Year: 2022

Ένα μεγάλο πεδίο…

Δευτέρα 28 Φλεβάρη>> Δεν ξέρουμε πόσοι / πόσες μπορούν να ασχοληθούν με τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο χωρίς συναισθηματισμούς, συμπάθειες και εμπάθειες, με καθαρό, ψυχρό μυαλό – έτσι ώστε κατ’ αρχήν να καταλαβαίνουν τι και γιατί συμβαίνει (πράγμα απόλυτα απαραίτητο σε οποιαδήποτε αντιπολεμική / αντικαπιταλιστική στάση). Υποθέτουμε λίγοι / ες. Ούτε ο ρώσικος ούτε ο κινέζικος ιμπεριαλισμός είναι «σωτήρες» μας. Είμαστε υποτελείς στον ελληνικό ιμπεριαλισμό, κι ο αγώνας εναντίον του είναι εκείνο που μας αναλογεί.

Σε κλίμακα πλανήτη ωστόσο οι κατηγορίες των δυτικών αφεντικών κατά των ρωσικών και των κινεζικών περί «αναθεωρητισμού» έχουν βάση. Πράγματι: η δυτική (κατ’ αρχήν αμερικανική αλλά όχι μόνο) κυριαρχία, ιδιαίτερα έντονη και εντατική απ’ το 1990 ως, περίπου, το τέλος της δεκαετίας του 2010 (και το τότε ξέσπασμα της ενδημικής «κρίσης») έχει τελειώσει. Αυτό μπορεί να το δει κανείς παντού: απ’ την λατινική αμερική, ως την αφρική, και φυσικά ως την ασία. Τα χαρακτηριστικά του ρώσικου και του κινέζικου καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού και, κυρίως, το γεγονός ότι δεν έχουν ιστορία αποικιοκρατίας του ενός ή του άλλου είδους (αυτή είναι η ιστορία της δυτικής ηγεμονίας!) προσφέρει μια αξιόπιστη εναλλακτική σε πάμπολλα κράτη / αφεντικά. Η «αναθέωρηση» της υπό τον δυτικό έλεγχο «παγκόσμιας τάξης» είναι ευπρόσδεκτη!!!

Πολλοί βολεύονται να μιλάνε για «νέο ψυχρό πόλεμο» παρακάμπτοντας το γεγονός ότι απ’ την ανατολική ασία ως την αφρική και ως τη λατινική αμερική ο 3ος παγκόσμιος (1946 – 1990) ήταν θερμότατος! Επιπλέον οι σημαίες της τωρινής αναμέτρησης δεν είναι «ιδεολογικές» – κι αυτό έχει βραχυκυκλώσει την δυτική ρητορική. Ο κινέζικος καπιταλισμός «προσφέρει» επενδύσεις υψηλού επιπέδου σε δημόσιες υποδομές παντού, ο ρωσικός πυρηνικά εργοστάσια ή πρωτοκλασσάτα όπλα με το κλειδί στο χέρι – δεν χρειάζονται όρκοι πίστης στον Λένιν ή στον Στάλιν ή στον Μάο. Just business! Αυτό είναι το γήπεδο στο οποίο «κανονικά» θα έπρεπε να κυριαρχεί ο δυτικός καπιταλισμός, οι δυτικές εταιρείες – αλλά όχι. Αυτό δεν ισχύει πια, και δεν υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα που να δείχνει ότι η μετατόπιση του «κέντρου βάρους του καπιταλισμού» στην ασία είναι κάτι που μπορεί να αναστραφεί … «με το καλό».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Και επί γης ειρήνη…

Σάββατο 26 Φλεβάρη>> Κι έτσι αυτή η ξέπνοη, προσχηματική, βαριεστημένη δυτική «έκκληση για ειρήνη» ξύπνησε… Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; Πού πόλεμος; Ξεκίνησε κάπου πόλεμος στις 22 Φλεβάρη; Και πριν; Πριν τι γινόταν;

