Year: 2022

Swift 1

Παρασκευή 18 Μάρτη>> “Swift” σημαίνει σβέλτος. Σημαίνει όμως και πετροχελίδονο. Και, επιπλέον, “swift” είναι το όνομα ενός είδους κεντροαμερικάνικης σαύρας. Μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι τα χελιδόνια και οι σαύρες έχουν στην κίνησή τους κάτι «σβέλτο». Η απόφαση της Ουάσιγκτον (και των Βρυξελών) να χρησιμοποιήσουν το “swift” σαν όπλο είναι κάτι διαφορετικό: απόδειξη πανικού. Και θα επιταχύνει μια σειρά εξελίξεων που τους επόμενους μήνες και λίγα χρόνια θα επηρεάσουν τις ζωές όλων μας, με παραπάνω από έναν τρόπους…

H «society for worldwide interbank financial telecommunication» (το swift σαν θεσμός), με κεντρική έδρα στο βέλγιο, ήταν – μέχρι πριν λίγα χρόνια –  το παγκόσμιο κέντρο ανταλλαγής «οικονομικών μηνυμάτων», πληρωμών ουσιαστικά (μεταφοράς χρημάτων) μεταξύ τραπεζών και τραπεζικών λογαριασμών, συμπεριλαμβανόμενης και της χρήσης καρτών. Θεωρητικά μιλώντας, αυτή η «society» θα έπρεπε να είναι «ουδέτερη» ως προς το περιεχόμενο των αγορών ή/και τις αιτίες των πληρωμών που καταγράφει. Και έτσι ήταν απ’ την άνοιξη του 1973 (όταν πρωτάρχισε να λειτουργεί) ως το καλοκαίρι του 2006.

Τότε διέρρευσε επίσημα στα αμερικανικά καθεστωτικά μήντια ότι η διοίκηση Bush του Β (του «μικρού») απαιτούσε να έχει πρόσβαση στα δεδομένα των συναλλαγών – για «αντιτρομοκρατικούς» λόγους… (Ουάου!) Η ε.ε. αντέδρασε επίσημα, προβάλλοντας την παραβίαση της ιδιωτικότητας. Αλλά το 2012 και το 2013 αποδείχθηκε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν ουσιαστικά «χακέψει» τους υπολογιστές της «society» και μάθαιναν ό,τι γούσταραν. Ήταν «πάνω στη στιγμή»: για να είναι αποτελεσματικές οι «κυρώσεις» κατά του ιράν (κατ’ αρχήν αμερικανικής προέλευσης) έπρεπε να ελέγχονται (και να απαγορεύονται) οι διατραπεζικές πληρωμές της Τεχεράνης. Η «society» δεν μπορούσε, φυσικά, βάσει του καταστατικού της να απαγορεύσει οτιδήποτε. No problem: έμαθε να μπορεί!

Φαίνεται σαν παιχνίδι τεχνοκρατών σ’ έναν μακρινό γαλαξία; Δεν είναι! Φανταστείτε ένα τεράστιο φράγμα που μαζεύει το νερό από τουλάχιστον τα μισά ποτάμια του πλανήτη (και οπωσδήποτε απ’ τα μεγαλύτερα) και μοιράζει νερό παντού. Έρχεται ύστερα μια συμμορία πιστολέρο κι αρχίζει να λέει: «αυτοί θα διψάσουν, εκείνοι θα διψάσουν…» Στην προκειμένη περίπτωση το «νερό», το «ρευστό», είναι τα νομίσματα διεθνών συναλλαγών, το δολάριο (και σε μικρότερο βαθμό το ευρώ). Και η «δίψα» είναι ουσιαστικά η απαγόρευση εμπορικών σχέσεων μέσω της χρήσης αυτών των νομισμάτων.

