Δευτέρα 11 Μάρτη>> Μέσα σ’ αυτούς τους εφιάλτες της πόλης / Θα περπατούσες μαζί μου / Και θα το κουβεντιάζαμε με ιδεαλιστική βεβαιότητα / Ότι δεν θα μας χώριζαν / Κρατάμε τα κεφάλια μας πάνω απ’ το μαυρισμένο νερό / Αλλά δεν υπάρχει χώρος για ιδεώδη σ’ αυτό το μηχανικό μέρος…
Anne Clark Our Darkness – live κάπου στη γερμανία, 2009.
Σύνθημα στην πρωτεύουσα του ομάν Muscat
Δευτέρα 11 Μάρτη>> Λέγεται πως ένα μαζικό ένοπλο απελευθερωτικό κίνημα ένα μόνο καθήκον έχει όταν δέχεται «ανώτερης τάξης» κρατική επίθεση, καθήκον νίκης: να συνεχίσει να υπάρχει. Η ιστορία των απελευθερωτικών / αντιαποικιακών κινημάτων είναι μια ιστορία ποταμών αίματος – κι ωστόσο τις συντριπτικά περισσότερες φορές υπήρξαν νικηφόρα – εφόσον άντεξαν.
Δείτε, για παράδειγμα, τον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα των αλγερίνων, κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας / ιμπεριαλισμού. Πριν ο γαλλικός στρατός αναγκαστεί να ξεκουμπιστεί το 1962 είχε σκοτώσει περισσότερες από 500.000 αλγερίνους (μπορεί και 1,5 εκατομμύριο σύμφωνα με άλλες καταγραφές)∙ είχε διαπράξει άπειρα εγκλήματα πολέμου (σφαγές αμάχων, βασανιστήρια, μαζικούς βιασμούς)∙ είχε ισοπεδώσει πάνω από 8.000 χωριά και οικισμούς∙ και είχε φυλακίσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πάνω από 2.000.000 αμάχους. Κι όμως: οι αλγερίνοι πληβείοι και το απελευθερωτικό μέτωπο (national liberation front / FLN) άντεξαν αυτήν την ασύλληπτη βία για 8 χρόνια, απ’ το 1954 ως το 1962 – και νίκησαν! Πάνω από 900.000 γάλλοι έποικοι (αρκετοί δεύτερης ή και τρίτης γενιάς πρωτοκλασσάτοι πολίτες της αλγερίας…) συνένοχοι του αίματος αναγκάστηκαν τελικά (απ’ τον φόβο τους για τη νέμεση) να φύγουν γυρνώντας στη γαλλία…
Για τα δικά μας πρωτοκοσμικά (και πλέον εντελώς «φλόρικα») δεδομένα, όπου μερικά δακρυγόνα σε μια διαδήλωση θεωρούνται τέτοιο «σοκ» ώστε δικαιούται ο καθένας να γυρίσει σπίτι του γεμάτος «παράσημα» και σπουδαίες αγωνιστικές αναμνήσεις, τέτοιοι αγώνες είναι απλά αδιανόητοι. Και φυσικά στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος είναι αδιανόητο το πως μπορούν να αντέχουν ακόμα οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες ύστερα από δεκάδες χιλιάδες δολοφονίες, άπειρες καταστροφές, πείνα, δίψα – υπό τις ευλογίες όλων των δυτικών αφεντικών (όπως γίνεται πάντα). Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο το να μεγαλώνει κάποιος στην αιχμαλωσία και να μην σκύβει το κεφάλι: υπάρχει μια απίστευτη «διαφορά κλάσης» ανάμεσα στην υποκειμενικότητα των λίγο πολύ καλομαθημένων πρωτοκοσμικών και των αποικιοκρατούμενων. Μια απίστευτη διαφορά θέλησης, κουράγιου, ηθικής και συναισθηματικής δύναμης. Πρόκειται για ένα διαφορετικό είδος ανθρώπων∙ ή, αν θέλουμε να το πούμε σωστά, Ανθρώπων.
Ένα ασφαλές «σήμα» της επιτυχίας τέτοιου είδους μαζικών, ένοπλων απελευθερωτικών κινημάτων, είναι όταν στο εσωτερικό του όποιου πρωτοκοσμικού, αποικιοκρατικού καθεστώτος εκδηλώνονται σοβαρές πολιτικές και κοινωνικές κρίσεις εξαιτίας της βίαιης καταστολής και παράλληλα μ’ αυτήν – κυρίως εξαιτίας των αποτυχιών της. Το γαλλικό αποικιοκρατικό καθεστώς είναι καλό παράδειγμα αυτής της διαδικασίας διαλυτικής πολιτικής κρίσης, που κράτησε ουσιαστικά ως το αναγκαστικό ξεκίνημα διαπραγματεύσεων μεταξύ του Παρισιού (: Ντε Γκώλ) και του FLN, τo 1960. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς, με αυξανόμενη ένταση ευθέως ανάλογη της αδυναμίας του να καταστείλει την παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα.
