Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Ο σκληροπυρηνικός εθνικισμός της Le Pen, που εκφράζει τα πιο καθυστερημένα τμήματα του γαλλικού κεφάλαιου και την μικροαστική αγανάκτιση, είναι πολύ καλύτερα τοποθετημένος στο να αξιοποιήσει αυτή την διαμαρτυρία που, δικαιολογημένη σε αρκετές περιπτώσεις (αν και όχι όλες…) αλλά πολιτικά “τυφλή” και “ακέφαλη” εκδηλώνεται καθώς η πολιτική του σοσιαλφιλελεύθερου Macron προσπαθεί να προλάβει το τραίνο του 21ου αιώνα. Δηλαδή να βελτιώσει σημαντικά την θέση του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου στον ενδοευρωπαϊκό κατ’ αρχήν και ύστερα στον παγκόσμιο καταμερισμό. Τα γαλλικά βοθρολύματα δεν βρίσκονται κατά λάθος στο πεζοδρόμιο.
Φυσικά ο ρατσισμός της Le Pen απωθεί διάφορους. Επιπλέον δεν έχει πειστεί η πλειοψηφία των γάλλων υπηκόων ότι η «λύση» είναι αντι-ευρωπαϊκή, η επιστροφή στο «εθνικό νόμισμα» (δηλαδή μια άγρια υποτίμηση της εργασίας). Απ’ την άλλη μεριά όμως ο θρήνος του μικροαστού νταλικιέρη (θα τα πούμε αυτά πιο αναλυτικά με πρώτη ευκαιρία…) ότι η αύξηση των φόρων στο diesel (παραμένει, παρ’ όλα αυτά, φθηνότερο απ’ ότι στην ελλάδα…) τον καταστρέφει επειδή ανεβάζει τα κόστη του, ηχεί πολύ συγκινητικός. Η σοσιαλφιλελεύθερη γαλλική κυβέρνηση σκόπευε με τα έσοδα απ’ αυτήν την έξτρα φορολογία να εισάγει γρήγορα και εκτεταμένα τον γαλλικό καπιταλισμό (απ’ την αυτοκινητοβιομηχανία ως την εσωτερική αγορά ενέργειας) στην ηλεκτροκίνηση και στις «εναλλακτικές μορφές». Μ’ άλλα λόγια να προλάβει – ή, έστω, να μην χάσει – το τραίνο σ’ αυτόν τον στρατηγικό για τον 21ο αιώνα τομέα. Μια ακροδεξιά κυβέρνηση θα έκανε ακριβώς το ίδιο (θα αύξανε τους φόρους στα καύσιμα) μπορεί και πιο έντονα· θα έκανε και διάφορα άλλα για να εξασφαλίσει ότι οι μικροαστοί «θα πεισθούν». Θα τους τάιζε ωμό (ανθρώπινο) κρέας τυλιγμένο σε εθνικές σημαίες – ας πούμε…
Ακριβώς επειδή έτσι έχουν τα πράγματα, οι «σκέτες», «αθώες» και «αυθόρμητες» κοινωνικές διαμαρτυρίες, εκείνες δηλαδή που δεν έχουν φροντίσει έγκαιρα να έχουν μια συμπαγή συγκρότηση (οργανωτικά / πολιτικά και «ιδεολογικά») και, άρα, δεν είναι αποφασισμένες να ξεπεράσουν το κλάμα για τον «θάνατο του εμποράκου» και την μικροαστική ιδιοτέλεια, είναι αναγκασμένες να παραδέρνουν ανάμεσα στον ορντοφιλελευθερισμό (που υπηρετεί τα πιο δυναμικά τμήματα του κεφάλαιου) και τον φασιστο-ρατσισμό (που ταιριάζει στα πιο καθυστερημένα χωρίς, όμως, να μαλώνει με τα άλλα…).
Δεν βρισκόμαστε ούτε στα ‘70s, ούτε στα ‘80s!!! Σ’ αυτούς τους καιρούς ακόμα κι αν κάτι ξεκινάει «έχοντας δίκιο» (και πολύ συναίσθημα…) είναι πανεύκολο να προχωρήσει και να καταλήξει «κάνοντας λάθος»! Δεν θα βρει τον μπούσουλα στις βιβλιοθήκες – αν καταλαβαίνετε τι εννοούμε…. Θα τον βρει στα χαφιεδομένα social media, στα κάτεργα των εντυπώσεων…
Και μετά…
(Το έχουμε φάει, εδώ, πολύ στη μάπα αυτό… Και – απ’ ότι φαίνεται – θα συνεχίσουμε να το τρώμε…)