Πέμπτη 28 Φλεβάρη. Χίλιες μέρες και νύχτες (και τι νύχτες!) έκλεισε η ηλεκτρονική ασταμάτητη μηχανή. Απ’ τα τέλη Φλεβάρη του 2016. Αλλά «δεν γιορτάζει ούτε δέχεται» – όπως έλεγαν παλιά οι σχετικές αγγελίες, όταν συνέπιπταν γιορτή και πένθος.
Έμαθε κανά δυο πράγματα. Όσο εύστοχη κι αν είναι η εργατική κριτική, όσο τίμια κι αν είναι η αντι-πληροφόρηση, δεν είναι αρκετές για να αλλάξουν το βασικό. Την ιδιωτικοποίηση της εννόησης του Κόσμου. Κάλιστα μπορεί να είναι μια ειλικρινής ενασχόληση (ή μια φευγαλέα, διαγώνια σάρωση· ακόμα και μια βαρετή κατανάλωση – η ασταμάτητη μηχανή δεν ξέρει…) το ενδιαφέρον για τον Κόσμο. Αλλά η καθημερινότητα και οι απαιτήσεις της έχουν γίνει «σε πρώτη και τελευταία ανάλυση» καθοριστικές της ζωής.
Άλλοτε, στους μακρινούς προγόνους μας, ήταν η κριτική γνώση των «μεγάλων» που οργάνωνε τα «μικρά». Τώρα (εδώ και τρεις δεκαετίες) συμβαίνει το ανάποδο: είναι οι ρουτίνες και οι ταλαντώσεις των «μικρών» που αλέθουν τα «μεγάλα»…
Είναι τιμωρία αυτό, είναι κάτεργο. Συντρίβει, καταστρέφει… Όμως ακόμα κι αν είμαστε καταδικασμένοι / ες όλες (μα όλες!) τις ερωτήσεις των καιρών να τις απαντάμε σε πρώτο ενικό (ή, maximum, σε πρώτο οικογενειακό πληθυντικό), ακόμα κι αν τέτοια είναι λοιπόν η ποινή, δεν είναι ανάγκη οι απαντήσεις να είναι κομφορμιστικές. Όχι στο όνομα της επανάστασης. Στο όνομα εκείνου που τώρα μπορεί να είναι απλά μια ανάσα· και αύριο μια θύελλα.
Η ασταμάτητη μηχανή ξέρει, γι ‘αυτό και δεν γιορτάζει. Διαχέεεται σε οθόνες, άρα σε personal στιγμές… Ευκολία – μέχρις ότου αποδειχθεί ότι είναι αστοχία.
Όμως ακόμα κι έτσι τις επόμενες χίλιες μέρες και νύχτες (λέει ότι) θα συνεχίσει να είναι εδώ. Κι ας είναι εις μάτην.