Month: November 2024

Palestine will be free!

Δευτέρα 18 Νοέμβρη >> Η Παλαιστίνη μας έχει προειδοποιήσει… Κι αν η τύφλα είναι τόσο μεγάλη ώστε να μην βλέπουμε ότι η Παλαιστίνη δεν είναι μόνον εκεί, τόσο το χειρότερο για ‘μας… Κι αν η απώθηση μοιάζει καταφύγιο, τότε πάλι τόσο το χειρότερο για ‘μας…

Σ’ έναν τοίχο στη Rafah γράφει: τίποτα δεν θα σώσουμε αν δεν σώσουμε τα πάντα… (Ή μήπως είναι αλλού γραμμένο, σε άλλες πόλεις, σε άλλα μήκη και πλάτη; Ποιος το είδε, ποιος το ξέρει;)

Επαναλαμβάνουμε το Hind’s Hall 2 του Macklemore:

Παλαιστίνη

Η σκυμμένη γυναίκα με τον μαρκαδόρο υπογράφει μια οβίδα, που φωτογραφημένη από κοντά είναι το δεξιό μισό της φωτογραφίας: Τελειώστε τους! Η Αμερική αγαπάει (καρδούλα…) το Ισραήλ Πάντα. Nikki Haley…

Γνωρίζετε την κυρία; Αμερικανίδα πολιτικός, 52 ετών σήμερα: πρώην κυβερνήτης της νότιας Καρολίνας, πρώην πρεσβευτής της usa στον οηε, ρεπουμπλικάνα υποψήφια για το άσπρο σπίτι στις πρόσφατες εκλογές.

 Ύαινα. Αλλά όχι solo. Ύαινα μέσα σε μια μεγάλη, πολύ μεγάλη πρωτοκοσμική, δυτική, αγέλη από ύαινες.

Οποιοσδήποτε στοιχειωδώς κανονικός άνθρωπος θα έλεγε ότι το να υπογράφει κάποιος / κάποια οβίδες είναι σοβαρή ψυχοπάθεια. Ωστόσο τέτοιου είδους ψυχοπαθείς, έχοντας εξουσίες, διαμορφώνουν τη «νέα κανονικότητα» – πιστεύοντας ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο…

Δευτέρα 18 Νοέμβρη (00.28) >> Αν νομίζετε ότι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς είναι ικανό για κάτι «περισσότερο» στη Γάζα εκτός απ’ το να δολοφονεί αμάχους, κι αν ανησυχείτε ότι η παλαιστινιακή αντίσταση μπορεί να καμφθεί, να μερικά απ’ αυτά που συμβαίνουν εκεί (αλλά, φυσικά, δεν πρέπει να μαθαίνονται αφού οι Παλαιστίνιοι / ες μόνο ως «φουκαράδες» επιτρέπεται να έχουν μια φευγαλέα θέση στον πρωτοκοσμικό ορίζοντα…)

Αυτό στις επόμενες δύο φωτογραφίες δεν θα το αναγνωρίσετε. Είναι θεοναζί, απαρτχάιντ τανκ στη βόρεια Γάζα. Σε κομμάτια. Δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε τανκ. Είναι το σούπερ ντούπερ mervava 4 barak, ό,τι πιο αναβαθμισμένο υπάρχει στον τομέα του, «5ης γενιάς» τανκ, που τα με σούπερ ντούπερ γκάτζετ για τα πάντα (μεταξύ των οποίων και «ενεργητική προστασία» απέναντι σε ρουκέτες…)∙ ένα τανκ «ικανό για όλα» – εν τέλει ακόμα και για να φάει χώμα. (Ανατινάχτηκε με roadside bomb, η παραδοσιακή απάντηση των «ξυπόλυτων» στις σούπερ ντούπερ φονικές μηχανές… Τα τρία απ’ τα τέσσερα μέλη του πληρώματος σκοτώθηκαν επί τόπου…)

Και εδώ, στη συνέχεια, ένα σύντομο video για το πως η Γάζα γεμίζει, εκτός από δολοφονημένους αμάχους και από τα ατσάλινα σκουπίδια (συμπεριλαμβανόμενων των χειριστών τους…) μιας γενοκτονικής εκστρατείας που μετράει βδομάδες και μήνες στρατιωτικής αποτυχίας / ήττας – ό,τι το χειρότερο δηλαδή για το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς:

