Κυριακή 24 Φλεβάρη. Η απειλή (ή η προειδοποίηση, ανάλογα με το τι καταλαβαίνει ο καθένας), δια χειλέων Pompeo, είναι η εξής: μόλις αποκαταστήσουμε την δημοκρατία στη βενεζουέλα, θα ασχοληθούμε με την αποκατάστασή της στη νικαράγουα και στην κούβα.
Αν έχουμε καταλάβει καλά, η απάντηση των θιγόμενων είναι απλή: “μόλις…”
Αν κάποιος μελετήσει γλωσσολογικά το ζήτημα θα διαπιστώσει ότι η ψοφιοκουναβική διοίκηση (θέλει να) είναι αντιπολίτευση (στην διοίκηση των δημοκρατικών / Οbama). Πράγμα που δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν στα μέρη μας, μιας και το φαιορόζ (παραμένει πάντα τέτοιο!) γκουβέρνο διάγει τον κυβερνητικό του βίο επίσης σαν αντιπολίτευση στους προηγούμενους.
Προσέξτε σοφία πρώην διευθυντή της cia και νυν υπ.εξ. στην Ουάσιγκτον:
…Ναι, η κυβέρνηση του προέδρου Trump κάνει, και θα συνεχίσει να κάνει, όχι μόνο για την βενεζουέλα αλλά και για την νικαράγουα και την κούβα. Και το βλέπετε αυτό. Το βλέπετε στις πολιτικές της. Είναι πολύ διαφορετικές απ’ αυτές της προηγούμενης διοίκησης. Αναγνωρίζουν ότι αυτές οι κυβερνήσεις [σ.σ.: εννοεί στο Καράκας, στη Μανάγκουα και στην Αβάνα] μεταχειρίζονται τον λαό τους βίαια, αντιπροσωπεύουν πραγματικούς κινδύνους, κινδύνους ασφάλειας για τον λαό, απειλές στην ιδιωτικότητα, τους αρνούνται βασικές ελευθερίες. Κι αυτά είναι πράγματα που δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν στο δυτικό ημισφαίριο, και οι ηπα υπό τον πρόεδρο Trump εργάζονται συστηματικά όχι μόνο στη βενεχουέλα αλλά και σε κάθε μια απ’ αυτές τις δύο χώρες για να πετύχουν καλά αποτελέσματα για αυτούς τους λαούς. Οι λαοί πρέπει να ηγηθούν αυτών των προσπαθειών. Είμαι σίγουρος ότι είναι αποφασισμένοι να το κάνουν. Ο αμερικανικός λαός θα τους στηρίξει…
Μπαγιάτικες ιδέες! Η «εξαγωγή δημοκρατίας» είναι μοντέλο των ‘90s, και μετράει ήδη τόσες και τέτοιες «επιτυχίες» (αν το δει κανείς ψυχρά) ώστε θα ήταν παράδοξο να την πιστεύουν «λαοί» στα σοβαρά εν έτει 2019 – ακόμα κι αν πράγματι θέλουν (και έχουν κάθε δικαίωμα να θέλουν) αυτήν την (όποια) δυτική δημοκρατία. Είναι μερικά κλικ ζόρι, μόνο, για να έναν νικαραγουανό δημοκράτη να μάθει τι γίνεται, π.χ., στην αραβική χερσόνησο – με τις ευλογίες και τον στρατιωτικό εξοπλισμό των united states. Ή στο αφγανιστάν. Αν δεν πληρώνεσαι, έστω με ταπεινά ποσά (ή ενεργειακά μπισκότα), πως να το φας ότι η Ουάσιγκτον πουλάει σπαρταριστή δημοκρατία με εικοσαετή εγγύηση και πλήθος αξεσουάρ;
Υπάρχει, όμως, κάτι πιο σύγχρονο, που δείχνει την γελοιότητα και την παρακμή των αμερικανικών ιδεολογικών επιχειρημάτων: είναι αμφίβολο πια πόσοι και ποιοί ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την δημοκρατία της κατανάλωσης. Τις ελπίδες, δηλαδή, της τοποθέτησής τους μέσα στο φάσμα των status που σηματοδοτεί το επίπεδο αγορών εμπορευμάτων και συμβόλων. Τα πιο mainstream πειστήρια αυτής της τάσης (πειστήρια που έχουν εξαχθεί συστηματικά και επιθετικά για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες) βρίσκονται, με βεβαιότητα, στον πρώτο κόσμο, άρα και στις ηπα: οι κοκκινόσβερκοι ψηφοφόροι και υποστηρικτές του ψόφιου κουναβιού δεν χολοσκάνε για την δημοκρατία καν στα μέρη τους – πολύ περισσότερο για να την κάνουν κονσέρβα export. Ένα καλό επίπεδο διαβίωσης θέλουν, και έναν γεμιστήρα στα όπλα τους – κι ας σκοτώνει η αστυνομία τους δέκα δέκα τους κολασμένους «αράπηδες» στα πεζοδρόμια των μητροπόλεων απλά επειδή δεν σταμάτησαν σ’ ένα μπλόκο, ή επειδή πήγαν να τρέξουν… Δημοκρατία; Δημοκρατία είπατε; Τι είναι αυτό; Την ησυχία μας και την κατανάλωσή μας θέλουμε κύριε!!!
Παρότι δεν αγνοούμε την επιρροή της προπαγάνδας, αν λάβει κανείς υπόψη του λίγο περισσότερες παραμέτρους απ’ τις υποσχέσεις ή τις απειλές ενός Pompeo, είναι εύκολο, έστω διαισθητικά, να τον αντιληφθεί (κουβανός, νικαρουγουανός ή οτιδήποτε άλλο) σαν αυτό που είναι: ένας κράχτης που κοροϊδεύει, στο μπαλκόνι ενός μεγάρου που καταρρέει.
Το ότι η Ουάσιγκτον νοιώθει να απειλείται ακόμα και απ’ την γειτονιά της (και όχι επειδή η Αβάνα ή το Καράκας έγιναν υπερδυνάμεις, αλλά επειδή το Πεκίνο, η Μόσχα, και άλλοι έχουν γίνει καλή εναλλακτική για αυτά τα καθεστώτα) είναι σαφές. Το να βγαίνει, όμως, ο κράχτης και να φωνάζει ότι «θα σας κανονίσουμε κι εσάς, μόλις τακτοποιήσουμε τον Μαδούρο» είναι φάρσα.
«Μόλις…»