Κακά νέα, καθόλου νέα: ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε το 1991. Πριν 30 χρόνια. Με την «καταιγίδα της ερήμου», κατά του ιράκ. Από τότε τα πεδία των μαχών αυτού του πολέμου απλώνονται σε μια καλή έκταση του πλανήτη. Αλλά επί 30 χρόνια, για τους δυτικούς, αυτός ήταν ένας πόλεμος «ασφαλής». Μονομερής, κηρυγμένος αποκλειστικά από δυτικά κράτη, πότε με «ανθρωπιστικές» και πότε με «αντιτρομοκρατικές» δικαιολογίες, απόλυτα ετεροβαρής ως προς το πολεμικό δυναμικό, με δεκάδες χιλιάδες δολοφονίες και ακόμα περισσότερα σακατέματα ΑΛΛΟΥ, αυτός ο παγκόσμιος πόλεμος μπορούσε να περνάει σαν μη-πόλεμος. Σαν «ειρήνη». Κι ωστόσο ήταν ο ίδιος ακριβώς πόλεμος: δυτικών ιμπεριαλισμών / μιλιταρισμών εναντίον της πιθανής ανάδυσης αξιόμαχων «αναθεωρητών», «αμφισβητιών» της δυτικής νίκης στον 3ο παγκόσμιο (τον επονομαζόμενο «ψυχρό»). Κι έτσι για παράδειγμα, άτομα σαν τον κύριο Pyatt, αμερικάνο πρεσβευτή στο Κίεβο πριν μετακομίσει στην Αθήνα, άνθρωπο χωμένο ως τις ρίζες των μαλλιών του στο αίμα της σφαγής στην πλατεία Maidan και στο πραξικόπημα εκεί, μπορεί ο καθένας να τον λογαριάζει σαν «άνθρωπο της ειρήνης». Ναι. Το 2014 δεν γινόταν πόλεμος (άξιος προσοχής απ’ τους ειρηνόφιλους δυτικούς) στην ουκρανία. Ούτε το 2015, ούτε το 2016, ούτε το 2017… Δεν κινδύνευε η ευρώπη ούτε η δύση το 2014. Ήταν ασφαλής…

Ο πόλεμος (για τους δυτικούς υποτελείς) φαίνεται πως ξεκινάει μόνο όταν κάποιος σοβαρός «αναθεωρητής» της παγκόσμιας υπεροχής τους βγάλει τις δικές του αρβύλες σε δημόσια θέα. Στην προκειμένη περίπτωση το ρωσικό καθεστώς. Ένας σχολιαστής στην καθεστωτική «καθημερινή» τετραγώνισε χτες χαρακτηριστικά τον «κύκλο της ειρήνης»: … Όταν μια πυρηνική δύναμη και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ εισβάλλει σε γειτονική χώρα με επιχειρήματα που αποσκοπούν περισσότερο να πείσουν τον δικό της πληθυσμό παρά τη διεθνή κοινότητα, απειλούνται ευθέως το διεθνές σύστημα διακυβέρνησης και οι κώδικες συμπεριφοράς που εξελίχθηκαν μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο… Την Μόσχα εννοούσε.

Αλλά έχει χάσει ο κύριος (και οι διαπιστώσεις του) οποιαδήποτε σχέση με την ιστορική πραγματικότητα. Επαγγέλλεται τον ωμό προπαγανδιστή. Γιατί το 2003 όχι μία αλλά δύο πυρηνικές δυνάμεις, μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας εισέβαλλαν σε μια όχι γειτονική τους χώρα, με επιχειρήματα τα οποία θα οδηγούσαν τις κυβερνήσεις και τους στρατηγούς τους σε κάποιο δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας: η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο εισέβαλαν στο ιράκ. Ο στρατός της πρώτης είναι ακόμα εκεί, μετά από 19 χρόνια… Ήταν ο ίδιος παγκόσμιος πόλεμος (όπως τώρα), μονομερής και «ασφαλής» για τους δυτικούς, εναντίον των ίδιων εχθρών: όχι του Σαντάμ Χουσεϊν βέβαια (ούτε εναντίον των ταλιμπάν… ούτε εναντίον του καθεστώτος Άσαντ) αλλά εναντίον της Μόσχας και του Πεκίνου.

Όμως αυτοί οι τωρινοί «αγουροξυπνημένοι» ειρηνόφιλοι της δύσης ξεχνούν και κάτι ακόμα. Την άλλη αγαπημένη τους. Την «δημοκρατία». Τον Απρίλη του 2019 ο τωρινός ουκρανός πρόεδρος Zelensky ψηφίστηκε από 13.514.528 ενήλικους / ες και εκλέχτηκε με ποσοστό 73,22% υποσχόμενος να αποκαταστήσει τις σχέσεις του Κιέβου με την Μόσχα. Αυτά τα εκατομμύρια ψήφισαν υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης με το ρωσικό καθεστώς, και ο κωμικός Zelensky – εκτός παραδοσιακού παρακράτους – τους το υποσχέθηκε. Τον πίστεψαν. Απ’ την πρώτη μέρα της προεδρίας του ως τώρα, κυκλωμένους απ’ τους μαφιόζους παρακρατικούς επιχειρηματίες και την Ουάσιγκτον με το Λονδίνο, έκανε τα ακριβώς αντίθετα. Με δυο λόγια «πούλησε» αυτά τα 13,5 εκατομύρια ουκρανών υπηκόων.