Τα ερείπια είναι τα οδοφράγματα και τα χερσαία «τούνελ» της Παλαιστινιακής αντίστασης! Λέγεται τεκμηριωμένα πως ενόσω ο θεοναζί στρατός έχοντας σοβαρές απώλειες ψάχνει για την στελέχωσή του με το ζόρι (και ξέπεσε πια στο να ψάχνει μισθοφόρους οπουδήποτε!) η Παλαιστινιακή αντίσταση έχει το ανάποδο «πρόβλημα»: εκατοντάδες Παλαιστίνιοι ζητούν καθημερινά να καταταχτούν, και είναι τόσοι πολλοί ώστε συχνά οι οργανώσεις δεν έχουν αρκετά όπλα για να τους εκπαιδεύσουν όλους… Όσο για τα εκρηκτικά των roadside bombs; Τα προσφέρουν άφθονα οι άσκαστες θεοναζί βόμβες!!!

Θα πείτε: είναι δυνατόν να νικήσει η Παλαιστινιακή αντίσταση; Θα θυμίσουμε: χρέος των όπου γης απελευθερωτικών οργανώσεων και κινημάτων, όταν επιχειρείται η καταστολή τους, είναι να συνεχίσουν να υπάρχουν∙ όχι υποχρεωτικά να καταλάβουν τα χειμερινά ανάκτορα με κάποια εντυπωσιακή αντεπίθεση! Απ’ αυτή την άποψη η Παλαιστινιακή αντίσταση ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΝΙΚΗΣΕΙ: έχει κάνει αδύνατο για το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς το να πετύχει τους στόχους του… Το έχει καθηλώσει σε μια κατάσταση που ενώ σκοτώνει – σκοτώνει – σκοτώνει αναμετριέται ήδη με τον εφιάλτη της ήττας του!

Εννοείται πως δεν είναι αυτή όλη η ιστορία. Έχει και η αντίσταση τους δικούς της στόχους, πέρα απ’ αυτή καθαυτή την ύπαρξή της. Γι’ αυτούς εμείς οι μακρινοί θα πρέπει να περιμένουμε…

 

Abdallah

Δευτέρα 18 Νοέμβρη (00.24) >> Ύστερα από 40 χρόνια φυλάκισης γαλλικό δικαστήριο έκανε πριν 3 ημέρες (στις 15 Νοέμβρη, την ημέρα που οι Παλαιστίνιοι έχουν ορίσει ως «επέτειο εθνικής ανεξαρτησίας»*) δεκτή την (11η…) αίτηση αποφυλάκισης του λιβανέζικης καταγωγής Georges Ibrahim Abdallah, υπό τον όρο «να φύγει απ’ την γαλλική επικράτεια και μην επιστρέψει ποτέ». Ο Abdallah, μέλος του κομμουνιστικού κόμματος του λιβάνου και του λαϊκού μετώπου για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), καταδικάστηκε το 1984 σε ισόβια για συμμετοχή στη δολοφονία του αμερικάνου στρατιωτικού ακολούθου Charles Ray και του ισραηλινού διπλωμάτη Yaakov Barsimentov, στο Παρίσι, το 1982: ήταν η εποχή της κορύφωσης του αντιαποικιακού αγώνα στο λίβανο, εναντίον του ισραηλινού στρατού κατοχής και της αμερικανικής και γαλλικής στρατιωτικής υποστήριξης.

Επειδή η απόφαση έχει ισχύ απ’ τις 6 Δεκέμβρη, αφήνει περιθώριο για εισαγγελική έφεση – κάτι που έχει γίνει και στο παρελθόν, κατ’ απαίτηση της Ουάσιγκτον που έχει ρόλο «πολιτικής αγωγής». Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα περάσει η μπογιά της, και ότι ο δεσμώτης θα γυρίσει στα μέρη του, στον Λίβανο.

