Δευτέρα 11 Δεκέμβρη>> Γυρίζοντας απ’ την αραβική τουρνέ της η ανεγκέφαλη αλεπού υποδέχτηκε στη Μόσχα τον ιρανό πρόεδρο Raeisi – την Πέμπτη 7 Δεκέμβρη το απόγευμα, την μέρα του σύντομου περάσματος του Erdogan απ’ την Αθήνα. Οι «διμερείς σχέσεις» μεταξύ Μόσχας και Τεχεράνης, με τα πολλαπλά περιεχόμενα, ήταν οπωσδήποτε στο μενού. Θα μπορούσε όμως να λείπει η Παλαιστίνη; Δεν έλειψε, όμως δεν έγινε και κάποια κοινή ανακοίνωση επ’ αυτού.
Η εύλογη μυστικότητα αφήνει περιθώρια για φαντασιώσεις, αλλά η πραγματικότητα θα πρέπει να θεωρηθεί πολύ πιο πεζή. Για τους δικούς τους λόγους η κάθε μια, Μόσχα και Τεχεράνη δεν σκοπεύουν να διακινδυνέψουν για να σώσουν την ζωή κανενός Παλαιστίνιου. Αντίθετα εκείνο που φαίνεται να ευνοούν είναι αυτό στο οποίο δεν χρειάζεται να εμπλακούν άμεσα: ένας παρατεταμένος πόλεμος στη Γάζα, στη Δυτική Όχθη, στα λιβανο-ισραηλινά σύνορα (Χεζμπ’ Αλλάχ) και εναντίον των αμερικανικών βάσεων σε ιράκ και συρία∙ ένας ασύμμετρος «πόλεμος φθοράς» που θα εξαντλήσει από κάποιες απόψεις τόσο το Τελ Αβίβ όσο, κυρίως, τους δυτικούς συμμάχους του, οπωσδήποτε την Ουάσιγκτον. Πόσο παρατεταμένος; Σίγουρα για κάποιους μήνες. Σ’ έναν τέτοιου είδους πόλεμο η Τεχεράνη (κυρίως) μπορεί να ενισχύει τους συμμάχους της, χωρίς να εμπλέκεται άμεσα. Όσο για την Μόσχα; Μπορεί να παίζει «παιχνίδια κορυφής» και να κάνει δηλώσεις και «πόλεμο εντυπώσεων», με προτίμηση στον παρακμιακό ΟΗΕ, διαμορφώνοντας το («διπλωματικό») τερέν του 4ου παγκόσμιου. Οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες; Όσοι και όσες ζήσουν ας θάψουν τους νεκρούς τους, κι ας κάνουν υπομονή..
Ένα ακόμα επεισόδιο στο θέαμα του ενδιαφέροντος για την Παλαιστίνη ξεδιπλώθηκε την Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Με πρωτοβουλία του ανεκδιήγητου γ.γ. του ΟΗΕ Guterres προωθήθηκε επειγόντως στο «συμβούλιο ασφαλείας» (15 μέλη: 5 μόνιμα και 10 ανακυκλούμενα) μια πρόταση ψηφίσματος, έργο του τοξικού των εμιράτων, με στήριξη από σχεδόν 100 ακόμα κράτη (μέσα σε μια ώρα…), για την άμεση ανθρωπιστική κατάπαυση πυρός μεγάλης διάρκειας, και την άμεση και χωρίς προϋποθέσεις απελευθέρωση των ομήρων – αυτό το δεύτερο ασφαλώς εξυπηρετούσε το Τελ Αβίβ.
Τα 13 απ’ τα 15 μέλη (συμπεριλαμβανόμενου του Παρισιού) την ψήφισαν, ένα την έκανε / κρύφτηκε (το Λονδίνο) και το τελευταίο, η Ουάσιγκτον, την καταψήφισε∙ ακυρώνοντας την όποια (συμβολική κατ’ αρχήν) αξία της, εφόσον οι αποφάσεις πρέπει να είναι ομόφωνες.
Η δικαιολόγηση του αμερικανικού «no» απ’ τον αναπληρωτή πρεσβευτή στον ΟΗΕ Robert Wood ήταν αυτό το κράμα κυνισμού και αποκτήνωσης που θα περίμενε κανείς. Πρώτον (είπε) το ψήφισμα «δεν καταδίκαζε την τρομοκρατική επίθεση της Hamas»… Δεύτερον, και σημαντικότερο, «το Τελ Αβίβ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα», δηλαδή στις μαζικές δολοφονίες όπως και όσο αντέχει – τελεία και παύλα. (Φυσικά, στο τέλος, ο Wood δεν παρέλειψε να δηλώσει την συμπάθειά του για τους ζωντανούς, τους νεκρούς και τους νεκροζώντανους στη Γάζα…)
Το αποτέλεσμα δεν ήταν έκπληξη. Κι αν η πρόθεση των rivals με τέτοιες πρωτοβουλίες είναι να υπενθυμίζουν τακτικά ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοι της είναι «παρίες» (σίγουρα από «ηθική» άποψη), είναι σαφές ότι οι «παρίες» νοιώθουν ακόμα αρκετά ισχυροί ώστε να αδιαφορούν.
Προκύπτει ένα ερώτημα: αν απ’ την μεριά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ η εξόντωση των παλαιστινίων είναι βασικό στοιχείο της ύπαρξής του, τι πόλεμο κάνει η Ουάσιγκτον μέσω αυτής της εξόντωσης, ειδικά μετά την αποτυχία (ή ήττα…) στο ουκρανικό πεδίο μάχης;
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.