Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> … Η ιστορική φάση στην οποία μπήκαμε με την πανδημία αντιπροσωπεύει μια ιστορική καμπή της οποίας το νόημα πρέπει να γίνει κατανοητό ανεξάρτητα απ’ τις πολλές, αν και σημαντικές, λεπτομέρειες γύρω απ’ την διαχείρισή της. Η υποκείμενη δομή αυτής της ιστορίας δείχνει πώς, μέσω της έκκλησης για τη δημόσια υγεία και της έκκλησης για περιορισμό της ζημιάς (: η «μετάδοση»), είναι εφικτό να πεισθεί σχεδόν όλος ο πληθυσμός σε οποιοδήποτε περιορισμό και να κατευθυνθεί σε οποιαδήποτε συμπεριφορά. Δεν με ενδιαφέρει εδώ αν αυτό ήταν ή δεν ήταν προγραμματισμένο, αν ήταν οι γενικές πρόβες για κάτι άλλο ή αν επρόκειτο για ατύχημα: το θέμα είναι πως ακόμα κι εκεί που ήταν όλα τυχαία και τίποτα προγραμματισμένο (κάτι που ωστόσο φαίνεται απίθανο) βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα προηγούμενο, το οποίο οι κάτοχοι της εξουσίας δεν πρόκειται να μην αξιοποιήσουν. Και επομένως βρισκόμαστε σ’ ένα σημείο καμπής.
… Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται η «καλή ηθική δικαιολογία». Η μορφή που πρέπει να έχει αυτή η καλή δικαιολογία είναι εκείνη της «τρομερής εξωτερικής απειλής», που απαιτεί απ’ όλους να «συνεργάζονται» χωρίς συζήτηση και να στιγματίζουν όσους δεν συνεργάζονται. Τα σύγχρονα κράτη διοικούνται de facto από οικονομικές ολιγαρχίες, και μετά τη σύντομη δημοκρατική περίοδο της δεύτερης μεταπολεμικής περιόδου εφαρμόζουν τώρα μορφές ελέγχου του ριζοσπαστισμού που κάποτε ήταν αδιανόητες.
… Το μόνο όριο στην άσκηση αυτού του δυνητικά απεριόριστου ελέγχου είναι το εναπομείναν κέλυφος του «δημοκρατικού κράτους δικαίου», το οποίο απαιτεί κάποια δημόσια αναλώσιμη δικαιολογία για να τον νομιμοποιήσει.
Τόσο ο «πόλεμος» όσο και η «πανδημία» είναι κλασσικές περιπτώσεις αυτού του απεριόριστου «κοινού κινδύνου» που απαιτεί άκαμπτες και αδιαμφισβήτητες κεντρικές αποφάσεις «για το κοινό καλό», που έχει τη νομιμότητα να φιμώσει κάθε αίτημα και διαμαρτυρία, που έχει δικαίωμα να σπάσει κάθε «ανεπαρκώς υπεύθυνη» βούληση. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας ζήσαμε πραγματικά μια γεύση ανεπίσημου «στρατιωτικού νόμου». Και το να πιστεύει κανείς ότι ο σημερινός πόλεμος – σε φάση προοδευτικής κλιμάκωσης – βιώνεται ως πρόβλημα από τις οικονομικές ολιγαρχίες στην εξουσία είναι ένα αξιολύπητο λάθος. Το να αναρωτιέται κανείς μπροστά στις μαριονέτες που μας κυβερνούν «πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι μας πάνε όλο και πιο κάτω» προϋποθέτει αφελώς ότι δεν μας θέλουν από κάτω.
Το πρωταρχικό αντικείμενο της καπιταλιστικής επιθετικότητας είναι το χρήμα, ναι∙ αλλά ως εξουσία, όχι ως «μέσο κατανάλωσης». Είναι οι πεινασμένοι που σκέφτονται τα χρήματα πάνω απ’ όλα σα μέσο για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, για να αποκτήσουν κάποια αγαθά. Για την κορυφή του συστήματος το χρήμα είναι διαθέσιμο σε τεράστιες ποσότητες που ξεπερνούν κατά πολύ οποιαδήποτε πιθανή κατανάλωση, και ο πραγματικός του ρόλος είναι να εξασφαλίζει επιρροή και ισχύ.
… Αυτό που μας επιφυλάσσει το παρόν και το μέλλον είναι μια διαρκής εξώθηση, μια συνεχής αναθέρμανση της κατάστασης «μόνιμου πολέμου»: πόλεμος με πληρεξούσιο ή πόλεμος κάτω απ’ το σπίτι, μεταφορικός πόλεμος εναντίον κάποιου ιού ή προληπτικός πόλεμος ενάντια στον επερχόμενο κατακλυσμό του Νώε…
Όσοι (και δεν είναι λίγοι) «πυροβόλησαν» απ’ το 2020 και μετά κατά του Agamben ή κατά του Foucault κουνώντας υπάκουα την ουρά τους, ας ετοιμαστούν για την συνέχεια. Διατυπώνεται περιεκτικά από μια ομιλούσα κεφαλή της ε.ε.:
… Ο πόλεμος στην ουκρανία δεν είναι μόνο ευρωπαϊκός πόλεμος, είναι ένας πόλεμος για το μέλλον ολόκληρου του κόσμου. Συνεπώς ο ευρωπαϊκός ορίζοντας δεν μπορεί παρά να είναι ολόκληρος ο κόσμος… Ζήτω η ευρώπη!!! Αυτά διευκρίνισε προχτές η περιβόητη αλλά και αγαπημένη (μας…) Ursula, η γνωστή πλασιέ του κτηνίατρου ceo, τελειώνοντας μια δημόσια ομιλία της με το ελάχιστα υπονοούμενο περιεχόμενο ότι η ευρώπη (και οι σύμμαχοί της…) πρέπει να βάλουν στο χέρι τις στρατηγικές βιομηχανικές πρώτες ύλες… «σ’ όλο τον κόσμο»…
