Δευτέρα 9 Μάη>> Ενώ είναι απόλυτη αλήθεια ότι οι «έξτρα κρίσεις» (πέρα απ’ την «υγιειονιστική»…), η «κρίση ενέργειας», η «κρίση τροφίμων», η ακρίβεια και ο πληθωρισμός (και όποια άλλη ακολουθήσει) μαστορεύονταν στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο απ’ τα μέσα του 2021 αν όχι νωρίτερα, τώρα έχουν προσδεθεί πολιτικά (η λέξη με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Αυτή η δημαγωγική πρόσδεση αποτελεί αντεστραμμένη αναγνώριση της πραγματικότητας: όπως το ουκρανικό πεδίο μάχης έτσι κι όλες οι υπόλοιπες «κρίσεις» (ξεκινώντας από την κατασκευασμένη με σημαία τον τσαχπίνη) είναι τμήματα του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου. Αλλά η συσχέτιση μεταξύ τους δεν είναι γραμμική όπως προβάλλεται∙ έχουν, μάλλον, κοινή προέλευση παρά οριζόντια σχέση αιτίου αποτελέσματος μεταξύ τους:
– η «υγιεινιστική κρίση» δημιουργήθηκε απ’ τις ανάγκες και τις προτεραιότητες του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου καπιταλιτικού συμπλέγματος, ουσιαστικά του δυτικού, στην προσπάθειά του να ηγεμονεύσει παγκόσμια (ελέγχοντας τις κοινωνίες στη βάση τους…)∙
– η «κρίση τροφίμων» προέρχεται επίσης απ’ το ίδιο (δυτικό) σύμπλεγμα, πιθανόν όμως η επιδίωξη «επισιτιστικής / τεχνολογικής» ηγεμονίας να αφορά μικρότερο μέρος του πλανήτη (μέση ανατολή, αφρική, νότια αμερική) και όχι το σύνολό του… (Υποθέτουμε πως αν δημιουργείται εντέχνως πρόβλημα με το στάρι, οι δημιουργοί του καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο με το ρύζι)∙
– η «ενεργειακή κρίση» προέρχεται απ’ τις ανάγκες της πυρηνικής βιομηχανίας∙
– η αναγγελμένη και αναμενόμενη «κρίση στον κυβερνοχώρο» προέρχεται απ’ τις ανάγκες καθολικού ψηφιακού ελέγχου ατόμων και κοινωνιών∙ τα πρώτα βήματα αυτής της εκστρατείας καθολικού ελέγχου έγιναν ή επιταχύνθηκαν στη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοκρατίας∙
– η «νομισματική κρίση» προκύπτει μεν απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, είναι όμως και το απαραίτητο πέρασμα προς το «ψηφιακό χρήμα», και τον έλεγχο μέσω αυτού.
Αν αυτή η προσέγγισή μας είναι σωστή, τότε η μεν ουκρανική επικράτεια είναι ένα απ’ τα σημαντικά πεδία μάχης (ένα ανάμεσα σε άλλα εξίσου σημαντικά…), δεν βρίσκεται όμως στο πολιτικό κέντρο του 4ου παγκόσμιου. ΔΕΝ βρίσκεται επίσης (υποστηρίζουμε) στο κέντρο της όποιας πιθανής απάντησης στην ερώτηση «τι πρέπει να κάνουμε σαν σύγχρονη εργατική τάξη» – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι (όπως και όλα τα υπόλοιπα πεδία μάχης) είναι (ή πρέπει να μας είναι) αδιάφορο.
Η μονοδιάστατη, ρηχή, επιδερμική «ανθρωπιστική ευαισθησία» παράγει έτσι κι αλλιώς (συνειδητά ή όχι) τσιράκια των μιλιταριστικών εκφάνσεων του «γενικά δυτικού» καπιταλισμού: του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος… του νατο… (Οι μπηχεβιοριστές των αφεντικών και οι δημαγωγοί παίζουν στα δάκτυλα την χειραγώγηση-μέσω-εντυπώσεων-και-συγκινήσεων!). Από την άλλη μεριά η υποστήριξη στη Μόσχα (στο ουκρανικό πεδίο μάχης ή και γενικά) είναι μια μανιχαϊστική αυτο-παγίδευση: σ’ έναν ενδοκαπιταλιστικό παγκόσμιο πόλεμο οι σίγουρα ηττημένοι είμαστε εμείς, οι γυναίκες και οι άντρες της σύγχρονης εργατικής τάξης∙ και δεν έχουμε κανένα ταξικό συμφέρον να «διαλέξουμε» σε ποια καπιταλιστική μεριά θα γίνουμε κομμάτια!
Αντί να πέφτουμε στην παγίδα τέτοιων διλημμάτων έχουμε υποχρέωση (ιστορικό εργατικό καθήκον τολμάμε να πούμε!) να στραφούμε εναντίον εκείνων που άμεσα και έμμεσα μας τραβάνε στα σφαγεία: του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του. (Το ίδιο ακριβώς καθήκον έχουν όλοι οι εργάτες / εργάτριες οπουδήποτε στον πλανήτη απέναντι στα «δικά τους» κράτη / αφεντικά …) Το παλιό σύνθημά μας (σαν αυτόνομων εργατών) Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ – Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! έχει γίνει δραματικά επίκαιρο, και δεν χωράει διαπραγμάτευση. Δεν χωράει επίσης διαπραγμάτευση η απόρριψη της αυτοκτονικής ιδέας «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου»! Θυμάστε; Σ’ έναν άλλο παγκόσμιο πόλεμο «ο εχθρός του εχθρού» (και άρα «φίλος») ήταν το Λονδίνο… Κι ύστερα;
Για να το πούμε όσο πιο ωμά και παραδειγματικά γίνεται: η Αλεξανδρούπολη είναι πια αμερικανική βάση, κρίσιμη για τον us army στον «μέτωπο της ουκρανίας»… Ποιο θα είναι το όφελος για εμάς, σαν τάξη, όταν θα την κτυπήσουν οι ρωσικοί πύραυλοι; Κα-νέ-να!!!
Να η μετριοπαθής αλλά σωστή προσέγγιση ενός τμήματος της εργατικής τάξης στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (όχι, δυστυχώς, δεν προέρχεται απ’ το BLM: αυτό φαίνεται να έχει απαλλοτριωθεί απ’ το κόμμα του νυσταλέου Jo, κόμμα εντελώς πολεμοκάπηλο πλέον ακόμα και στις θεωρούμενες «ακραίες» τάσεις του):
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.
