Δευτέρα 11 Σεπτέμβρη>> Ο τόπος είναι μικρός, γεωγραφικά σχεδόν ασήμαντος (αλλά με «γεωπολιτικά μεγαλεία»!). Ο πληθυσμός συνολικά είναι μικρότερος από εκείνον οποιασδήποτε mega-city του πλανήτη. «Χωριό» σα να λέμε. Και ζορίζεται, τόσο υλικά όσο και ψυχο-συναισθηματικά, εδώ και 15 χρόνια: μισή γενιά.
Ναι, δεν υπήρξε όταν έπρεπε έστω κι ένα μικρό αλλά υπολογίσιμο κοινωνικό υποσύνολο που να διαβλέψει έγκαιρα την επερχόμενη δίνη του 21ου αιώνα, τους άγνωστους μεν στροβιλισμούς αλλά σίγουρα στροβιλισμούς…. Ναι, αντί να ερευνούν τον ορίζοντα, οι σύγχρονοι προλετάριοι κοιτούσαν το 2010 και το 2012 τον αφαλό τους. Ναι, οι «πολιτικοί εκπρόσωποι», «μεγάλοι», «μεσαίοι» και «μικροί», απέτυχαν πανηγυρικά (και σκόπιμα…) να προβλέψουν τι σημαίνει καπιταλιστική αναδιάρθρωση, τόσο γενικά όσο και α λα ελληνικά. Ναι, το χοντρό παιχνίδι, οι εκβιασμοί, οι απειλές, οι γοητείες και οι ανταμοιβές, γίνεται εδώ και πολλά χρόνια με όρους συγκινήσεων. Και ναι, στο τέλος, συμβαίνει το αναμενόμενο: φορτωμένος ο συλλογικός «ψυχισμός» πέρα απ’ τα όριά του, χωρίς ριζοσπαστικές απελευθερωτικές διεξόδους, παγιδευμένος, καταρρέει. Ή/και λιμνάζει σε βάλτους ακηδίας και σκληρότητας. Φραστικής και σωματικής βίας. Ακόμα και το Θέαμα ρηγματώνεται, ενόσω οι υλικές παράμετροι της καθημερινής ζωής επιδεινώνονται σταθερά.
Οι στατιστικές δείχνουν σταθερή και διαρκή αύξηση των καταθλίψεων και των ιδεασμών αυτοκτονίας. Εννοείται ότι τα ψυχοφάρμακα κάθε είδους κάνουν θραύση: ο πληθυσμός ζει (επιβιώνει δηλαδή…) υπό συναισθηματική χημική καταστολή. (Αυτό ισχύει για όλη την καπιταλιστική δύση, με τις όποιες «εθνικές» ιδιαιτερότητες…)
Δεν υπάρχει ένα manual παρακμής με οδηγίες για το πως, υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο «πάτος του βαρελιού» ξεσηκώνεται δημιουργικά. Δεν υπάρχουν έτοιμες έξοδοι κινδύνου. Θα πρέπει να φτιαχτούν, όσες δυσκολίες υποκειμενικές και αντικειμενικές κι αν υπάρχουν, ακόμα και μέσα στο σκοτάδι. Προς το παρόν τα αφεντικά έχουν χρόνο: δεν υπάρχουν τα απαραίτητα μυαλά (και χέρια) για ένα τέτοιο «σκάψιμο». Αντίθετα, την ερχόμενη τηλεοπτική σαιζόν, 14 καινούργια σήριαλ καλούν το πόπολο – να ξεχαστεί. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη.
(Εν τω μεταξύ κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», «εθνικής σωτηρίας», «εθνικής συστράτευσης» χασκογελούν απ’ το όχι μακρινό βάθος του ορίζοντα, δείχνοντας τα σάπια δόντια τους. Έχει ξαναγίνει∙ το έχουμε ξαναπληρώσει ακριβά…)