Month: February 2022

We shall overcome

Δευτέρα 28 Φλεβάρη>> Ένας παλιός, γνωστός, ονόματι Roger Water. Για κάτι παλιό, γνωστό, που είναι «ανύπαρκτο». Αφιέρωμενο στους ευαίσθητους και φιλάνθρωπους της τελευταίας βδομάδας…

Συντονιστείτε…

Δευτέρα 28 Φλεβάρη>> Την Πέμπτη 3 Μάρτη: ενδιαφέροντα και σημαντικά για τον «παλιό» πόλεμο. Την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, τις «απώλειές» της, την ανασύνταξή της.

(φωτογραφία: Όχι, δεν είναι απ’ το Κίεβο. Είναι απ’ το Σεράγεβο. Τότε (θυμάστε;) δεν γινόταν πόλεμος στη βοσνία… Όχι. Απλά οι «μουσουλμάνοι» σκοτώνονταν μεταξύ τους για να ενοχοποιήσουν τους φίλους και αδελφούς σερβοφασίστες.

Πόλεμος στην ευρύτερη περιοχή έγινε μόλις το 1999: όταν ο νατοϊκός στρατός, προσκεκλημένος ουσιαστικά και νομιμοποιημένος απ’ τον φίλο και αδελφό Μιλόσεβιτς, στράφηκε ελάχιστα εναντίον του, τόσο όσο χρειαζόταν για να κατακτήσει (ο us army) το κόσοβο.

Να κάτι στο οποίο συμφωνούν απ’ τον Putin μέχρι πάμπολλους τωρινούς εχθρούς του στο ελλαδιστάν…)

Το δεύτερο μέτωπο

Δευτέρα 28 Φλεβάρη>> Υποθέτουμε ότι δεν περιμένετε απ’ την ασταμάτητη μηχανή να κάνει «πολεμικό ρεπορτάζ»! Με δεδομένο πως όλα τα επίσημα καθεστωτικά μήντια όλων των πλευρών κάνουν συστηματική παραπληροφόρηση (τι άλλο;) η ασταμάτητη μηχανή έχει παρ’ όλα αυτά μια ικανοποιητική αντίληψη του τι συμβαίνει «στο πεδίο» προερχόμενη απ’ αυτό που έχει ονομαστεί «δημοσιογραφία των πολιτών»: σύντομα video απ’ αυτά τα επιμέρους «πεδία», τραβηγμένα είτε απ’ την ουκρανική είτε απ’ την ρωσική πλευρά, καθώς και έντιμους χάρτες ουκρανικής προέλευσης. Διότι ναι παντού υπάρχουν εκείνοι που τους ενδιαφέρει η πραγματικότητα και όχι η προπαγάνδα… Πρέπει λοιπόν να ευχαριστήσουμε τους φίλους του project Sarajevo / αόρατες πόλεις που είναι πολύ ικανοί στην εξόρυξη αξιόπιστων στοιχείων γι’ αυτόν τον πόλεμο: χάρη και σ’ αυτούς η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να υπηρετεί σωστά και τώρα την αντι-πληροφόρηση και την εργατική κριτική χωρίς «παζάρια», χωρίς να χάνεται στην (αναπόφευκτη) ομίχλη. Ωστόσο, το ξαναλέμε, ό,τι και να ξέρουμε δεν πρόκειται να κάνουμε διαρκείς «πολεμικές ανταποκρίσεις». Δεν έχει κάποιο νόημα για τους σκοπούς μας.

