Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη (00.10)>> Για περίπου έναν αιώνα (τον 20ο) ο άμεσος μισθός και όλες οι έμμεσες μορφές του θεσμοθετήθηκαν σαν αδιαπραγμάτευτο εργατικό δικαίωμα, συλλογικό και ατομικό, στη βάση της αναγνώρισης της σχετικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης, αλλά και της κεντρικής θέσης της στη δημιουργία του (γενικού) πλούτου. Αν, για παράδειγμα, θεσμοθετήθηκε κάποτε το «επίδομα ανεργίας», αυτό σε καμία περίπτωση δεν ήταν «κρατική παροχή»! Ήταν, αντίθετα, έμμεση αλλά σαφής αναγνώριση αυτών των δύο: πρώτον ότι η εργατική τάξη σα σύνολο δημιουργεί πολύ περισσότερο πλούτο απ’ αυτόν που απολαμβάνει (: απόσπαση υπεραξίας) και δεύτερον ότι (σα συνέπεια του πρώτου) τα μέλη της τάξης που «δεν έχουν δουλειά» προστατεύονται ως ένα σημείο από το ελάχιστο κλάσμα αυτής της κλεμμένης υπεραξίας, με την μορφή του «επιδόματος ανεργίας». Εννοείται πως όπως η «ανάλωση» του μισθού έτσι και η ανάλωση του «επιδόματος ανεργίας» ήταν απόλυτα ελεύθερο δικαίωμα του μισθωτού ή του άνεργου.
Όχι πια! Οι αλλαγές που συμβαίνουν από διάφορες μεριές, αλλαγές υπέρ των αφεντικών 110%, ακυρώνουν αυτό το απόλυτα ελεύθερο δικαίωμα, μετατρέποντας σταθερά τόσο τον μισθό όσο και τις έμμεσες μορφές του σε παροχή, σύμφωνα με τους όρους (δηλαδή τα συμφέροντα) των αφεντικών και του κόμματός τους, του κράτους.
Δείτε την παρακάτω προχθεσινή «μικρή» είδηση:
Τι σημαίνει ότι «το μισό επίδομα ανεργίας…» (το οποίο αναδιαρθρώνεται ήδη, τόσο σαν ποσό όσο και σαν διαδικασία, κάτω απ’ τους ίδιους όρους) «… θα πρέπει να δαπανάται μέσω προπληρωμένης κάρτας»; (όπως και οι άλλες μορφές, το επίδομα τέκνων, γέννησης, αναδοχής και το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα). Το πρώτο που σημαίνει είναι ψηφιακή καταγραφή / επιτήρηση / φακέλωμα της ανάλωσης αυτού του γλίσχρου ποσού: τι αγοράζεις; πότε το αγοράζεις; γιατί το αγοράζεις; παίρνεις πολλές μπύρες; καπνίζεις πολύ; κλπ κλπ.
Το ψηφιακό φακέλωμα είναι η βάση και η πρώτη ατσάλινη μορφή ακύρωσης της ελευθερίας διάθεσης / ανάλωσης. Το δεύτερο βήμα είναι το «κλείδωμα» αυτού του 50% αν δεν αποδέχεσαι τους όρους της «παροχής» του! Η μία ομάδα όρων είναι του είδους: «σου προτείναμε – ως κράτος / ΟΑΕΔ – αυτήν κι αυτήν την δουλειά και τις απέρριψες… άρα είσαι τεμπέλαρος και θα σου κόψουμε το μισό επίδομα / θα παγώσουμε την κάρτα…» Ή: «διέπραξες αυτό το ατόπημα (π.χ.: συμμετείχες σε μη εγκεκριμένη διαδήλωση…) οπότε θα τιμωρηθείς με τρίμηνο ή εξάμηνο πάγωμα… Κι άντε βγάλτα πέρα – στη μαύρη…» Αυτοί οι όροι βρίσκονται ήδη στην ημερήσια διάταξη, κι αν δεν εφαρμόζονται με την ένταση του σχεδιασμού τους, αυτό οφείλεται στη τρέχουσα γενική καπιταλιστική κρίση… Αλλά αυτό είναι προσωρινό. Η άλλη ομάδα όρων, που βρίσκεται στον ορίζοντα και δοκιμάζεται αλλού, είναι «υγιεινιστική». Του είδους «δεν επιτρέπεται να είσαι αλκοολικός ή να τρως αυτά κι εκείνα που σε βλάπτουν… δεν είσαι σωστός υπήκοος και επιβαρύνεις το σύστημα υγείας… άρα για πειθαρχικούς λόγους θα τιμωρηθείς με πάγωμα της κάρτας… κλπ κλπ».