Ο 73χρονος σήμερα Abdallah ανακηρύχτηκε τον Δεκέμβρη του 2013 απ’ το δημοτικό συμβούλιο του παρισινού προαστείου Bagnolet «επίτιμος δημότης», αναγνωρίζοντάς τον ως κομμουνιστή αγωνιστή, πολιτικό κρατούμενο, μέλος του λιβανέζικου αντιστασιακού κινήματος και αποφασιστικό υπερασπιστή των Παλαιστινιακών δικαίων.

*Λίγο μετά την έναρξη της 1ης intifada, ο Yasser Arafat υιοθέτησε στις 15 Νοέμβρη του 1988 απ’ το Αλγέρι την «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης» που είχε διαμορφώσει ο ποιητής Mahmoud Darwish. Με 146 κράτη / μέλη του οηε να έχουν αναγνωρίσει ως τώρα «παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967» υπάρχει ένας ωκεανός αίματος μεταξύ της Διακήρυξης του 1988 και της σημερινής κατάστασης∙ μέχρις ότου τα όπλα και όχι τα ψηφίσματα κάνουν πράξη την απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι…

«Κάντο όπως η κίνα!»

Δευτέρα 18 Νοέμβρη (00.20) >> Πολλοί σπάνε το κεφάλι τους και κάνουν προβλέψεις για το τι «εξωτερική πολιτική» θα ακολουθήσει το ψοφιοκουναβιστάν – λες και μπορεί να κάνει «ό,τι γουστάρει»!…

Όχι για να βοηθήσουμε αλλά για να μπλέξουμε ακόμα περισσότερο τους προφήτες (εν μέσω των «σπρωξιμάτων» που έχουν αρχίσει ήδη στην Ουάσιγκτον…), βρήκαμε ένα απόσπασμα ομιλίας του αντιπροέδρου πλέον J.D. Vance – κι ας έχετε υπόψη ότι ο συγκεκριμένος θα μπορούσε να θεωρηθεί «διανοούμενος» με βάση τα αμερικανικά «πολιτικά» στάνταρς, συντηρητικός φυσικά αλλά με παρελθόν «δημοκρατικού»∙ ότι τον στηρίζει ισχυρά ως τώρα ο Peter Thiel (της palantir…), αν και έχει (ο Vance) την φήμη ότι «κανείς δεν μπορεί να τον κάνει καλά»∙ και ότι έχει όλα τα προσόντα να γίνει πρόεδρος στο κοντινό μέλλον, αν φυσικά οι ηπα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Το απόσπασμα είναι απ’ τις 19 Απρίλη του 2023 όταν ο (τότε) γερουσιαστής του Ohio πήρε θέση εναντίον της έγκρισης της Stephanie S. Sullivan (πρόταση του γκουβέρνου του νυσταλέου Jo) ως πρέσβειρας των ηπα στην «αφρικανική ένωση»:

Έχουμε διαμορφώσει μια εξωτερική πολιτική βασισμένη στο νταηλίκι, στην ηθικολογία και στο να κάνουμε διαλέξεις σε άλλες χώρες που δεν έχουν καμία σχέση με όλα αυτά. Οι κινέζοι έχουν μια εξωτερική πολιτική του να φτιάχνουν δρόμους, και γέφυρες, και να ταϊζουν τους φτωχούς. Και νομίζω ότι πρέπει να ακολουθήσουμε μια εξωτερική πολιτική, μια διπλωματία σεβασμού, και μια εξωτερική πολιτική που δεν στηρίζεται στην ηθικοποίηση και θα έχει βάση τα διεθνή συμφέροντα αυτής της χώρας…

Φαίνεται να αναγνωρίζει ότι το νεοφιλελεύθερο ιδεολογικό overdose (ένα απ’ τα βασικά εξαγώγιμα είδη όχι μόνο των ηπα αλλά των δυτικών ιμπεριαλισμών συνολικά) και η ηθικολογική ανωτερότητα του λευκού, πρωτοκοσμικού όντος άσχετα απ’ τα βίτσια του (άλλο ένα βασικό εξαγώγιμο είδος) έγινε εμπόδιο κυριαρχίας απ’ την στιγμή που εμφανίστηκε στον πλανήτη μια ασιατική «μεγάλη δύναμη» πραγματίστρια και χωρίς ιδεολογικές συσκευασίες και ανασφάλειες. Ένα άλλο, διαφορετικό (και πιο ελκυστικό…) καπιταλιστικό Παράδειγμα.

