελάκια, τα βρακάκια και τα λούτρινα κουκλάκια του πρωτοκοσμικού «ανθρώπινου κεφάλαιου»! Και φυσικά έχουν και πάλι ωμό δίκιο (καπιταλιστικότατο) να υπονοούν πως όταν μεγάλο μέρος αυτού του άπειρου «ανθρώπινου κεφάλαιου» διαταχτεί στην πρώτη γραμμή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όταν στρατευτεί (όπως ήδη συμβαίνει) στην 4η και στην επερχόμενη 5η βιομηχανική επανάσταση, τότε απλά, πολύ απλά, οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης θα αλλάξουν. Επειδή έτσι γινόταν πάντα. Και επειδή η αμερικανική silicon valley δεν ήταν «θεού θέλημα»!
Σαν ηγεμονική δύναμη του πλανήτη το ψοφιοκουναβιστάν έχει ηττηθεί – αυτό είναι οριστικό. Είναι πρώην. Όπως πρώην έγινε οριστικά στα ‘30s η «κυβέρνα βρετανία» – και τώρα πια παλεύει με τους εφιάλτες ενός ακόμα μεγαλύτερου υποβιβασμού στον παγκόσμιο καταμερισμό. Όπως πρώην ήταν πριν απ’ αυτήν άλλοι.
Άσχετα με τα επιμέρους περιστατικά, τις «υφέσεις» και τις «διέσεις», τον θρυλικό «εμπορικό πόλεμο» το ψοφιοκουναβιστάν τον έχει χάσει ήδη – σαν ανάσχεση του Πεκίνου. Κι αυτό είναι απλά το λογικό, όσο κι αν εξαγριώνει το αμερικανικό φασισταριό: σχεδόν όλη η ηπειρωτική ασία, το μεγαλύτερο μέρος της αφρικής και μεγάλο μέρος της λατινικής αμερικής στρέφονται στο Πεκίνο για τις δουλειές τους. Και η ευρώπη, φυσικά, κοιτάει να διαχειριστεί τα δικά της συμφέροντα – όχι εκείνα της Ουάσιγκτον.
Τα πιο πάνω ισχύουν· απλά δεν έχουν «επισφραγιστεί». Κι αυτή η διαδικασία, της – ας πούμε – «αλλαγής παγκόσμιας ηγεμονίας» μέσα στην σε εξέλιξη καπιταλιστική αλλαγή παραδείγματος θα είναι πιθανότατα εξαιρετικά βάρβαρη. Γιατί εκείνο που απομένει, και είναι ιδιαίτερα ζόρικο (για όλους μας….) είναι αυτό: αν η Ουάσιγκτον και οι στενοί της σύμμαχοι θα συμβιβαστούν με την ήττα τους αναγνωρίζοντάς την· ή αν θα επιδιώξουν να την περιορίσουν ή και να την αντιστρέψουν με καθαρά στρατιωτικά μέσα…
Μπορεί να μας πείτε απαισιόδοξους, αλλά δεν θα στοιχηματίζαμε στην (καπιταλιστική) ειρήνη…