Δευτέρα 30 Δεκέμβρη (01.44) >> Εκείνοι που σκέφτηκαν – και προώθησαν – την φραστική μετατόπιση απ’ το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» στην «κλιματική αλλαγή / κρίση» ήταν πονηροί. «Φαινόμενο του θερμοκηπίου» σημαίνει ζέστη, πολύ ζέστη, μόνιμα πολύ ζέστη, άνοδο της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη, λιώσιμο των πάγων, ανομβρία, κλπ κλπ. Αντίθετα η «κλιματική κρίση» ως όρος είναι πολύ «συμπεριληπτική». Χωράει τα πάντα. Ακόμα και μια σύντομη-εποχή-παγετώνων (το αντίθετο του «φαινομένου»!) θα ήταν μια χαρά «κλιματική αλλαγή / κρίση». Εννοείται πως οι δυνατές βροχές, οι μπόρες, (και πάλι το αντίθετο της ανομβρίας) έχουν ήδη πάρει θέση στην «κλιματική κρίση». Μονά – ζυγά δικά τους!
Επειδή όμως ο ιδεολογικός πόλεμος του «φαινομένου» ήταν τόσο έντονος και διαρκής, στη μέση κοινωνική συνείδηση και η «κλιματική κρίση» εννοείται όπως το «φαινόμενο»: Μακριά πολύ ζεστά καλοκαίρια, ιδιαίτερα ήπιοι χειμώνες, ελάχιστες βροχές (σίγουρα στη ζώνη της Μεσογείου), «άνοδος της στάθμης της θάλασσας», και – πάντα – λιώσιμο των πάγων οπωσδήποτε στον δυστυχή βόρειο πόλο (που έχει πολλά και σπουδαία κοιτάσματα).
Πριν 17 χρόνια, τον Δεκέμβρη του 2007, μια απ’ τις δυτικές δημαγωγικές ναυαρχίδες (το BBC) έσπερνε-τον-τρόμο για το επερχόμενο θερμοκηπιακό ολοκαύτωμα, πάντα σύμφωνα με τους «ειδικούς»: το 2013 (έλεγε) θα κλείσουν όλα τα μπαρ στην Αρκτική αφού δεν θα υπάρχει πάγος ούτε για δείγμα:
Ένα χρόνο νωρίτερα, το 2012, η κατάσταση έμοιαζε να στηρίζει τέτοιες Αρμαγεδωνικές προβλέψεις:
Η χρωματιστή γραμμή είναι ο μέσος όρος του ορίου των πάγων της Αρκτικής ανάμεσα στο 1981 και το 2010
Ωστόσο, κόντρα στους «ειδικούς» και τα κομπουτερίστικα «μοντέλα τους» (για τα οποία ισχύει το «σκατά βάζεις / input, σκατά παίρνεις / output) τον Σεπτέμβρη του 2024 η κατάσταση ήταν αυτή:
Αν και οι πάγοι απέχουν αρκετά απ’ τον μέσο όρο, είναι σαφώς περισσότεροι απ’ το 2012 και, οπωσδήποτε, σε αντίθετη εξέλιξη απ’ την δημαγωγική «ειδικευμένη» πρόβλεψη του 2013: αυξάνονται (αντί να έχουν εξαφανιστεί)!
Δεν ξέρουμε ποια κλιματική συνωμοσία προκάλεσε αυτόν τον κόλαφο των «προβλέψεων των ειδικών». Ούτε ξέρουμε την καταγωγή και την συνέχειά της. Επιπλέον δεν έχουμε όρεξη να μπούμε σε «συζήτηση περί κλιματικής αλλαγής» – μια συζήτηση που εκτός από δημαγωγούς και μοντελιστές δεν μπορεί κανείς άλλος να κάνει στα σοβαρά. (Ζητήματα όπως οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα είναι μεν υπαρκτά, αλλά η μόνη χειροπιαστή συνέπεια της ανάδειξής τους ως «απειλής για την ανθρωπότητα» είναι η λυσσασμένη εφεύρεση νέων σχετικών χρηματιστηριακών ειδών όπως το «εμπόριο ρύπων» και ο τζόγος με δαύτα…)
Να θυμίσουμε εν τέλει εκείνο που θα έπρεπε να είναι κοινοτοπία: με την επίκληση απειλών και την καλλιέργεια φόβων ο έλεγχος των πληθυσμών γίνεται πάντα ευκολότερος.
(Εδώ και αιώνες, με οποιοδήποτε κλίμα).