Το γεγονός είναι ότι ο Vance λέει απερίφραστα και επιθετικά προς το αμερικανικό παρελθόν εκείνο που το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo προσπάθησε να μισοπαραδεχτεί πρακτικά τα προηγούμενα χρόνια. Αναγγέλλοντας ένα πελώριο (οικονομικά) «πρόγραμμα επενδύσεων στην αφρική» (που δεν προχώρησε ελλείψει ενδιαφέροντος απ’ τις αμερικανικές εταιρείες…) και έναν «δρόμο αντίθετο» με τα κινεζικά σχέδια one belt one road (σχέδια τα οποία η Ουάσιγκτον τα έχει καταλάβει απλά ως «μεταφορές / μετακομίσεις» ενώ είναι πολύ περισσότερα!) μέσω σαουδικής αραβίας / ιορδανίας / ισραήλ… Φυσικά η βασική ιμπεριαλιστική στρατηγική των ηπα παρέμεινε «ηθικολογία και διαλέξεις» + (κυρίως) νταηλίκια!

Εδώ ο αντιπρόεδρος J.D. Vance πέφτει πάνω στο τείχος της πραγματικότητας. Γιατί τα διεθνή ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ηπα σκέτα, άνευ ηθικολογιών, διαλέξεων και αρώματος μέντας, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν χωρίς … νταηλίκια! Μ’ άλλα λόγια η ιδέα (ή η «ελπίδα»…) ότι το νο 2 γκουβέρνο του ψόφιου κουναβιού θα κάνει business και όχι πολέμους υπονοεί ότι το δεύτερο, οι πόλεμοι, είναι (για τον ιμπεριαλισμό) αχρείαστο στοιχείο του πρώτου, των business – και μπορεί να παραληφθεί!!

Κυκλοφορεί σχετικά ένας παρηγορητικός μύθος ότι «ο Trump δεν ξεκίνησε κανέναν πόλεμο» στην προηγούμενη θητεία του… Ψέμα!!! Ξεκίνησε έναν δολοφονώντας τον Soleimani και τον al Muhandis (διοικητή των ιρακινών Popular Mobilization Forces) στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης στις 3 Γενάρη του 2020. Να ένα απόσπασμα των σχετικών πολεμοκάπηλων δηλώσεων του ψόφιου κουναβιού:

Πρόκειται για ακριβώς το ίδιο (και η ίδια ρητορική) με τις επιλεκτικές δολοφονίες που κάνει το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς… Τις οποίες κανείς δεν τολμάει να χαρακτηρίσει … «μη πόλεμο»!!! Το γεγονός ότι τον Γενάρη του 2020 η Τεχεράνη απάντησε στη δολοφονία του διοικητή των «φρουρών της επανάστασης» (και πολλά άλλα) όχι απλά συγκρατημένα αλλά αφού πριν είχε προειδοποιήσει τι ακριβώς θα κάνει ώστε να μην υπάρχουν νεκροί αμερικάνοι πεζοναύτες∙ το γεγονός δηλαδή ότι η Τεχεράνη δεν ισοπέδωσε όλες τις αμερικανικές βάσεις στη μέση Ανατολή, δεν οφείλεται βέβαια στον …. «ειρηνισμό» του ψόφιου κουναβιού!! Αλλά στους υπολογισμούς (και τις δυνατότητες την συγκεκριμένη στιγμή) του ιρανικού καθεστώτος.