Στο ιδιαίτερα χρήσιμο video με την συνέντευξη του Ilan Pappe στην Darren Abuchaida (του al Jazzera) που βάλαμε στις 26 Φλεβάρη, ο Pappe λέει κάτι που ίσως πέρασε απαρατήρητο (ή χωρίς ιδιαίτερη σημασία). Ότι το εσωτερικό σχίσμα στην ισραηλινή κοινωνία μεταξύ των πλέον θρησκόληπτων θεοναζί (που έχουν γίνει η πλειοψηφία και έχουν σαν αναφορά και «βιβλιογραφία» την παλαιά διαθήκη) και των κοσμικών φασιστών (που είχαν ιστορικά την εξουσία και έχουν ως αναφορά το Ολοκαύτωμα) έχει φτάσει σε εκρηκτικό σημείο∙ και ότι αυτό δείχνει την (αθέλητη προφανώς!!!) υπονόμευση της αποικιοκρατικής «σταθερότητας» και την αρχή της διάλυσης του καθεστώτος. Κανένα απ’ τα δύο μπλοκ δεν εργάζεται υπέρ της κατάρρευσης του «κοινού ονείρου»! Ωστόσο η διαπάλη εξουσίας μεταξύ τους είναι τέτοια που μετά από 5 μήνες θανάτου στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη το σύστημα έχει αποτύχει στρατηγικά, και βρίσκεται σε αδιέξοδο, πιθανότατα όχι διαχειρίσιμο. (Κάτι παρόμοιο τηρουμένων των αναλογιών συμβαίνει και στις ηπα μετά τις διαδοχικές αποτυχίες / ήττες…)
Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτά τα δύο μπλοκ συμφωνούν στο απαρτχάιντ, διαφωνούν όμως σε όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανόμενων και των τακτικών για την διαιώνισή του. Η μετατροπή της θρησκείας (: ιουδαϊσμός…) σε εθνικισμό (το καθαρό και αμόλυντο κράτος-των-εβραίων…) φέρνει στην «πολιτική» ως τεχνική της εξουσίας μεγάλες ποσότητες παράνοιας! Η σύγκρουση μεταξύ τους ξεκίνησε με αφορμή της «τύχη» του συνταγματικού δικαστηρίου. Πίσω και πέρα απ’ την ιδεολογική σκλήρυνση (το γεγονός δηλαδή ότι αυτό το δικαστήριο δεν είναι αρκετά θεοναζί, άρα όχι αντιπροσωπευτικό των ιδεολογικών συσχετισμών…) υπήρχε κι αυτό: το ότι μια φορά στις εκατό ή στις χίλιες έδινε δίκιο σε κάποια προσφυγή αιχμάλωτου, κατεχόμενου παλαιστίνιου.
Η «εισβολή του al Aqsa» στις 7 Οκτώβρη του 2023 επιτάχυνε και όξυνε αυτήν την εσωτερική πόλωση. Με δύο τρόπους. Απ’ την μια μεριά αποδεικνύοντας την δομική (κι όχι συγκυριακή!) αδυναμία του ισραηλινού κατοχικού στρατού. Και απ’ την άλλη μέσω της απαγωγής πάνω από διακοσίων καραβανάδων και έφεδρων (: πολιτών), πράγμα που θα ανάγκαζε το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς να διαπραγματευτεί με την αντίσταση, όχι για κάτι άλλο αλλά για την μαζική απελευθέρωση των χιλιάδων παλαιστινίων κρατούμενων.
Έτσι, στην ήδη εκδηλωμένη λόγω δικαστηρίου πόλωση, προστέθηκε και η απαίτηση της απελευθέρωσης των ομήρων (ακόμα και με τους όρους της παλαιστινιακής αντίστασης!) Είναι φανερό ότι είναι κυρίως το μπλοκ των κοσμικών φασιστών (στην «αντιπολίτευση» τώρα πια) που έχει αυτή την απαίτηση, στρεφόμενο κατά του γκουβέρνου των θρησκόληπτων θεοναζί, που δείχνουν (και έμμεσα το λένε) ότι εν τέλει αδιαφορούν γι’ αυτούς (τους ομήρους) – η παλαιά διαθήκη δεν γράφει κάτι για την περίπτωσή τους… Κι έτσι, ενώ κάθε Σάββατο γίνονται σε διάφορες πρωτοκοσμικές πρωτεύουσες μεγαλύτερες ή μικρότερες διαδηλώσεις με σύνθημα “from the river to the sea Palestine will be free” (κουρελιάζοντας την επί σχεδόν δύο δεκαετίες πανάκριβη εκστρατεία του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος να ποινικοποιήσει ως «αντισημιτισμό» οποιαδήποτε αναφορά στην κατοχή της Παλαιστίνης…) στο Τελ Αβίβ γίνονται κάθε Σάββατο όλο και πιο μαζικές (και όλο και πιο «απείθαρχες») διαδηλώσεις που ζητούν την επιστροφή των ομήρων, αλλά και την παραίτηση του θεοναζί γκουβέρνου, άμεσα εκλογές, κλπ.
