Month: September 2024

Το ζήτημα της εξουσίας 2

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.30) >> Κάτι «διαφορετικό» τώρα, που στα ρηχά μυαλά θα φανεί εντελώς άσχετο (ενώ δεν είναι!!!) Κάτι «διαφορετικό», πολύ πιο πρόσφατο, οδυνηρά οικείο, για το οποίο επίσης γράψαμε ξανά και ξανά και απ’ την σκοπιά του πλανητικού ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού: η μαζική, οργανωμένη κατασκευή νοσηρότητας ως «εκτόξευση στον ουρανό» της κερδοφορίας και του ελέγχου απ’ την μεριά συγκεκριμένων τμημάτων του δυτικού κεφάλαιου (και των δυτικών κρατών), στην εξέλιξη της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Αυτοί που θα δείτε (κάντε τον κόπο!) στο 10λεπτο video (με αγγλικούς υπότιτλους) που ακολουθεί δεν είναι οι «γνωστοί ψεκασμένοι» (όπως βολεύονται να υποστηρίζουν όσοι έχουν βουλιάξει στη διανοητική σαπίλα..) Είναι μέρος της αφρόκρεμας της ιαπωνικής «ιατρικής / επιστημονικής κοινότητας», που δεν πουλήθηκαν… Πριν 8 μήνες λοιπόν, είπαν μεταξύ άλλων κι αυτά:

Αν αυτό που είδατε πριν είναι ότι το ιαπωνικό κράτος / κεφάλαιο συγκαλύπτει την μαζική παραγωγή νοσηρότητας και θανάτου (όπως άλλωστε το αμερικανικό, το γερμανικό, το γαλλικό, το αγγλικό, το ελληνικό, το καναδικό, το αυστραλιανό, το νεοζηλανδέζικο, το θεοναζί / απαρτχάιντ…) αυτό που είδαμε εμείς είναι, πίσω απ’ αυτήν την τρομακτική «επιφάνεια», το ίδιο «κλειδί»: την μακρόχρονη πολιτική (και διανοητική…) ήττα του προλεταριάτου και το ζήτημα της εξουσίας.

Το ζήτημα της εξουσίας 3

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.27)>> Όσοι / όσες υποστήριξαν και υποστηρίζουν ότι η 11η/9ου ήταν inside job έχουν κατηγορηθεί και κατηγορούνται ως «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι», ακόμα και «ακροδεξιοί»… Όσοι υποστήριξαν ότι η πιο πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ήταν κατασκευασμένη ως «εκτόξευση στον ουρανό» για τον έλεγχο σωμάτων, σχέσεων και αντιλήψεων απ’ το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα κατηγορήθηκαν επίσης ως «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι», ακόμα και «ακροδεξιοί». Γιατί υπάρχει αυτή η σταθερή επιμονή εδώ και 2,5 δεκαετίες τουλάχιστον να υποδεικνύονται οι βασικές «απιστίες» στις αλήθειες του συστήματος ως «ακροδεξιές»; Έχει αναρωτηθεί κανείς;

Στις πολύ αρχές της δεκαετίας του 1990, μαζί με τις θριαμβολογίες για την «οριστική νίκη» της δύσης, των πολιτικών της, της ιδεολογίας της (νεοφιλελευθερισμός) και των ιμπεριαλισμών της, προέκυψε και μια ανησυχία – που έμεινε διακριτικά στα παρασκήνια, ως όφειλε. Κάποιοι δυτικοί ειδικοί, πιο έξυπνοι και πιο διορατικοί απ’ τον συνηθισμένο μέσο όρο, έκαναν αυτόν τον συλλογισμό:

Πράγματι νικήσαμε… Όμως αυτό που νικήσαμε ήταν η σοβιετική εκδοχή περί κομμουνισμού. Που δεν είναι η μοναδική! Ξέρουμε ότι στα μέρη μας (στις δυτικές επικράτειες) υπάρχουν κι άλλες εκδοχές, οι οποίες δεν είχαν τα ιερά και όσιά τους στη Μόσχα: η εκδοχή της Ρόζας Λούξεμπουργκ, και η εκδοχή των ιστορικών αναρχικών… Τώρα που ηττήθηκε η σοβιετική εκδοχή δεν υπάρχει άραγε ο σοβαρός κίνδυνος αυτές οι άλλες εκδοχές να αποκτήσουν μεγαλύτερα περιθώρια και πεδία επικαιρότητας, πειθούς και δράσης; Τώρα που ηττήθηκε η σοβιετική εκδοχή δεν είναι αρκετά πιθανό να βρεθούμε μπροστά στην απειλή της μαζικοποίησης αυτών των άλλων εκδοχών, τις οποίες δεν θα μπορούμε να προβοκάρουμε με τον «παραδοσιακό» τρόπο; («Ναι» ήταν η εύλογη απάντηση!!!) Άρα θα πρέπει να κινηθούμε κατάλληλα…

