Ο ουρανοξύστης νο 7 καταρρέει … με “ελεύθερη πτώση”… μόνος του … ώρες μετά τους άλλους δύο… Το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε, και κατέληξε: «γιατί οι άλλοι κι όχι εγώ;»
Δευτέρα 24 Απρίλη>> Πράγματι δεν αρέσουν αυτά, όχι μόνο σ’ όσους θυμώνουν τρώγοντας τα καθεστωτικά, κρατικά παραμύθια, αλλά και σ’ εκείνους που χειροκροτούν – στην περίπτωση της 11ης/9ου ήταν αρκετοί και οι δεύτεροι. (Για τον τσαχπίνη τί να πούμε;) Το ότι ο bin Laden δήλωσε σχεδόν αμέσως ότι δεν έχει καμία σχέση με τις επιθέσεις και ότι η ιδεολογία του δεν του επιτρέπει να σκοτώνει αμάχους δεν το έλαβε κανείς υπόψη του∙ λες και μπροστά στο απόλυτα εχθρικό επί χρόνια αμερικανικό / δυτικό κατηγορητήριο θα ήταν δυνατόν ένα «δεν το κάναμε εμείς» του κατηγορούμενου να έχει αξία (και άρα σκοπιμότητα) ξεκαρφώματος. Το ότι οι ταλιμπάν (τότε εξουσία στο αφγανιστάν) δεσμεύτηκαν να παραδώσουν τον bin Laden (ζωντανό…) στην Ουάσιγκτον, για να δικαστεί, αρκεί το αμερικανικό καθεστώς να δημοσιοποιήσει τις αποδείξεις της ενοχής του, επίσης δεν το έλαβε κανείς υπόψη του∙ σιγά μην αναγνωριστούν νομικές αξιώσεις σε απολίτιστους και υπανάπτυκτους!
Δεν έλαβε κανείς υπόψη του ούτε καν το γεγονός ότι ο πύργος νο 7, ο τρίτος στη σειρά, κατέρρευσε ώρες μετά τους άλλους δύο, χωρίς να τον έχει αγγίξει κανένα αεροπλάνο: επρόκειτο για ένα είδος σαδιστικής «υπογραφής» σε δημόσια θέα, εκ μέρους των πραγματικών (αν και αόρατων) δραστών. Κι όμως, το εκστασιασμένο (είτε υπέρ είτε κατά) κοινό είχε χάσει ήδη όχι μόνο το μυαλό του και την στοιχειώδη ικανότητα σκέψης, αλλά ακόμα και τα μάτια του, την όρασή του…. (Πράγμα που αποδείκνυε, για όσους είχαν αμφιβολία, ότι για την μαζική χειραγώγηση ακόμα και των αισθήσεων των πρωτοκοσμικών στις ώριμες κοινωνίες του θεάματος, εκείνο που χρειάζεται είναι μόνο μια ισχυρή δόση έντονων εντυπώσεων…)
Αυτά έγιναν παλιά, πολύ παλιά, μόλις πριν 22,5 χρόνια… Ήταν η αρχή του «προληπτικού πολέμου κατά της τρομοκρατίας», η αρχή της προληπτικής εκστρατείας για την εξασφάλιση ενός ακόμα αιώνα αμερικανικής κυριαρχίας, του 21ου… Για όσους κρατούσαν ακόμα την παλιά, καλή δυνατότητα της κριτικής ανάλυσης των καπιταλιστικών διαδικασιών, ήταν επίσης (κόντρα στα σχέδια και στις διακηρύξεις) η αρχή του τέλους της αμερικανικής, πλανητικής κυριαρχίας. Η υπεράσπιση της οποίας, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται ακόμα πιο βίαιη, ακόμα πιο επιθετική, ακόμα πιο απεγνωσμένη, ακόμα πιο επικίνδυνη.
Όμως εν τω μεταξύ όχι μόνο χάθηκαν 22,5 ολόκληρα χρόνια για την εργατική κατανόηση του τι (και γιατί) συμβαίνει, αλλά η υποδούλωση έγινε ακόμα πιο βαριά… Σαν τους στραβούς στον Άδη που λέει μια κουβέντα.
Στην Ιστορία δεν υπάρχουν κενά. Ούτε διαλείμματα…