Δευτέρα 20 Μάη (00.07)>> Έχει κυλήσει πολύ νερό στα ποτάμια της ιστορίας απ’ την εποχή που ένας βασιλιάς μπορούσε να είναι τόσο κεντρικός και τόσο καθοριστικός για το καθεστώς του ώστε ο θάνατός του (ακόμα και η δολοφονία του) να προκαλεί σοβαρή καθεστωτική «κρίση» (εντός ή εκτός εισαγωγικών), εξεγέρσεις, αστάθεια, κλπ.
Το ιρανικό καθεστώς, δημιουργημένο μετά την επανάσταση κατά του Σάχη (: βασιλιά) το 1979 έχει μια δομή ασυνήθιστη, κατασκευασμένη ώστε να το εξασφαλίζει σε οποιαδήποτε περίπτωση (και μορφή) σοβαρής εξωτερικής επιβουλής. Όταν για παράδειγμα δολοφονήθηκε ο Soleimani, ένας απ’ τους πλέον σημαντικούς αξιωματούχους όχι μόνο για το ιράν αλλά για όλη τη μέση Ανατολή (κι ακόμα πιο πέρα) η στρατηγική της Τεχεράνης δεν κλονίστηκε ούτε στο ελάχιστο. Συνεχίστηκε απ’ τους διαδόχους του.
Μπορεί να σκανδαλίζει τις προσωποκεντρικές δυτικές αντιλήψεις για τους (αντίπαλους) «δαίμονες», αλλά σε διάφορα σημεία του πλανήτη, είτε για λόγους ιδεολογικούς είτε για λόγους ασφαλείας, είτε και τους δύο μαζί, αυτά που εμφανίζονται σαν κεντρικά πρόσωπα εξουσίας είναι σε μεγάλο βαθμό προσωποποιήσεις δομών που τους αναθέτουν ευθύνες και καθήκοντα και όχι εκφάνσεις …. φεουδαρχίας!
Το ατύχημα με την πτώση του ελικοπτέρου σε δάσος ανάμεσα στα σύνορα αζερμπαϊτζάν/ιράν και στην πόλη Tabriz σε συνθήκες βροχής και πυκνής ομίχλης, θα στερήσει μεν (το πιθανότερο την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές…) το ιρανικό καθεστώς από αναγνωρισμένα και αναγνωρίσιμα πρόσωπα (πρόεδρος Ebrahim Raisi, υπ.εξ. Hossein Amir Abdollahian), αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει κανένα «κενό» προς εκμετάλλευση από οποιονδήποτε. Κανένα “κενό” ούτε για το ιρανικό καθεστώς το ίδιο, ούτε για τους συσχετισμούς και τις τακτικές στην ευρύτερη περιοχή αναφορικά με την Παλαιστίνη και όχι μόνο.
Οι αρμόδιες δομές εξουσίας θα βρουν τους αντικαταστάτες τους.