Σα να μην έφτανε αυτή η εκδήλωση της εσωτερικής κρίσης του αποικιοκρατικού καθεστώτος, έρχεται τώρα να προστεθεί ένα ακόμα «επίπεδο». Η απαίτηση (των κοσμικών φασιστών) για «πανστρατιά» σκοντάφτει σοβαρά στο κατοχυρωμένο «δικαίωμα των υπερ-ορθόδοξων» (οι περισσότεροι απ’ τους οποίους είναι θεοναζί, αλλά όχι όλοι) να μην στρατεύονται, επειδή «μελετούν τας γραφάς»!!! Ο Yitzak Yosef, αρχιραβίνος των υπερ-ορθόδοξων, απείλησε χθες ότι αν πιεστούν να στρατευτούν «θα αγοράσουμε εισιτήρια και θα φύγουμε» καθώς «οι κοσμικοί δεν καταλαβαίνουν ότι χωρίς το torah και χωρίς τα κολέγια ταλμουδικών σπουδών ο στρατός δεν θα πετύχει». Πρόκειται ούτε λίγο ούτε πολύ για 66.000 υπερ-ορθόδοξους σε στρατεύσιμη ηλικία… Η πλευρά των κοσμικών, συμπεριλαμβανόμενου του υπουργού πολέμου Gantz, μίλησε σχεδόν για «προδοσία»∙ ενώ ένας άλλος υπουργός, θεοναζί αυτός και «εθνικής ασφάλειας», ο Itamar Ben-Gvir, δήλωσε ότι «δεν στηρίζει την επιβολή της στράτευσης…» και ότι τέτοια προβλήματα «λύνονται με αγάπη» (!!!)
Ενώ, λοιπόν, η γενική ιμπεριαλιστική, αποικιοκρατική συμφωνία εξακολουθεί να ισχύει στην κοινωνική βάση του καθεστώτος, το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια της υποσκάπτεται σταθερά. Χάρη στην παλαιστινιακή αντίσταση, μαζί με το θέμα των ομήρων, έχει προκύψει τώρα (εξαιτίας των σοβαρών απωλειών του ισραηλινού στρατού στη Γάζα) και το πολωτικό ερώτημα ποιος σκοτώνεται και ποιος την γλυτώνει – πάντα υπέρ του «εθνικού καλού» του Τελ Αβίβ.
Είναι σωστό κατά συνέπεια ένα ακόμα σημείο της γνώμης του Pappe: είναι απαραίτητη και η «πίεση-απ’-έξω» (η «διεθνής», κινηματική και όχι μόνο…) και η πολιτική ανασυγκρότηση της παλαιστινιακής αντίστασης (βρίσκεται σε εξέλιξη…), προκειμένου η οξεία εσωτερική κρίση του θεοναζί απαρτχάιντ να μην μείνει «αποκλειστικά δικό του πρόβλημα».
Η πρώτη είναι απαραίτητη για να επιταχυνθεί αυτή η κρίση: BDS και όχι μόνο!
Η δεύτερη είναι απαραίτητη για να αξιοποιήσει υπέρ της (η παλαιστινιακή αντίσταση) αυτήν την διπλή ιστορική κίνηση, μέσα κι έξω απ’ το απαρτχάιντ καθεστώς…
Μετεμψύχωση του Γουτεμβέργιου; Ή απλά ένας ακόμα τεχνο-βολονταριστής που απέκτησε εξουσία;
Δευτέρα 11 Μάρτη>> Η υπόσχεση πάει ως εξής: αμερικανικά πολεμικά θα δένουν στον Πειραιά (άντε, στη Σούδα…) και θα ξεφορτώνουν … πανεπιστήμια!!! Τι Χάρβαρντ, τι ΜΙΤ, τι Κέιμπριτζ, τι LSE!!! Απ’ το «κορίτσια ο στόλος!!» περάσαμε (επειδή είμαστε και «correct»…) στο «παιδιά το Χάρβαρντ»!!
Δεν είναι μυστικό: το γκουβέρνο don Rico & Co δεν έκανε ούτε μορφωτική, ούτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με τα κατ’ ευφημισμό «μη κρατικά / μη κερδοσκοπικά» ιδρύματα, σε μια επικράτεια που έχει ήδη πλήθος τριτοβάθμιων τέτοιων. (Μπορεί να άνοιξε τον δρόμο για θρησκευτικό πανεπιστήμιο, αλλά αυτό μένει να φανεί). Εκείνο που ενδιαφέρει το γκουβέρνο είναι τα λεφτά. Οι «επενδύσεις» – κι ας είναι ό,τι νάναι, απ’ όπου νάναι. Τελεία και παύλα!
Απ’ αυτήν την άποψη σωστά το φοιτηταριάτο κατάλαβε ότι πρόκειται για ένα ακόμα βήμα (πάντως ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο…) ιδιωτικοποίησης της έτσι κι αλλιώς ΣΔΙΤ τριτοβάθμιας παιδείας. Το από πρώτη ματιά παράξενο αλλά όχι ανεξήγητο είναι όμως πως οι αντίθετοι μ’ αυτό το βήμα δεν ασχολήθηκαν καθόλου με το ότι μιλώντας (με πραγματικές ιστορικές συντεταγμένες) περί «παιδείας», «εκπαίδευσης», κλπ, στην 3η δεκαετία του 21ου αιώνα, αυτό το ένα-ακόμη-βήμα είναι, ουσιαστικά, απάτη! (Όπως, άλλωστε, και διάφορες άλλες πολυδιαφημισμένες «επενδύσεις» υπό τον σοφό σχεδιασμό του don Rico & Co). Ο σε εξέλιξη ριζικός μετασχηματισμός (ένας ακόμα στην ιστορία του θεσμού…) έως κατεδάφιση εκείνου που ιστορικά έχει ονομαστεί «καθολικότητα της γνώσης» (: university…) είναι βέβαια όχι απλά παρόν αλλά έως και ζήτημα «μοντέρνας» λούμπεν φλυαρίας και στα μέρη μας. Κι ωστόσο μοιάζει ως εάν αυτό να συμβαίνει σ’ έναν άλλο κόσμο, σ’ ένα άλλο σύμπαν – έτη φωτός μακριά απ’ την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων α λα ελληνικά!!!
