Τρίτη 31 Οκτώβρη>> Οι παλιότεροι/ες το έχουν ξεχάσει – και δεν φταίει μόνο η ηλικία. Οι νέωτεροι/ες το αγνοούν – και δεν φταίει μόνο η αδιαφορία. Το γεγονός, γεγονός ακλόνητο και αδιάψευστο, είναι ότι η ένοπλη Παλαιστινιακή αντίσταση είναι διεθνώς αναγνωρισμένη και νόμιμη. Πρώτα θα το θυμίσουμε / αποδείξουμε, κι ύστερα θα σχολιάσουμε σύντομα τι συνεπάγεται, τι δεν συνεπάγεται, και ποιες είναι οι ευρύτερες συνέπειες του ενός και του άλλου σήμερα και αύριο.
Αναφερόμαστε στην απόφαση με κωδικό A/RES/45/130 της συνέλευσης των μελών του οηε (της πλειοψηφίας, δηλαδή, των κρατών μελών του οηε – όχι του ολιγομελούς «συμβουλίου ασφαλείας»), με ημερομηνία επίσημης δημοσίευσης 14/12/1990. (Μπορείτε να την βρείτε στα αγγλικά εδώ).
Είναι ευδιάκριτο πως ο τίτλος της απόφασης είναι «Το ζήτημα της Παλαιστίνης», και ο υπότιτλος είναι: Το δικαίωμα των λαών στον αυτοκαθορισμό/Αγώνα με όλα τα διαθέσιμα μέσα – απόφαση της Γενικής Συνέλευσης (General Assembly / GA).
Ακολουθούν μεταξύ άλλων αυτά (ο τονισμός δικός μας):
Μεταφράζουμε:
Έχοντας κατά νου τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας 605 (1987) της 22ης Δεκέμβρη του 1987, 607 (1988) της 5ης Γενάρη του 1988 και 608 (1988) της 14ης Γενάρη 1988 και τις αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης 43/21 της 3ης Νοέμβρη 1988, 43/177 της 15ης Δεκέμβρης 1988 και 44/2 της 6ης Οκτώβρη 1989, σε σχέση με την επιδείνωση της κατάστασης του Παλαιστινιακού λαού στις κατεχόμενες περιοχές,
Με βαθιά ανησυχία για τις άθλιες συνέπειες της συνέχισης εκ μέρους του Ισραήλ εχθρικών ενεργειών κατά του Λιβάνου και την συνεχιζόμενη κατοχή τμημάτων του νότιου Λίβανου, καθώς επίσης και της άρνησής του να εφαρμόσει τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, ειδικά της απόφασης 425 (1978) της 19ης Μάρτη 1978,
1 – Καλεί όλα τα Κράτη να εφαρμόσουν πλήρως και πιστά όλες τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών σε σχέση με την άσκηση του δικαιώματος αυτό-καθορισμού και ανεξαρτησίας από λαούς που βρίσκονται υπό αποικιακή και ξένη κυριαρχία∙
2 – Επανα-επιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και απελευθέρωση από αποικιακή κυριαρχία, απαρτχάιντ και ξένη κατοχή με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανόμενου του ένοπλου αγώνα∙
3 – Επανα-επιβεβαιώνει επίσης το απαράγραπτο δικαίωμα του λαού της Namibia, του Παλαιστινιακού λαού και όλων των λαών που βρίσκονται κάτω από ξένη κατοχή και αποικιακή κυριαρχία για αυτό-καθορισμό, εθνική ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και κυριαρχία, χωρίς ξένες παρεμβάσεις∙
4 – Καταδικάζει έντονα εκείνες της κυβερνήσεις που δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα του αυτό-καθορισμού και της ανεξαρτησίας όλων των λαών που βρίσκονται ακόμα κάτω από αποικιακή κυριαρχία, ξένη υποδούλωση και ξένη κατοχή, ειδικά των λαών της Αφρικής και του Παλαιστινιακού λαού∙
5 – Καλεί το Ισραήλ να απόσχει απ’ την απέλαση Παλαιστίνιων πολιτών απ’ τις κατεχόμενες Παλαιστινιακές περιοχές και να απελευθερώσει αμέσως όλους τους Παλαιστίνιους κρατούμενους∙
6 – Καταδικάζει έντονα τις διαρκείς και εσκεμμένες παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού, όπως επίσης τις επεκτατικές δραστηριότητες του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, που συνιστούν εμπόδιο στην επίτευξη του αυτο-προσδιορισμού και της ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού λαού και απειλή στην ειρήνη και την σταθερότητα στην περιοχή…
Την χρονιά που εκδόθηκε αυτή η απόφαση, τέλη 1990, το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ κατείχε στρατιωτικά το νότιο λίβανο και τη λωρίδα της Γάζα. Απ’ τον λίβανο έφυγε το 2000 κάτω απ’ την πίεση του λιβανέζικου αντάρτικου (κυρίως της Χεζμπ’ Αλλάχ). Απ’ την λωρίδα της Γάζα έφυγε το 2005, κάτω απ’ την πίεση του παλαιστινιακού αντάρτικου. Αλλά εκείνο που ακολούθησε ήταν ουσιαστικά η μετατροπή της λωρίδας σε φυλακή, και η συστηματική απαρτχάιντ «επέκταση» στη Δυτική Όχθη. Συνεπώς, απ’ την άποψη του θρυλικού «διεθνούς δικαίου», το καθεστώς του Τελ Αβίβ πάντα ήταν, εξακολουθεί να είναι, και θα συνεχίσει αυτό που λέγεται κράτος – παρίας. Οπλισμένο όμως και στρατιωτικοποιημένο ως τα δόντια∙ και με πυρηνικά.
Βρισκόμαστε λίγο πίσω, αλλά όχι και τόσο πολύ, στο χρόνο: τέλη 1990. Το δικαίωμα της ένοπλης αντίστασης σε κατοχικές, αποικιοκρατικές «κρατικές δυνάμεις» αναγνωρίζεται για τους Παλαιστίνιους, τους Ναμίμπιους αλλά και οποιοδήποτε άλλον πληθυσμό βρίσκεται υπό κατοχή – από 113 κράτη / μέλη του οηε. («Όχι» ψήφισαν 15 και καταλαβαίνετε ποια, «απείχαν» 23, μεταξύ των οποίων και το ελλαδιστάν…). Το σύνολο των τότε μελών ήταν 159 (αργότερα διαλύθηκαν η εσσδ, η γιουγκοσλαβία… οπότε αυξήθηκαν). 113 «ναι» στον ένοπλο αγώνα των Παλαιστινίων σε σύνολο 159 δεν ήταν καθόλου αμελητέα πολιτική στήριξη στην παλαιστινιακή αντίσταση. Εξίσου σημαντικό είναι ότι αυτή η στήριξη δεν προέκυπτε απ’ την «αγάπη στα όπλα» ή τον … «αντισημιτισμό»∙ ούτε καν απ’ την πόλωση του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού πολέμου») αλλά πρώτον, σαν προέκταση των αναγνωρισμένων καθολικά ανθρώπινων δικαιωμάτων∙ και δεύτερον, εφόσον επί δεκαετίες το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς είχε επιδείξει απόλυτη αδιαφορία και για τα ανθρώπινα δικαιώματα (των παλαιστινίων / αράβων) και για τον πλανήτη ολόκληρο. Εν τέλει: καθαρά και ξάστερα η ένοπλη δράση εναντίον κατακτητών / αποικιοκρατών ΔΕΝ ήταν (και δεν είναι!) «τρομοκρατία»!!!!