Σάββατο 24 Νοέμβρη. Αν υπήρχε αξιοπρέπεια και φιλότιμο, κατ’ αρχήν απέναντι σ’ αυτούς τους δύο φυλακισμένους αλληλεγγύους (που, τι κρίμα γι’ αυτούς; δεν είναι έλληνες, δεν είναι απ’ την “οργάνωσή μας”….) θα έπρεπε να υπάρξει μια δημόσια και εντατική απολογία: Σας δώσαμε!!! Ναι, εμείς σας δώσαμε, επειδή κάναμε εφικτή την απαξίωσή σας· και εύκολο κι “αόρατο” το εναντίον σας κατηγορητήριο… Ναι, σας δώσαμε – γιατί δεν είχαμε το θάρρος να συνδυάσουμε το δικό σας κουράγιο και τις άμεσες εμπειρίες σας με τις πολιτικές μας θέσεις, έτσι ώστε να εντοπίσουμε με ακρίβεια τον κοινό μας εχθρό… Ναι, σας δώσαμε, γιατί όταν το κάθαρμα ο Μουζάλας έλεγε ότι οι βιασμοί στη Μόρια είναι “κατά φαντασίαν” δεν ήρθαμε να σας ρωτήσουμε: “τι λέτε; να τον κρεμάσουμε τώρα ή αργότερα;”… Ναι, σας δώσαμε, γιατί η “ζεστασιά” των “διαδικασιών” μας είναι μια χαρά για μικροαστικά selfies – που σημαίνει, τελικά: κόσμε, άντε και γαμήσου!
Αλλά ακόμα και τα πιο πάνω θα ήταν απλά η αναγκαία συνθήκη για να σταθούμε (πούσαι ρε Κάρολε!!!) με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω· όχι, όμως, για να περπατήσουμε, όχι για να κλωτσήσουμε. Υπό την προϋπόθεση της ικανότητας βαθιάς αυτοκριτικής, το να καταλάβεις πόσο ηλίθιος (ενδεχομένως και χρήσιμος ηλίθιος) υπήρξες είναι η πολύτιμη αρχή· αλλά μόνο η αρχή.
Όποιος έχει ασχοληθεί με την κοινωνιολογία και την ψυχολογία του Θεάματος (περασμένα και πολύπλοκα, ε;) ξέρει ότι για τους ειδικούς των αφεντικών το να μπορούν να βραχυκυκλώνουν τους “εξτρεμιστές” (εντός ή εκτός εισαγωγικών), εδώ και αρκετές δεκαετίες, δεν είναι μονοσήμαντη γνώση. Αν βρεις πως να κάνεις αρνί τον “άγριο λύκο”, τότε ξέρεις με βεβαιότητα πως να κουλιαρντίσεις ολόκληρο το κοπάδι. Η πολύτιμη βοήθεια που έχουν προσφέρει ως τώρα (και, φοβούμαστε, θα συνεχίσουν τα προσφέρουν) οι σχιζο-μητροπολιτικοί εγωϊσμοί και τα “μαρς” ψωνίσματα όσων έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους αλλά αρνούνται να το παραδεχτούν (για να το αντιμετωπίσουν…) παριστάνοντας τους “εξτρεμιατές” είναι ότι αποτελούν case studies. Για κάθε «μαλακία τους» (δηλαδή: για κάθε τι που αυτά τα χαμένα στο Εγωϊκό τους σύμπαν δι-άτομα νομίζουν ότι είναι, τελικά, προσωπική τους υπόθεση που μπορούν να θάψουν χωρίς ίχνη) μια σχολή κοινωνιολογίας ή ανθρωπολογίας ή ψυχολογίας κάπου εδώ ή εκεί κάνει 15 διδακτορικά… Για κάθε συναισθηματική έξαρσή τους τμήματα πολλών μυστικών υπηρεσιών αμολάνε εγκάθετους και καθοδηγητές… Για κάθε «στραβοπάτημά» τους οι σχολές προβοκατόρων βελτιώνουν το know how τους…
Όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε αφύλακτοι, καταδικασμένοι! Σημαίνει το ακριβώς αντίθετο: αν δεν είσαι διατειθειμενος / η να κάνεις κάθε κόπο απαραίτητο, όσο μεγάλος κι αν είναι αυτός ο κόπος, για μια ζωή ολόκληρη αν χρειαστεί κι ακόμα άλλη μία, ώστε να αρθείς στο ύψος των περιστάσεων (που σημαίνει: να συγχρονιστείς με τα ζόρικα δεδομένα της πολύ ζόρικης εποχής σου) τότε, απλά, θα γίνεσαι ενεργούμενο – και δεν θα το καταλαβαίνεις. Η χρησιμότητα της αφέλειας έγκειται σ’ αυτό: όλοι κάνουν την δουλειά τους. Και ο αφελής είναι αθώος, κι αυτός που τον αξιοποίησε απλά “έκανε την δουλειά” του…
Αυτό είναι το πραγματικό σχέδιο, το εν δράσει σχέδιο μιας διανοητικής, συναισθηματικής και ηθικής κυριαρχίας χωρίς προηγούμενο που, ωστόσο, όχι μόνο δεν είναι ακαταμάχητη αλλά είναι στ’ αλήθεια γεμάτη «αδύναμα σημεία» (αν μπορείς να τα καταλάβεις): οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι μόνο άντρες, γυναίκες, μεγάλοι και μικροί με σάρκα και οστά, ανάγκες, επιθυμίες, αισθήματα, ιστορία… Είναι κάτι ακόμα παραπάνω, και πάντα τέτοιοι ήταν: ακριβώς επειδή είναι άντρες, γυναίκες, μεγάλοι και μικροί με σάρκα και οστά, ανάγκες, επιθυμίες, αισθήματα, ιστορία σε απαγόρευση είναι, χωρίς να το θέλουν και να το έχουν διαλέξει, το προμήνυμα του κινδύνου για τις δικές μας σάρκες, τα δικά μας οστά, τις δικές μας ανάγκες, επιθυμίες και αισθήματα, που δεν είμαστε ακόμα σε κάποιου είδους απαγόρευση, αλλά δεν μπορούμε πια να την προγνώσουμε, ούτε βέβαια να την εμποδίσουμε…
Επειδή ζούμε σε καπιταλισμό (που, αφού δεν έχει σοβαρό ταξικό αντίπαλο, είναι σε παροξυσμό).
ΠΡΟΣΕΞΤΕ!!! (Το είχαμε πει από τότε, αλλά κλάιν μάιν…) Οι μετανάστες απ’ τα βαλκάνια και απ’ την αλβανία ειδικά μετέφεραν τότε, στα ‘90s, ένα «προμήνυμα κινδύνου»: 300 ευρώ μισθό, ή καθόλου μισθό, ή 1 euro job για πρωτοκοσμικούς, “λόγω κρίσης”, “υπερπληθυσμού ανέργων”, κλπ…… Ούτε τότε κατάλαβε η ρημαδιασμένη τάξη μας, ούτε τώρα καταλαβαίνει…
ΠΡΟΣΕΞΤΕ!!! Οι αιχμάλωτοι των ελληνικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, τα θύματα του «υπερπληθυσμού» των άμαχων της πολεμικής βίας του 4ου παγκόσμιου… ξαναμεταφέρουν ένα «προμήνυμα κινδύνου». Τα αφεντικά δεν θα σταματήσουν πουθενά αν δεν είμαστε σε θέση να τα σταματήσουμε… Μετά από πέντε ή δέκα χρόνια δεν θα βγάλει πουθενά το να σταθεί κανείς μπροστά στον καθρέφτη του λέγοντας «ήμουνα μαλάκας που δεν κατάλαβα».
Τότε οι selfie αντιλήψεις θα είναι ισόβια καταδίκη. Και μπορεί να μην χρειάζονται καν καθρέφτες…