Όταν κοτζάμ ρημαδοπρωθυπουργός γινόταν πλασιέ φαρμακευτικής, το έκανε για την δημόσια υγεία, έτσι δεν είναι; (Ακόμα ακούγεται στ’ αυτιά μας το πανελλήνιο διακομματικό ζεστό χειροκρότημα για αυτές τις φιλίες…)
Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>> Με επιχειρήματα άλλοθι απ’ τις προηγούμενες, φανερές και υπόγειες διαδικασίες ιδιωτικοποίησης του εσυ, το ρημαδογκουβέρνο έβαλε μερικά ακόμα καρφιά στο φέρετρό του. Ένα δημόσιο σύστημα υγείας που ήταν μεν (μια χρονικά καθυστερημένη) τομή στην ντόπια ιστορία το 1983 αλλά ταυτόχρονα ήταν ελβετικό τυρί απ’ την δημιουργία του την ίδια (τρύπες οφειλόμενες μεταξύ άλλων στους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ του Γεννηματά / πασοκ της πρώτης φοράς απ’ την μια μεριά και των ασφαλιστικών ταμείων / γιατρών που δούλευαν εκεί απ’ την άλλη), αυτό λοιπόν το πρακτικά και ουσιαστικά «σ.δ.ι.τ.» σύστημα ξηλώνεται σταθερά, άλλοτε φανερά κι άλλοτε υπόγεια, εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες:
– Ιδιωτικοποίηση ήταν/είναι το λεγόμενο «φακελάκι».
– Ιδιωτικοποίηση ήταν/είναι η σπανιότητα δημόσιων μαιευτηρίων: η γέννα είναι μεγάλη μπίζνα.
– Ιδιωτικοποίηση ήταν/είναι οι μαζικές δωροδοκίες των γιατρών (και) του εσυ απ’ τις φαρμακομαφίες, δωροδοκίες χιλιάδων γιατρών που ακόμα κι όταν αποκαλύπτονται με κάθε λεπτομέρεια (με ονόματα και διευθύνσεις) εκτός συνόρων, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της novartis, κουκουλώνονται εδώ όμορφα κι ωραία σε κάθε επίπεδο εξουσίας: δικαστικής, δημαγωγικής, κομματικής.
– Ιδιωτικοποίηση ήταν, τέλος, το ουσιαστικό κλείσιμο των δημόσιων νοσοκομείων στο όνομα της «έκτακτης ανάγκης» με την μετατροπή τους σε «μονοθεματικά» κάτεργα, στη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας.
Οι διακηρύξεις περί «υπεράσπισης του δημόσιου συστήματος», λόγια παχιά και ρητορείες, περίσσεψαν (και) απ’ αυτούς που χειροκρότησαν απ’ τα μπαλκόνια τους την αποδιάρθρωση του οτιδήποτε θα μπορούσε έστω και στοιχειωδώς να θεωρηθεί δημόσιο σύστημα υγείας και την μετατροπή του σε εξάρτημα των ελιγμών των ανελέητα επιθετικών φαρμακομαφιών. Ο κτηνίατρος ceo αναγορεύτηκε στον πολυτιμότερο γιατρό της δύσης μετά τον κυρ Βασίλη (τον Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων)∙ εκθειάστηκε όσο τίποτα στα μέρη μας∙ κι ας μην μιλήσουμε για τους κάθε είδους ακολούθους του.
