Δευτέρα 12 Αυγούστου (00.25)>> Μια μάλλον απελπισμένη (αν και καλά οργανωμένη) νατο/ουκρανική εισβολή στο ρωσικό έδαφος πολύ μακριά απ’ το ενεργό μέτωπο (προς την μεριά του θρυλικού Kursk), με την πολυεπίπεδη βοήθεια όπως πάντα της Ουάσιγκτον του Λονδίνου, του Παρισιού και της Βαρσοβίας, ήταν η ευκαιρία να ξαναμάθουμε επίσημα … αυτό που ξέραμε! Ό,τι, δηλαδή, το ουκρανικό πεδίο μάχης είναι τμήμα του 4ου παγκόσμιου πολέμου∙ του οποίου διάφορα επιμέρους μέτωπα συγκλίνουν πιο γρήγορα απ’ ότι νομίζει κανείς.
Την Παρασκευή 9 Αυγούστου στη συνηθισμένη «ενημέρωση των δημοσιογράφων» η εκπρόσωπος τύπου του αμερικανικού στρατού Sabrina Singh ρωτήθηκε αν η χρήση αμερικανικών όπλων για επίθεση στο ρωσικό έδαφος εναντίον στρατού, αμάχων και υποδομών είναι συμβατή με την αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Ναι, είναι απάντησε, εξηγώντας ότι η Ουάσιγκτον υποστηρίζει το Κίεβο στο να ανταποδίδει κτυπώντας ρωσικές θέσεις ακόμα κι αν αυτές είναι μέσα στη ρωσική επικράτεια.
Ήταν αναμενόμενη η επόμενη ερώτηση, για το «πόσο μέσα στη ρωσική επικράτεια» υποστηρίζει η Ουάσιγκτον τις όποιες ουκρανικές επιθέσεις, ειδικά εφόσον ο τοξικός κλόουν ζητάει (απ’ την Ουάσιγκτον) να «απελευθερώσει» την ουκρανική χρήση των αμερικανικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς ATACMS έτσι ώστε να μπορεί να κτυπήσει την Μόσχα:
– Θα επιτρέπατε και μια επίθεση στη Μόσχα;
– Δεν πρόκειται να δώσω μια συγκεκριμένη ακτίνα δήλωσε η Singh συμπληρώνοντας ότι Προς το παρόν δεν υποστηρίζουμε επιθέσεις μεγάλου βεληνεκούς κατά της ρωσίας. Και αμέσως μετά: Δεν θα κάνω εδώ έναν κύκλο στον χάρτη για το που επιτρέπεται να κτυπήσουν και που όχι.
Σαφές. Και το «προς το παρόν» και το «σιγά μην καθόμαστε να μετράμε τι είναι τι». Ταιριάζουν γάντι με αυτήν την ιστορική περίοδο όπου το άσπρο σπίτι είναι ουσιαστικά άδειο, και όπου το κουμάντο στην παρακμιακή πρώην υπερδύναμη το κάνουν οι μηχανισμοί και τα κυκλώματα του αμερικανικού βαθέος κράτους: ενώ οι δυτικοί στόχοι του 2022 έχουν ηττηθεί πανηγυρικά στο ουκρανικό πεδίο μάχης και το Κίεβο αποκλείεται να μην συνθηκολογήσει κάποια στιγμή, απομένει πάντα η πρόκληση καταστροφής-για-την-καταστροφή (στον εχθρό) – μέσω εργολάβων αν είναι δυνατόν…
Το ρωσικό καθεστώς τα ξέρει αυτά. Η ανεγκέφαλη αλεπού έχει αναγγείλει ήδη ότι σαν απάντηση στις δυτικές ιμπεριαλιστικές τακτικές στο ουκρανικό πεδίο μάχης θα διευρύνει τον εξοπλισμό διάφορων αντιπάλων της δύσης∙ άρα θα συμβάλει στη διεύρυνση των μετώπων του 4ου παγκόσμιου πολέμου ή/και στην όξυνση των επιμέρους αναμετρήσεων… Υποθέτουμε ότι το μεσανατολικό πεδίο μάχης δεν εξαιρείται.
Και επειδή η ιστορική μνήμη δεν θεωρείται προσόν στις παρακμιακές δυτικές κοινωνίες (αντίθετα: απαγορεύεται), και επειδή βέβαια είναι αλήθεια ότι ο ρωσικός στρατός εισέβαλλε στην ουκρανική επικράτεια τον Φλεβάρη του 2022 αλλά είναι ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια πως επρόκειτο (και πρόκειται) για αντεπίθεση, να ένα τεκμήριο του-πολέμου-όπως-τον-ήθελε η Ουάσιγκτον: πρόκειται για τον Lindsey Graham, νεοσυντηρητικό και πολεμοκάπηλο γερουσιαστή απ’ το 2003 και τον John McCain, του ίδιου φυράματος (πέθανε το 2018) και ως τότε «ανεπίσημο» υπ.εξ. για όλες τις βρωμοδουλειές στη διάρκεια των διοικήσεων των «δημοκρατικών» (Obama…), όχι μόνο με το ουκρανικό φασισταριό αλλά και με τον isis…
Χαιρετίζουν τα Χριστούγεννα του 2016 (επαναλαμβάνουμε: τέλος του 2016…) τους φασίστες του Azov, κάπου κοντά στο Donbass (διακρίνεται και ο τότε πρόεδρος του Κιέβου, ο φασίστας Porosenko):
Graham: Ο πόλεμος σας είναι (και) δικός μας πόλεμος. Το 2017 θα είναι η χρονιά της επίθεσης. Όλοι μας θα γυρίσουμε στην Ουάσιγκτον και θα προωθήσουμε το ζήτημα κατά της ρωσίας. Αρκετά (πια) με την ρωσική καταπίεση. Ήρθε ο καιρός να πληρώσουν ακόμα πιο ακριβά.
McCain: Πιστεύω ότι θα νικήσετε. Είμαι πεισμένος ότι θα νικήσετε και θα κάνουμε ότι περισσότερο μπορούμε για να σας δώσουμε ό,τι χρειάζεσθε για να νικήσετε.
Το ότι αυτό ονομάστηκε «η σωστή μεριά της ιστορίας» θα πρέπει να πληρωθεί με οικτρό τρόπο απ’ όλους τους δυτικούς πολεμοκάπηλους, ανεξάρτητα από εθνικότητα, ειδικότητα, αρμοδιότητα και status∙ όλους που έτρεξαν να πανηγυρίσουν τη νίκη τους με το «καλημέρα»….