Year: 2024

Ασυνέχειες τέλος!

Τετάρτη 3 Ιούλη>> Από την ερχόμενη Δευτέρα 8 Ιούλη (με το καλό) η ασταμάτητη μηχανή θα εκπέμπει κανονικά…

Εν τω μεταξύ κάντε τον κόπο και αφιερώστε 50 λεπτά απ’ την ζωή σας και την προσοχή σας στον εξαιρετικό κύριο Ghassan Hage. Κάνει (για καταστάσεις που σας ενδιαφέρουν – ή θα έπρεπε) μερικές πολύ εύστοχες παρατηρήσεις που ίσως δεν έχουν περάσει απ’ το μυαλό σας. Για την ευρώπη, τις ελευθερίες, τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, την Παλαιστίνη…

(Αν για τεχνικούς λόγους δεν μπορείτε να το δείτε, το URL είναι αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=x-8E5mPBM10&t=4s)

Παλαιστίνη

Τετάρτη 3 Ιούλη>> Η αντίσταση καλά κρατεί στη λωρίδα της Γάζα και βελτιώνεται στη δυτική Όχθη. Αυτοί οι 9 μήνες είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια πόλεμος του ισραηλινού στρατού, και καθώς ήταν εκπαιδευμένος σύμφωνα με τα δυτικά μοντέλα (του είδους: πλήρης αεροπορική υπεροχή / μαζικοί βομβαρδισμοί / γρήγορο «σπάσιμο του ηθικού» του αντιπάλου / γρήγορη νίκη…) προκύπτει ότι έχει αρχίσει να κρασσάρει – και να το παραδέχεται.

Πως προκύπτει αυτό; Από προχθεσινό δημοσίευμα των αμερικανικών καθεστωτικών new york times, στη βάση ανώνυμων εκμυστηρεύσεων καραβανάδων του θεοναζί στρατού:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Εκείνη η θεμελιώδης εγκατάλειψη 1…

Τετάρτη 3 Ιούλη>> Η σοσιαλδημοκρατία φταίει (για την αύξηση των εκλογικών ποσοστών της ακροδεξιάς) λέει ο γ.γ. του κκε, σχολιάζοντας την γαλλική περίπτωση. Θα μπορούσαν να το πουν πολλοί άλλοι· είναι εύκολο. Εδώ και πάνω από έναν αιώνα (από πριν τις αρχές του 1ου παγκόσμιου) η σοσιαλδημοκρατία δεν έκρυψε τους σκοπούς, τις μεθόδους, τον ιστορικό της ρόλο. Είτε ως 2η Διεθνής… είτε ως «τρίτος δρόμος»… είτε ως «βαράτε βιολιντζήδες»…

Όμως στην ιστορία των κοινωνιών, των τάξεων, των εργατικών ανταγωνισμών ή συνθηκολογήσεων, δεν παίζουν ρόλο μόνο αυτά που γίνονται. Αλλά και εκείνα που ΔΕΝ γίνονται! Αν οι συντηρητικοί στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες έγιναν σταδιακά περισσότεροι και, κυρίως, πιο «σκληροί», αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στις κινήσεις των αφεντικών, πολιτικές, ιδεολογικές ή ό,τι άλλο. Σε τελευταία ανάλυση αυτή η πλευρά της πραγματικότητας (και της ιστορίας) είναι δεδομένη – ποιος περίμενε ότι το κεφάλαιο θα αφοπλιστεί και θα αυτοκτονήσει; (Θυμάται πια κανείς τον αυστριακό Jorg Haider; Ε;; Ήταν μόλις το 2000 – και όσοι ήθελαν να καταλάβουν, ελάχιστοι δηλαδή, κατάλαβαν…)

Για να μην φλυαρούμε: για την σταδιακή και σταθερή ενίσχυση μισανθρωπικών και χειραγωγικών απόψεων (στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες) τα τελευταία 30 χρόνια οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν (και) σε εκείνα που ΔΕΝ έγιναν απ’ όσους / όσες ήταν, υποτίθεται, αντίπαλοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Διότι (λένε…) όπως η φύση έτσι και η Ιστορία απεχθάνεται το κενό!

