Το κτίριο με την μεγαλύτερη σκιά στον κόσμο: ο πύργος WTC 7 (ο τρίτος στο “παγκόσμιο κέντρο εμπορίου” της Ν. Υόρκης) καταρρέει … μόνος του, χωρίς να τον έχει κτυπήσει κανένα αεροπλάνο, το απόγευμα της 11ης/9ου: “οργανωμένη κατεδάφιση”, όπως άλλωστε έγινε και με τους άλλους δύο ουρανοξύστες…
Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.36) >> Άλλη μια χρονιά πλησιάζουμε την επέτειο. Όχι οποιαδήποτε επέτειο∙ εκείνην της 11ης Σεπτέμβρη 2001… Είναι πια βαρετό; Κάτι σαν παλιό μνημόσυνο; Κάτι σαν εικονοστάσι που σκούριασε στην άκρη του δρόμου; Όποιος / όποια αντιμετωπίζει έτσι το θέμα (κι αυτή είναι η στάση μιας τρομακτικής πλειοψηφίας στις δυτικές κοινωνίες) βρίσκεται σε δεινή θέση. Που θα γίνεται όλο και χειρότερη.
Δεν θα επαναλάβουμε όσα έχουμε γράψει ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με την «11η/9ου», το inside job…. Αν υπάρχουν ενδιαφερόμενοι μπορούν να τα αναζητήσουν ηλεκτρονικά. (Εντελώς ενδεικτικά: Η εποχή της εικονικότητας 3, Σάββατο 11 Σεπτέμβρη 2021, ασταμάτητη μηχανή). Έχουμε όμως πολιτική υποχρέωση να θυμίσουμε τι γράφαμε στο τέλος μιας ανάλυσης που κυκλοφόρησε 2 μόλις βδομάδες μετά την «11η/9ου» (για την ακρίβεια: στις 25 Σεπτέμβρη 2001), στο 40ο τεύχος του περιοδικού 3η γενιά, με τίτλο One Way Ticket (οι τονισμοί στο πρωτότυπο):
… Η περιβόητη «καταιγίδα της ερήμου» έγινε πριν 10 χρόνια, εμφανίστηκε σαν «κοινή» επιχείρηση της δύσης , και αποδείχθηκε πως μόνο τέτοια δεν ήταν. Η καπιταλιστική περιοχή ενέργεια / μεταφορές έχει δώσει ολόκληρη αυτήν την δεκαετία «περιφερειακούς πολέμους» (που είναι και έμμεσες αναμετρήσεις μεταξύ των υπό διαμόρφωση καπιταλιστικών μπλοκ – αλλά όχι μόνο). Έχει επίσης προσφέρει την υλική βάση για να μορφοποιηθεί η «εικόνα του διεθνούς τρομοκράτη»: είναι ιθαγενής της μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής. Και κατά πάσα πιθανότητα «φανατικός ισλαμιστής». Κυνηγώντας αυτήν την φιγούρα τα αφεντικά θα έρθουν, αργά ή γρήγορα, σε μεταξύ τους σύγκρουση.
Είναι δύσκολο να φανταστούμε πως κράτη σαν το ρωσικό ή το κινέζικο θα δεχτούν επ’ αόριστον την ηγεμονία ενός τουλάχιστον τμήματος της πάλαι ποτέ «δύσης». Απ’ την άλλη μας είναι σχεδόν αδύνατο να «πιστέψουμε» πως κρατάει την ισχύ της η συμμαχία του νατο. Αυτό που βλέπουμε είναι η διαμόρφωση ενός αγγλοσαξονικού μπλοκ, που περιλαμβάνει οπωσδήποτε τα κράτη των ηπα, του καναδά, της αγγλίας, του ισραήλ, της ινδίας, της νέας ζηλανδίας και της αυστραλίας, με επικεφαλής τις ηπα. Από την άλλη βρίσκεται υπό διαμόρφωση ένα ασιατικό «τετράγωνο» απ’ τα κράτη της ρωσίας, της κίνας, της βόρειας κορέας και του ιράν. Τα ερωτηματικά μοιάζουν να βρίσκονται προς το παρόν στα κράτη της ηπειρωτικής ευρώπης και στο ιαπωνικό.
…
Βρισκόμαστε ενώπιον ιστορικά πρωτότυπων εξελίξεων, με βαθύτατα κοινότοπο περιεχόμενο και στόχευση. Η αγγλοσαξονική συμμαχία επιχειρεί να επωφεληθεί από την ασάφεια των αντίπαλων συμμαχιών των αφεντικών, από μια (σχετική) τεχνολογική υπεροχή, και κυρίως από την μακρόχρονη πολιτική ήττα του προλεταριάτου, με διπλό σκοπό: αφενός να επιβάλλει τους όρους της στην εξέλιξη της κρίσης υπερσυσσώρευσης, αφετέρου να επιβάλλει τους όρους της στην εκμετάλλευση της εργασίας και των πρώτων υλών. Άλλα έθνη / κράτη και συμμαχίες θα «σηκώσουν το γάντι».
Τα οποιαδήποτε ριζοσπαστικά υποκείμενα, στην ευρώπη, στις ηπα και αλλού, έχασαν την δεκαετία του ’90 πολύτιμο χρόνο. Αφέθηκαν με πολλούς τρόπους στις φανταστικές εγγυήσεις του συστήματος∙ και παρ’ ότι έχουν υπάρξει σαφείς, σαφέστατες κινήσεις των αφεντικών, εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, ελάχιστη προσοχή τους δόθηκε. Το χειρότερο απ’ όλα: υπήρξε μια σχεδόν συστηματική αδιαφορία ανάλυσης της κρίσης και εξαγωγής συμπερασμάτων….
Αυτά πριν 23 ολόκληρα χρόνια. «Περιθωριακή» η ανάλυση και τα συμπεράσματά της; Αλλοίμονο ναι – απ’ τις θέσεις της εργατικής αυτονομίας ήταν… όχι απ’ το μασατσούτσες γιουνιβέρσιτι… Αντιμετώπισε την 11η/9ου όχι ως «αστυνομικό γεγονός» αλλά ως inside job / κλιμάκωση στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, απ’ την μεριά μεγάλου μέρους των δυτικών αφεντικών – άλλο παλαβό αυτό!
Το «κλειδί της» ήταν αυτό το καταραμένο δίπολο: η μακρόχρονη πολιτική ήττα του προλεταριάτου και το ζήτημα της εξουσίας…