Η προπαγανδιστική, ιδεολογική, πολιτική διαχείριση της ρωσικής εισβολής στην ουκρανία, είτε απ’ τα αφεντικά είτε από υποτελείς είναι διαφορετικό ζήτημα. Πρόκειται για τον πόλεμο-γύρω-απ’-τον-και-μέσα-στον-πόλεμο, και μια ακόμα απόδειξη (αν χρειαζόταν) πως αυτό που συμβαίνει είναι όντως επιχειρήσεις του 4ου παγκόσμιου πολέμου και τίποτα λιγότερο.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κυρώσεις και τιμωρίες γενικά

Δευτέρα 28 Φλεβάρη>> Έχει το ενδιαφέρον του ότι απ’ τα peace loving δυτικά κράτη κανένα δεν έχει επιδιώξει κάποια «ειρηνευτική μεσολάβηση» απ’ την στιγμή που έπεσε στην ουκρανία η πρώτη βόμβα. Είναι αυτό απόδειξη της συλλογικής ενοχής τους για το γεγονός ότι το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου ειδικά μετά το 2014 συμπεριφερόταν κατά των θυλάκων στο Donbass ως νταβατζής και γενικά σαν «δεύτερη πατρίδα» για δυτικούς «συμβούλους» πολέμου και πρωτοκοσμικούς φασίστες; Ίσως. Είναι όμως, κυρίως, αναγνώριση του γεγονότος ότι ο «λόγος» τους δεν μετράει πλέον για την Μόσχα – και όχι μόνο. (Οι προτάσεις μεσολάβησης ήρθαν από άλλα μέρη του κόσμου, ασιατικά…)

Η τακτική των οικονομικών και χρηματοπιστωτικών «τιμωριών» (καθώς και διάφορων απαγορεύσεων: αθλητικών, καλλιτεχνικών, μηντιακών, κλπ) έχει λιώσει πια απ’ την χρήση! Θα θυμάστε ότι το ψόφιο κουνάβι και η διοίκησή του ήταν μετρ αυτής της τακτικής, κυρίως κατά του Πεκίνου, της Τεχεράνης, του Καράκας και της Αβάνα. Υποτίθεται ότι ο στόχος τους είναι να «αδυνατίσει οικονομικά» ο «άτακτος» – και να φρονιμέψει… Απέτυχαν εδώ και χρόνια, θα ξανα-αποτύχουν: ακόμα και το γεωργιανό κράτος, για παράδειγμα, δήλωσε ότι οι τράπεζές του θα διευκολύνουν τις ρωσικές σε κάθε πρόβλημα που θα έχουν στις συναλλαγές τους με δυτικές οντότητες. Υποθέτουμε ότι οι υποψήφιοι για τέτοιες διευκολύνσεις είναι πολύ περισσότεροι, έτσι ώστε στο τέλος η «συλλογική δύση» (ως γεωπολιτικό υποκείμενο) θα πρέπει να τιμωρήσει τους πάντες (εκτός απ’ τον εαυτό της) – ή απλά να μείνει στα προσχήματα.

Το ότι αποτυγχάνουν αυτές οι τακτικές δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν είναι πολεμικές – με σφαίρες από χαρτονομίσματα. Και δεν είναι καινούργιες. Το 1940 ο αμερικάνος πρόεδρος Ρούσβελτ «τιμώρησε» το Τόκιο με εμπάργκο πετρελαίου – του καυσίμου που ο γρήγορα ανερχόμενος ιαπωνικός καπιταλισμός είναι άμεση ανάγκη. Υπολόγισε ο Ρούσβελτ (σωστά όπως αποδείχθηκε) ότι το Τόκιο να αναζητήσει δια της βίας κοιτάσματα στην ανατολική ασία κατακτώντας τα σχετικά εδάφη∙ και ότι θα ρίξει την «πρώτη σφαίρα» κατά του ηγεμονικού στον Eιρηνικό αμερικανικού στόλου, έτσι ώστε να νομιμοποιηθεί (κυρίως έναντι των υποτελών) η συμμετοχή του «φιλειρηνικού» (τότε) στα λόγια αμερικανικού γκουβέρνου (του Ρούσβελτ δηλαδή) στον παγκόσμιο πόλεμο που βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ένα μεγάλο βενζινάδικο…