Ποια είναι λοιπόν εκείνα που ΔΕΝ έγιναν από θεωρητική και πολιτική άποψη εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες; Και πως αφέθηκε ανοικτός και εύκολος ο δρόμος ώστε ο συντηρητισμός να γίνει η ζεστή αγκαλιά νεοφασιστών και λοιπών παρόμοιων;

Το πρώτο που ΔΕΝ έγινε απ’ την λεγόμενη «αριστερά» (: ο όρος δεν μας αρέσει, τον χρησιμοποιούμε καταχρηστικά για να συνεννοηθούμε. Σ’ αυτόν περιλαμβάνουμε το σύνολο των αυτοαποκαλούμενων σοσιαλιστών αντικαπιταλιστών, κομμουνιστών, ακροαριστερών, αναρχικών, αντιεξουσιαστών, με οποιοδήποτε οργανωτικό σχήμα και όνομα κι αν εμφανίζονται) ήταν η έγκαιρη ανάλυση της επερχόμενης ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση της εκμετάλλευσης και της πειθάρχησης, εκείνου που με άλλο τρόπο ονομάζεται «4η βιομηχανική επανάσταση». Αυτή η ανάλυση / πρόγνωση από εργατική σκοπιά μπορούσε και έπρεπε να έχει γίνει στις βασικές της γραμμές ήδη απ’ την δεκαετία του 1990· αφού άλλωστε η προηγούμενη δεκαετία, εκείνη του ’80, υπήρξε αρκετά διορατική σ’ αυτό το ζήτημα και κληροδότησε σημαντικό θεωρητικό και πρακτικό υλικό.

Η εγκατάλειψη της Ιστορικής γνώσης υπήρξε αποφασιστική στο να μην γίνουν τέτοιες στρατηγικής σημασίας αναλύσεις. Καμία απ’ τις προηγούμενες (καπιταλιστικές) βιομηχανικές επαναστάσεις, ούτε η 1η ούτε η 2η δεν έγινε ειρηνικά, χωρίς βία κοινωνική και πολιτική, καμία δεν έγινε «ανθρωπιστικά»! Κάθε μια συνεπαγόταν όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, και όξυνση της «εσωτερικής» βίας…

Η 3η ξεκίνησε μεν «ελευθεριακά» μέσω της κατανάλωσης και της γενικευμένης εμπορευματοποίησης (: εσωτερίκευση της βίας που λέγεται πραγμοποίηση…)· όμως δεν ήταν καθόλου δύσκολο να προσέξει κάθε ενδιαφερόμενος ότι επρόκειτο για μια «ενδιάμεση» διαδικασία προς την βία της καθολικής υπαγωγής των κοινωνιών στο κεφάλαιο.

Η εξαφάνιση της σύγχρονης εργατικής κριτικής (περί αυτού πρόκειται!) τις τελευταίες δεκαετίες είχε πολλά καταστροφικά αποτελέσματα. Πρώτ’ απ’ όλα αγνοήθηκε το προφανές, ότι οποιαδήποτε ριζική Αλλαγή Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση των κοινωνιών, υπό την «καθοδήγηση» των αφεντικών προφανώς (!!!), θα «αφήσει πίσω» υποχρεωτικά μεγάλα τμήματα των πληθυσμών· και υπό την ιδεολογική ηγεμονία του κεφάλαιου αυτά τα «μεγάλα τμήματα των πληθυσμών», νοιώθοντας αδύναμα, αφενός θα οχυρωθούν στον συντηρητισμό τους (: «να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν»…) και αφετέρου θα προσανατολιστούν προς «σκληρές μορφές εξουσίας», είτε κρατικής είτε παρακρατικής, ως αναπλήρωση. Ποιος όμως βάφτισε αυτές τις κοινωνικές τάσεις «αντισυστημικότητα» δίνοντάς τους το άρωμα της μόνης εύλογης «αντίθεσης»;