Θα σας φανεί «περίεργο» που τέτοιες ανησυχίες ανταλλάχτηκαν και στα «πλαίσια του νατο»; Δεν θα έπρεπε! Το γεγονός είναι αυτό: ενώ το (ιστορικό) φασισταριό είχε αξιοποιηθεί / ενσωματωθεί οργανικά στις δεκαετίες του αντικομμουνισμού / αντισοβιετισμού στον 20ο αιώνα (: η επιχείρηση / δίκτυο stay behind…) στις καινούργιες συνθήκες, και μπροστά στο ενδεχόμενο μιας σοβαρής πολιτικής (και διανοητικής) αναδιοργάνωσης του (και ευρωπαϊκού) προλεταριάτου στις γραμμές της Λούξεμπουργκ ή/και της θεωρητικά αναβαθμισμένης αναρχίας, το παλαιο- και, κυρίως, το νεο-φασισταριό (ουσιαστικά: συγκεκριμένες ιδέες) θα έπρεπε να αξιοποιηθεί / ενσωματωθεί / κινητοποιηθεί… Αυτή τη φορά στο φως της ημέρας, ως «κοινωνικό / πολιτικό φαινόμενο»∙ όχι απλά (ή όχι μόνο) ως υπόγεια δίκτυα προβοκατόρων. (Για την θέση αυτών των τελευταίων οι δυτικές υπηρεσίες και οι συνεργάτες τους στην άκρη της αραβικής χερσονήσου έφτιαξαν τους «τζιχαντιστές»…).

Αυτό μεθοδεύτηκε… Ήταν μόλις στο τέλος της δεκαετίας του 1990, το 1999 για την ακρίβεια, που το όνομα (και η προσωπικότητα…) Jorg Haider και το κόμμα του («κόμμα ελευθερίας») έδειξαν ότι πράγματι ήταν πλέον εφικτό να διαμορφωθούν, μέσα στις ώριμες κοινωνίες του Θεάματος, μαζικές μορφές κοινωνικο/πολιτικού είδους, που απ’ την μια να καταγγέλλονται ως ακροδεξιές και απ’ την άλλη να αποτελούν οργανικό και ελκυστικό μέρος της κρατικής / καπιταλιστικής εξουσίας. Παραφράζοντας την εύστοχη παρατήρηση του Guy Debord:

… Αυτή η Θεαματική δημοκρατία κατασκευάζει τους εχθρούς της αφού προτιμάει να κρίνεται σε σχέση μ’ αυτούς παρά σε σχέση με τα αποτελέσματά της…

Χρειάζονται αποδείξεις επ’ αυτού; Είναι πάμπολλες και, κυρίως, σε δημόσια θέα!!! Όταν, για παράδειγμα, ξέσπασε το πιο πρόσφατο κύμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, μιας κρίσης που είχε τέτοια και τόσα χαρακτηριστικά ώστε να «ανοίξουν τα μάτια» των υπηκόων για τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κανονικότητας οδηγώντας σε ανεξέλεγκτη πραγματική και πραγματικά χειραφετική ριζοσπαστικοποίηση, συγχρονισμένοι όλοι οι δυτικοί δημαγωγοί (με σπάνια ετοιμότητα!!!) άρχισαν να χαρακτηρίζουν τα όποια ακροδεξιά μορφώματα ως «αντισυστημικά», και την εκλογική τους ενίσχυση ως, επίσης, «ανησυχητική» έκφραση της … «κοινωνικής αντισυστημικότητας»!!! Πώς; Γιατί; Από που ως που; Δεν χρειάζονταν εξηγήσεις!!! Τα μεγάφωνα ξερνούσαν «διαπιστώσεις» που στην πραγματικότητα ήταν υποδείξεις: αν δεν σας αρέσουν τα σκατά που τρώτε, να πάτε εκεί, μ’ αυτούς… Χάρη στη συντριπτική «νηπιοποίηση» (αλλά και ενσωμάτωση…) της υποτιθέμενης «αριστερής άποψης» το πεδίο ήταν ελεύθερο.

