Πέμπτη 2 Ιούνη>> Αναφερόμαστε συστηματικά στο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, αλλά δεν έχουμε δώσει ως τώρα την έμφαση που πρέπει στο τρίτο συνθετικό, στο «ασφαλίτικο». Αν και σ’ αυτό μπορούν και πρέπει να συμπεριληφθούν τα κρατικά συμπλέγματα της ασφάλειας (αστυνομίες, μυστικές υπηρεσίες, κλπ) που σαφέστατα έχουν συμφέρουν απ’ το ηλεκτρονικό φακέλωμα των πάντων, σ’ αυτό το συνθετικό συμπεριλαμβάνονται οπωσδήποτε (εφόσον μιλάμε για ηλεκτρονικό φακέλωμα υγείας) σε κεντρική θέση οι ασφαλιστικές εταιρείες, είτε είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, είτε δημόσια συστήματα («ταμεία»). Ποια είναι, λοιπόν, τα συμφέροντα των ασφαλιστικών επιχειρήσεων πίσω και μέσα από πλευρές της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, ειδικά μέσα απ’ τις διάφορες μορφές ηλεκτρονικού φακελώματος υγείας;
Ορισμένα κρίσιμα στοιχεία, που αφορούν μεν το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο αλλά προφανώς έχουν πολύ ευρύτερη αξία και εφαρμογή, μας δίνει ο εξαιρετικός κύριος Wolfgang Wodarg (: γερμανός γιατρός και πρώην βουλευτής, αποκάλυψε και κυνήγησε το «σκάνδαλο» με το tamiflu, την τεχνητή κρίση / τρομοκρατία της «γρίπης των χοίρων» το 2009 / 2010, και στην απαλλοτρίωση του παγκόσμιου οργανισμού υγείας απ’ τις φαρμακομαφίες ήδη από τότε…)
Η βελτίωση των πρωτοκοσμικών συστημάτων υγείας στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, σε συνδυασμό με την άνθηση του υγιεινισμού, την κερδοφορία των φαρμακομαφιών και την βελτίωση (αλλά και αύξηση του κόστους) των μηχανών που χρησιμοποιούνται για διαγνωστικούς ή/και θεραπευτικούς λόγους, αύξησε τα κόστη των συστημάτων υγείας. Για να το πούμε με τις σωστές λέξεις: η φροντίδα υγείας αφορά την κοινωνική και φυσική αναπαραγωγή των υπηκόων, κυρίως της εργατικής τάξης. Συνεπώς «αυξανόμενα κόστη του συστήματος υγείας» σημαίνουν «αυξανόμενα κόστη για την εργατική φυσική και κοινωνική αναπαραγωγή», όπου η λέξη «αναπαραγωγή» πρέπει να θεωρηθεί με την ευρεία έννοια: δεν αφορά μόνο την δημιουργία οικογένειας, αλλά οπωσδήποτε και την δυνατότητα να είναι διαθέσιμη καθημερινά η εργατική τάξη (προς εκμετάλλευση)∙ άρα υγιής (ή, με τη νέα ορολογία, «λειτουργική», κάτι που είναι στρατηγικά διαφορετικό απ’ το «υγιής»…)
Με βάση το μοντέλο του κοινωνικού κράτους αυτό το κόστος βάραινε κυρίως τους εργοδότες / τα αφεντικά, ατομικά και σα σύνολο. Το «ατομικά» αφορά τις (ασφαλιστικές) εισφορές κάθε αφεντικού χωριστά, το «σα σύνολο» αφορά την οικονομική (και οργανωτική) συμμετοχή του κράτους. Φυσικά συμπεριελήφθηκε (δεν ξέρουμε την ιστορία του πράγματος) και η χρηματική συμμετοχή του κάθε μισθωτού. Στα δημόσια συστήματα αυτή η συμμετοχή αφαιρείται αυτόματα απ’ τον μισθό. Στα ιδιωτικά συστήματα πληρώνεται κάθε μήνα με βάση ιδιωτικό συμβόλαιο ασφάλισης.
Φυσιολογικά (βάλτε το σε εισαγωγικά: φυσιολογικά, στο βαθμό που οι εργατικές τάξεις θεωρούσαν αυτό το κόστος της κοινωνικής και φυσικής αναπαραγωγής τους σαν κόστος των αφεντικών, σαν «επιστροφή» απ’ την κλεμμένη υπεραξία) η άνοδος του κόστους των συστημάτων υγείας (που συνδέεται πάντως άμεσα με την κερδοφορία των φαρμακομαφιών και των εταιρειών κατασκευής μηχανών…) θα έπρεπε να συνεπάγεται μεγαλύτερη συνεισφορά των αφεντικών, ατομικά και σα σύνολο (: κράτος). Ο νεοφιλελευθερισμός ήταν η «οικονομική ορθοδοξία» που στόχευε να αλλάξει αυτήν την «φυσιολογικότητα», και το επιχείρησε με διάφορους τρόπους. Αφενός ιδεολογικά, κατασκευάζοντας την ιδέα του Εγώ-Κεφάλαιο για κοινωνική χρήση, που σήμαινε πως ο καθένας και η καθεμιά είναι υπεύθυνος /η για την κατάσταση της υγείας του… Αφετέρου οικονομικά / χρηματικά: αφότου τα αποθεματικά των ταμείων (και των ιδιωτικών ασφαλιστικών επιχειρήσεων) έγιναν η μεγάλη θάλασσα ρευστού που άλλαξε χέρια μέσω του χρηματιστηριακού τζόγου στα ‘90s και στα ‘00s, αυτές οι δομές κηρύχτηκαν ως ευρισκόμενες στο χείλος της πτώχευσης… Πράγμα που απαιτούσε είτε την αύξηση των εισφορών των αφεντικών, είτε…