Ταυτόχρονα αγνοήθηκαν δύο οργανικά χαρακτηριστικά του λεγόμενου «νεοφιλελευθερισμού» (το μόνο που τράβηξε την προσοχή ήταν τομείς των ιδιωτικοποιήσεων…). Πρώτον η μαζική κατασκευή του μοριακού Εαυτού-Κεφάλαιο. Και δεύτερον η μετατόπιση της «λήψης των πολιτικών αποφάσεων» προς μια όλο και πιο σκληροπυρηνική τεχνογραφειοκρατία, στους «ειδικούς», έξω και πέρα απ’ αυτό που λεγόταν «δημοκρατική νομιμοποίηση», την διαπράγματευση, κλπ. Πριν καν εμφανιστεί αυτό που λέγεται τώρα «μαζική ακροδεξιά» δημιουργήθηκαν για καθολική χρήση οι δηλητηριώδεις βασικές προϋποθέσεις της: αφενός ο διαλυτικός (κοινωνικός) κυνισμός του «είσαι ό,τι αγοράζεις» ή ό,τι μοστράρεις (κι αν ξεπέσεις δεν είσαι τίποτα…), και αφετέρου η αδιάλλακτη μορφή εξουσίας / γνώσης του «ειδικού» (απέναντι στον οποίο η μόνη φρόνιμη στάση των αιχμαλώτων είναι ο σκασμός…).

Δημιουργήθηκαν αυτές οι προϋποθέσεις – και γενικά άρεσαν! Αν είχε γίνει η κριτική ανάλυση (που εδώ και στη συνέχεια υποδεικνύουμε εντελώς επιγραμματικά επειδή πράγματι έγινε – αλλά αισχρά μειοψηφικά!!!) θα ήταν έγκαιρα σαφές ότι κάποια μορφή «νεο-ολοκληρωτισμού-με-υποστήριξη-απ’-τα-κάτω» ήταν προβλέψιμη στην εξέλιξη της ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος. Και θα είχε ανανεωθεί πρακτικά και ουσιαστικά η διαπίστωση του καταραμένου Walter Benjamin:

…Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού…

Τι είναι όμως η δημιουργία, απ’ την εργατική τάξη, μιας πραγματικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης; Και πόσο μακρινή έγινε μια τέτοια κατεύθυνση εδώ και πάνω από 30 χρόνια ακριβώς επειδή ΔΕΝ έγιναν εκείνα που έπρεπε;

Λίγα παραδείγματα.

Εκείνη η θεμελιώδης εγκατάλειψη 2…

Τετάρτη 3 Ιούλη>>

Η «πολιτικοποίηση» του θυμικού είναι 99 φορές στις 100 αντιδραστική…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Εκείνη η θεμελιώδης εγκατάλειψη 3…

Τετάρτη 3 Ιούλη>> Στη διάρκεια της πρόσφατης υγιειονομικής τρομοκρατικής εκστρατείας, νωρίς νωρίς, βρεθήκαμε μπροστά στον σοβαρό κίνδυνο η εργατική αντικαπιταλιστική / αντικρατική κριτική να είναι ξανά απούσα, και το κενό της να καλυφθεί εντελώς (και με προοπτικές για το μέλλον!!!) απ’ τις αντιδράσεις των συντηρητικών ως τις όποιες hard core φασιστικές εκφάνσεις τους. Με σκληρή και επίμονη δουλειά τα «κόκκινα μαντήλια» και άλλες αντιεξουσιαστικές ομάδες κατάφεραν να αναδείξουν αυτήν την κριτική, τόσο θεωρητικά όσο και πολιτικά: με διαδηλώσεις, αφίσες, καμπάνιες έντυπης μαζικής αντιπληροφόρησης. (Αυτή ήταν στο σύνολό της, απ’ όλους και όλες που συμμετείχαν, η μοναδική τέτοια περίπτωση δύσκολης και αποτελεσματικής πολιτικής δουλειάς στην ευρώπη – όχι όμως και σε σχέση με ανάλογα που έγιναν σε άλλα μέρη του πλανήτη… Απ’ τις ινδίες ως την αφρική οι ριζοσπάστες έκαναν εκείνο που έπρεπε!)