Το ιδεολογικό πνεύμα της 11ης/9ου και της «αντιτρομοκρατίας» ήταν εύκολο να μετακινηθεί ελαφρά. Όσο για το (κατά την ταπεινή μας γνώμη…) «κλειδί»; Παρέμενε στη θέση του… (Θέλετε να αναφερθούμε στο εντόπιο παράδειγμα, στα βοθρολύματα, στους εφοπλιστές που τα χρηματοδοτούσαν, στους μηχανισμούς του βαθέος κράτους που ήταν ο σκελετός τους; Ή μήπως στους συγκυβερνητικούς “ανεξάρτητους έλληνες”;)

Το ζήτημα της εξουσίας 4

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.24)>> Εμείς εδώ μπορεί να είμαστε περιθωριακοί, «ψεκασμένοι», «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι» – έτσι λένε εκείνοι που αυτά πρέπει να λένε. Όμως οι πολιτικές βιτρίνες του συστήματος, νοιώθοντας ότι έχουν το πάνω χέρι (πράγμα που ισχύει σε μεγάλο βαθμό στο βαθμό που η αμιγώς εργατική, προλεταριακή ριζική, δομική αντιπολίτευση θεωρείται σχεδόν μουσειακό είδος απ’ τους ίδιους τους σύγχρονους εργάτες / εργάτριες) δεν παύουν να φανερώνουν τι ακριβώς συμβαίνει με το «φάντασμα που πλανιέται πάνω απ’ την ευρώπη», το κρατικο/καπιταλιστικής κατασκευής φάντασμα. Ποιοί, για παράδειγμα, είναι που με έργα, λόγια και παραλείψεις «σπρώχνουν» το AfD στη γερμανία; Ποιοί άραγε; Μήπως οι κυβερνώσες τρικολόρε πολιτικές βιτρίνες της ολιγαρχίας του γερμανικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος; Μήπως η αγαπημένη Annalena και οι υποστηρικτές της; Μήπως ο θλιβερός «άσσος στο ημίχρονο – δύο τελικό» καγκελάριος και οι δικοί του οπαδοί;

Όταν οι λεγόμενοι «πράσινοι» γίνονται τόσο πολύ κατάμαυροι ώστε να θεωρούν ότι «μόνη της η σφαγή χιλιάδων Παλαιστινίων δεν είναι λύση για την Γάζα», πόσο διαφέρει ο κυνισμός τους από εκείνον των (παλιών) ναζί;

Στην ολλανδία; Στην αγγλία; Στην ιταλία;

Δείτε στη μεριά του Παρισιού. Ο κατά τη γνώμη του «απηνής κυνηγός των ακροδεξιών» Μικρός Δούκας του Λίγηρα συμφώνησε την κατά περίπτωση συγκυβέρνηση με τους λεπενικούς, επιλέγοντας ως πρωθυπουργό έναν καριερίστα «ρεπουμπλικάνο» ακροδεξιό!

 «Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς εμάς»….

Δεν το θεωρούμε έκπληξη (θράσος ναι!). Αν θυμάστε όσοι / όσες διαβάζετε αυτές τις γραμμές είχαμε υποδείξει έγκαιρα το σοβαρό λάθος του «λαϊκού μετώπου» να συνεργαστεί ουσιαστικά με τον Μικρό Δούκα πριν τον β γύρο των βουλευτικών, στο όνομα του «αντιφασιστικού κοινού αγώνα», επιτρέποντάς του να βγάλει παραπάνω βουλευτές: η ελπίδα (μειοψηφικής) κυβέρνησης με την ανοχή του Μικρού Δούκα τύφλωσε (;) τους κουμανταδόρους του «λαϊκού μετώπου» που έβαλαν ουσιαστικά τον Μικρό Δούκα στο «λαϊκό μέτωπο» πετώντας βιαστικά στην άκρη το πραγματικό βάρος του «κλειδιού» (αν υποθέσουμε ότι σκόπευαν ποτέ να το σηκώσουν στ’ αλήθεια…) Τώρα διαμαρτύρονται βέβαια. Αλλά… Δεν πρόσεξαν ότι το (τυπικό) σύνταγμα έγινε στα μέρη τους (και όχι μόνο) κουρελόχαρτο το 2020; Δεν το πρόσεξαν;