Δευτέρα 28 Φλεβάρη>> Κοιτάξτε: η ρωσία βασικά είναι ένα μεγάλο βενζινάδικο που παριστάνει το κράτος! Αυτή ήταν η (διάσημη) γνώμη του συντηρητικού αμερικάνου γερουσιαστή John McCain στις αρχές του 2015 – μετά από μια επίσκεψή του στο Κίεβο. Ο McCain (έχει πεθάνει) δεν ήταν τυχαίος. Πέρα απ’ την θητεία του στην εκστρατεία κατά του βιετνάμ, πέρα απ’ την υποψηφιότητά του για την αμερικανική προεδρία το 2008 (έχασε απ’ τον Obama), ήταν ο ανεπίσημος «υπουργός εξωτερικών» στις σχέσεις της Ουάσιγκτον με τους ουαχαβίτες ένοπλους (isis) στη συρία και στο ιράκ… Στις αρχές του 2015, που όλα πήγαιναν κατευχήν για τους σχεδιασμούς του άξονα για τη «νέα μέση Ανατολή», ο McCain σήκωσε το κεφάλι του, δεν είδε πουθενά στα πέριξ κάποια ρωσία, και συμπέρανε «σιγά το κράτος»!

Ξέρουμε ότι απ’ την στιγμή που η Μόσχα έστειλε στρατό στη συρία (συμμαχώντας και με το ιράν) λίγο αργότερα το 2015 άρχισε να ξαναγίνεται «κράτος» για την Ουάσιγκτον∙ ειδικά μετά την πετυχημένη ανακατάληψη του Aleppo άρχισε να μοιάζει «ικανό κράτος». Όταν την 1η Μάρτη του 2018 η ανεγκέφαλη αλεπού παρουσίασε 6 καινούργια στρατηγικά όπλα απέναντι στα οποία δεν υπήρχε αντίμετρο, η Ουάσιγκτον θύμωσε: το πρώην βενζινάδικο εξελισσόταν σε «επικίνδυνο κράτος». Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: συμμαχούσε όλο και περισσότερο μ’ ένα άλλο «επικίνδυνο κράτος». Το κινέζικο.

Σ’ αυτήν την όλο και πιο εντατική ενδοκαπιταλιστική, διακρατική αντίθεση, η αξία της ουκρανικής επικράτειας είναι η γεωγραφική θέση της∙ και το είδος της τοπικής εξουσίας που την διαφεντεύει. Υπάρχει ένας απλός τρόπος για να καταλάβει ο καθένας αυτήν την αξία (και τις γεωπολιτικές προσόδους που απολαμβάνει το καθεστώς του Κιέβου): μπορεί να πάρει οτιδήποτε έχει συμβεί σχετικά με την ουκρανία τους 4 – 5 τελευταίους μήνες και να το τοποθετήσει στ’ ανοικτά της κίνας. Στην ταϊβάν… (Μπορεί να κάνει και το ανάποδο: να πάρει όσα γίνονται στην και γύρω απ’ την ταϊβάν εδώ και κάποια χρόνια, και να δει τις ομοιότητες με την ουκρανική περίπτωση…)

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ένα μεγάλο πεδίο…

Δευτέρα 28 Φλεβάρη>> Δεν ξέρουμε πόσοι / πόσες μπορούν να ασχοληθούν με τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο χωρίς συναισθηματισμούς, συμπάθειες και εμπάθειες, με καθαρό, ψυχρό μυαλό – έτσι ώστε κατ’ αρχήν να καταλαβαίνουν τι και γιατί συμβαίνει (πράγμα απόλυτα απαραίτητο σε οποιαδήποτε αντιπολεμική / αντικαπιταλιστική στάση). Υποθέτουμε λίγοι / ες. Ούτε ο ρώσικος ούτε ο κινέζικος ιμπεριαλισμός είναι «σωτήρες» μας. Είμαστε υποτελείς στον ελληνικό ιμπεριαλισμό, κι ο αγώνας εναντίον του είναι εκείνο που μας αναλογεί.