Εννοείται ότι οι πρωτοκοσμικές μάζες της «αριστεράς» αντί να κάνουν έστω την έσχατη στιγμή το καθήκον τους εξαντλήθηκαν σε κατηγορίες για «ψέκα» και τσουβαλιάσματα ενισχύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο παραδειγματικά τους συντηρητικούς, τον οργανικό φόβο που προκαλεί η αναδιάρθρωση, άρα τελικά το κράτος και το κεφάλαιο! Με άλλα λόγια «δούλεψαν γι’ αυτούς»…

Όλα τα πιο πάνω είναι ενδεικτικά και τηλεγραφικά – τα πολύ περισσότερα και αναλυτικότερα δεν χωρούν εδώ. (Για παράδειγμα: τι θα σημαίνει, αν και εφόσον γίνει, η επιβολή / καθιέρωση αποκλειστικά «ψηφιακών» νομισμάτων και συναλλαγών; Ή τι θα σημαίνει για την κοινωνική εργατική αναπαραγωγή η γενίκευση της «ενοικίασης» των βασικών της καθημερινής ζωής; Ή τι σημαίνει η όλο και πιο κτηνώδης συγκέντρωση και επεξεργασία προσωπικών δεδομένων από εταιρείες και κρατικές υπηρεσίες; Ή τι θα προκαλέσει στις ζωές των δυτικών πληβείων η από-δολαριοποίηση; Ή… κλπ κλπ)

Διαβεβαιώνουμε εν τέλει: ενώ το μπετονάρισμα των πληθυσμών μέσα από εθνοκρατικές, «σκληρά» εγωϊκές, νηπιακές (ακόμα κι αν είναι μιλιταριστικές…) θέσεις ήταν / είναι η προβλέψιμη κατεύθυνση των αφεντικών σε συνθήκες αφενός 4ης βιομηχανικής επανάστασης και άρα ανακατανομής των αναγκών τους για πρώτες ύλες και εργασία και αφετέρου όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, η ιδεο-οργανωτικο-πολιτική καθήλωση στον καπιταλισμό των μέσων του 20ου αιώνα (δηλαδή η εξαφάνιση της σύγχρονης εργατικής κριτικής και στη βάση της της σύγχρονης εργατικής οργάνωσης) έχει τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα με … την σοσιαλδημοκρατία!

Είναι η αόρατη πλευρά της.

Ασυνέχειες…

Πέμπτη 27 Ιούνη>> Όπως έχουμε ενημερώσει ήδη, για ένα διάστημα ως και την πρώτη εβδομάδα του Ιούλη η ασταμάτητη μηχανή θα είναι … άτακτη. Θα εμφανίζεται όταν κάτι τέτοιο θα είναι τεχνικά εφικτό, κι αυτό μπορεί να συμβαίνει οποιαδήποτε ημέρα της εβδομάδας. Επιπλέον είναι αρκετά δύσκολο (λόγω ποιότητας δικτύου) το ανέβασμα φωτογραφιών ή video ως ντοκουμέντων…

Δείξτε κατανόηση…

Litani river

Πέμπτη 27 Ιούνη>> To 1187 o γάλλος Guy de Lusignan, «βασιλιάς της Ιερουσαλήμ» (αποικιοκράτης σταυροφόρος δηλαδή) ήθελε οπωσδήποτε έναν πόλεμο – κατά του Salah ad-Din Yusug ibn Ayyub, γνωστότερου ως Salahadin. Τον ήθελε, τον προκάλεσε και τον έκανε. Ήταν σίγουρος για τη νίκη του… Στην αποφασιστική μάχη του Hattin τον Ιούλη του 1187 ο Salahadin συνέτριψε τον στρατό των σταυροφόρων, και μπήκε ελευθερωτής στην Ιερουσαλήμ / al Quds. O Lusignan, αφού έμεινε ένα χρόνο φυλακισμένος του Salahadin, κατέληξε «βασιλιάς της κύπρου», και σαν τέτοιος πέθανε. Το όνομά του ξεχάστηκε, αντίθετα ο Salahadin έγινε θρύλος όχι μόνο στον ισλαμικό κόσμο αλλά και στην χριστιανική ευρώπη: δεν έσφαξε κανέναν χριστιανό ή μη μουσουλμάνο (το ακριβώς αντίθετο απ’ όσα έκαναν οι σταυροφόροι σε βάρος των μουσουλμάνων…) και επέτρεψε σ’ όσους ήθελαν να φύγουν με ασφάλεια απ’ την al Quds μαζί με όσα πράγματα μπορούσαν να πάρουν μαζί τους…