Το 2009, το 2010, το 2011, το 2012, με τον σύγχρονο καπιταλισμό να δείχνει τα βρώμικα σωθικά του, αποδείχθηκε ότι είχαν απομείνει ελάχιστοι να συνειδητοποιήσουν το ιστορικό βάρος της διεθνούς συγκυρίας, ελάχιστοι να τεκμηριώσουν και να οργανώσουν την αμιγώς εργατική απάντηση στην κρίση και την διαχείρισή της. Το «ζήτημα της εξουσίας» ως πολιτική οργάνωση της αυθεντικής εργατικής αντικαπιταλιστικής αντι-εξουσίας, έμεινε ορφανό. Δεν δημιούργησε η τάξη μας την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως όφειλε!

Μια δεκαετία αργότερα τα δεδομένα ήταν ακόμα χειρότερα. Το 2020, το 2021, το 2022 η «επαναστατική συνταγή» ήταν ακόμα περισσότερη κρατική βία, ακόμα περισσότερες απαγορεύσεις, ακόμα περισσότερες mRNA πλατφόρμες, ακόμα περισσότερο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα … «για όλο τον λαό»!!! Αυθεντική εργατική, αντικρατική και αντικαπιταλιστική απάντηση, για τα σώματα, για τις φαρμακομαφίες, για την γενετική μηχανική, για την υγιεινιστική τρομοκρατία, για τον 21ο αιώνα; Α πα πα!!! Απαγορεύτηκε δια ροπάλου (και με όλη την σιχαμάρα που αναλογεί στους προδότες…). Ξανά: Δεν δημιούργησε η τάξη μας την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως όφειλε!

Η ανανεωμένη «patriot act» του 2021 είχε όλες τις υπογραφές «της πρωτοκοσμικής αριστεράς και της προόδου». (Στις μακρινές ινδίες ή στην μακρινή αφρική ήταν αλλιώς βέβαια – αλλά αυτοί είναι «καθυστερημένοι»…) Αυτό που μπορεί να ονομαστεί φασισμός, ολοκληρωτισμός ή οτιδήποτε παρόμοιο, έχει πολλά επιμέρους “ρε(ύ)ματα”, που δεν φαίνονται (δεν πρέπει να φαίνονται!) ότι σχηματίζονται απ’ τον ίδιο καπιταλιστικό πάγο και ότι καταλήγουν στην ίδια κοίτη. Το καλύτερο για το σύστημα είναι κάποια να φαίνονται “αντίπαλα” μεταξύ τους, και άλλα να είναι αόρατα.

Τώρα μας (ξανα)λένε ότι «η ακροδεξιά απλώνεται στην ευρώπη»… Ναι, υπάρχει κι αυτό, όμως κυρίως συμβαίνει κάτι άλλο: στον πρώτο κόσμο απλώνεται μια βαθιά και αδηφάγα τρύπα… Ή ίσως πολλές μαζί.

Εν τω μεταξύ το ζήτημα της (ανατροπής της) καπιταλιστικής εξουσίας έχει ξεπέσει προ πολλού σε εκλογική αριθμητική…

Road to Palestine

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη>> Το τραγούδι είναι σχετικά παλιό. Εφταετίας. Ο Khaled Siddiq είναι κατά ένα μέρος άγγλος, κατά ένα μέρος ιρλανδός και κατά ένα άλλο μέρος τζαμαϊκανός.

Θα σώσουν τα τραγούδια τους Παλαιστίνιους και τις Παλαιστίνιες; Όχι. Απλά δεν θα αφήσουν εμάς να χαθούμε εντελώς μέσα στην καθεστωτική βία…

Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή

O Khamenei και το καινούργιο υπουργικό συμβούλιο στην πρώτη επίσημη συνάντησή τους, στις 27 Αυγούστου. Στα αριστερά του σκεπτικός, με το χέρι στο σαγόνι, ο Pazeshkian.