Είναι ένα ερώτημα το τι έχουν κάνει (και γιατί δεν έχουν κάνει) εναντίον του. Είναι ένα διαφορετικό ερώτημα αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολιτικό βάρος, πρακτική αξία – (και) για τους όψιμους δυτικούς ειρηνιστές. Είναι εύκολο να δείχνονται τα αυταρχικά χαρακτηριστικά του ρωσικού καθεστώτος… Αλλά αυτή η μαφιόζικη μισο-δικτατορία του Κιέβου που, πέρα απ’ την εσωτερική «τροφοδοσία» της (την άγρια λεηλασία της εργασίας και των φυσικών πόρων: το 1/7 του πληθυσμού της ουκρανίας, 6 εκατομύρια άνθρωποι, έχει μεταναστεύσει, οι μισοί στη ρωσία…) λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια σαν «προωθημένη πλατφόρμα» του 4ου παγκόσμιου για λογαριασμό της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, αυτό λοιπόν το καθεστώς είναι άραγε τμήμα κάποιου «ειρηνικού κόσμου»; Ναι, ήταν για τους δυτικούς, μέχρι προχτές…

Οι βαριεστημένοι δυτικοί «φίλοι της ειρήνης» δεν είναι βαριεστημένοι «φίλοι της δημοκρατίας» όταν πρόκειται για τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Βλέπουν πολύ «ειρήνη» στην αιγυπτιακή χούντα, όπως βλέπουν πολύ «ειρήνη» και στην Παλαιστίνη. Και τώρα ανησυχούν για τον … πόλεμο.

Η δυτική ηθική και διανοητική παρακμή έχει ποτίσει και διαβρώσει τόσο πολύ τις συνειδήσεις, ώστε οι ειρηνόφιλοι είναι απλά ένα μέρος του παγκόσμιου πολέμου…  

Εν τω μεταξύ ας το επαναλάβουμε: ένας ιμπεριαλισμός επιτίθεται καθώς υποχωρεί, ένας άλλος ιμπεριαλισμος αμύνεται καθώς προωθείται…

(φωτογραφία: Ο Pyatt και η “fuck EU” Nuland βολτάρουν στις αρχές του 2014 στη Maidan, στο κέντρο του Κιέβου, για να εμψυχώσουν – σαν αμερικάνοι αξιωματούχοι του Obama – το φασισταριό. Όμορφος κόσμος, ειρηνικά φτιαγμένος…)

Ίσως όχι και τόσο έκτακτο 1

Σάββατο 26 Φλεβάρη>> Να αρχίσουμε με την πρέπουσα αυτοκριτική, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Κάναμε ένα διπλό λάθος εκτίμησης. Απ’ την μια μεριά, αν και ήταν σαφές (ποιος δεν το ήξερε;) ότι η Μόσχα μπορεί να ισοπεδώσει τις στρατιωτικές υποδομές του Κιέβου, είχαμε την εκτίμηση ότι όταν θα το κάνει θα αφορά μια ευρεία περιοχή μεν γύρω απ’ το Donbass – αλλά όχι το σύνολο της ουκρανικής επικράτειας. Και απ’ την άλλη εκτιμούσαμε ότι αυτό δεν θα γίνει άμεσα μετά την αναγνώριση του Donetsk και του Lugansk, αλλά αργότερα, σε δεύτερο χρόνο. Η γνώμη μας ήταν ότι η αναγνώριση καθ’ αυτή και το παρκάρισμα σ’ αυτές τις περιοχές μερικών εκατοντάδων ρωσικών αρβυλών με τα σέα τους θα χρησιμοποιούνταν σαν μοχλός για την όξυνση των ενδο-ουκρανικών αντιθέσεων και για την πρόκληση μιας κάποιας εσωτερικής κρίσης στο καθεστώς του κιέβου.

Κάναμε λοιπόν λάθος εκτίμηση ως προς τον χρονισμό (: timing που λένε και οι Ινουί…) και ως προς την έκταση / ένταση: το ρωσικό καθεστώς αποφάσισε ότι αυτή η εσωτερική κρίση στο Κίεβο δεν είναι δυνατόν να προκληθεί έμμεσα αλλά πρέπει να επιβληθεί άμεσα. Δια της βίας. Ούτε το ένα (ή έκταση / ένταση) ούτε το άλλο (ο χρονισμός) δεν είναι δευτερεύοντα: έτσι παράγονται τα γεγονότα.