Πρέπει λοιπόν να φύγουμε απ’ το «φράγμα» (το swift) και να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά το «ρευστό» (τα κύρια νομίσματα διεθνών συναλλαγών, κατ’ αρχήν το δολάριο). Έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι νομίζει κάποιος.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Swift 2

Παρασκευή 18 Μάρτη>> Αν έχουμε εξηγήσει σε αδρές γραμμές την σχέση ανάμεσα στη χρήση διεθνών νομισμάτων και στον μηχανισμό διευκόλυνσης των διεθνών διατραπεζικών συναλλαγών, αν δηλαδή έχει γίνει κατ’ αρχήν διαισθητικά κατανοητό πως το swift απ’ την μια μεριά και η ηγεμονία του δολαρίου (και, σε δεύτερη θέση του ευρώ∙ εδώ πρέπει να θυμίσουμε επιγραμματικά ότι υπάρχει σοβαρός ανταγωνισμός και μεταξύ δολαρίου – ευρώ, δηλαδή των καπιταλισμών που “εκπροσωπούν”…) έχουν υπάρξει οι δύο όψεις της δυτικής ηγεμονίας (με τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς πάντα, που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ…), θα πρέπει να αναρωτηθείτε: και γιατί αφού το «μεγάλο φράγμα» πληρώνει ενοίκιο (προσόδους) σε συγκεκριμένους νταβάδες (οι ηπα και οι σύμμαχοί τους) έρχονται μετά και λένε «αυτοί θα διψάσουν, εκείνοι θα διψάσουν…»; Δεν υπονομεύουν, άραγε, τόσο την υπόληψη (και την λειτουργία) του «φράγματος» όσο και την αξιοπιστία του «ρευστού» (δηλαδή των νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών τους);

Ακριβώς!!! Το ερώτημα τώρα δεν θα έπρεπε να είναι ΑΝ την υπονομεύουν∙ αλλά ποιοι είναι οι λόγοι που το κάνουν! Οι χρονολογίες (όχι μόνες τους!) δίνουν την εξήγηση.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’00, ύστερα από 5 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» κατοχής του αφγανιστάν και τουλάχιστον 2 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» κατοχής του ιράκ ήταν σαφές (σίγουρα σε κάποια αμερικανικά επιτελεία, ανομολόγητα αλλά με απτό τρόπο) ότι το «σχέδιο για έναν αμερικανικό 21ο αιώνα», που προέβλεπε την βίαιη ανατροπή όχι-φιλικών-προς-τις-ηπα καθεστώτων σε 6 ή 7 κράτη, δεν προχωρούσε! Ο «προληπτικός αντιτρομοκρατικός πόλεμος διαρκείας», που ήταν το ψευδώνυμο της κατάληψης εκείνων των εδαφών που θα μπορούσαν να ελεγχθούν κάποια στιγμή στο μέλλον από rivals, είχε κολλήσει. Θα χρειάζονταν έξτρα όπλα, πέρα απ’ τα βομβαρδιστικά και τις αρβύλες. Ποια θα μπορούσαν να είναι;

Στη διαλεκτική ανάμεσα στην «πολιτική/οικονομική» και στην «πολιτική/στρατιωτική» διάσταση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, η ανεπάρκεια της δεύτερης έδωσε προτεραιότητα στην πρώτη. Ίσως ήταν αναπόφευκτο: πέρα απ’ το να εκμεταλλεύεται το χρηματο/οικονομικό φράγμα σαν πηγή έξτρα προσόδων, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι θα έπρεπε να το χρησιμοποιήσει για να «στεγνώσει» (δηλαδή να καταστρέψει με μη στρατιωτικά μέσα) τους αντιπάλους της.