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη (00.21)>> «Μα τι έχει πάθει η Τεχεράνη και δεν έχει ισοπεδώσει ακόμα το Τελ Αβίβ;» Χμμμμ…

Είναι (μάλλον…) κοινό μυστικό ότι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς, άσχετα απ’ το πόσο μετρημένη και ισορροπημένη θα είναι η απάντηση της Τεχεράνης στη δολοφονία του Haniyeh, έχει στο ρεπερτόριό του και επόμενη, νο 3 προβοκάτσια. Ακόμα χειρότερη απ’ την δεύτερη (την δολοφονία Haniyeh), που ήταν με την σειρά της χειρότερη απ’ την πρώτη (την επίθεση στην πρεσβεία στη Δαμασκό και την δολοφονία του Reza Zahedi και μερικών ακόμα αξιωματικών των «φρουρών της επανάστασης»). Κάποιοι φοβούνται ότι αυτή η νο 3 προβοκάτσια θα έχει σχέση με το al Aqsa… Ωστόσο με αυτόν τον τρόπο το σύνολο των μουσουλμανικών κοινωνιών του πλανήτη θα βρεθεί απέναντι στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς∙ και τα καθεστώτα που κρατούν φιλικές σχέσεις με το φασιστοΤελ Αβίβ (π.χ. μαρόκο, αίγυπτος ή ιορδανία) θα βρεθούν σε πολύ άσχημη θέση… (Κάτι άλλο θα βρεθεί λοιπόν…)

Όπως και νάχει η Τεχεράνη δεν χρειάζεται απλά να απαντήσει στη δολοφονία του Haniyeh. Χρειάζεται, μεσοπρόθεσμα,

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη >> Πόσα λάθη θα μπορούσε να κάνει ο θλιβερός γ.γ. του νατο Stoltenberg μιλώντας μέσα σε λιγότερα από 15 δευτερόλεπτα; Κανένα! Του ξέφυγαν αυτά που ισχύουν!! Kαι οι διορθώσεις του θα προκαλούσαν ειρωνικά γέλια αν το θέμα δεν ήταν τόσο σοβαρό.

Η κατάσταση στο ουκρανικό πεδίο μάχης γίνεται επικίνδυνα περίεργη και (στα δικά μας μυαλά) ιδιαίτερα ανησυχητική. Κατά κάποιους τρόπους το κλειδί αυτής της επικινδυνότητας είναι η «εισβολή στο Kursk» – και η αποτυχία της.

Πριν δυο βδομάδες μεταξύ άλλων γράφαμε σχετικά:

…Τον καιρό που το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου θεωρούσε πως έχει τον άνεμο στα πανιά του (και όλους τους δυτικούς συμμάχους του, ψυχή τε και σώματι δίπλα του), στις αρχές του καλοκαιριού του 2023, επιχείρησε κάτι ολοφάνερα παράλογο: να προελάσει μέσα απ’ τις καλοφτιαγμένες ρωσικές γραμμές άμυνας, μία, δύο, τρεις, και να φτάσει στη θάλασσα του Azof (αφού καταλάβει και την Μελιτόπολη…) αποκόβωντας ουσιαστικά την Κριμαία….

Κανείς απ’ τους αρχικαραβανάδες, ουκρανούς, αμερικάνους, άγγλους, γάλλους, γερμανούς δεν αναρωτήθηκε ακόμα κι αν πετύχαινε αυτό το sprint δεκάδων, εκατοντάδων χιλιομέτρων αν θα ήταν δυνατόν (και μάλιστα χωρίς αεροπορία) να κρατηθεί ανοικτός επ’ αόριστον ένας διάδρομος που θα κτυπιόταν απ’ όλες τις μεριές, απ’ τα δυτικά, απ’ τα ανατολικά και απ’ την θάλασσα… Τελικά δεν χρειάστηκε: ο ουκρανικός στρατός «θριάμβευσε» (σύμφωνα με την δυτική δημαγωγία) καταλαμβάνοντας μερικές δεκάδες στρεμμάτα νότια του Orikhiv, αυτοκαταστράφηκε εκεί… και από τότε ακόμα τρέχει στο Donbass, προς την αντίθεση κατεύθυνση…

Ναι! Η «μεγάλη αντεπίθεση για την κατάληψη της Κριμαίας» ήταν παρανοϊκή! Και η μιλιταριστική παράνοια δεν ήταν μόνο ουκρανική! Ήταν ολόκληρης της δύσης. Κι όμως έγινε!!!… Έγινε, κατέληξε στο αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα (όπως ήταν αναμενόμενο λογικά…) και η επόμενη θριαμβολογία ήταν «καλά… θα το ξανακάνουμε καλύτερα του χρόνου!!!»