Είχαμε ωστόσο μια σωστή σε γενικές γραμμές αντίληψη σχετικά με το ουκρανικό πεδίο μάχης. Στις 18 Οκτώβρη του 2021, για παράδειγμα, μεταξύ άλλων, γράφαμε:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ίσως όχι και τόσο έκτακτο 2

Σάββατο 26 Φλεβάρη>> Το ρωσικό καθεστώς αποφάσισε λοιπόν ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εκτρέψει το μαφιόζικο ουκρανικό κράτος απ’ την τροχιά προς το να γίνει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αμερικανική βάση, παρά μόνο δια της βίας. Τα (στρατιωτικά) σχέδια θα πρέπει να ήταν έτοιμα από καιρό. Απέμενε η αλυσίδα των αποφάσεων: πρώτα η αναγνώριση του Donetsk και του Lugansk, και ύστερα η «αξιοποίησή» της.

Δημιουργήθηκε κάποια κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» που επέβαλε την εισβολή, την προοπτική στρατιωτικής ήττας και συνθηκολόγησης του Κιέβου τώρα;

Αν κάποιος δει τον «χάρτη» της περικύκλωσης της ρωσικής επικράτειας απ’ τα δυτική μεριά της (και της πολιτικο-οικονομικής αποκοπής του ευρασιατικού project απ’ την υπόλοιπη ευρώπη) θα πρέπει να σημειώσει οπωσδήποτε την πρόσφατη (αποτυχημένη) προσπάθεια ανατροπής του Λουκασένκο στη λευκορωσία και την ακόμα πιο πρόσφατη (αποτυχημένη) προσπάθεια ανατροπής του Τοκάγεφ στο καζακστάν. Δεν θα ήταν παράλογο για το ρωσικό καθεστώς να συμπεράνει ότι ο αμερικανο-αγγλικός άξονας βρίσκεται σε επίθεση διαρκείας.

Η σταγόνα που πιθανότατα ξεχύλισε το ποτήρι είναι ωστόσο η δήλωση του κωμικού Zelesnky στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» το Σάββατο 19 Φλεβάρη, περί επιδίωξης του φασιστοκράτους του να αποκτήσει (ξανά) πυρηνικά όπλα. Μετά το πραξικόπημα του 2014 ο Poroshenko, μαφιόζος πρόεδρος στο Κίεβο, είχε «ανοίξει» το θέμα άλλες τρεις φορές. Ο Zelensky δήλωσε ότι το ανοίγει κι αυτός για 4η φορά, αλλά θα είναι η τελευταία: η ουκρανία θα αποκτήσει έτσι κι αλλιώς πυρηνικά όπλα!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ίσως όχι και τόσο έκτακτο 3

Σάββατο 26 Φλεβάρη>> Τι επιδιώκει λοιπόν το ρωσικό καθεστώς με την στρατιωτική εισβολή; Την προσάρτητη της ουκρανίας; Όχι. Επιδιώκει την μόνιμη συνθηκολόγηση του καθεστώτος. Η «αποστρατιωτικοποίησή» του (με την καταστροφή διάφορων υποδομών) ήταν το ευκολότερο τμήμα της «ειδικής επιχείρησης». Η «αποναζιστικοποίησή» του είναι το πιο δύσκολο, και όχι αμιγώς στρατιωτικό.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Θα μας επιτρέψετε;

Παρασκευή 25 Φλεβάρη>> Θα μας επιτρέψετε να περιμένουμε μερικές ώρες ακόμα για να επιβεβαιώσουμε την γνώμη που σχηματίζουμε για την “ειδική επιχείρηση” του ρωσικού καθεστώτος στην ουκρανική επικράτεια – ε; Αλλά και να μην το επιτρέπετε θα κάνουμε μια μικρή κατάχρηση δικαιώματος αντιπληροφόρησης και εργατικής κριτικής.

Γιατί είναι πάντα ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος σε (μάλλον αργή ακόμα…) κίνηση – και όπως σε κάθε πόλεμο έτσι και σ’ αυτόν η υποτέλεια στις εντυπώσεις είναι ολέθρια.

“Δικαίωμα” λοιπόν. Θα τα πούμε αύριο…

Εκτάκτως έκτακτο 1

Τρίτη 22 Φλεβάρη>> Αυτόν τον τσαμπουκά (συγχωρείστε μας την έκφραση) δεν τον περιμέναμε! Το ρωσικό καθεστώς αναγνώρισε την ανεξαρτησία των δύο (ουκρανικών) επαρχιών, του Lugansk και του Donetsk! Κι αυτό σημαίνει διάφορα που θα πούμε στη συνέχεια. Ωστόσο δεν πρόκειται για το «τέλος του κόσμου», ούτε για την επίσημη έναρξη ενός θερμού 4ου παγκόσμιου πολέμου (οι τζογαδόροι των πρώτων υλών ενέργειας φυσικά τέτοια θα λένε ή θα υπονοούν).