Το 2024 ένας άλλος Igonnabe «βασιλιάς της Ιερουσαλήμ», πιστή έκφραση του πρωτοκοσμικού αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού / φασισμού, λέει ότι θέλει οπωσδήποτε έναν (ακόμα) πόλεμο. Κατά της Χεζμπ’ Αλλάχ. Το στρατιωτικό σκέλος του συγκεκριμένου λιβανέζικου πολιτικού κόμματος θεωρείται ο καλύτερος μη-κρατικός στρατός στον κόσμο απ’ την σκοπιά της οργάνωσης, του οπλισμού / εξοπλισμού και του σχεδιασμού. Ο Nasrallah δεν είναι βέβαια ο «νέος Salahadin», αλλά δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ένας πόλεμος σαν αυτόν που θέλουν οι θεοναζί του ισραηλινού απαρτχάιντ θα καταλήξει στην ήττα τους και στη διάλυση του καθεστώτος τους. (Στην απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ δηλαδή…)

Γιατί δείχνουν να επιμένουν σε μια τέτοια αναμέτρηση όταν είναι γνωστό ότι ηττήθηκαν σε μια παρόμοια το 2006, όπου ο δικός τους στρατός ήταν ο ίδιος όπως τώρα ενώ η Χεζμπ’ Αλλάχ ήταν πολύ λιγότερο εξοπλισμένη και έμπειρη; (Θυμίζουμε ότι τμήματα της Χεζμπ’ Αλλάχ πολέμησαν επί χρόνια στη συριακή επικράτεια εναντίον των σκληροτράχηλων ουαχαβιτών του isis μαζί με τους ιρανούς φρουρούς της επανάστασης – μια εκπαίδευση στην πράξη την οποία οι πρωτοκοσμικοί στρατοί ούτε στον ύπνο τους δεν έχουν….)

Προς τι λοιπόν η λιβανέζικη καούρα των θεοναζί ενώ έχουν αποτύχει κατά της παλαιστινιακής αντίστασης;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ανατολική Μεσόγειος

Πέμπτη 27 Ιούνη>> Η προειδοποίηση του Nasrallah προς τη Λευκωσία να μην συνεργαστεί με το θεοναζί καθεστώς και να μην του παραχωρίσει αεροδρόμια σε περίπτωση πολέμου (γιατί αν το κάνει θα γίνει στόχος…), τάραξε για μια ασήμαντη μονάδα χρόνου την μακάρια δημοσιότητα στο ελλαδιστάν. Εμείς; είπαν οι νοτιοκύπριοι… Εμείς είμαστε πάντα με την ειρήνη!

Και το θέμα το πήραν τα μελτέμια…

«Με την ειρήνη»; Όχι ακριβώς:

Το (μισό) χρυσοπράσινο-φύλλο-ριγμένο-στο-πέλαγο είναι εδώ και χρόνια «πεδίο βολής και ασκήσεων» του ισραηλινού στρατού: για έναν πόλεμο κατά της Χεζμπ’ Αλλάχ. Απ’ την άλλη μεριά ο IDF θα χρειαζόταν πράγματι για τα πολεμικά του κυπριακό έδαφος μόνο αν έμπλεκαν σε αερομαχίες στην ευρύτερη περιοχή και ξέμεναν από καύσιμα κάνοντας αδύνατη την επιστροφή στις βάσεις τους· ή αν έχαναν τις βάσεις τους. Το πρώτο δεν προβλέπεται…

Αλλά οι προειδοποιήσεις αυτές δεν έγινε στον αέρα, όσο κι αν ο don Rico & Co παριστάνει τον άσχετο. Πρώτον επειδή η Λευκωσία έχει συμφωνίες για «παροχή εξυπηρετήσεων» σε λιμάνια με το Παρίσι και την Ουάσιγκτον… Αυτές τις διευκολύνσεις θα τις χρειάζονταν αν Παρίσι και Ουάσιγκτον αποφάσιζαν να βοηθήσουν «αυτοπροσώπως» τους θεοναζί. (Συνεπώς τα νοτιοκυπριακά λιμάνια θα γίνονταν στόχος).

Δεύτερον οι αγγλικές βάσεις στη νότια Κύπρο είναι πολύ πιθανόν να δώσουν ένα χέρι στο Τελ Αβίβ. (Συνεπώς μπορεί να γίνουν κι αυτές στόχος).