Η εισβολή στην περιοχή του Kursk καθόλου δεν υπονοεί (κατά την ταπεινή μας γνώμη…) κάποιο λογικό σχεδιασμό!!! Είναι ένα κακέκτυπο της «μεγάλης αντεπίθεσης» του περασμένου καλοκαιριού. Και δείχνει το ακριβώς αντίθετο: το Κίεβο και οι σύμμαχοί του είναι πια τόσο στριμωγμένοι ώστε «κάνουν ό,τι μπορούν – χωρίς αύριο».

…

Υπάρχει ωστόσο θέμα. Το ουκρανικό πεδίο μάχης επιλέχτηκε σαν το κυριότερο (κατά της Μόσχας) απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Αν όμως από ουκρανική επιτυχία σε ουκρανική επιτυχία και από ουκρανικό θρίαμβο σε ουκρανικό θρίαμβο η ήττα μεγαλώνει, τι άλλο παρανοϊκό μπορούν να σκεφτούν και να δοκιμάσουν;

 

Χρειάστηκαν λιγότερες από 10 μέρες έκτοτε για να γίνει η ανοικτή παραδοχή (τίνος άλλου;) της αποτυχίας! Στις ηπα:

Αλλά και απ’ τον ίδιο τον «αρχιστράτηγο των μεγάλων επιτυχιών» (κάποια στιγμή θα μιλήσουμε γι’ αυτόν, έχει ενδιαφέρον):

Ήδη τα κομμάντα που είχαν αναλάβει να καταλάβουν τον πυρηνικό σταθμό του Kursk (όσα έχουν επιζήσει…) ανακαλούνται για να γυρίσουν πίσω και να υπερασπιστούν μια απ’ τις τελευταίες σημαντικές πόλεις που έχουν απομείνει στο Donetsk στο φασιστοΚίεβο, το Pokrovsk – υπό διαρκείς ρωσικούς βομβαρδισμούς στη μάλλον μακριά διαδρομή.

Υπάρχει όμως ένα σοβαρό πρόβλημα τώρα:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Πατερναλισμός και επιτήρηση (της εργατικής τάξης)

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη (00.10)>> Για περίπου έναν αιώνα (τον 20ο) ο άμεσος μισθός και όλες οι έμμεσες μορφές του θεσμοθετήθηκαν σαν αδιαπραγμάτευτο εργατικό δικαίωμα, συλλογικό και ατομικό, στη βάση της αναγνώρισης της σχετικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης, αλλά και της κεντρικής θέσης της στη δημιουργία του (γενικού) πλούτου. Αν, για παράδειγμα, θεσμοθετήθηκε κάποτε το «επίδομα ανεργίας», αυτό σε καμία περίπτωση δεν ήταν «κρατική παροχή»! Ήταν, αντίθετα, έμμεση αλλά σαφής αναγνώριση αυτών των δύο: πρώτον ότι η εργατική τάξη σα σύνολο δημιουργεί πολύ περισσότερο πλούτο απ’ αυτόν που απολαμβάνει (: απόσπαση υπεραξίας) και δεύτερον ότι (σα συνέπεια του πρώτου) τα μέλη της τάξης που «δεν έχουν δουλειά» προστατεύονται ως ένα σημείο από το ελάχιστο κλάσμα αυτής της κλεμμένης υπεραξίας, με την μορφή του «επιδόματος ανεργίας». Εννοείται πως όπως η «ανάλωση» του μισθού έτσι και η ανάλωση του «επιδόματος ανεργίας» ήταν απόλυτα ελεύθερο δικαίωμα του μισθωτού ή του άνεργου.

Όχι πια! Οι αλλαγές που συμβαίνουν από διάφορες μεριές, αλλαγές υπέρ των αφεντικών 110%, ακυρώνουν αυτό το απόλυτα ελεύθερο δικαίωμα, μετατρέποντας σταθερά τόσο τον μισθό όσο και τις έμμεσες μορφές του σε παροχή, σύμφωνα με τους όρους (δηλαδή τα συμφέροντα) των αφεντικών και του κόμματός τους, του κράτους.