Σε κλίμακα πλανήτη ωστόσο οι κατηγορίες των δυτικών αφεντικών κατά των ρωσικών και των κινεζικών περί «αναθεωρητισμού» έχουν βάση. Πράγματι: η δυτική (κατ’ αρχήν αμερικανική αλλά όχι μόνο) κυριαρχία, ιδιαίτερα έντονη και εντατική απ’ το 1990 ως, περίπου, το τέλος της δεκαετίας του 2010 (και το τότε ξέσπασμα της ενδημικής «κρίσης») έχει τελειώσει. Αυτό μπορεί να το δει κανείς παντού: απ’ την λατινική αμερική, ως την αφρική, και φυσικά ως την ασία. Τα χαρακτηριστικά του ρώσικου και του κινέζικου καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού και, κυρίως, το γεγονός ότι δεν έχουν ιστορία αποικιοκρατίας του ενός ή του άλλου είδους (αυτή είναι η ιστορία της δυτικής ηγεμονίας!) προσφέρει μια αξιόπιστη εναλλακτική σε πάμπολλα κράτη / αφεντικά. Η «αναθέωρηση» της υπό τον δυτικό έλεγχο «παγκόσμιας τάξης» είναι ευπρόσδεκτη!!!

Πολλοί βολεύονται να μιλάνε για «νέο ψυχρό πόλεμο» παρακάμπτοντας το γεγονός ότι απ’ την ανατολική ασία ως την αφρική και ως τη λατινική αμερική ο 3ος παγκόσμιος (1946 – 1990) ήταν θερμότατος! Επιπλέον οι σημαίες της τωρινής αναμέτρησης δεν είναι «ιδεολογικές» – κι αυτό έχει βραχυκυκλώσει την δυτική ρητορική. Ο κινέζικος καπιταλισμός «προσφέρει» επενδύσεις υψηλού επιπέδου σε δημόσιες υποδομές παντού, ο ρωσικός πυρηνικά εργοστάσια ή πρωτοκλασσάτα όπλα με το κλειδί στο χέρι – δεν χρειάζονται όρκοι πίστης στον Λένιν ή στον Στάλιν ή στον Μάο. Just business! Αυτό είναι το γήπεδο στο οποίο «κανονικά» θα έπρεπε να κυριαρχεί ο δυτικός καπιταλισμός, οι δυτικές εταιρείες – αλλά όχι. Αυτό δεν ισχύει πια, και δεν υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα που να δείχνει ότι η μετατόπιση του «κέντρου βάρους του καπιταλισμού» στην ασία είναι κάτι που μπορεί να αναστραφεί … «με το καλό».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Και επί γης ειρήνη…

Σάββατο 26 Φλεβάρη>> Κι έτσι αυτή η ξέπνοη, προσχηματική, βαριεστημένη δυτική «έκκληση για ειρήνη» ξύπνησε… Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; Πού πόλεμος; Ξεκίνησε κάπου πόλεμος στις 22 Φλεβάρη; Και πριν; Πριν τι γινόταν;

Κακά νέα, καθόλου νέα: ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε το 1991. Πριν 30 χρόνια. Με την «καταιγίδα της ερήμου», κατά του ιράκ. Από τότε τα πεδία των μαχών αυτού του πολέμου απλώνονται σε μια καλή έκταση του πλανήτη. Αλλά επί 30 χρόνια, για τους δυτικούς, αυτός ήταν ένας πόλεμος «ασφαλής». Μονομερής, κηρυγμένος αποκλειστικά από δυτικά κράτη, πότε με «ανθρωπιστικές» και πότε με «αντιτρομοκρατικές» δικαιολογίες, απόλυτα ετεροβαρής ως προς το πολεμικό δυναμικό, με δεκάδες χιλιάδες δολοφονίες και ακόμα περισσότερα σακατέματα ΑΛΛΟΥ, αυτός ο παγκόσμιος πόλεμος μπορούσε να περνάει σαν μη-πόλεμος. Σαν «ειρήνη». Κι ωστόσο ήταν ο ίδιος ακριβώς πόλεμος: δυτικών ιμπεριαλισμών / μιλιταρισμών εναντίον της πιθανής ανάδυσης αξιόμαχων «αναθεωρητών», «αμφισβητιών» της δυτικής νίκης στον 3ο παγκόσμιο (τον επονομαζόμενο «ψυχρό»). Κι έτσι για παράδειγμα, άτομα σαν τον κύριο Pyatt, αμερικάνο πρεσβευτή στο Κίεβο πριν μετακομίσει στην Αθήνα, άνθρωπο χωμένο ως τις ρίζες των μαλλιών του στο αίμα της σφαγής στην πλατεία Maidan και στο πραξικόπημα εκεί, μπορεί ο καθένας να τον λογαριάζει σαν «άνθρωπο της ειρήνης». Ναι. Το 2014 δεν γινόταν πόλεμος (άξιος προσοχής απ’ τους ειρηνόφιλους δυτικούς) στην ουκρανία. Ούτε το 2015, ούτε το 2016, ούτε το 2017… Δεν κινδύνευε η ευρώπη ούτε η δύση το 2014. Ήταν ασφαλής…