Συμπέρασμα: ό,τι κι αν φαντάζεται για τον εαυτό της οποιαδήποτε πολιτική βιτρίνα, υπάρχουν ζητήματα στρατηγικής σημασίας όπου αυτές οι βιτρίνες είναι μόνο ενεργούμενα της Ιστορίας. Οι ηπα δοκίμασαν την «παγκόσμια κυριαρχία μέσω οικονομίας» την δεκαετία του 1990, επί διοίκησης Clinton. Και πριν καν αυτή η δεκαετία τελειώσει, ακριβώς επειδή η «κυριαρχία μέσω οικονομίας» ούτε ασφαλής ήταν ούτε, κυρίως, θα μπορούσε να κρατήσει … έναν αιώνα (!), ξεκίνησαν τις πολεμικές τους προετοιμασίες και ενέργειες, τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, με τον «προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»… Με ρητό και διακηρυγμένο στόχο να προλάβουν / εμποδίσουν την εμφάνιση οποιουδήποτε σοβαρού ανταγωνιστή!

Απέτυχαν… Ηττήθηκαν… Η αναβίωση της ιδέας ότι «ο οικονομικός πόλεμος» («κυρώσεις», τιμωρίες, δασμοί…) και οι businesses θα είναι σαν τέτοια αρκετά για να αποκαταστήσουν την παγκόσμια κυριαρχία των ηπα χρεωκόπησε ήδη απ’ την πρώτη θητεία του ψόφιου κουναβιού…

Η υπερσυγκέντρωση κεφαλαίου υποδεικνύει με ακρίβεια την Ιστορική κίνηση. O Λένιν (Ιμπεριαλισμός, το πιο πρόσφατο στάδιο του καπιταλισμού) κατέγραψε αυτήν την Ιστορική κίνηση, το 1916, δίνοντας έμφαση στο ρόλο του χρηματοπιστωτισμού, κι ενώ ο 1ος παγκόσμιος πόλεμος είχε κορυφωθεί ήδη. Δεκατέσσερα χρόνια νωρίτερα, το 1902, ο άγγλος οικονομολόγος J. A. Hobson, στο Imperialism: a study, είχε αναλύσει τεκμηριωμένα την «οικονομική ρίζα του ιμπεριαλισμού», ως υπερβολικό κεφάλαιο σε αναζήτηση κερδοφόρων επενδύσεων∙ συγκεντρωμένο σε λίγα χέρια εξαιτίας της άνισης κατανομής του πλούτου. Αποδεικνύοντας (πάντα το 1902, σε «ειρηνικές» εποχές…) πως άσχετα από πολιτικές, θρησκευτικές, ιδεολογικές δικαιολογίες («ηθικολογίες και διαλέξεις»…) ο πραγματικός κινητήρας της καπιταλιστικής Ιστορίας είναι η ατέλειωτη «δίψα» των αφεντικών για φτηνές πρώτες ύλες, συμφέρουσες αγορές, αποδοτικές επενδύσεις και νέα πεδία εκμετάλλευσης της εργασίας και των φυσικών πόρων∙ τέτοια που αναπόφευκτα τα φέρνει περιοδικά σε οριακές συγκρούσεις μεταξύ τους – με όπλο τους πληθυσμούς τους.

Υπερβολική συγκέντρωση κεφαλαίου σε λίγα χέρια; Εξαιρετικά άνιση κατανομή του πλούτου; Λυσσασμένη αναζήτηση πρώτων υλών (: «σπάνιες γαίες»); Νέα πεδία εκμετάλλευσης της εργασίας και των φυσικών πόρων (: digitalization, engineering of everything); Μα αυτά δεν είναι «παλιά», (μόνο) του 1902!

Είναι και του τώρα!!!

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 18 Νοέμβρη (00.16) >> Με το ένα πόδι στη σύνταξη (και το άλλο στον τάφο) ο νυσταλέος Jo και οπωσδήποτε το βαθύ κράτος πίσω του (με ισχυρές διαφωνίες στο εσωτερικό του λένε οι φήμες…), ζηλεύοντας την δόξα του Ηρόστρατου, αποφάσισαν τελικά ότι αυτό το μεσοδιάστημα μεταξύ εκλογών και επίσημης ανάληψης εξουσίας απ’ το ψόφιο κουνάβι (20 Γενάρη) είναι η κατάλληλη στιγμή για έναν «πολεμάκο» με την Μόσχα – που φυσικά θα τον κληρονομήσει ο επόμενος. Αποφάσισαν αργά χτες ότι θα στείλουν επίσημα αμερικάνους καραβανάδες για να δουλεύουν τους πυραύλους ATACMS σε κτυπήματα «βαθιά μέσα στη ρωσία»….