Να θυμίσουμε πρώτα το ιστορικά δυσάρεστο για την πρωτοκοσμική αλαζονεία. Τα πρώτα αληθινά πανεπιστήμια σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου ήταν αραβικά – όχι ευρωπαϊκά!!! Την εποχή που στην ευρώπη βούλιαζαν στην θρησκοληψία και στις δεισιδαιμονίες του χριστιανισμού και της φεουδαρχίας, στην επικράτεια του κοσμοπολίτικου, καινοτόμου χαλιφάτου των Αββασιδών έφτιαχναν ακαδημαϊκούς θεσμούς υψηλής πνευματικότητας και έρευνας. Το πρώτο πανεπιστήμιο ιδρύθηκε από γυναίκα, την Fatima al-Fahri, στην πόλη Fes (στο τωρινό μαρόκο): ήταν το πανεπιστήμιο του al-Qarawiyyin… Το 859 μ.χ… Αυτό για να θυμούνται όλοι όσοι βρίζουν ή οικτίρουν τους άραβες και το ισλάμ ότι η πρωτοκοσμική κατοχή (αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός) κατέστρεψε σ’ όλο τον πλανήτη και έκλεψε κάθε τι που βρισκόταν μπροστά της, είτε γνώση, είτε κοινωνικές σχέσεις, είτε εργασία, είτε υλικά, είτε γη, θάλασσα και αέρα, καταδικάζοντας τους αντίστοιχους πληθυσμούς στην περιθωριοποίηση, στην ένδεια και στον συντηρητισμό της «απλής» επιβίωσης…
Ας γυρίσουμε στον τωρινό αιώνα. Τι σημαίνει άραγε ότι στα «καλύτερα δυτικά πανεπιστήμια» επιβάλλεται πλέον λογοκρισία; Τι σημαίνει άραγε ότι στα «καλύτερα αμερικανικά πανεπιστήμια» (αυτά που δήθεν θα ανοίξουν περίπτερα στο ελλαδιστάν…) καρατομούνται πρυτάνεις αν τολμήσουν και καταδικάσουν, έστω και διακριτικά, το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς; Τι συνεπάγεται και τι δείχνει η κυριαρχία των ιδιωτικών «χορηγιών» και «χρηματοδοτήσεων» στα πλέον διάσημα «μη κρατικά – μη κερδοσκοπικά» ιδρύματα; Και, εν τέλει, ποια είναι η οργανική σχέση ανάμεσα στα σύγχρονα ακαδημαϊκά πραξικοπήματα και στη γενική μηχανοποίηση της γνώσης / σκέψης;
Κρατώντας αυτές τις ερωτήσεις (και, κυρίως, τις απαντήσεις!) στο σκοτάδι, κρύφτηκε το ότι οι don Rico & Co είναι κοινοί απατεώνες που οραματίζονται κάτι ανάμεσα σε golden visa και airbnb της «εκπαίδευσης» απλά και μόνο επειδή (και για όσο…) υπάρχουν ακόμα αρκετοί διατεθειμένοι να πληρώνουν για πιστοποιητικά που (κορνιζαρισμένα) θα διακοσμήσουν τα σαλόνια τους!!
Το θέμα είναι σοβαρό, με μεγάλο βάθος και πλάτος, και ξεπερνάει τα περιθώρια της ασταμάτητης μηχανής. Θα επανέλθουμε μέσω του Sarajevo.pdf. Εν τω μεταξύ προτείνουμε σα βουτιά-κατευθείαν-στα-βαθιά (ως εισαγωγή σ’ αυτό το θέμα) το τετράδιο για εργατική χρήση νο 3 (Σεπτέμβρης 2018): η μηχανοποίηση της σκέψης. (Μάταιη λίγο πολύ η πρόταση, αφού ποιος έχει τώρα όρεξη να διαβάσει 100 σελίδες για τον Leibniz και τον Frege, τον Taylor και τον Turing και τον Chomsky… «Άσε ρε φίλε, έχουμε να δούμε σήριαλ τώρα, έχουμε και social, σιγά μη βγάλουμε τα ματάκια μας στο χαρτί». Σωστά…)
Για τις ανάγκες αυτού εδώ του σύντομου σημειώματος: chatGPT! Αν οι ακαδημαϊκοί ανησυχούν και ψάχνουν τρόπους για να σταματήσουν μια μηχανή-που-συναρμολογεί-φράσεις απ’ το να παίρνει τα πτυχία το ένα μετά το άλλο, αυτό δεν είναι πρόβλημα της μηχανής!!! Είναι, απλά, καπιταλιστική εξέλιξη!! Και μάλιστα στον θεωρούμενο ως πρόσφατα περιφρουρημένο έως «ιερό» χώρο της διανοητικής παραγωγής, στο χώρο της ιντελιγκέντσιας! Αφού η παραγωγή διαχωρισμένης γνώσης έφτασε σε τέτοιο σημείο ξετσιπωσιάς ώστε ο χαρακτηρισμός των Καταστασιακών περί «ειδικευμένων ηλίθιων» να είναι χάδι, γιατί να μην μηχανοποιηθεί μέσω σύνθετων αλγόριθμων αυτή η διαχωρισμένη γνώση; Ταιηλορισμός, απλά ταιηλορισμός!!!