Ο υπ.εξ. της τουρκίας Fidan πήγε την προειδοποίηση ακόμα πιο μακριά: περιέλαβε στη συμβουλή «κρατηθείτε έξω» και την Κρήτη. Τι έχει εκεί; Στο οροπέδιο της Ζήρου στο Λασίθι έχει εγκατασταθεί στρατιωτικό ραντάρ υπό ισραηλινό έλεγχο – μια ακόμα έκφραση της «στρατηγικής συμμαχίας» του ελλαδιστάν με το φασισταριό του Τελ Αβίβ…

Άσχετα με τον ρόλο του σε μια ενδεχόμενη επίθεση στο νότιο Λίβανο, αυτό το σημείο είναι εύλογο να περιλαμβάνεται στη λίστα των στόχων της Χεζμπ’ Αλλάχ και των συμμάχων της.

Μην ανησυχείτε όμως! «Είμαστε με την ειρήνη»!…

Ουκρανικό πεδίο μάχης 1

Πέμπτη 27 Ιούνη>> Μετά τις βόμβες-στο-ψαχνό στις αρχές της χρονιάς, στο ιράν, στο πλήθος που συμμετείχε στο μνημόσυνο της δολοφονίας του Soleimani (πάνω από 100 νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες) και την επίθεση στο Crocus City Hall στα περίχωρα της Μόσχας στις 22 Μάρτη (137 νεκροί, σχεδόν 200 τραυματίες), ενέργειες που ανέλαβε ο …. νεκραναστημένος isis (!!!!), είχαμε σημειώσει το καθόλου πρωτότυπο ότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ και οι στενοί τους σύμμαχοι μετά την αποτυχία / ήττα τους στο ουκρανικό πεδίο μάχης θα χρησιμοποιήσουν (και) αυτή τη μέθοδο με την ελπίδα να προκαλέσουν εσωτερική κρίση σε κράτη μέλη του ευρασιατικού project.

Το περίεργο είναι ότι αυτήν την μέθοδο, της «ισλαμικής τρομοκρατίας», την χρησιμοποίησαν διαδοχικά διάφορες πρωτοκοσμικές υπηρεσίες (ηπα, αγγλία, ισπανία, γαλλία) εναντίον των δικών τους πληθυσμών, όχι βέβαια για να προκαλέσουν εσωτερική κρίση στα ίδια τους τα κράτη αλλά για το ακριβώς αντίθετο! Για να «μπετονάρουν» τους υποτελείς τους μέσω του διάχυτου φόβου. Γιατί τώρα θεωρούν ότι στην ρωσική, στην ιρανική (και μελλοντικά ποιος ξέρει σε ποια άλλη;) επικράτεια θα πετύχουν το αντίθετο αποτέλεσμα, την διάλυση;

Δεν έχει λογική, αν υποθέσουμε ότι οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί χρησιμοποιούν ακόμα αυτό το είδος που λέγεται λογική. Φαίνεται μάλλον πως «κάνουν αυτό που ξέρουν και μπορούν» μέσα στην απελπισία τους. Αν πάρουμε τις μετρητοίς τις σχετικές ανακοινώσεις του ρωσικού στρατοαστυνομικού συμπλέγματος ότι έχει προλάβει / ακυρώσει τους τελευταίους μήνες πολλές δεκάδες τέτοιες επιθέσεις εν τη γενέσει τους, συμπεραίνουμε ότι διάφοροι μηχανισμοί των δυτικών κρατών / καπιταλισμών βρίσκονται σε κατάσταση μανιώδους λύσσας, κάτι που αν ισχύει (και υπάρχουν σοβαροί λόγοι να ισχύει) δείχνει απλά την αδυναμία τους.

Η πιο πρόσφατη επίθεση σε εκκλησίες και συναγωγή στο Dagestan δεν θα είναι η τελευταία. Και – προφανώς – αυτό το φονικό «σήριαλ» δεν θα έχει το ζητούμενο αποτέλεσμα: ο τωρινός υπερχασάπης, το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει δολοφονήσει ως τώρα πάνω από 40.000 αμάχους για να «σπάσει» την υποστήριξη των κρατούμενων στη Γάζα προς την ένοπλη αντίστασή τους….

Και έχει πετύχει το ακριβώς αντίθετο…