Ζήτω τα (νέα) blue collars!

Δευτέρα 29 Ιούλη (00.32)>> Ξεκίνησε καλά. Συνεχίστηκε καλύτερα: γιατί να κρατάμε τις βιομηχανίες μας (μαζί μ’ αυτήν την ζόρικη εργατική τάξη) στο έδαφός μας όταν μπορούμε να στείλουμε την βιομηχανική μας παραγωγή (χωρίς την εργατική τάξη μας!) στην άλλη άκρη του κόσμου, με πολύ φτηνότερα μεροκάματα και με καθεστώτα λίγο πολύ δικτατορικά ώστε να μην γίνονται απεργίες;

Το πράγμα για τα δυτικά αφεντικά άρχισε να δουλεύει απ’ τα ‘80s και απογειώθηκε στα ‘90s. Όλα καλά: φτηνή παραγωγή (φτηνή σε σχέση με το αν γινόταν στις δυτικές επικράτειες), και μετακίνηση του «εγχώριου» δυτικού καπιταλιστικού μοντέλου προς τον τριτογενή και, κυρίως, τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες… «Το χρήμα γεννάει χρήμα». Super!…

Όμως τα «θαύματα» δεν κρατούν για πάντα! Μετά την χρηματιστηριακή κατάρρευση του 1997, τις λεγόμενες «τίγρεις της ασίας» (κράτη που είχαν επιλεγεί να γίνουν οι βάσεις του δυτικού, βιομηχανικού outsourcing…) διαδέχτηκε σε μεγάλο βαθμό ο κινέζικος καπιταλισμός. Κι έπειτα (όχι μετά από αιώνες, μετά από σχεδόν μια δεκαετία, απ’ το 2007 ως το 2015) ο κινεζικός καπιταλισμός άρχισε να βγάζει δόντια. Πολλά δόντια. Όλο και περισσότερα δόντια: έπαψε να είναι ο καπιταλισμός των φτηνών Tshirt και της σαγιονάρας και άρχισε να γίνεται με δικές του εταιρείες βιομηχανικός και τεχνολογικός ανταγωνιστής των δυτικών αφεντικών – στα ίσια!

Εν τω μεταξύ στις δυτικές επικράτειες πανηγύριζαν για την gig economy, τον «καπιταλισμό του διαμοιρασμού» και τις νέες εταιρείες (και θέσεις εργασίας…) που εμφανίζονταν. Αλλά ο δευτερογενής έμενε στην μακρινή Ασία… Και τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό αν (λέμε «αν»…) ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξυνόταν και η βιομηχανική ασιατική βάση γινόταν «βάση του εχθρού»;

Το ψόφιο κουνάβι, μ’ όλη την ψοφιοκουναβοσύνη του (το επιτελείο του δηλαδή) είδε τον κίνδυνο! Και σάλπισε «πατριωτισμό» για τις μεγάλες αμερικανικές εταιρείες που είχαν στρογγυλοκαθήσει στο κινεζικό έδαφος (και στην κινεζική εργατική τάξη…) «Γυρίστε πίσω»!!! Δύσκολο ως αδύνατο. Ζήτημα «εργατικού κόστους», ζήτημα ειδίκευσης… Ο νυσταλέος Jo ήταν σε παρόμοια γραμμή αλλά πιο επιθετικός: πρώτα ξεχαρβάλωσε την γερμανική βιομηχανία (: nord stream…) και ύστερα την δωροδόκησε για να μεταφέρει την παραγωγή της στις ηπα. Μέτρια αποτελέσματα γι’ αυτήν την τακτική ενδο-δυτικού κανιβαλισμού: διάφορα γερμανικά αφεντικά προτίμησαν να μεγαλώσουν τα εργοστάσιά τους στην κίνα…

Σα να μην έφταναν αυτά, προέκυψε και κάτι ακόμα χειρότερο: η βιομηχανική βάση της μιλιταριστικής πρωτοκοσμικής παραγωγής (όπλα, εξαρτήματα, αναλώσιμα) είχε επίσης γίνει outsourcing! Παράδειγμα; Τα ναυπηγεία. Γιατί να κρατάς ναυπηγεία (είτε για εμπορικά είτε για πολεμικά πλοία) αν μπορείς να κάνεις την δουλειά σου στην ιαπωνία και στη νότια κορέα; Σωστά. Μόνο που τα τουλάχιστον 20 μεγάλα ναυπηγεία του μεγαλύτερου ανταγωνιστή σου, του Πεκίνου, ανέπτυξαν συν τω χρόνω μια ασύλληπτη παραγωγικότητα (με την χρήση, πλέον, σύνθετων αλγόριθμων, προχωρημένης αυτοματοποίησης / ρομπότ, κλπ) ξεπερνώντας τα ιαπωνικά και τα νοτιοκορεάτικα ναυπηγεία, που στο κάτω κάτω δεν έχουν μόνο αμερικάνους πελάτες.

Άρα; Αν πρέπει να συντηρήσεις και να μεγαλώσεις την αρμάδα σου πρέπει να ξαναστήσεις κάποια ναυπηγεία σου in usa! Είναι εύκολο; Όχι και τόσο. Εκτός απ’ τις εγκαταστάσεις χρειάζεται και η ζωντανή εργασία. Ανειδίκευτη αλλά και ειδικευμένη, όχι βέβαια με βάση τις τεχνικές προδιαγραφές του 1970 και του 1980!!! Οπότε βγαίνεις στο ψάξιμο∙ φτιάχνεις διαφημίσεις, video, κλπ.

Το παρακάτω video είναι διδακτικό για τις περιστάσεις – και χαριτωμένο. Δημιούργημα του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, δυσφημεί τις «σκατοδουλειές» της gig economy (τηλεφωνικά κέντρα, delivery, uberοδήγηση, βόλτες για σκύλους, σούπερ μάρκετ…) ακόμα και την δουλειά στο σπίτι (ράψιμο…) και υπόσχεται αναβαθμισμένη, ήρεμη και με μέλλον δουλειά στα (νέα) ναυπηγεία! Βιομηχανική δουλειά!…

Ναι!!! Τι πάει να πει “δεν θέλουμε να γίνουμε εργάτες”, ε; Και τι είσαστε δηλαδή; Ίσως μ’ ένα master στη ρομποτική ηλεκτροκόλληση ή μ’ ένα διδακτορικό στη διαχείριση συστημάτων σύνθετων αλγόριθμών (: «τεχνητή νοημοσύνη»…) να βρει ο καθένας και η καθεμιά τον βιομηχανικό (και πατριωτικό…) παράδεισό του / της…

 

Το σύντομο σενάριο: η Rosie the Riveter, η «εικόνα / σύμβολο» της αμερικάνας βιομηχανικής προλετάρισσας στη διάρκεια του Β παγκόσμιου, αναβιώνει και ταλαιπωρείται σήμερα από δουλειά σε δουλειά της gig economy, τρώγοντας στη μάπα τους κάθε είδους πελάτες. Τριτογενής γαρ!!! Μέχρι που τα βήματά της την φέρνουν στην πύλη του ναυπηγείου…

Ωωωω! Αυτό δεν είναι ναυπηγείο! Εκκλησία είναι!!!

(Όσο για την Edith Piaf στο βάθος; Όχι, δεν είναι απ’ τους παριζιάνικους ολυμπιακούς…)

Comments are closed.