Οπότε: τι ακριβώς πρόκειται να πουλάνε τα ιδρύματα (γενικά) και τα «μη κρατικά – μη κερδοσκοπικά» (ειδικά) σε λίγα χρόνια; Εγκεφαλικές φλάντζες για τα neuralinks;
Φύκια για μεταξωτές κορδέλες…
Δευτέρα 11 Μάρτη>> Μια εντελώς αξιόπιστη «πηγή» το δημοσιοποίησε ως εξής: ….Ο Μητσοτάκης είπε ότι οι αντιπροσωπείες έμπαιναν στ’ αυτοκίνητά τους όταν άκουσαν την έκρηξη, την οποία αποκάλεσε «έντονη υπενθύμιση» ότι η Οδησσός βρίσκεται υπό τον πόλεμο της Ρωσίας. Είναι ένα το να ακούς περί πολέμου και «εντελώς διαφορετικό το να έχεις την εμπειρία του πολέμου από πρώτο χέρι» είπε ο πρωθυπουργός…
Μάλιστα… Η εντόπια πολιτική βιτρίνα προμηθεύει όπλα και πυρομαχικά το φασιστοΚίεβο αλλά θεωρεί ότι είναι … πυροτεχνήματα…. «Κάτι ακούει» περί πολέμου (στα κενά ανάμεσα σε διάφορες «μεταρρυθμίσεις»…) Αλλά ωωωωω! μα τις χίλιες βομβαρδισμένες πυροβολαρχίες, είναι άλλο πράγμα το «να έχεις εμπειρία από πρώτο χέρι»…
Τι εμπειρία δηλαδή; Μια έκρηξη κανά χιλιόμετρο μακριά… (Και γέμισε ο αέρας εσάνς ακαριαίας αφόδευσης…).
Εννοείται πως οι φίλοι και οι οπαδοί του μπαρουτοκαπνισμένου πλέον don Rico, εντόπιοι και μη, αξιοποίησαν την «εμπειρία του από πρώτο χέρι» με κάθε διαθέσιμο σούπερ υπερρεαλιστικό τρόπο που είχαν διαθέσιμο! Υποθέτουμε ότι απ’ την άλλη μεριά οι εντόπιοι εχθροί του συντάχτηκαν (οι παλιάνθρωποι!) με την ευρεία έννοια με τον κακό σκύλο Medvedev, που αφού είπε (για τον τοξικό του Κιέβου) «αν είχαμε αυτόν στο σημάδι θα τον είχαμε πετύχει» συμπλήρωσε «αλλά στεναχωριέμαι και λίγο, για τους πυραύλους μας που είναι τόσο ακριβείς και δεν ξαστοχούν λιγουλάκι… Αλλά ξέρετε, ουδέν κακόν αμιγές καλού»….
Γιατί πήγε λοιπόν ο don Rico στην Οδησσό; Επειδή ένοιωσε μια ασυγκράτητη επιθυμία να σφίξει το χέρι του κλόουν του Κιέβου; Και τι έγινε πράγματι εκεί;
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.
Δευτέρα 11 Μάρτη>> Η περιοχή που έκανε τις βόλτες του (και την προσευχή του…) ο don Rico εξελίσσεται σε επιπλέον μέτωπο, όχι απλά του ρωσο-ουκρανικού πολέμου αλλά μέσω αυτού σε επιπλέον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου (στη συγκεκριμένη ζώνη). Aυτό το μέτωπο έχει όλες τις προδιαγραφές για να προκαλέσει μεγαλύτερες «ανατριχίλες» στους ignorants απ’ όσες ως τώρα το ουκρανικό πεδίο μάχης… Και το πόσο βαθιά σ’ αυτόν τον πόλεμο μας τραβάει το εντόπιο καθεστώς και τα αφεντικά του παραμένει ακόμα, δυστυχώς, «απωθημένο».
Οι εξηγήσεις, αρχίζοντας απ’ την γεωγραφία. Ο πιο κάτω χάρτης περιλαμβάνει την τωρινή κατάσταση στο ουκρανικό πεδίο (το κόκκινο είναι η περιοχή που έχει καταλάβει ο ρωσικός στρατός [οι 4 επαρχίες], το υπόλοιπο είναι η τωρινή ουκρανία), συν την μολδαβία, συν την ρουμανία, συν το βόρειο μισό της Μαύρης Θάλασσας…
Ο επόμενος χάρτης εστιάζει για να φανεί πιο καθαρά η σχέση ανάμεσα στην Κριμαία και την Σεβαστούπολη (ρωσικό έδαφος), την Οδησσό, την μολδαβία και την ρουμανία. (Μπορείτε να φανταστείτε την διαδρομή που έκανε οδικώς ο don Rico απ’ το Chisinau στην Οδησσό…)
Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα:
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.
