Πέμπτη 8 Αυγούστου. Κάποτε η Hannah Arendt έγραψε για την “κοινοτοπία του κακού”. Οι εθνοφασίστες του Τελ Αβίβ την αποκήρυξαν σαν “μειωμένης συνείδησης”, αυτήν, μια εβραία διανοούμενη, που είχε το θάρρος (ή μήπως το θράσος;) να δει την πραγματικότητα του φασισμού πίσω απ’ την ομίχλη των βολικών δαιμονοποιήσεων που φτιάχνουν ακόμα και οι φασίστες μεταξύ τους.
Αν αξίζει να διαβάσετε το “μανιφέστο” του δολοφόνου στο wallmart του Τέξας (κυριολεκτούμε: να το διαβάσετε, όχι να το σκανάρετε με το βλέμμα) δεν είναι για να ανακαλύψετε το πόσο φασίστας είναι… Αλλά για να δείτε το πόσο κοινότοπος είναι ο φασισμός σήμερα… Πόσο “ορθολογικά επιχειρήματα” φτιάχνει… Πόσο εύκολο είναι να τον συναντήσετε όχι στο ψοφιοκουναβιστάν αλλά στο ελλαδιστάν – οπλισμένο όχι με πολυβόλο αλλά λίγο πριν… Εν τέλει: πόσο κοινότοπο είναι να παραστήσετε ότι είναι ακίνδυνος, μέχρι να αρχίσει να σκοτώνει όχι μετανάστες αλλά Παύλους…
Δυο μονάχα φράσεις απ’ το “μανιφέστο” θα μεταφέρουμε εδώ: …. Ο ισχυρισμός ότι οι μαζικές δολοφονίες είναι ο.κ. όταν είναι εγκεκριμμένες απ’ το κράτος είναι γελοίος. Η κυβέρνησή μας έχει σκοτώσει πολύ περισσότερο κόσμο με πολύ μικρότερα αποτελέσματα… Που σημαίνει: αν είναι εφικτή μια “κριτική αποτελεσματικότητας για την φονικότητα του κράτους”, πρέπει να υπάρχει χώρος και για την “ιδιωτική πρωτοβουλία”. (Γιατί όχι και σ.δ.ι.τ.;) Αυτή είναι η αγνή εκκλησία του νεοφιλελευθερισμού…. Για τους στόχους φροντίζει η εδαφοκυριαρχία…
Την διαλεκτική του θανάτου ανάμεσα στην κεντρική εξουσία και την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν την ανακαλύψαμε στην αμερική… Την μάθαμε εδώ, στα ’90s. Mετά από σχεδόν 3 δεκαετίες, ούτε εδώ, ούτε εκεί, ούτε παραπέρα έχει γίνει σαφές αφενός το πόσο κοινότοπος είναι ο φασισμός (ακόμα κι αν είναι σε βάρος των ανδρών και των γυναικών στην Παλαιστίνη…) και αφετέρου ότι αυτή η κοινοτοπία δεν ξορκίζεται με μαγικά.