Σαν επίσημη «δικαιολογία» έγινε επίκληση του γεγονότος ότι βορειοκορεατικός στρατός εκπαιδεύεται συμμετέχοντας σε βοηθητικό ρόλο στην ανακατάληψη των συνοριακών εδαφών στο Kursk. (Ωστόσο, ως αυτή τη στιγμή, η Ουάσιγκτον δεν έχει κηρύξει πόλεμο και κατά της Πγιονγκγιάγκ…)

Η ανεγκέφαλη αλεπού το ξεκαθάρισε πριν 2 μήνες: αν συμβεί αυτό, θα σημαίνει ότι το νατο συμμετέχει επίσημα σε πόλεμο κατά της ρωσίας∙ πράγμα που θα αλλάξει ριζικά (είπε) τις ενέργειες της ρωσίας. Ήταν ακριβής: το φασιστοΚίεβο διαθέτει drones με μεγαλύτερη εμβέλεια απ’ τους αμερικανικούς πυραύλους και τα χρησιμοποιεί. Άρα δεν τους χρειαζόταν. Ούτε θα αλλάξουν έστω και στο ελάχιστο την κατάσταση στο έδαφος. Εκείνο όμως που δείχνει να χρειάζεται το πιο πολεμοκάπηλο τμήμα των δυτικών αφεντικών και των βιτρινών τους είναι να πει αυτοπροσώπως «παρών» στο ουκρανικό πεδίο μάχης – άγνωστο αν το κάνουν επειδή εξοφλούν λογαριασμούς ή επειδή η κόκα μπροστά τους είναι βουνό…

Κάνουμε την υπόθεση (μόνο υπόθεση καθώς η εξέλιξη είναι πολύ φρέσκια – και μάλιστα αισιόδοξη υπόθεση!) ότι καταρχήν θα αυξηθούν τα φέρετρα που θα επιστρέφουν στο αμερικανικό έδαφος – πράγμα όχι τόσο δύσκολο όταν μιλάμε για εκτοξευτές πυραύλων, με δεδομένο πως οι πύραυλοι δεν είναι φωτοβολίδες που τις βγάζεις απ’ την τσέπη σου, και έχουν πολλές δεκάδες χειριστές… Είναι αναμενόμενο επίσης ότι η ρωσική αεροπορία θα βομβαρδίσει όποια κρίσιμη υποδομή δεν έχει κτυπήσει ακόμα στο ουκρανικό έδαφος, και ίσως ακόμα περισσότερα. Στην ίδια υπόθεση, καταλαβαίνοντας την προβοκάτσια (αυτό είναι ακόμα ευκολότερο!) ίσως η Μόσχα θέλει να δώσει χρόνο ως την στέψη του ψόφιου κουναβιού αποφεύγοντας να απαντήσει αναλογικά από τώρα στον επίσημο πόλεμο-του-νατο – και η «αναλογικότητα» στην προκειμένη περίπτωση θα αφορούσε ρωσικές-επιθέσεις-με-ταυτότητα κατά αμερικανικών στόχων σε μετόπισθεν του ουκρανικού πεδίου μάχης.

Αλλά μ’ αυτήν την έννοια, και επειδή η αυτοσυγκράτηση λογίζεται ως αδυναμία απ’ τους κοκάκηδες της δύσης, διάφορα μπορεί να συμβούν∙ και θα συμβούν. Για παράδειγμα αν κάποια μεγάλη φωτιά ξεσπάσει κάπου στον πλανήτη εκτός ουκρανικού πεδίου μάχης σε αμερικανική στρατιωτική θέση (αποθήκη πυραύλων, εργοστάσιο συναρμολόγησης, κλπ) θα πρέπει να θεωρηθεί «θεού θέλημα» – όχι κάτι άλλο. Και πιο γενικά μιλώντας υπάρχουν τόσοι πολλοί αμερικανικοί στόχοι και τόσοι πολλοί «μη κρατικοί παράγοντες» σ’ αυτόν τον πλανήτη, ώστε το να κλωτσάς την κυψέλη με τις μέλισσες δεν είναι κάτι που θα σου βγει σε καλό: θα εξαγριώσει ακόμα και τα διπλανά μελίσσια. (Τι θα λέγατε αν κάποιο «άγνωστης ταυτότητας φαινόμενο» βύθιζε αμερικανικό πολεμικό πλοίο κάπου στην ανατολική Μεσόγειο;)