Δευτέρα 4 Μάρτη>> …Τελικά ο κορυδαλλός βρήκε τη λύση. Αποφάσισε να θάψει τον πατέρα του στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Κι αυτή ήταν η αρχή της μνήμης. Γιατί πριν απ’ αυτό κανείς δεν μπορούσε να θυμηθεί κάτι. Απλά πετούσαν όλοι κάνοντας κύκλους…
Laurie Anderson
Μέλη της Παλαιστινιακής αντίστασης στη Jenin στις 27 Οκτώβρη 2023
Ένοπλος στη Jenin στη διάρκεια οδομαχιών με τον ισραηλινό στρατό
Δευτέρα 4 Μάρτη>> …Τα ξημερώματα της 23ης Φλεβάρη ένα ισραηλινό drone κτύπησε ένα αυτοκίνητο στον προσφυγικό καταυλισμό της Jenin, σκοτώνοντας τρεις νεαρούς Παλαιστίνιους. Στόχος ήταν ο 27χρονος Yasser Mustafa Hanoun, διοικητής πεδίου της Ταξιαρχίας της Jenin∙ που θεωρητικά είναι η ένοπλη πτέρυγα της Ισλαμικής Jihad (PIJ), αλλά που στην πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια είναι μια οργάνωση – ομπρέλα για μια γκάμα Παλαιστίνιων που μπορεί να ανήκουν στην PIJ, στην Hamas, στην Fatah, ή στο Λαϊκό Μέτωπο για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP). Μαζί με τον Hanoun δολοφονήθηκαν ο 17χρονος Saeed Jaradat και ο 20χρονος Majdi Nabhan. Τραυματίστηκαν άλλοι 15.
….
«Γεννήθηκα μέσα στην κατοχή και σε στρατιώτες, και θα πεθάνω απ’ την κατοχή και τους στρατιώτες» λέει ο Eli…. H προηγούμενη φορά που ο ισραηλινός στρατός έκανε επιθέσεις σαν αυτές που κάνει απ’ τις 7 Οκτώβρη και μετά, ήταν στην κορύφωση της Δεύτερης Intifada το 2002. Τότε εισέβαλε σε διάφορες παλαιστινιακές πόλεις της Δυτικής Όχθης ταυτόχρονα σκοτώνοντας και καταστρέφοντας. Εκείνη η εισβολή χάραξε τη συλλογική μνήμη∙ και δημιούργησε μια γενιά αποφασισμένη να αντισταθεί ένοπλα. Η αποφασιστικότητά της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο τον Μάη του 2021, όταν κατά τη διάρκεια της «Indifada της ενότητας» ξεσηκώθηκε η παλαιστινιακή νεολαία σ’ όλα τα κατεχόμενα εδάφη, απ’ τη θάλασσα ως το ποτάμι. Ο ισραηλινός στρατός απάντησε όπως πάντα: με μαζικές συλλήψεις και δεκάδες δολοφονίες άοπλων διαδηλωτών.
….
Στις 30 Γενάρη 2024, undercover ισραηλινοί της διαβόητης «μονάδας Duvdevan» εισέβαλαν στο νοσοκομείο Ibn Sina στη Jenin και εκτέλεσαν στο κρεβάτι του τον Basel al–Ghazzawi, 18χρονο μαχητή της Ταξιαρχίας της Jenin, που νοσηλευόταν από τραύματα που είχε από προηγούμενη επίθεση του ισραηλινού στρατού (είχε γίνει προσπάθεια να τον δολοφονήσουν και πριν 1,5 χρόνο, στα 16 του), τον 23χρονο αδελφό του Mohammed al–Ghazzawi, που είναι απ’ τους ιδρυτές της Ταξιαρχίας, και τον φίλο τους Mohammad Jalamnah, 27χρονο αξιωματικό της Ταξιαρχίας.
….
Σε αντίθεση μ’ αυτό που συμβαίνει στη Γάζα, οι ένοπλες ομάδες των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη δεν έχουν δημιουργήσει ακόμα ένα ενιαίο οργανωτικά σώμα. Είναι συνήθως απλοί άντρες της κοινότητας, γείτονες, συγγενείς και παιδικοί φίλοι, που πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν πανίσχυρο στρατό που σκοτώνει και καταστρέφει στηρίζοντας το απαρτχάιντ καθεστώς.
«Τι νομίζεις ότι σημαίνει το να ενταχθείς στη Hamas ή την Ισλαμική Jihad;» ρωτάει ένας 30χρονος μέλος της Hamas που ας τον πούμε Α. «Σημαίνει το να μπορείς να αγοράσεις ένα όπλο και σφαίρες». Ένας άλλος που κάθεται δίπλα, ο Β., έφυγε απ’ την αστυνομία της «παλαιστινιακής αρχής», στην οποία ήταν αξιωματικός. Αν και προέρχονται από διαφορετικές οργανώσεις, ο ένας απ’ την Fatah και ο άλλος απ’ την Hamas, συμμετέχουν και οι δύο στην Ταξιαρχία της Jenin.