Η αρχή έγινε με το ιράν. Η «λογική» έμοιαζε να έχει μια κάποια βάση: κόβοντας τους πόρους απ’ το διεθνές εμπόριο (πετρελαίου και όχι μόνο) απ’ το ιρανικό καθεστώς η Ουάσιγκτον ήλπιζε σε κτύπημα («πτώχευση») των μεσοστρωμάτων, έντονη εσωτερική κρίση, και τελικά ανατροπή του καθεστώτος (προς «φιλοδυτική» κατεύθυνση…) – χωρίς να χρειαστεί να ρίξει ούτε μια σφαίρα…  Το μοντέλο των «χρωματιστών επαναστάσεων», ο συνδυασμός «οικονομικής πίεσης» προερχόμενης απ’ έξω με την χρηματοδότηση της μεσοαστικής δυσθυμίας, αναστάτωσης, οργής, ήταν φτηνό (για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της) και «political correct» κόλπο. Στην «επανάσταση των ρόδων» στη γεωργία το 2003 – 2004, στην «πορτοκαλί επανάσταση» στην ουκρανία στο τέλος του 2004, και στην «επανάσταση της τουλίπας» στο κιργιζιστάν στις αρχές του 2005, το πράγμα έδειχνε να δουλεύει. Αλλά στην περίπτωση του ιράν (και μελλοντικά άλλων rivals) θα χρειαζόταν μια πιο ασφυκτική πίεση (οικονομική) απ’ έξω, δεδομένου του εσωτερικού ελέγχου επί της κοινωνίας απ’ τις δομές εξουσίας. Και, κατά συνέπεια, η απαγόρευση διεθνών συναλλαγών, μέσα απ’ τον έλεγχο τόσο των κινήσεων του διεθνώς αποδεκτού «ρευστού» όσο και του «φράγματος», ήταν απαραίτητη.

Η «πράσινη επανάσταση» έγινε τελικά στο ιράν, το καλοκαίρι του 2009 – αλλά πνίγηκε στο αίμα… Το καθεστώς δεν αποσταθεροποιήθηκε. Συνεπώς θα χρειαζόταν ακόμα περισσότερο απ’ το ίδιο: περισσότερες απαγορεύσεις χρήσης του «φράγματος» και του «ρευστού»…

Πολλά ειπώθηκαν (πάντα από δυτικούς, λευκούς σχολιαστές) για τις 3 πρώτες «χρωματιστές επαναστάσεις» και την τελική αποτυχία τους, κοιτώντας το ζήτημα «εσωτερικά»: η δύσκολη μετάβαση απ’ το σοβιετικό παρελθόν στη «δημοκρατία», οι δυνατότητες και οι αδυναμίες, κλπ. Η «εξωτερική» προσέγγιση όμως έδειχνε κάτι που δεν έπρεπε να περάσει απαρατήρητο: η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην ευρώπη επιχείρησαν «αθώες» και «ειρηνικές» εξαγωγές δημοκρατίας μόνο όταν διαπίστωσαν ότι αυτήν (την «δημοκρατία») δεν θα μπορούσαν να την επιβάλλουν με πεζοναύτες, που ήταν η πρώτη επιλογή!! Κατά συνέπεια άρχιζαν να μετατρέπουν το «φράγμα» και το «ρευστό», καπιταλιστικές λειτουργίες δηλαδή που ως τότε ήταν «σημαίες της ειρηνικής συνύπαρξης» στον καπιταλιστικό πλανήτη, ειδικά μετά το «τέλος της ιστορίας» στις αρχές των ‘90s, σε όπλα.

Σε αντίθεση με τα ευγενή ιδανικά της δημοκρατίας και της ελευθερίας των οποίων οι εχθροί δεν μπορεί παρά να είναι αυταρχικοί, σατράπηδες, τύραννοι (άρα «ηθικά έκπτωτοι» με βάση τον δυτικό κώδικα), η οπλοποίηση τόσο των διεθνούς χρήσης νομισμάτων (: οπωσδήποτε του δολαρίου) όσο και των ουδέτερων μηχανισμών διευκόλυνσης των διεθνώς συναλλαγών (: swift) δεν προσάπτει ηθική απαξίωση στην αντίπαλη πλευρά: πρόκειται για καπιταλιστικά συμφέροντα που θίγονται, όχι για «τρελούς» και μανιακούς! Η Μόσχα, το Πεκίνο, αλλά και μια σειρά άλλων κρατών του πλανήτη διάβασαν σωστά το νόημα των «κυρώσεων» απ’ την αρχή: τα ίδια κράτη που είχαν πρωτοστατήσει στην «παγκοσμιοποίηση» όταν θεωρούσαν ότι έχουν το πάνω χέρι οικονομικής κυριαρχίας μέσω του εμπορίου και της τεχνολογικής υπεροχής τους, οι ηπα και η αγγλία κατ’ αρχήν, όντας στριμωγμένα ως προς τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες τους, μετέτρεπαν τα μέσα της υπεροχής τους σε ποινολόγια!