Τηρουμένων των αναλογιών πρόκειται για το ίδιο με την πληρωμή (μέρους) του μισθού με κουπόνια, που μπορούν να εξαργυρωθούν σε συγκεκριμένα σημεία ή/και για συγκεκριμένα είδη. Και στην μία περίπτωση (του κουπονιού) και στην άλλη (της προπληρωμένης κάρτας) ακυρώνεται η απόλυτη εργατική «ιδιοκτησία» πάνω στον μισθό ή στο Χ ή Ψ επίδομα! Είτε ο εργοδότης είτε το κράτος είτε και οι δύο μαζί γίνονται «συνιδιοκτήτες» και καθορίζουν αποφασιστικά την ροή / ανάλωση του χρήματος. Μπορούν να επιβάλλουν τιμωρίες «προστιματικού» είδους και, απ’ την άλλη (το τυράκι στη φάκα της υποτίμησης της εργασίας), μπορούν να «επιβραβεύουν» (;;!!!)
Αυτό το δίπολο ποινής / επιβράβευσης που γίνεται εφικτό μέσα απ’ την βίαιη ψηφιοποίηση του άμεσου ή/και του έμμεσου μισθού, περιστρέφεται γύρω από έναν όρο γνωστό στη διεθνή βιβλιογραφία: loyalty! Πρέπει να είσαι «πιστός», «υπάκουος» στους όρους και στις προϋποθέσεις που βάζει το-χέρι-που-σε-ταϊζει-και-σε-φροντίζει!!! (Το οποίο, εννοείται, πρέπει να αναγνωρίζεις και να αποδέχεσαι ως τέτοιο!) Που σημαίνει ότι σαν εργάτης / εργάτρια (και, άρα, σαν τάξη) δεν έχεις πια ούτε καν την σχετική ανεξαρτησία απέναντι στο κεφάλαιο (και το κράτος) που αναγνώριζαν ως δεδομένη τα αφεντικά (εξαιτίας των σκληρών εργατικών αγώνων…) στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Τείνεις μάλλον (και οφείλεις να τείνεις) προς την κατάσταση του εξαρτημένου «ωφελούμενου». (Νηπιοποίηση…)
Στον Μεσαίωνα οι δουλοπάροικοι ήταν εξαρτημένοι απ’ την γη-του-γαιοκτήμονα-αφεντικού τους. Αν η γη άλλαζε χέρια, άλλαζαν κι αυτοί αφεντικό. Ο καπιταλισμός έσπασε αυτήν την εξάρτηση και δημιούργησε το σχετικά ανεξάρτητο (απ’ το αφεντικό του) προλεταριάτο και το σχετικά ανεξάρτητο (απ’ τους εργάτες του) αφεντικό. Στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα τα αφεντικά και το κράτος τους ξανασχεδιάζουν και επιβάλλουν νέες μορφές εξάρτησης, πάνω στις γραμμές της καθολικής επιτήρησης και της εγχρήματης πειθαρχίας. Το κάνουν μεθοδικά, υπόγεια και αποτελεσματικά, χάρη στις τεράστιες δυνατότητες που τους δίνει η ψηφιοποίηση, και χάρη στην άγνοια και στη διανοητική οκνηρία της τάξης μας: το σημαντικότερο, και το πραγματικό πολιτικό μέτρο της επιτυχίας τους, είναι ότι δεν συναντούν εμπόδια∙ τα εργατικά εμπόδια που θα έπρεπε.
Θα τα πάρει όλα ο γεροδιάβολος;