Σε χρόνο καθόλου ανύποπτο, τον Δεκέμβρη του 2010, όταν ξεκινούσαμε την καμπάνια 30/900 σε σχέση με τον βασικό εργατικό μισθό και τον χρόνο εργασίας (ως βασικό στοιχείο της εργατικής απάντησης στην κρίση…) είχαμε υποδείξει δημόσια πως τρία ακόμα θα έπρεπε να είναι τα κύρια μέτωπα της εργατικής συνειδητοποίησης και ανασυγκρότησης εκείνη την κρίσιμη ιστορική περίοδο. Το ένα απ’ αυτά ήταν η «δημόσια υγεία». Όχι όμως για να επαναληφθούν απλά, σα χαλασμένο γραμμόφωνο, τα περί υποχρηματοδότησης του εσυ των προηγούμενων δεκαετιών. Αλλά για να ληφθούν σοβαρά υπόψη, από κριτική εργατική σκοπιά, τα καινούργια δεδομένα που διαμόρφωνε ήδη η βιομηχανία της υγείας, οι κοινωνικές συνήθειες και συμπεριφορές (: υγιεινισμός…) και οι στοχεύσεις των χημικών και βιοτεχνολογικών επιχειρήσεων μαζικής παραγωγής νοσηρότητας και καθολικού ελέγχου επί των σωμάτων στον 21ο αιώνα∙ έτσι ώστε να διαμορφωθεί ένα συνεκτικό και ριζοσπαστικό καθαρόαιμα εργατικό αντι-σχέδιο λειτουργικού δημόσιου συστήματος φροντίδας… που θα έπρεπε να γίνει θέμα σκληρών διεκδικήσεων τα επόμενα χρόνια.
Η πρόταση, ο εργατικός προσανατολισμός, έπεσε στο κενό των «αγανακτισμένων»… Τα επόμενα χρόνια ήρθαν… Αποδείχθηκε ότι μάταια ελπίζαμε ότι είναι δυνατόν να αποτοξινωθούν τα μυαλά και οι συνειδήσεις απ’ τις κάθε είδους είδους κομματικές ανοησίες και τον μικροαστισμό. Τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές η νόρμα είναι (και οι “επαναστάτες” είναι οι χειρότεροι) το vertigo. Vertigo διαρκείας. Και η μόνιμη ηττοπάθεια συνεχίζει να σκηνοθετείται σαν «όλοι στους δρόμους» όταν πλέον είναι αργά.
Το ρημαδογκουβέρνο χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα ότι οι άρρωστοι θέλουν να γίνουν καλά και δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα τους γιατρέψει. Θα είναι, άραγε, κάποια φαρμακομαφία ή μήπως κάποιος απ’ τον στάβλο της; Αυτό το «εσένα να μην σε ενδιαφέρει» είναι εκβιασμός, είναι γνωστό. Πάνω στον πάγκο ίσως δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια. Όμως όσοι δεν έχουν αρρωστήσει; Εκείνοι που έγιναν καλά; Εκείνοι που μπορεί να αρρωστήσουν; Δεν τους ενδιαφέρει;
Για παράδειγμα: πως και πότε άραγε θα συνειδητοποιηθεί ότι η δήθεν «εξατομικευμένη ιατρική φροντίδα» που βρίσκεται ήδη στον ορίζοντα σαν η «ανθρωπιστική πρόταση» του καπιταλιστικού 21ου αιώνα, και είναι πολύ κοντύτερα απ’ όσο νομίζουν πολλοί καθώς υλοποιείται διεθνώς με την διάλυση του άλλοτε μαζικού, φορντικού συστήματος υγείας, συμπεριλαμβανόμενων των ναών του, των νοσοκομείων, είναι το ακριβώς αντίθετο; Ότι είναι η πλήρης αξιοποίηση / εμπορευματοποίηση / πειθάρχηση / ψηφιακό φακέλωμα των υγιεινιστικών αγωνιών (και αναγκών) του Εαυτού-Κεφάλαιου με γενετικούς όρους, έτσι ώστε να είναι όχι υγιής αλλά λειτουργικός; Πρόκειται για τον ευγονισμό 2.0 – περίεργο;
Γράψαμε στην καρδιά της τρομοεκστρατείας για το τέλος της κλινικής… Επιμένουμε (και θα επιμένουμε!) πως τις κινήσεις του εχθρού δεν έχει νόημα να τις παίρνει κάποιος χαμπάρι όταν έχουν ολοκληρωθεί∙ αλλά πριν, έγκαιρα. Αλλιώς πιάνεται μόνιμα με τα βρακιά κατεβασμένα, αιώνιο θύμα, αιώνια παραπονούμενος.
Δείτε λοιπόν στη συνέχεια άλλη μια συντελεσμένη giga-ιδιωτικοποίηση… (Κι όποιος καταλάβει!)