Ο πόλεμος (για τους δυτικούς υποτελείς) φαίνεται πως ξεκινάει μόνο όταν κάποιος σοβαρός «αναθεωρητής» της παγκόσμιας υπεροχής τους βγάλει τις δικές του αρβύλες σε δημόσια θέα. Στην προκειμένη περίπτωση το ρωσικό καθεστώς. Ένας σχολιαστής στην καθεστωτική «καθημερινή» τετραγώνισε χτες χαρακτηριστικά τον «κύκλο της ειρήνης»: … Όταν μια πυρηνική δύναμη και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ εισβάλλει σε γειτονική χώρα με επιχειρήματα που αποσκοπούν περισσότερο να πείσουν τον δικό της πληθυσμό παρά τη διεθνή κοινότητα, απειλούνται ευθέως το διεθνές σύστημα διακυβέρνησης και οι κώδικες συμπεριφοράς που εξελίχθηκαν μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο… Την Μόσχα εννοούσε.

Αλλά έχει χάσει ο κύριος (και οι διαπιστώσεις του) οποιαδήποτε σχέση με την ιστορική πραγματικότητα. Επαγγέλλεται τον ωμό προπαγανδιστή. Γιατί το 2003 όχι μία αλλά δύο πυρηνικές δυνάμεις, μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας εισέβαλλαν σε μια όχι γειτονική τους χώρα, με επιχειρήματα τα οποία θα οδηγούσαν τις κυβερνήσεις και τους στρατηγούς τους σε κάποιο δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας: η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο εισέβαλαν στο ιράκ. Ο στρατός της πρώτης είναι ακόμα εκεί, μετά από 19 χρόνια… Ήταν ο ίδιος παγκόσμιος πόλεμος (όπως τώρα), μονομερής και «ασφαλής» για τους δυτικούς, εναντίον των ίδιων εχθρών: όχι του Σαντάμ Χουσεϊν βέβαια (ούτε εναντίον των ταλιμπάν… ούτε εναντίον του καθεστώτος Άσαντ) αλλά εναντίον της Μόσχας και του Πεκίνου.

Όμως αυτοί οι τωρινοί «αγουροξυπνημένοι» ειρηνόφιλοι της δύσης ξεχνούν και κάτι ακόμα. Την άλλη αγαπημένη τους. Την «δημοκρατία». Τον Απρίλη του 2019 ο τωρινός ουκρανός πρόεδρος Zelensky ψηφίστηκε από 13.514.528 ενήλικους / ες και εκλέχτηκε με ποσοστό 73,22% υποσχόμενος να αποκαταστήσει τις σχέσεις του Κιέβου με την Μόσχα. Αυτά τα εκατομμύρια ψήφισαν υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης με το ρωσικό καθεστώς, και ο κωμικός Zelensky – εκτός παραδοσιακού παρακράτους – τους το υποσχέθηκε. Τον πίστεψαν. Απ’ την πρώτη μέρα της προεδρίας του ως τώρα, κυκλωμένους απ’ τους μαφιόζους παρακρατικούς επιχειρηματίες και την Ουάσιγκτον με το Λονδίνο, έκανε τα ακριβώς αντίθετα. Με δυο λόγια «πούλησε» αυτά τα 13,5 εκατομύρια ουκρανών υπηκόων.