«Για την PIJ δεν υπάρχει θέμα δύναμης ή χρημάτων» λέει ένας τρίτος μαχητής, ο Γ., που είναι μετά βίας 20 χρονών, και κάθεται δίπλα στους άλλους δύο. «Ο σκοπός είναι ένας: η απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Γι’ αυτό πολεμάω με την PIJ, όχι γι’ αυτήν».
Όλοι τονίζουν ότι όπου κι αν ανήκει ο καθένας, στο τέλος είναι στην ίδια κοινότητα που πρέπει να προστατευτεί και να αμυνθεί. Για τους ένοπλους της αντίστασης στη Jenin και οπουδήποτε αλλού στη Δυτική Όχθη η πολιτική ένταξη ως μηχανισμός διαχωρισμών ανήκει στο παρελθόν. Είναι όλοι μαζί για τον ίδιο σκοπό. Ο αγώνας για δικαιοσύνη και ελευθερία είναι πάνω απ’ όλα. «Αυτή η κατοχή δεν χαλάει το ηθικό μας να αντιμετωπίσουμε το Ισραήλ» λέει ο Ε., 18χρονών, καθώς μαζεύεται με τους φίλους του για να προσπαθήσουν να αποσπάσουν άοπλοι την προσοχή του στρατού, πετώντας πέτρες, για να διευκολύνουν τις κινήσεις των ενόπλων. «Νομίζουν ότι μας έχουν σπάσει, αλλά είμαστε βόμβες έτοιμες να εκραγούν»…
Αυτά έγραφε μεταξύ (πολλών) άλλων η Mariam Barghouti στο +972 magazine στις 27 Φλεβάρη 2024. Για αρκετούς από εμάς που είμαστε μακριά είναι πανεύκολο να πλατσουρίσουμε σε «βαθυστόχαστες (ή χοντροκομμένες) αναλύσεις», συνήθως με ιδιοτελείς σκοπούς. Αλλά για εκείνους κι εκείνες που γεννιούνται μέσα στο απαρτχάιντ και πεθαίνουν απ’ αυτό, τα πράγματα είναι ωμά και καθαρά. Χωρίς σκιές, ποζεριές και αυταπάτες.
Μια καινούργια γενιά Παλαιστινιακής αντίστασης ζει και αναπνέει στη Δυτική Όχθη∙ σ’ αυτή τη κατεχόμενη ζώνη που το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς θεωρεί πως «την έχει», χάρη και στη βοήθεια της εξαγορασμένης «παλαιστινιακής αρχής»…
Εκεί μερικά παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα, πολύ γρήγορα – και κάποτε οι μανάδες τους τα κλαίνε πριν φτάσουν στα 30∙ στην ηλικία που στη δύση έχουν μόλις τελειώσει το μεταπτυχιακό τους και αγχώνονται για την επαγγελματική τους καριέρα…
Κηδεία δύο παλαιστινίων στις 27 Οκτώβρη 2023, στη Jenin…
Δευτέρα 4 Μάρτη>> Ένα μέτρο της έντασης και της αποτελεσματικότητας της παλαιστινιακής αντίστασης στη λωρίδα της Γάζα κατ’ αρχήν (αλλά και των «προοπτικών» που το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος βλέπει στον ορίζοντα…) ήταν οι τηλεοπτικές δραματικές εκκλήσεις του υπουργού πολέμου Yoav Gallant την Τετάρτη 28 Φλεβάρη:
… Πληρώνουμε πολύ μεγάλο τίμημα στις γραμμές μας… Το κόστος που υφιστάμεθα αν μετρήσουμε νεκρούς και τραυματίες είναι πολύ μεγάλο… Πρέπει να μοιραστούμε όλοι αυτό το φορτίο, όλα τα τμήματα της κοινωνίας…
Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς είναι το πιο στρατιωτικοποιημένο στον πλανήτη. Παρ’ όλα αυτά οι «ξυπόλυτοι» της Γάζα εδώ και 5 μήνες το αναγκάζουν τώρα (πάντα σύμφωνα με τον υπουργό γενοκτονίας): … Χρειάζεται λοιπόν να πάρουμε αποφάσεις που δεν έχουμε πάρει εδώ και 75 χρόνια…
Τι αποφάσεις-που-δεν-έχουν-ληφθεί-από-το-1948 (!!!) είναι τώρα απαραίτητες μετά το πολύ μεγάλο κόστος σε νεκρούς και τραυματίες στρατιώτες του Τελ Αβίβ, από το πιο στρατιωτικοποιημένο καθεστώς του πλανήτη; Τι «παραπάνω» πρέπει να κάνει η θεοναζί, απαρτχάιντ κοινωνία στην οποία η στράτευση είναι υποχρεωτική στα 18 για άντρες και γυναίκες;
Ο εχθρός του κακού είναι το χειρότερο: ο στρατός (μέσω του Gallant) απαιτεί επέκταση της θητείας! Τώρα οι άντρες υπηρετούν 32 μήνες και οι γυναίκες 24∙ πρόκειται να γίνουν 36 και unisex… Επιπλέον τώρα οι κοινοί στρατιώτες απολύονται απ’ την εφεδρεία στα 40 χρόνια τους, οι αξιωματικοί στα 45 τους και οι «ειδικές δυνάμεις» στα 49 τους. Πρόκειται να προστεθούν 5 χρόνια στους κοινούς στρατιώτες (απ’ τα 40 στα 45) και στους αξιωματικούς (απ’ τα 45 στα 50), και 3 στις «ειδικές δυνάμεις» (από 49 στα 52). Επιπλέον πρόκειται να αναθεωρηθεί η εξαίρεση (απ’ την θητεία) των υπερ-ορθόδοξων. (Ένα καλό μέρος αυτής της κοινότητας είναι κατά του ισραηλινού κράτους και της ιδεολογίας του, για λόγους ηθικούς και θρησκευτικούς. Οι υπόλοιποι είναι τόσο πολύ φασίστες, τόσο πολύ θεοναζί, ώστε κατατάσσονται εθελοντικά στο στρατό για να απολαύσουν τις δολοφονίες Παλαιστινίων…). Αυτή η «εξαίρεση» τελειώνει στις 31 Μάρτη 2024.