Χρειάζεται ένας κάποιος τονισμός εδώ.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Swift 3

Παρασκευή 18 Μάρτη>> Εκείνο που είχε ξεκινήσει ήδη απ’ την στιγμή που η Τεχεράνη είδε τις κάνες των πολυβόλων πάνω στο «φράγμα» ήταν η αναζήτηση τρόπων παράκαμψης (και ενδεχομένως εγκατάλειψης σε μεγάλο βαθμό) τόσο του δολαρίου όσο και του ευρώ στις διεθνείς συναλλαγές κρατών και αφεντικών. Ήδη το 2014 τα πολυβόλα τα είδε και η Μόσχα (μετά το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, την εξέγερση στο Donbass, και την αποτυχημένη προσπάθεια του ουκρανοφασιστικού στρατού να την καταστείλει). Το Πεκίνο ήταν το επόμενο, το Καράκας επίσης…

Μακριά απ’ την ατομική εμπειρία του καθενός και της καθεμιάς μας, το ζήτημα της παράκαμψης νομισμάτων που επί δεκαετίες έχουν υπάρξει ο διεθνής «μεσολαβητής» των τιμών δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Η πιο προφανής λύση είναι οι συναλλαγές στα εθνικά νομίσματα των εμπλεκόμενων. Όμως για να λειτουργεί κάτι τέτοιο θα πρέπει α) αυτά τα νομίσματα να έχουν σταθερή ή σχετικά σταθερή ισοτιμία μεταξύ τους, πράγμα που με την σειρά του απαιτεί είτε να βγουν εκτός του διεθνούς εμπορίου (τζόγου…) νομισμάτων είτε να έχουν ισχυρή υποστήριξη απ’ τα κεντρικές τους τράπεζες για να μην υπάρχουν μεγάλες διακυμάνσεις, και β) το εμπόριο μεταξύ αυτών των εθνικών νομισμάτων να είναι στοιχειωδώς συμμετρικό: για παράδειγμα δεν έχει ιδιαίτερη αξία να πουλάει η ρωσία φυσικό αέριο στην κίνα έναντι γουάν, αν αυτά τα γουάν δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει στην ίδια περίπου ποσότητα για να αγοράσει εμπορεύματα είτε απ’ την κίνα είτε από αλλού.

Επιπλέον υπάρχει το ζήτημα των αποθεματικών των κεντρικών (εθνικών) τραπεζών – βασικό στοιχείο της υποστήριξης, in case of emergency, των νομισμάτων τους. Η αποθήκευση χρυσού είναι μια λύση, αλλά ο χρυσός δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί καθ’ αυτός για πληρωμές. Το πιο συνηθισμένο απόθεμα είναι «χρηματοπιστωτικά προϊόντα» κρατών με ισχυρά νομίσματα – κρατικά ομόλογα για παράδειγμα. (Τα νομισματικά αποθεματικά της κεντρικής ρωσικής τράπεζας ήταν στις 31 Γενάρη αξίας 469 δις δολαρίων. Απ’ αυτό το ποσό το 22% ήταν αμερικανικά ομόλογα, σε δολάριο∙ το 29% ευρωπαϊκά ομόλογα, σε ευρώ∙ και το 6% βρετανικά ομόλογα, σε στερλίνα. Το πρόβλημα μ’ αυτά είναι ότι δεν διακρατούνται στην κεντρική τράπεζα του αγοραστή – της Μόσχας εν προκειμένω – αλλά στην κεντρική τράπεζα του εκδότη – στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στις Βρυξέλες. Αυτό κάνει εύκολη την απαγόρευση χρήσης τους, το «πάγωμα» τους δηλαδή…).