Είναι ένα ερώτημα το τι έχουν κάνει (και γιατί δεν έχουν κάνει) εναντίον του. Είναι ένα διαφορετικό ερώτημα αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολιτικό βάρος, πρακτική αξία – (και) για τους όψιμους δυτικούς ειρηνιστές. Είναι εύκολο να δείχνονται τα αυταρχικά χαρακτηριστικά του ρωσικού καθεστώτος… Αλλά αυτή η μαφιόζικη μισο-δικτατορία του Κιέβου που, πέρα απ’ την εσωτερική «τροφοδοσία» της (την άγρια λεηλασία της εργασίας και των φυσικών πόρων: το 1/7 του πληθυσμού της ουκρανίας, 6 εκατομύρια άνθρωποι, έχει μεταναστεύσει, οι μισοί στη ρωσία…) λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια σαν «προωθημένη πλατφόρμα» του 4ου παγκόσμιου για λογαριασμό της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, αυτό λοιπόν το καθεστώς είναι άραγε τμήμα κάποιου «ειρηνικού κόσμου»; Ναι, ήταν για τους δυτικούς, μέχρι προχτές…

Οι βαριεστημένοι δυτικοί «φίλοι της ειρήνης» δεν είναι βαριεστημένοι «φίλοι της δημοκρατίας» όταν πρόκειται για τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Βλέπουν πολύ «ειρήνη» στην αιγυπτιακή χούντα, όπως βλέπουν πολύ «ειρήνη» και στην Παλαιστίνη. Και τώρα ανησυχούν για τον … πόλεμο.

Η δυτική ηθική και διανοητική παρακμή έχει ποτίσει και διαβρώσει τόσο πολύ τις συνειδήσεις, ώστε οι ειρηνόφιλοι είναι απλά ένα μέρος του παγκόσμιου πολέμου…  

Εν τω μεταξύ ας το επαναλάβουμε: ένας ιμπεριαλισμός επιτίθεται καθώς υποχωρεί, ένας άλλος ιμπεριαλισμος αμύνεται καθώς προωθείται…

(φωτογραφία: Ο Pyatt και η “fuck EU” Nuland βολτάρουν στις αρχές του 2014 στη Maidan, στο κέντρο του Κιέβου, για να εμψυχώσουν – σαν αμερικάνοι αξιωματούχοι του Obama – το φασισταριό. Όμορφος κόσμος, ειρηνικά φτιαγμένος…)

Ίσως όχι και τόσο έκτακτο 1

Σάββατο 26 Φλεβάρη>> Να αρχίσουμε με την πρέπουσα αυτοκριτική, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Κάναμε ένα διπλό λάθος εκτίμησης. Απ’ την μια μεριά, αν και ήταν σαφές (ποιος δεν το ήξερε;) ότι η Μόσχα μπορεί να ισοπεδώσει τις στρατιωτικές υποδομές του Κιέβου, είχαμε την εκτίμηση ότι όταν θα το κάνει θα αφορά μια ευρεία περιοχή μεν γύρω απ’ το Donbass – αλλά όχι το σύνολο της ουκρανικής επικράτειας. Και απ’ την άλλη εκτιμούσαμε ότι αυτό δεν θα γίνει άμεσα μετά την αναγνώριση του Donetsk και του Lugansk, αλλά αργότερα, σε δεύτερο χρόνο. Η γνώμη μας ήταν ότι η αναγνώριση καθ’ αυτή και το παρκάρισμα σ’ αυτές τις περιοχές μερικών εκατοντάδων ρωσικών αρβυλών με τα σέα τους θα χρησιμοποιούνταν σαν μοχλός για την όξυνση των ενδο-ουκρανικών αντιθέσεων και για την πρόκληση μιας κάποιας εσωτερικής κρίσης στο καθεστώς του κιέβου.