Να θυμίσουμε λοιπόν ότι υπάρχει μια κρατική οντότητα που ονομάζεται «τουρκική δημοκρατία της βόρειας κύπρου», που κατά τους έλληνες και ελληνοκύπριους εθνικόφρονες είναι «ψευδοκράτος», ωστόσο είναι αναγνωρισμένη σαν τέτοια απ’ την Άγκυρα και έμμεσα από μερικά ακόμα ισλαμικά κράτη. Αυτή η αναγνώριση (της τ.δ.β.κ.) δεν σημαίνει ωστόσο πως αν το ελληνικό και ελληνοκυπριακό φασισταριό δεν ήταν ελληνικό και ελληνοκυπριακό φασισταριό δεν θα μπορούσαν οι δύο «συνιστώσες κρατικές οντότητες» στην κύπρο, ο βορράς και ο νότος, να ενωθούν σε κάποιο είδος ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας. (Στο ελβετικό Κραν Μοντανά το 2017 οριστικοποιήθηκε ότι Αθήνα και Λευκωσία εμφορούνται από ακροδεξιές / εθνικιστές απόψεις για το «κυπριακό» και όχι μόνο, όποιο κι αν είναι το γκουβέρνο….) Πρακτικά λοιπόν, σ’ ένα κόσμο που τα σύνορα μπορούν να εμφανιστούν αλλά και να εξαφανιστούν, η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Donbass πρέπει να θεωρηθεί μόνο σαν “καινούργια κατάσταση, καινούργια καθήκοντα”, κι όχι σαν το τέλος της ιστορίας.

Αυτό είναι το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο στην (οπωσδήποτε) τολμηρή κίνηση της Μόσχας της αναγνώρισης των δύο αντάρτικων δημοκρατιών του Donbass: επιβάλλει de facto σαν μοναδική εκδοχή εδαφικής αρτιότητας της ουκρανικής επικράτειας την ομοσπονδιοποίηση – κάτι που το ουκρανικό φασισταριό απορρίπτει μετά βδελυγμίας. Για να το πούμε αλλιώς: η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Lugansk και του Donetsk ΔΕΝ σημαίνει και την προσάρτησή τους∙ συνεπώς, η μόνη πιθανότητα να παραμείνουν τελικά ουκρανικό έδαφος είναι η αλλαγή του ουκρανικού συντάγματος…(Όπως, τηρουμένων των αναλογιών, ισχύει και στην κύπρο). Κι αυτό ακριβώς προβλεπόταν με τις “συμφωνίες του Μινσκ”!! Η αλλαγή του ουκρανικού συντάγματος προς ένα μοντέλο “γερμανικό” ή ίσως “ισπανικό”, με αυξημένη αυτοδιοίκηση για το Donbass (και όχι μόνο).

Φυσικά, μ’ αυτήν την ενέργεια η ανεγκέφαλη αλεπού φαίνεται να πετάει στα σκουπίδια την καλοπροαίρετη, ουκρανικής ιδιοκτησίας εφαρμογή αυτών των συμφωνιών… Ταμάμ! Οι συμφωνίες αυτές έχουν γίνει απόφαση του οηε απ’ το 2015 – όχι όμως και ο τρόπος που θα εφαρμοστούν! Συνεπώς το ότι η Μόσχα τις ξεφορτώνεται είναι σοβαρό από τυπική άποψη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι εκείνος που προσπαθεί να τις ξεφορτωθεί ουσιαστικά πριν καν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών είναι το φασιστοκρατούμενο  Κίεβο. Συνεπώς, από μια ρεαλιστική σκοπιά τακτικής αλλά και ιστορικής διαλεκτικής, θα λέγαμε ότι η Μόσχα τελειώνει όχι τις συμφωνίες στην ουσία τους αλλά την φάρσα εφτά χρόνων (υπάρχουν αυτές οι συμφωνίες; ισχύουν; πότε θα ισχύσουν;) – μεταφέροντας το ζήτημα της εφαρμογής τους σ’ ένα «ανώτερο επίπεδο» διακρατικού (διεθνούς) και ενδοκρατικού (προκειμένου για το Κίεβο) ανταγωνισμού. (Αυτό υπό τον όρο ότι δεν προχωρήσει στην προσάρτηση αυτών των επαρχιών).