Παρότι το δολάριο χάνει σταθερά το ποσοστό συμμετοχής του στις διεθνείς τρέχουσες συναλλαγές (κάτω από 50%) παραμένει το επικρατέστερο (γενικά) στα αποθεματικά των περισσότερων κεντρικών τραπεζών (πάνω από 60%). Όταν, όμως, τα οπλοπολυβόλα πάνω στη ρύθμιση της κυκλοφορίας του ξερνάνε μολύβι, η καπιταλιστική «κρίση» που δημιουργείται απαιτεί λύση το συντομότερο.

Κι έτσι ακριβώς επιταχύνονται οι τάσεις που είχαν δημιουργηθεί την τελευταία δεκαετία.

Κάτω απ’ την αγωνιώδη δυτική αναμονή για «ρωσική ήττα» στο ουκρανικό πεδίο μάχης, κάτω απ’ την εξαγριωμένα συστηματική δυτική παραπληροφόρηση (αναμενόμενη, όλο και πιο έντονη όταν η εξέλιξη των πραγμάτων είναι αντίθετη…), την Παρασκευή 11 Μαρτίου 2022, ύστερα από σύντομη τηλεσυνεννόηση μεταξύ τους, οι εκπρόσωποι της «ευρασιατικής οικονομικής ένωσης» (EAEU) και της κίνας ανακοίνωσαν το σχεδιασμό ενός νέου νομίσματος διεθνούς χρήσης και ενός νέου διεθνούς χρηματοπιστωτικού μηχανισμού! Αν η αποκοπή διάφορων ρωσικών τραπεζών απ’ το swift και η «διακράτηση» (δηλαδή η απαγόρευση χρήσης) των ρωσικών αποθεμάτων σε δολάριο, ευρώ και στερλίνα ήταν μια «πυρηνική βόμβα» με χρηματοπιστωτικούς / οικονομικούς όρους (μέχρι και ο γάλλος υπ.οικ. Bruno Le Maire το αναγνώρισε!), το «νέο διεθνές νόμισμα / σύστημα συναλλαγών» είναι η εξίσου «πυρηνική» απάντηση και κάτι παραπάνω.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Panic…

Δευτέρα 14 Μάρτη>> Κάτι παλιό, αναγνωρίσιμο. Απ’ τα ’80ς.

Με τις ευχές μας για την εβδομάδα…

Αυτός ο πόλεμος ήταν απ’ την αρχή εναντίον μας. Κι έτσι θα συνεχίσει…

Δευτέρα 14 Μάρτη>> Κυκλοφορεί και δείχνει τις πατημασιές στη λάσπη των 2 τελευταίων χρόνων: κρυμμένες σε κοινή θέα – σημειώσεις για την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, την αιχμαλωσία των σωμάτων, και την βιοπολιτική στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα (Μάρτιος 2020 – Νοέμβριος 2021)

Έκδοση σε χαρτί των Sarajevo.pdf που την διετία ’20-’21 ήταν μέρος της πολεμικής εργατικής κριτικής μας κατά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και των κάθε είδους υποστηρικτών του. Τριακόσιες+ σελίδες γραμμένες κατευθείαν απ’ το μέτωπο, γεμάτες ασυναρτησίες (: «ψέκα»…), βυζαντινούς ύμνους και αμανέδες (: «χριστιανοταλιμπάν»…), κολακείες στο ψόφιο κουνάβι (: «τραμπιστές»…), καλούπια (: «μπετόβλακες»…), αστυνομικά σενάρια (: «συνωμοσιολόγοι»), παραμύθια (: «διασπορείς ψευδών ειδήσεων»…) και κάθε τι κολασμένο και απαγορευμένο κατά του κράτους και του κεφάλαιου, όπως αποφάνθηκαν οι πάντα έγκυροι, όμορφοι και έξυπνοι caradinieroi / pfizerοι.

Έκδοση αυστηρά ακατάλληλη για γνωσιολογικά και πολιτικά ανήλικους!! Διατίθεται στα καλά φαρμακεία σε κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας. (Κεντρική διάθεση: Βιβλιοπωλείο των Συναδέλφων).