Σε κάθε περίπτωση, το έχουμε υποστηρίξει τον τελευταίο χρόνο δυο φορές και θα το επαναλάβουμε: το αν ο σε εξέλιξη 4ος παγκόσμιος πόλεμος θα κορυφωθεί πως και πότε εξαρτιέται εντελώς απ’ τα νεύρα και τους σχεδιασμούς της Μόσχας και του Πεκίνου – όχι απ’ τους δυτικούς καθεστωτικούς προβοκάτορες που κατά τον Σοφοκλή (απ’ την Αντιγόνη) «το κακόν δοκείν ποτ’ εσθλόν τωδ’ έμμεν’ ότω φρένας θεός άγει προς άταν» (που σημαίνει: «το κακό φαίνεται για καλό σε αυτόν του οποίου το μυαλό ο θεός οδηγεί προς την καταστροφή / συμφορά») κάνουν ό,τι χειρότερο ξέρουν και μπορούν.

Χαλάστε την κίνα! (Η παγίδα του Θουκυδίδη…)

Δευτέρα 18 Νοέμβρη (00.08) >> Η «γραμμή» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι πως ο νο 1 αντίπαλος / εχθρός είναι το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο. Αυτό είναι πασίγνωστο. Σύμφωνα με τον σχεδιασμό του γκουβέρνου του νυσταλέου Jo το 2023 επρόκειτο να είναι η χρονιά που θα άρχιζε να «ανεβαίνει η πίεση» προς το Πεκίνο, οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά με στόχο να αναγκαστεί σε συμβιβασμούς αξιοποιήσιμους από το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο.

Ξέρουμε τι έγινε. Αν και η Ουάσιγκτον δεν έμεινε εντελώς αδρανής στο πεδίο μάχης του Ειρηνικού, πόνταρε πολλά το 2022 στο ουκρανικό πεδίο μάχης ελπίζοντας σε μια γρήγορη και εντυπωσιακή νίκη κατά της Μόσχας – πριν στραφεί σύμφωνα με τον σχεδιασμό κατά του Πεκίνου. Επρόκειτο για την «σωστή πλευρά της ιστορίας» (της ιστορίας που κανονικά έπρεπε να έχει τελειώσει απ’ τα ‘90s….) Το αποτέλεσμα ήταν πανηγυρική, αδιαμφισβήτητη ήττα (με το παράπλευρο όφελος του κατ’ αρχήν οικονομικού κανιβαλισμού της ε.ε….).

Τον Οκτώβρη του 2023 προέκυψε και το μεσανατολικό πεδίο μάχης, κάτι που ήταν εντελώς εκτός αμερικανικού / δυτικού σχεδιασμού! Υιοθετήθηκε ωστόσο σαν αντίβαρο της αποτυχίας / ήττας στο ουκρανικό πεδίο μάχης, και επειδή η ευρύτερη μέση Ανατολή και τα πέριξ (ανατολική Μεσόγειος, αραβική θάλασσα, ανατολική Αφρική) είναι βασικά συστατικά του one belt one road και του ευρασιατικού project συνολικά. Τώρα δεν ήταν σημαία «η σωστή πλευρά της ιστορίας»∙ ήταν το «δικαίωμα αυτοάμυνας» – της δύσης…

Ωστόσο στο μεσανατολικό πεδίο μάχης (με την στρατιωτική ήττα να διαγράφεται στον ορίζοντα) οι ηπα και η δύση γενικά έχασαν οριστικά το «κεφάλαιο soft power» (την ιδεολογία δηλαδή) που σκόπευαν να στρέψουν κατά του Πεκίνου («ανθρώπινα δικαίωμα», «διεθνής νομιμότητα» σε σχέση με την ταϊβάν και την θάλασσα της κίνας, κλπ). Τους έχουν απομείνει μόνο τα νταηλίκια.