Θα βοηθήσει αν την ανεξαρτησία των Lugansk και Donetsk αναγνωρίσουν λίγα κράτη ακόμα: η λευκορωσία, η βενεζουέλα…

Γιατί όμως το έκανε αυτό τώρα η Μόσχα;

(φωτογραφία: Οι συζητήσεις στο Μινσκ το 2015. Απ’ τους τέσσερεις μόνο ο ένας παραμένει στο πόστο του).

Εκτάκτως έκτακτο 2

Τρίτη 22 Φλεβάρη>> Μόνο υποθέσεις μπορούμε να διατυπώσουμε επί του γιατί τώρα∙ μας λείπουν στοιχεία για μια πιο στέρεη απάντηση. Ένα κάποιο κόστος θα το πληρώσει η Μόσχα υποθέτουμε, με την μορφή μερικών δυτικών «κυρώσεων» – αν και ο βρεγμένος το νερό δεν το φοβάται. Απ’ την άλλη το γεγονός ότι ρωσικός στρατός μπορεί τώρα να μπει «επίσημα» στις σύμμαχες δημοκρατίες (Lugansk και Donetsk) είναι η σαφής αναβάθμιση εκείνου που φανταζόμασταν (μέχρι χτες) ότι είναι πιθανό να συμβεί: να μπει undercover.

Την Δευτέρα 14 Φλεβάρη γράφαμε μεταξύ άλλων (τα μετόπισθεν):

… Θα πει κάποιος: «Ναι, αλλά χάρη σ’ αυτήν την εικονικότητα η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στέλνουν πολεμοφόδια στον ουκρανικό στρατό». Για να χρησιμοποιήσει εναντίον ποίου; Ακόμα και οι αντάρτες του Donbass δεν είναι καθόλου «στο χέρι» αυτού του μισοφασιστικού ουκρανικού στρατού. Αν το «σενάριο» είναι ότι εναντίον αυτών θα κινηθεί το Κίεβο, η Μόσχα θα χρειαστεί απλά να περιμένει μερικές ώρες ή το πολύ μία ή δύο μέρες (φωνάζοντας στους δυτικούς «μαζέψτε τους!!!») πριν εξαφανίσει τα ουκρανικά τανκς και πυροβόλα σε μια μεγάλη ακτίνα γύρω απ’ το Donbass – χωρίς να πατήσει ούτε μια ρωσική αρβύλα στο ουκρανικό χώμα. Όχι, δεν θα γίνει-του-Στάλιγκραντ αν αυτό είναι το ζητούμενο των δυτικών…

Και μόλις χτες συμπληρώναμε:

…Δεύτερο όφελος: πόσοι μισθοφόροι της wagner ή ακόμα και τακτικός ρωσικός στρατός (με τα κατάλληλα σήματα στο μπράτσο…) χωράνε σε μια ζώνη εδάφους με κτίρια άδεια από αμάχους; Άγνωστο, αλλά το φασισταριό του Κιέβου θα πρέπει να σκέφτεται ξανά και ξανά ότι μια τέτοια ζώνη δεν τους είναι ετοιμοπαράδοτη! Το αντίθετο: μπορεί να είναι μια χαρά παγίδα. Συνεπώς η ιδέα περί «εισβολής» και «απελευθέρωσης των εδαφών» θα πρέπει να έχει απομείνει μόνο στους βαριά αλκοολικούς φασίστες….

Η Μόσχα το φώναξε, αλλά κανείς δεν τους “μάζεψε”… Μάλλον το αντίθετο… Αντί να εξαφανίσει άμεσα τα ουκρανικά όπλα όπως είχε κάνει το 2014, αντί να στείλει “βαριά οπλισμένους άγνωστης ταυτότητας” χωρίς ρωσικά σημάδια στις στολές τους (όπως έκανε στην Κριμαία την ίδια χρονιά στη διάρκεια του δημοψηφίσματος…), η Μόσχα κάνει τώρα κάτι άλλο: ρωσικές αρβύλες μπορούν να πατήσουν επίσημα, σαν «ειρηνευτική δύναμη» – σ’ ένα χώμα όμως που το αρχηγείο τους λέει ότι δεν είναι πια ουκρανικό…