Συντονιστείτε!

Δευτέρα 14 Μάρτη>>

Υπάρχει περίπτωση πίσω απ’ τις εξελισσόμενες «κρίσεις» (ενεργειακή κρίση, κρίση τροφίμων…) που μοιάζουν «κυκλικές», να διαμορφώνεται ένας δομικός μετασχηματισμός; Υπάρχει περίπτωση ο τρόπος που αντιμετωπίζει η «συλλογική δύση» την ρωσική εισβολή στην ουκρανία να αντανακλά τις προϋποθέσεις κάποιου είδους «δομικής μετάβασης» στις απαιτήσεις και τις προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης; Υπάρχει περίπτωση ο καπιταλισμός σε δύση κι ανατολή να είναι περισσότερο καπιταλιστικός από ποτέ;

Υπάρχουν ορισμένοι (εκτός συνόρων φυσικά) που διατυπώνουν μια τολμηρή αλλά ευλογοφανή θεωρία. ‘Εχουν κάποια εμπειρικά δεδομένα υπέρ τους… Παίρνουμε αυτή τη θεωρία και δοκιμάζουμε πειραματικά τις αντοχές της στη δική μας εργατική αντικαπιταλιστική κριτική – αν όχι για άλλο λόγο, σίγουρα επειδή δεν μας αρέσει να «πέφτουμε απ’ τα σύννεφα»…

Εδώ, την ερχόμενη Παρασκευή 18 Μάρτη.

Not so deep fakes…

Δευτέρα 14 Μάρτη>>

Πάνω φωτογραφία: «έκκληση για στρατιωτική σωτηρία των παιδιών στην ουκρανία», από το τμήμα προπαγάνδας των φασιστο-ουκρανών… Κάτω: ίσως το πρωτότυπο πριν 4 χρόνια (το «ίσως» με την έννοια ότι θα μπορούσε να είναι από παλιότερη στιγμή, ίσως μετά από σεισμό κάπου).

Ένα μικρό, ελάχιστο δείγμα απ’ την συστηματική εκστρατεία σύγχισης και πρόκλησης συγκινήσεων στις κοινωνίες του Ώριμου, Ενσωματωμένου Θεάματος – για λογαριασμό του δυτικού ιμπεριαλιστικού ανθρωπισμού και των στρατών του…

Ποια εισβολή, ποια κατοχή;

Δευτέρα 14 Μάρτη>> Οι δύο χάρτες επάνω (ο ένας τμήμα του άλλου) δεν δείχνουν την ουκρανική επικράτεια. Δείχνουν την συριακή. Τώρα. Για την ακρίβεια: εδώ και χρόνια.

Το κίτρινο που καλύπτει το 1/3 της συριακής επικράτειας, ανατολικά του Ευφράτη, αποδίδεται στις κουρδικές ypg. Είναι ψέμα. Το 1/3 της συρίας κατέχεται απ’ τον αμερικανικό στρατό (στην δεύτερη φωτο δείχνονται κάποιες απ’ τις βάσεις του όταν είχε ξεκινήσει η κατοχή – λείπει μια λωρίδα στο βορρά που είναι υπό τουρκικό έλεγχο…) – οι ypg είναι, στην προκειμένη περίπτωση, οι proxies της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του άξονα εν γένει, μετά την κατάρρευση του σχεδίου isis. Ουδέποτε στην ιστορία το 1/3 της συρίας ήταν «κουρδικό»! Ο us army το κατέχει, δια της βίας, εξοπλίζοντας και προστατεύοντας τους proxies του, που αυτό-χρηματοδοτούνται απ’ το λαθρεμπόριο πετρελαίου: στην ανατολική μεριά του Ευφράτη βρίσκονται τα μεγαλύτερα συριακά πετρελαϊκά κοιτάσματα. (Ένα μέρος, επίσης, στα βόρειαδυτικά, με πρασινογκρί, κατέχεται απ’ τον τουρκικό στρατό).