Με αυτά τα δεδομένα ήδη το 2024 τα αφεντικά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (και του αγγλικού, του γερμανικού, του γαλλικού) βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα σκληρό δίλημμα: είτε να κλιμακώσουν σε ένα απ’ τα δύο (ή και στα δύο) πεδία μάχης ρισκάροντας την όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου σε «λάθος σημείο» (δηλαδή: όχι στον Ειρηνικό), είτε να αναδιπλωθούν και να απαλλαγούν απ’ αυτά τα βάρη που εκτρέπουν απ’ τον βασικό προσανατολισμό (κατά του Πεκίνου), αλλά με τρόπους που δεν θα «μυρίζουν» αναπόφευκτα την ήττα. Αυτές οι δύο «γραμμές» εκδηλώθηκαν στο εσωτερικό των κρατών, αναμετρήθηκαν υπόγεια, χωρίς οριστική κατάληξη. Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα, «κληρονομιά» στα καινούργια γκουβέρνα, όχι μόνο στην Ουάσιγκτον αλλά και στο Λονδίνο (σύντομα και στο Βερολίνο…). Εν τω μεταξύ η διεθνής «γοητεία» και η «ελκυστικότητα» των BRICS+ δεν κρύβεται, πράγμα ιδιαίτερα ενοχλητικό για την δύση…

Μέσα σ’ αυτήν την δυτική δίνη πριν 2 ημέρες, στις 16 Νοέμβρη, ο αυτοκράτορας Xi συνάντησε τον νυσταλέο Jo στη Lima του περού – για την 31η σύνοδο της «οικονομικής συνεργασίας Ασίας Ειρηνικού / APEC».

Ωστόσο ο Xi δεν πήγε στο περού μόνο για την APEC. Επιπλέον, ίσως πρακτικά το σημαντικότερο, πήγε για τα εγκαίνια του κινεζικής εργολαβίας λιμανιού «βαθιάς θάλασσας» (δηλαδή για μεγάλα φορτηγά, κοντεϊνεράδικα, κλπ) στο Chancay: είναι η πύλη του κινεζικού κεφάλαιου στη λατινική Αμερική (την άλλοτε «πίσω αυλή» της Ουάσιγκτον…), 78 χιλιόμετρα βόρεια της Lima – project κλειδί για το one belt one road: θα μειώσει τον χρόνο μεταφοράς μεταξύ Σαγκάης και δυτικής ακτής της λατινικής Αμερικής σχεδόν στο μισό, θα μειώσει τα έξοδα μεταφοράς κατά 20%, και στην πλήρη λειτουργία του θα συμβάλει με 1,8% στο αεπ του περού, διπλασιάζοντας τον «ρυθμό ανάπτυξης» της χώρας: το λιμάνι συνδέεται μέσω τούνελ με τον Pan-American Highway∙ συνεπώς τα κοντέινερ θα πηγαινοέρχονται επίσης σε χιλή, ισημερινό, κολομβία, βραζιλία και παραγουάη… (Σχεδόν όλη η δυτική λατινική Αμερική έχει υπογράψει συμφωνίες συμμετοχής στο one belt one road!)

Με τόσες δουλειές τι θα τον έκανε ο αυτοκράτορας Xi τον συνταξιούχο νυσταλέο Jo στη Lima; Θα έπαιζαν ξερή; Όχι… Του βρήκε δουλειά: ταχυδρόμος!!! Έστειλε ένα ενδιαφέρον αυστηρό τελεσίγραφο στην Ουάσιγκτον (και όχι μόνο), φροντίζοντας να δημοσιοποιηθεί διεθνώς! Παραλήπτης, φυσικά, το καινούργιο ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο.

Ο τίτλος του τελεσίγραφου; Θα μπορούσε να είναι «η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει»… Ή: επτά μαθήματα απ’ τα τελευταία τέσσερα χρόνια που δεν πρέπει να ξεχαστούν:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Intifada

Δευτέρα 11 Νοέμβρη >> Από το ίδιο πρόσφατο άλμπουμ της προηγούμενης βδομάδας (Soundtrack to the struggle 3) ένα ακόμα τραγούδι: Lowkey, Mai Khalil: