10 Ιούλη του 1977: πώς είναι άραγε να έχει μεγάλη ζέστη αλλά όχι όλα τα υπόλοιπα («κλιματική κρίση», aircondition παντού με τα οποία η ιδιωτική δροσιά μετατρέπεται σε δημόσια θέρμανση, «φαινόμενο θερμοκηπίου», και εμφιαλωμένο νερό ακριβότερο απ’ το πετρέλαιο);
Δευτέρα 24 Ιούλη>> Όταν η δημαγωγία μιλάει για «καύσωνα» και αναφέρεται σε θερμοκρασίες (38, 40, 43…) οι λειτουργοί της παραλείπουν να συμπληρώνουν πως πρόκειται για θερμοκρασίες υπό σκιά. Και όχι οποιαδήποτε σκιά, την προσωρινή σκιά ενός μπαλκονιού για παράδειγμα, αλλά την προσεκτικά οργανωμένη σκιά των μετερεωλογικών σταθμών.
Τι συμβαίνει όμως στους δρόμους των πόλεων, και τι ισχύει γι’ αυτούς που δουλεύουν σε δυο ρόδες; Την Πέμπτη 20 Ιούλη η επίσημη μέγιστη θερμοκρασία στην Αθήνα ήταν 37 – 39 (υπό σκιά). Μέτρηση με θερμόμετρο στη διάρκεια εργασιακής οδήγησης, άρα σε πραγματικές συνθήκες, έδειξε 46 (στο Χαλάνδρι, στις 11.30) έως 50 (στην Αττική οδό, στα Άνω Λιόσια, στη λεωφόρο Κύμης, μεταξύ 1.30 και 2.30 το μεσημέρι). Είναι πολύ πιθανό ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις η θερμοκρασία ήταν πάνω από 50 – αλλά το θερμόμετρο δεν άντεχε παραπάνω.
Δεν ξέρουμε αν η παράλειψη του «υπό σκιά» είναι σκόπιμη ή όχι. Ξέρουμε ότι βολεύει τους εργοδότες εφόσον περιγράφει μια «πραγματικότητα» σε πολλά εισαγωγικά, πολύ πιο ήπια απ’ αυτό που συμβαίνει στους δρόμους, κάτω απ’ τον ήλιο, πάνω στην πυρωμένη άσφαλτο, ανάμεσα στα μοτέρ και τις λαμαρίνες ι.χ. και φορτηγών, με τον αέρα να είναι κι αυτός πυρωμένος.
Αν μιλήσουμε για βαριά και ανθυγιεινή δουλειά (πάνω στις δύο ρόδες) και εξαιτίας των καιρικών παραγόντων, χειμώνα / καλοκαίρι, θα θίξουμε τα ιερά και όσια των αφεντικών. Αν όμως τους αφήσουμε να κάνουν τις δικές τους εκτιμήσεις «έλα μωρέ, σιγά…» κάτω απ’ τα air conditions τους, θα είμαστε ανάξιοι της ζωής μας.
Όχι;