Τρίτη 9 Απρίλη. Όταν η Τεχεράνη έκλεινε την συμφωνία με την Δαμασκό για το λιμάνι στη Λατάκεια, υποθέτουμε ότι δεν περίμενε ένα ζεστό χειροκρότημα απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ!
Ωστόσο, απ’ την μια μεριά το στρίμωγμα του άξονα και των συστατικών του κρατών· κι απ’ την άλλη η πολύπλευρη αξιοποίηση της ως τώρα νίκης στο συριακό πεδίο μάχης απ’ το μπλοκ της Αστάνα, (εκτιμάμε ότι) προκαλεί την επέκταση (και την εντατικοποίηση) της γραμμής αντιπαράθεσης “ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός”.
Κατ’ αρχήν, στη δυτική άκρη της, αυτή η γραμμή φτάνει ήδη στη λιβύη – σχεδόν με συνεχή τρόπο. Στο κέντρο της, στα υψίπεδα του Ινδοκούς, οι ταλιμπάν, είτε με είτε χωρίς διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον είναι σε θέση μεσοπρόθεσμα να “σπάσουν” την αμερικανική διάταξη. Και πέρα απ’ την κορεατική χερσόνησο (που ήταν ως τώρα η φανερή ανατολική άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης) προστίθεται τώρα και η ταϊβάν. Ενώ, στην άλλη άκρη του πλανήτη, η βενεζουέλα (και το μπλοκ του Καράκας).
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει αρκετά μειονεκτήματα σ’ αυτή τη φάση, έχει όμως ένα τακτικό πλεονέκτημα: ένα μόνο (τυπικά τουλάχιστον) κέντρο σχεδιασμού και αποφάσεων, στην Ουάσιγκτον. Χάρη σ’ αυτό μπορεί να προκαλεί “τριβές” σε διάφορα σημεία όλων των γραμμών αντιπαράθεσης (συνήθως αποτυχημένες μεν, δημιουργώντας “εκκρεμότητες” δε…) σχετικά εύκολα. Απ’ την άλλη μεριά, οι αντίπαλοι ιμπεριαλισμοί, πρέπει να συντονίζουν τις προτεραιότητες (και τις δυνατότητές) τους μέσα απ’ την συνεννόηση πολλών και διάφορων πρωτευουσών. Πεκίνο, Μόσχα, Σεούλ, Πγιονγιάνγκ, Τεχεράνη, Βαρδάτη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός, Τομπρούκ (για τον λίβυο Haftar), Καράκας, Αβάνα, Μανάγκουα…
Στο βαθμό που δεν υπάρχει ενοποιημένο «κέντρο αποφάσεων» απ’ αυτήν την μεριά, είναι πιθανό να εμφανίζονται κάποιες «ασυνέχειες» πρακτικά. Αυτό αφορά ειδικά τη μέση Ανατολή, όπου το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μοιάζει να προσπαθεί – με βιασύνη – να αξιοποιήσει τα όποια «τακτικά κενά» εμφανίζει το μπλοκ της Αστάνα.
Τώρα: επειδή η Μόσχα (κατ’ αρχήν στρατιωτικά) και το Πεκίνο (κατ’ αρχήν οικονομικά) βρίσκονται παντού, σε όλα αυτά τα επιμέρους μέτωπα, η όποια ενοποίηση (των τακτικών κινήσεων) ή/και ο συντονισμός τους θα προκύψει κατ’ αρχήν γύρω απ’ αυτά τα καθεστώτα, στο βαθμό που μια δράση σε ένα σημείο (θα) επηρεάζει την κατάσταση σ’ ένα άλλο. Κι αυτό οδηγεί την ασταμάτητη μηχανή στο ερώτημα αν υπάρχει περίπτωση ο ρωσικός στρατός να εμφανιστεί (πάντα μέσα από διακρατικές συμφωνίες…) είτε στο ιράκ, είτε στο λίβανο, είτε και στα δύο κράτη…