Δευτέρα 13 Μάρτη>> Ενώ ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα (aka Macron) τρώει απανωτά χαστούκια απ’ τις προηγούμενες «τις-έχω-στο-χέρι» υποσαχάριες «αποικίες» της françafrique (γι’ αυτά προσεχώς…),o άξονας (ταυτόχρονα στις τρεις ηπείρους: Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Τελ Αβίβ – βάλτε και μια ποσότητα Αθήνας…) έφαγε κλωστομπουνίδι την περασμένη Παρασκευή∙ και θα υπάρξει συνέχεια. Σε μια αιφνιδιστική εξέλιξη, μετά από μυστικές (ή όχι και τόσο μυστικές) συζητήσεις και διαπραγματεύσεις που έχουν κρατήσει συνολικά 2 χρόνια, ο τοξικός του Ριάντ και το ιρανικό καθεστώς, μέσω επίλεκτων εκπροσώπων τους (των αρχιασφαλιτών τους…) ανακοίνωσαν την περασμένη Παρασκευή από το Πεκίνο ότι προχωρούν σε αποκατάσταση των σχέσεών τους και πολιτισμένη, ειρηνική διευθέτηση όλων των διαφορών τους… που δεν είναι και λίγες. Το ιράν και η σαουδική αραβία «τα βρίσκουν»; O tempora o mores! Δεν θα μείνει, λοιπόν, τίποτα όρθιο απ’ τα 500 χρόνια δυτικής ηγεμονίας στον πλανήτη και τα 100 χρόνια πρωτοκοσμικού ιμπεριαλισμού;
Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να κρατήσουν αυτήν την ημερομηνία: 10 Μάρτη 2023. Το (σουνιτικό, σαλαφίστικο) Ριάντ παίζει απ’ την δεκαετία του 1990 χάρη στις απεριορίστες ποσότητες των πετροδολαρίων του το χαρτί όχι απλά του παγκόσμιου «ηγέτη των sunni» (το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού των σχεδόν 2 δις μουσουλμάνων του πλανήτη) αλλά, κυρίως, το χαρτί του ιδεολογικού / θρησκευτικού εξτρεμισμού που ταιριάζει γάντι στους σχεδιασμούς του αμερικανικού, αγγλικού, γαλλικού (και σύμμαχοι) ιμπεριαλισμού για την διαρκή δημιουργία (ένοπλων) «κρίσεων» (και καμένης γης…) σ’ αυτή την ζώνη του κόσμου. Όλες οι παραλλαγές τύπου isis απ’ τις φιλιππίνες ως την υποσαχάρια αφρική έχουν απ’ τα ‘90s και μετά φαρδιά πλατιά την υπογραφή των υπηρεσιών του Ριάντ, της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού, του Τελ Αβίβ, κλπ.
Το σιιτικό, υπερσυντηρητικό ιράν απ’ την άλλη μεριά, απ’ την επαναστάση του 1979 και μετά, είναι «καρφί στο μάτι» όλων των δυτικών ιμπεριαλισμών. Σε βάρος του έχουν δοκιμαστεί τα πάντα: απ’ τον σχεδόν δεκαετή πόλεμο που έκανε εναντίον του και έχασε ο (για εκείνο το διάστημα εκλεκτός της δύσης αλλά και της σοβιετικής ένωσης) Σαντάμ Χουσεϊν στη δεκαετία του 1980, μέχρι τρομοκρατία, δολοφονίες, «κυρώσεις», οικονομικούς αποκλεισμούς, κυβερνοεπιθέσεις (κυρίως απ’ το Τελ Αβίβ) – και, φυσικά, τον υπό την διεύθυνση του Ριάντ και των εμιράτων σαλαφισμό, στα πέριξ.
Τυπικά, προς κατανάλωση της πειθαρχημένης δυτικής ανοησίας (των υπηκόων), αυτή η εμπόλεμη αλλά και proxy αντίθεση σερβιριζόταν ως «θρησκευτική»: σουνίτες εναντίον σιιτών και το ανάποδο. Σα να λέμε «ορθόδοξοι εναντίον καθολικών» στα χριστιανικά μαντριά… Αν και πάντα είναι εφικτές τέτοιες ιδεολογικές επενδύσεις, στην πραγματικότητα αυτή η αντίθεση ήταν ο πόλεμος της δύσης με αιχμή το Ριάντ (και, οπωσδήποτε τον τοξικό και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων…) κατά του με πλούσια αποθέματα ενεργειακών πρώτων υλών (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) με κρίσιμη γεωγραφική θέση και ανεξέλεγκτου ιράν. Στο βαθμό που τα τελευταία 20 χρόνια η Τεχεράνη άρχισε να «απλώνεται» βάζοντας σε κίνηση τον δική της αντιαμερικανική προώθηση εκτός συνόρων, πρώτα στο κατεχόμενο ιράκ, στον λίβανο, ύστερα στην (αλεβίτικη) συρία και εν τέλει στην υεμένη, αυτή η αντίθεση πήρε τη μορφή παράλληλων πεδίων μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου σχεδόν σ’ ολόκληρη τη μέση Ανατολή.
Και να που τώρα, 10 Μάρτη του 2023, ο τοξικός του Ριάντ δείχνει να συμβιβάζεται, να αναγνωρίζει τα δεδομένα των εξελισσόμενων καινούργιων καταμερισμών ισχύος. Όχι, ο τοξικός δεν παραδίδεται στην Τεχεράνη∙ παραδίδεται στο Πεκίνο αναγνωρίζοντας ότι τον συμφέρει να σταματήσει τον πολυεπίπεδο πόλεμο που έκανε στη μέση Ανατολή και να βρει «την τύχη» του καθεστώτος του στο ευρασιατικό project. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο γεγονός πίσω απ’ το σημαντικό γεγονός της ανακοίνωσης της 10ης Μάρτη.