Γιατί λοιπόν τώρα η Μόσχα ρίχνει γερή κλωτσιά στο τραπέζι των εντυπώσεων γύρω απ’ το «ουκρανικό ζήτημα»; Προφανώς θεωρεί ότι την παίρνει∙ υπάρχει άραγε η εκτίμηση ότι αυτή η αναγνώριση θα προκαλέσει κάποια σοβαρή κρίση στο Κίεβο; Θα φανεί. Απ’ την άλλη μεριά η ιδέα ότι απ’ την μια θα γίνονται «άερα κάερα» διεθνείς συζητήσεις επί του θέματος (σαν μέρος του ευρύτερου ζητήματος, για την εξάπλωση του νατο) και απ’ την άλλη η «μεραρχία azov» θα κάνει ό,τι γουστάρει στη νοτιοανατολική άκρη της ουκρανίας σαν διεθνής φασιστική ταξιαρχία με όπλα και εκπαίδευση απ’ την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, δεν αρέσει στην ανεγκέφαλη αλεπού. (Πέρα απ’ τα υπόλοιπα δημιουργεί και επικίνδυνο προηγούμενο – επ’ αυτού την ερχόμενη εβδομάδα). Ωστόσο τέτοιες αποφάσεις δεν είναι ούτε θέμα γούστου ούτε ζήτημα συναισθηματικό.

Πρακτικά η Μόσχα δείχνει να επαναλαμβάνει ό,τι έκανε με την Αμπχαζία και τη νότια Οσετία (επί γεωργιανού εδάφους) το 2008 εκτιμώντας ότι καμιά δυτική πολιτική βιτρίνα δεν θα στείλει τους πεζοναύτες της να σκοτωθούν για την εδαφική ακεραιότητα ενός failed state.

Αλλά η ουκρανική επικράτεια δεν έχει την ίδια αξία με την γεωργιανή. Απ’ την άλλη μεριά ενώ η χερσόνησος της Κριμαίας είχε στρατηγική σημασία για την Μόσχα (η μεγάλη ναυτική βάση της Σεβαστούπολης είναι αναντικατάστατη) το Donbass δεν είναι το ίδιο σημαντικό στα τωρινά όριά του. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν προκληθεί μια κάποια εσωτερική κρίση στο καθεστώς του Κιέβου και αν, αντίθετα, η Ουάσιγκτον αξιοποιήσει την «ευκαιρία Zelensky» διαφορετικά απ’ ότι (δεν) αξιοποίησε την «ευκαιρία Saakashvili» (ο γεωργιανός πρόεδρος / καραγκιόζης το 2008), τότε θα ήταν πιθανό η Μόσχα να βρεθεί μπροστά σ’ αυτό που θέλει να αποφύγει: μια ακόμα εντονότερη αποικιοποίηση του Κιέβου απ’ την Ουάσιγκτον… Δεν θεωρούμε σίγουρο πως τώρα θα συμβεί αυτό που έγινε (δηλαδή: δεν έγινε) πριν δεκατόσα χρόνια – και κανείς να μην το θεωρεί: η πρώην υπερδύναμη είναι πολύ περισσότερο στριμωγμένη σήμερα απ’ ό,τι το 2008…

Το είπαμε: δεν έχουμε ακόμα στέρεες απαντήσεις σε σχέση με την ρωσική κίνηση. Ενώ μπορούμε να εξηγήσουμε τις εκτός ουκρανίας κινήσεις, υπάρχει ένας παράγοντας που αγνοούμε αλλά προφανώς η Μόσχα ξέρει καλά: η εσωτερική κατάσταση στην ουκρανική επικράτεια, και το τι μπορεί να προκύψει κάτω απ’ την συγκεκριμένη πίεση. Εκτιμάμε πως αυτό είναι ο βασικός παράγοντας που μπορεί να εμποδίσει (ή να επιτρέψει) την εντονότερη αποικιοποίηση του Κιέβου∙ και όχι η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Donbass καθ’ αυτή…

Θα μάθουμε.

(φωτογραφία: Ω η κυρία Ursula! Πριν διευθύνει την ευρωπαϊκή ορχήστρα αποφασιστικότητας θα μας πει τι κουβέντιαζε με τον κτηνίατρο ceo όταν ήταν να κλείσει τις λεόντιες παραγγελίες πλατφορμών genetic engineering απ’ το μαγαζί του;)

Home

Δευτέρα 21 Φλεβάρη>> Μια rock μπαλάντα από μια rock μπάντα. Οι Osprey V φτιάχτηκαν πριν 4 χρόνια, στη Γάζα. Παλαιστίνη. Εκεί βρίσκονται. (Όποτε έχει ρεύμα μπορούν να κάνουν πρόβες….)