Δείτε την παρακάτω προχθεσινή «μικρή» είδηση:

Τι σημαίνει ότι «το μισό επίδομα ανεργίας…» (το οποίο αναδιαρθρώνεται ήδη, τόσο σαν ποσό όσο και σαν διαδικασία, κάτω απ’ τους ίδιους όρους) «… θα πρέπει να δαπανάται μέσω προπληρωμένης κάρτας»; (όπως και οι άλλες μορφές, το επίδομα τέκνων, γέννησης, αναδοχής και το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα). Το πρώτο που σημαίνει είναι ψηφιακή καταγραφή / επιτήρηση / φακέλωμα της ανάλωσης αυτού του γλίσχρου ποσού: τι αγοράζεις; πότε το αγοράζεις; γιατί το αγοράζεις; παίρνεις πολλές μπύρες; καπνίζεις πολύ; κλπ κλπ.

Το ψηφιακό φακέλωμα είναι η βάση και η πρώτη ατσάλινη μορφή ακύρωσης της ελευθερίας διάθεσης / ανάλωσης. Το δεύτερο βήμα είναι το «κλείδωμα» αυτού του 50% αν δεν αποδέχεσαι τους όρους της «παροχής» του! Η μία ομάδα όρων είναι του είδους: «σου προτείναμε – ως κράτος / ΟΑΕΔ – αυτήν κι αυτήν την δουλειά και τις απέρριψες… άρα είσαι τεμπέλαρος και θα σου κόψουμε το μισό επίδομα / θα παγώσουμε την κάρτα…» Ή: «διέπραξες αυτό το ατόπημα (π.χ.: συμμετείχες σε μη εγκεκριμένη διαδήλωση…) οπότε θα τιμωρηθείς με τρίμηνο ή εξάμηνο πάγωμα… Κι άντε βγάλτα πέρα – στη μαύρη…» Αυτοί οι όροι βρίσκονται ήδη στην ημερήσια διάταξη, κι αν δεν εφαρμόζονται με την ένταση του σχεδιασμού τους, αυτό οφείλεται στη τρέχουσα γενική καπιταλιστική κρίση… Αλλά αυτό είναι προσωρινό. Η άλλη ομάδα όρων, που βρίσκεται στον ορίζοντα και δοκιμάζεται αλλού, είναι «υγιεινιστική». Του είδους «δεν επιτρέπεται να είσαι αλκοολικός ή να τρως αυτά κι εκείνα που σε βλάπτουν… δεν είσαι σωστός υπήκοος και επιβαρύνεις το σύστημα υγείας… άρα για πειθαρχικούς λόγους θα τιμωρηθείς με πάγωμα της κάρτας… κλπ κλπ».

Τηρουμένων των αναλογιών πρόκειται για το ίδιο με την πληρωμή (μέρους) του μισθού με κουπόνια, που μπορούν να εξαργυρωθούν σε συγκεκριμένα σημεία ή/και για συγκεκριμένα είδη. Και στην μία περίπτωση (του κουπονιού) και στην άλλη (της προπληρωμένης κάρτας) ακυρώνεται η απόλυτη εργατική «ιδιοκτησία» πάνω στον μισθό ή στο Χ ή Ψ επίδομα! Είτε ο εργοδότης είτε το κράτος είτε και οι δύο μαζί γίνονται «συνιδιοκτήτες» και καθορίζουν αποφασιστικά την ροή / ανάλωση του χρήματος. Μπορούν να επιβάλλουν τιμωρίες «προστιματικού» είδους και, απ’ την άλλη (το τυράκι στη φάκα της υποτίμησης της εργασίας), μπορούν να «επιβραβεύουν» (;;!!!)

Αυτό το δίπολο ποινής / επιβράβευσης που γίνεται εφικτό μέσα απ’ την βίαιη ψηφιοποίηση του άμεσου ή/και του έμμεσου μισθού, περιστρέφεται γύρω από έναν όρο γνωστό στη διεθνή βιβλιογραφία: loyalty! Πρέπει να είσαι «πιστός», «υπάκουος» στους όρους και στις προϋποθέσεις που βάζει το-χέρι-που-σε-ταϊζει-και-σε-φροντίζει!!! (Το οποίο, εννοείται, πρέπει να αναγνωρίζεις και να αποδέχεσαι ως τέτοιο!) Που σημαίνει ότι σαν εργάτης / εργάτρια (και, άρα, σαν τάξη) δεν έχεις πια ούτε καν την σχετική ανεξαρτησία απέναντι στο κεφάλαιο (και το κράτος) που αναγνώριζαν ως δεδομένη τα αφεντικά (εξαιτίας των σκληρών εργατικών αγώνων…) στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Τείνεις μάλλον (και οφείλεις να τείνεις) προς την κατάσταση του εξαρτημένου «ωφελούμενου». (Νηπιοποίηση…)