Όχι αυθαίρετα κάποιοι υποδεικνύουν ότι ο επερχόμενος υπερ-μιλιταρισμός της θεοναζί, απαρτχάιντ κοινωνίας και του κράτους της δεν σχετίζεται μόνο με το «πολύ μεγάλο τίμημα» που πληρώνει απ’ την παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα, αλλά και με τους υπόλοιπους πολέμους που σχεδιάζει το επιτελείο: κατά του λιβάνου και της Χεζμπ’ αλλάχ και, πιθανότατα, κατά της συρίας.
Θα μπορούσε όμως να ειπωθεί κι αλλιώς, με μια μόνο λέξη: φόβος! Η «εισβολή του al Aqsa» στις 7 Οκτώβρη έδειξε ότι ο φοβερός και τρομερός ισραηλινός στρατός είναι ένας πύργος από τραπουλόχαρτα, ικανός μόνο στο να σκοτώνει αμάχους, παλαιστίνιους αλλά και ισραηλινούς.
Ο φόβος (και η εσωτερική πόλωση ανάμεσα σε κοσμικούς και θεοναζί φασίστες) επιβάλλει να γίνει όλη η απαρτχάιντ κοινωνία ένα στρατόπεδο – για να τα βγάλει πέρα με τους εξεγερμένους των στρατοπέδων συγκέντρωσης / εξόντωσης που διοικεί ακόμα…
Δευτέρα 4 Μάρτη >> Στο ευρωκοινοβούλιο κατατέθηκε πρόσφατα προς έγκριση απόφαση για απαγόρευση αποστολής όπλων στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς. Απορρίφθηκε “κατά πλειοψηφίαν”…
Ενδιαφέρει μήπως ποιοί εντόπιοι ευρωβουλευτές γουστάρουν ανοιχτά να συνεχίσει η σφαγή στην Παλαιστίνη; Θα έπρεπε:
Δευτέρα 4 Μάρτη>> Τον Μικρό Δούκα του Λίγηρα (aka Macron) δεν πρέπει να τον παίρνουν πολλοί στα σοβαρά πλέον. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ακίνδυνος – το αντίθετο. Έχοντας χάσει κάμποσες γαλλικές αποικίες στο Sahel (από την Μόσχα…) έχει τους ιμπεριαλιστικούς λόγους του να δηλώνει ότι «η ρωσία δεν πρέπει να νικήσει»… Πράγμα που δεν έχει καθόλου το ίδιο νόημα με το «η ρωσία πρέπει να ηττηθεί»: η διαφορά βρίσκεται στο τι ο Μικρός Δούκας (και όλοι οι δυτικοί) θα καταδεχόταν να παραδεχτεί ως «νίκη της ρωσίας» αφού, ακόμα και σήμερα, έχοντας καταλάβει το 20% της ουκρανικής επικράτειας η δύστυχη Μόσχα δεν τυγχάνει της δυτικής αναγνώρισης ως νικήτρια.
Όταν λοιπόν ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα διακηρύσσει ως μελλοντικό εκείνο που ήδη συμβαίνει (: την αποστολή γαλλικού στρατού στο ουκρανικό πεδίο μάχης)∙ κι όχι μόνο ήδη συμβαίνει, όχι μόνο είναι γνωστό παγκοσμίως, αλλά έχει και σοβαρές απώλειες (τουλάχιστον 60 «ειδικές δυνάμεις», χειριστές γαλλικών πυραυλικών συστημάτων, τον Γενάρη στο Χάρκοβο…) τότε δύο είναι τα ενδεχόμενα. Είτε η διανοητική κατάσταση του νυσταλέου Jo είναι κολλητική∙ είτε ο Μικρός Δούκας θεωρεί πως αδειάζει μια θέση «προστάτη της ευρώπης» και τρέχει να την πιάσει…
H μόνιμη έγνοια των πολιτικών βιτρινών στο Παρίσι (δηλαδή εκείνων που εκπροσωπούν) είναι το Βερολίνο – και το Λονδίνο: πως θα υπερισχύσουν απέναντί τους. Η πιθανότητα επανεκλογής του ψόφιου κουναβιού στην Ουάσιγκτον και, κατά συνέπεια, ενός κάποιου μιλιταριστικού «κενού» απ’ την μεριά της σε σχέση με την δυτική ευρώπη, έχει ανοίξει την όρεξη του looser Μικρού Δούκα. Αλλά έχει σοβαρό ανταγωνισμό:
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.