Τρίζουν τα θεμέλια;

Δευτέρα 21 Φλεβάρη>> Έχει την πλάκα του το να βλέπει κάποιος ιερούς ναούς της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας να αναβλύζουν το μύρο της απορίας μήπως …. η «ψεκασμένη» (σοσιαλδημοκρατική by the way…) διοίκηση της σουηδίας είχε τελικά δίκιο που (όπως έλεγαν τότε όλοι οι λυσσασμένοι εντόπιοι caradinieroi) «έβαλε τα κέρδη πάνω απ’ τους ανθρώπους»…. – σε αντίθεση, φυσικά, με το ρημαδογκουβέρνο αλλά και πολλούς άλλους ανθρωποδιοικητές «υποτακτικούς» στο σύμπλεγμα. Που σύμφωνα με τα τότε θεωρήματα έτειναν προς τον κομμουνισμό…

Μετρώντας και συγκρίνοντας τους θανάτους που έχουν χρεωθεί στον τσαχπίνη η Στοκχόλμη δείχνει ότι έκανε το σωστό (και όποτε έκανε λάθος το αναγνώρισε). Αλλά αυτό είναι επιφανειακό, και επιτρέπει σε κάθε πατριώτη caradiniero / pfizero να παίξει το γνωστό ρεφραίν: αυτοί εκεί είναι κρυόκωλοι, δεν ακουμπιούνται, είναι αυτοπειθαρχημένοι (και ως εκ τούτου μίζεροι) κλπ κλπ.

Η βασική διαφορά που χωρίζει κράτη όπως το σουηδικό (αλλά και τα περισσότερα αφρικανικά – για παράδειγμα) και την συντριπτική πλειονότητα των δυτικών κρατών δεν προκύπτει αν πάρουμε στα σοβαρά την δημιουργική λογιστική θανάτου και συγκρίνουμε τις κοινές δεξαμενές επιφανειακά. Η διαφορά έγκειται στο ποιοι και γιατί τρομοκράτησαν τους πληθυσμούς τους ξεσκίζοντας οποιαδήποτε έννοια καλώς εννοούμενης επιστήμης με ψέματα και εκβιασμούς με στόχους εντελώς άσχετους με την υγεία των υποτελών – και ποιοι όχι.

Αυτό είναι κάτι που κάθε ψευτο«μετανοιωμένος» θέλει να αποφύγει: γκρεμίζει όλο το οικοδόμημα της τρομοεκστρατείας, όχι μόνο το τελευταίο ρετιρέ. Η σύγκριση μεταξύ ελλαδιστάν και σουηδίας (με «περίπου ανάλογο πληθυσμό») βοηθάει την σύγχυση, επειδή αφήνει περιθώρια να πέσουν στον στίβο όλα τα εύκολα και γνωστά (ελληνοπατριωτικά) στερεότυπα. Αν ήθελε κάποιος να σπάσει-την-συναίνεση ξεκινώντας απ’ τα νεκροταφεία θα έκανε την σύγκριση ανάμεσα στο ελλαδιστάν και στην ιαπωνία! (Δεν πιάνουμε την σενεγάλη ή την ακτή του ελεφαντοστού, γιατί εκεί το στερεότυπο είναι εύκολο: «είναι ψεύτες»… Ούτε την κίνα με το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού πιάνουμε, γιατί οι πανέξυπνοι και πανέμορφοι εντόπιοι οπαδοί του συμπλέγματος νομίζουν ότι εδώ και 2 χρόνια βρίσκεται σε γενικό lockdown…)

Η ιαπωνία έχει 13 φορές περισσότερο πληθυσμό, συν (αναλογικά, κατά μέσο όρο) τον πιο γερασμένο στον πλανήτη… Το γκουβέρνο στο Τόκιο με τον 13 φορές πάνω πληθυσμό σε σχέση με τα μέρη μας και την μεγάλη urban πυκνότητα κατοίκησης είχε, λοιπόν, χρεώσει στον τσαχπίνη χτες 21.636 θανάτους (και 4.411.892 cases). To ελλαδιστάν απ’ την μεριά του, με το 1/13 του πληθυσμού, είχε περίπου τις μισές cases (2.298.926) και 25.327 θανάτους… Συμπέρασμα; Απλό: το ιαπωνικό κράτος / κεφάλαιο δεν είχε κανένα λόγο να πάρει μέρος στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία∙ και δεν πήρε… Δεν ασχολήθηκε με δημιουργική λογιστική θανάτου, δεν έφτιαξε κοινή δεξαμενή, δεν τρομοκράτησε τους υπηκόους…

Κάτι βρωμάει πολύ άσχημα, έτσι δεν είναι; Έτσι είναι… Όμως δεν πήγε η microsoft και η pfizer και διάφοροι άλλοι της συμμορίας του συμπλέγματος να κάνουν «επενδύσεις» στην ιαπωνία… Στο ελλαδιστάν ήρθαν, που το γκουβέρνο τους πληρώνει κιόλας.

Οπότε;