Στον Μεσαίωνα οι δουλοπάροικοι ήταν εξαρτημένοι απ’ την γη-του-γαιοκτήμονα-αφεντικού τους. Αν η γη άλλαζε χέρια, άλλαζαν κι αυτοί αφεντικό. Ο καπιταλισμός έσπασε αυτήν την εξάρτηση και δημιούργησε το σχετικά ανεξάρτητο (απ’ το αφεντικό του) προλεταριάτο και το σχετικά ανεξάρτητο (απ’ τους εργάτες του) αφεντικό. Στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα τα αφεντικά και το κράτος τους ξανασχεδιάζουν και επιβάλλουν νέες μορφές εξάρτησης, πάνω στις γραμμές της καθολικής επιτήρησης και της εγχρήματης πειθαρχίας. Το κάνουν μεθοδικά, υπόγεια και αποτελεσματικά, χάρη στις τεράστιες δυνατότητες που τους δίνει η ψηφιοποίηση, και χάρη στην άγνοια και στη διανοητική οκνηρία της τάξης μας: το σημαντικότερο, και το πραγματικό πολιτικό μέτρο της επιτυχίας τους, είναι ότι δεν συναντούν εμπόδια∙ τα εργατικά εμπόδια που θα έπρεπε.

Θα τα πάρει όλα ο γεροδιάβολος;

Όταν οι ειδικοί ξύνουν το κεφάλι τους

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη (00.07) >> Κι έτσι ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, κόντρα σε προβλέψεις, γραφήματα, καμπύλες και τον Αρμαγεδώνα της «κλιματικής κρίσης» (όπου θα ψηθούμε…) το κομμάτι του Ατλαντικού που βρίσκεται γύρω απ’ τον Ισημερινό (η πιο ζεστή περιοχή του πλανήτη…), άρχισε να ψύχεται! Και μάλιστα με ρυθμούς πρωτοφανείς (για τους ειδικούς)!!!

Ως τις αρχές Ιούνη το πράγμα πήγαινε σύμφωνα με τις καμπύλες: αυτή η περιοχή του ωκεανού ήταν αρκετά ζεστή. Και ξαφνικά, απ’ τους 30 βαθμούς Κελσίου τις πρώτες μέρες του μήνα, το νερό άρχισε να κρυώνει, και μάλιστα γρήγορα, φτάνοντας στους 25 στα τέλη του μήνα.

Οι ειδικοί δεν μπορούν να καταλάβουν τι και πως. «Ξύνουν το κεφάλι τους» – και το παραδέχονται. Αυτό είναι καλό! Είναι καλό επειδή όταν τα μοντέλα αποδεικνύονται άκυρα, ίσως (ίσως λέμε…) αντί να φτιάξουν καινούργια, «διορθωμένα», κάποιοι ασχοληθούν με κάποια απ’ τα πολλά που δεν ξέρουν. Σε σχέση με το κλίμα. Η φράση «και ξαφνικά ο ωκεανός άρχισε να κρυώνει μόνος του!» τυπικά δεν είναι ακριβής∙ ουσιαστικά όμως είναι, αφού όλοι οι (γνωστοί στους ειδικούς) παράγοντες που καθορίζουν την θερμοκρασία των νερών σ’ εκείνη την περιοχή του Ατλαντικού, είτε ήταν αντίθετοι στη ραγδαία ψύξη είτε ήταν άσχετοι μ’ αυτήν.

Δεν ξέρουμε. Αυτό θα ήταν τίμιο, και ίσως να αποκαθιστούσε την κοινωνική αξία εκείνου που λέγεται «επιστήμη». Το κλίμα είναι τόσο σύνθετο «σύστημα» ώστε το δεν ξέρουμε θα ήταν πολύ προτιμότερο απ’ όλον αυτό τον θηριώδη χορό «ειδικών» και εθελοντών που παριστάνει όχι μόνο ότι ξέρει, αλλά κι ότι μπορεί να προβλέπει το μέλλον σε βάθος 2, 5, 10 ή και 20 χρόνων.

Η ανεξήγητη καλοκαιρινή «ανωμαλία» στη μέση του Ατλαντικού είναι μια κάποια παρηγοριά…