Η Ουάσιγκτον έχει εισβάλει σε έδαφος ανεξάρτητου κράτους εδώ και χρόνια∙ κατέχει το 1/3 της έκτασης και σημαντικούς οικονομικούς πόρους του εδώ και χρόνια∙ χωρίς καν οποιαδήποτε εξήγηση, δικαιολογία, αφορμή∙ και το πιο πιθανό είναι ότι ο στρατός της δεν θα φύγει από εκεί με το καλό. Η Ουάσιγκτον εμποδίζει επίσης με κάθε τρόπο που διαθέτει (και ως τώρα το κάνει αποτελεσματικά) οποιαδήποτε «πολιτική» ή «διπλωματική» διαδικασία θα έλυνε το «συριακό πρόβλημα» – προφανώς για να μην χάσει την κατοχή και τις βάσεις της.

Εννοείται πως «το θέμα» είναι τώρα η ρωσική εισβολή στην ουκρανία. Ήδη ο ρωσικός στρατός έχει καταλάβει το 1/6 της ουκρανικής επικράτειας. Όμως ποιος ακριβώς είναι που «κουνάει το δάκτυλο» στη Μόσχα; Η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, οι σύμμαχοί τους; Ή μήπως όλοι εκείνοι οι «ευαίσθητοι και ανθρωπιστές» δυτικοί που πάσχουν από τόσα οφθαλμικά (και συνειδησιακά) προβλήματα ώστε κοιτάνε μόνο όσα τους δείχνουν (τα αφεντικά) και καταλαβαίνουν μόνο όσα τους ταϊζουν (οι δημαγωγοί);

Δεν θα κλαψουρίσουμε για τα «διπλά κριτήρια» των δυτικών ιμπεριαλισμών. Τέτοιες καταγγελίες είναι εύκολες, άχρηστες, εκτονωτικές. Λέμε όμως πως εξαιτίας ενός συνδυασμού παραγόντων αυτά τα «διπλά κριτήρια» τα βλέπει και τα καταλαβαίνει εδώ και καιρό όλος ο πλανήτης∙ πιο σωστά οποιοσδήποτε έχει χρόνο και τρόπο να ασχοληθεί με το τι συμβαίνει στον κόσμο. Μέσα σ’ αυτόν τον «όλο πλανήτη» ο δυτικός κόσμος είναι σαφώς μειοψηφία από άποψη έκτασης, πληθυσμών, πρώτων υλών. Κυριαρχούσε ως πρόσφατα στο βαθμό που μπορούσε να πουλάει (ή και να επιβάλλει) κάτι σαν «ηθικό πλεονέκτημα», μέσω θεσμών, ιδεολογιών, κλπ.

Αυτή η ηθικολογική/ιδεολογική κυριαρχία έχει τελειώσει. Ελάχιστοι (αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι) παίρνουν πλέον στα σοβαρά τους δυτικούς όρκους υπέρ της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας», της «δικαιοσύνης», της «διεθνούς νομιμότητας», του “διεθνούς δικαίου”, κλπ. (Αν δει κάποιος το τι λέγεται εκτός ευρώπης και βόρειας αμερικής για την ρωσική εισβολή και, κυρίως, για τις δυτικές αντιδράσεις, θα καταλάβει…) Και, για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα (ή ακόμα πιο ξεκάθαρα) αυτό το «ξεβράκωμα» δεν αφορά μόνο τις πολιτικές βιτρίνες ή τα δυτικά αφεντικά. Αφορά και τις δυτικές κοινωνίες στην συντριπτική πλειοψηφία τους. Που ταυτίζονται όλο και περισσότερο με τους αφέντες τους: ο άλλοτε ακμαίος (δυτικός) αντι-ιμπεριαλισμός, μειοψηφικός μεν αλλά δυναμικός όταν υπήρχε, έχει πεθάνει.

Συμβαίνει κάτι σαν μαζικό βούλιαγμα σε ψευδαισθήσεις μεγαλείου και εικονικότητες. Αυτή η κατά κάποιον τρόπο διαταξική (δυτική) ηθικο/αισθητηριακή παρακμή (φοβόμαστε ότι) μόνο τέρατα μπορεί να γεννήσει…