Τετάρτη 13 Μάρτη. Δεν ήταν συντριβή, του είδους 8 – 0, όπως την προηγούμενη φορά. Το φωτεινό ταμπλό ωστόσο έγραψε πάλι συντριπτικό σκορ: 5 – 0. Με 391 κατά και 242 υπέρ η κυρ;a May έχασε και την χθεσινή ψηφοφορία. H ήττα ήταν αναμενόμενη, η διαφορά όχι. Αντί για 240 ψήφους στο κεφάλι (η προηγούμενη διαφορά) η συμφωνία ομαλής εξόδου του Λονδίνου απ’ την ε.ε. έφαγε χτες 149. «Μόνο»; Εξαρτιέται πως μετράει κανείς: μένουν ακόμα 17 ημέρες ως την (μέχρι τώρα) ημερομηνία εξόδου.
Σήμερα το ίδιο κοινοβούλιο θα ψηφίσει αν θέλει μια έξοδο μαλλικούβαρα ή όχι. Ευκολάκι: όχι, δεν θέλει… Κι αύριο θα ψηφίσει αν έχει πέσει κάτω και σφαδάζει, κι αφού ροκάνισε τον χρόνο θα παίξει «καθυστέρηση». Ευκολάκι: ναι, θέλει…
Η ασταμάτητη μηχανή αναγνωρίζει ότι δυσκολεύεται να ερμηνεύσει με εργαλεία του είδους «το συμφέρον των αφεντικών» αυτό: το γεγονός δηλαδή ότι η προσφυγή σ’ ένα δεύτερο δημοψήφισμα, με την φροντίδα να είναι πολύ πιο τίμιο απ’ το προηγούμενο, αποτελεί ακόμα ζήτημα ταμπού για τις πολιτικές βιτρίνες στο Λονδίνο. Παρότι είναι πια ξεκάθαρο ότι οι υποστηρικτές του «τα μαζεύουμε και φεύγουμε» πριν 2,5 χρόνια όχι μόνο δεν είχαν σχέδιο (γιατί αν είχαν θα προπαγάνδιζαν σαν «εθνικά επωφελή» την μαλλιοκούβαρα έξοδο…) αλλά ήταν κοινοί απατεώνες. (Το ξέρουμε αυτό το είδος των δημαγωγών και απ’ τα μέρη μας. Καθώς και τα χαρακτηριστικά της «επιρροής τους στο λαό»).
Γιατί είναι ταμπού το να πει κάποιος ότι έχει χρέος κατ’ αρχήν απέναντι στην αξιοπρέπειά του να επανεξετάσει μια γνώμη που είχε μια δεδομένη στιγμή είτε με λάθος στοιχεία είτε παραμυθιασμένος; Γιατί η «προσφυγή στο λαό» έχει αξία μόνο σαν μεμονωμένη τουφεκιά που αποκλείεται να επανεξεταστεί;
Τελικά αυτό θα γίνει – είτε άμεσα (με νέο δημοψήφισμα), είτε έμμεσα (με εκλογές)! Όμως αυτή η βρετανική δυσκοιλιότητα (που έχει συνέπειες τόσο κοντοπρόθεσμες όσο και μακροπρόθεσμες) μας φαίνεται ανεξήγητη – με κριτήρια καπιταλιστικού ορθολογισμού.
Το μόνο που πλησιάζει σε κάτι σαν εξήγηση είναι αυτό: η χρηματοπιστωτική βιομηχανία, ίσως η βασικότερη στο έδαφος της αυτού μεγαλειότητας, δεν έχει πρόβλημα: μπορεί να μετακομίσει, αν χρειαστεί, πολύ εύκολα…
Αν εκεί βρίσκεται ο πυρήνας αυτού που εμφανίζεται σαν «αδέσποτο πολιτικό προσωπικό» (χαμένο στις αδυναμίες του)· αν δηλαδή το πιο απεδαφικοποιημένο τμήμα του σύγχρονου καπιταλισμού είναι όχι το διαμάντι αλλά ολόκληρο το στέμμα του (υπολογίσιμου) βρετανικού κεφάλαιου, τότε ίσως δεν χρειάζονται ούτε δημοψηφίσματα ούτε εκλογές εκεί.
Ένα σύννεφο φορμόλης θα μπορούσε να κάνει ό,τι χρειάζεται…