Κάναμε λοιπόν λάθος εκτίμηση ως προς τον χρονισμό (: timing που λένε και οι Ινουί…) και ως προς την έκταση / ένταση: το ρωσικό καθεστώς αποφάσισε ότι αυτή η εσωτερική κρίση στο Κίεβο δεν είναι δυνατόν να προκληθεί έμμεσα αλλά πρέπει να επιβληθεί άμεσα. Δια της βίας. Ούτε το ένα (ή έκταση / ένταση) ούτε το άλλο (ο χρονισμός) δεν είναι δευτερεύοντα: έτσι παράγονται τα γεγονότα.

Είχαμε ωστόσο μια σωστή σε γενικές γραμμές αντίληψη σχετικά με το ουκρανικό πεδίο μάχης. Στις 18 Οκτώβρη του 2021, για παράδειγμα, μεταξύ άλλων, γράφαμε:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ίσως όχι και τόσο έκτακτο 2

Σάββατο 26 Φλεβάρη>> Το ρωσικό καθεστώς αποφάσισε λοιπόν ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εκτρέψει το μαφιόζικο ουκρανικό κράτος απ’ την τροχιά προς το να γίνει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αμερικανική βάση, παρά μόνο δια της βίας. Τα (στρατιωτικά) σχέδια θα πρέπει να ήταν έτοιμα από καιρό. Απέμενε η αλυσίδα των αποφάσεων: πρώτα η αναγνώριση του Donetsk και του Lugansk, και ύστερα η «αξιοποίησή» της.

Δημιουργήθηκε κάποια κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» που επέβαλε την εισβολή, την προοπτική στρατιωτικής ήττας και συνθηκολόγησης του Κιέβου τώρα;

Αν κάποιος δει τον «χάρτη» της περικύκλωσης της ρωσικής επικράτειας απ’ τα δυτική μεριά της (και της πολιτικο-οικονομικής αποκοπής του ευρασιατικού project απ’ την υπόλοιπη ευρώπη) θα πρέπει να σημειώσει οπωσδήποτε την πρόσφατη (αποτυχημένη) προσπάθεια ανατροπής του Λουκασένκο στη λευκορωσία και την ακόμα πιο πρόσφατη (αποτυχημένη) προσπάθεια ανατροπής του Τοκάγεφ στο καζακστάν. Δεν θα ήταν παράλογο για το ρωσικό καθεστώς να συμπεράνει ότι ο αμερικανο-αγγλικός άξονας βρίσκεται σε επίθεση διαρκείας.

Η σταγόνα που πιθανότατα ξεχύλισε το ποτήρι είναι ωστόσο η δήλωση του κωμικού Zelesnky στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» το Σάββατο 19 Φλεβάρη, περί επιδίωξης του φασιστοκράτους του να αποκτήσει (ξανά) πυρηνικά όπλα. Μετά το πραξικόπημα του 2014 ο Poroshenko, μαφιόζος πρόεδρος στο Κίεβο, είχε «ανοίξει» το θέμα άλλες τρεις φορές. Ο Zelensky δήλωσε ότι το ανοίγει κι αυτός για 4η φορά, αλλά θα είναι η τελευταία: η ουκρανία θα αποκτήσει έτσι κι αλλιώς πυρηνικά όπλα!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ίσως όχι και τόσο έκτακτο 3

Σάββατο 26 Φλεβάρη>> Τι επιδιώκει λοιπόν το ρωσικό καθεστώς με την στρατιωτική εισβολή; Την προσάρτητη της ουκρανίας; Όχι. Επιδιώκει την μόνιμη συνθηκολόγηση του καθεστώτος. Η «αποστρατιωτικοποίησή» του (με την καταστροφή διάφορων υποδομών) ήταν το ευκολότερο τμήμα της «ειδικής επιχείρησης». Η «αποναζιστικοποίησή» του είναι το πιο δύσκολο, και όχι αμιγώς στρατιωτικό.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.