Τετάρτη 19 Γενάρη>> Την άνοιξη του 2010 μια 20χρονη περνούσε τις πύλες του Ευαγγελισμού σε φορείο και σε καταστολή, κτυπημένη άσχημα από πολύ σοβαρό τροχαίο. Η νεαρή πολυτραυματίας έμεινε 13 ημέρες στην εντατική και, στη συνέχεια, άρχισε η ανάρρωσή της ομαλά, στη μονάδα αυξημένης φροντίδας. Ήταν έτοιμη να βγει∙ και τότε ήρθε η ενδονοσοκομειακή λοίμωξη… Ουρολοίμωξη από τον καθετήρα… «Χμμ…» μουρμούρησαν οι νοσοκόμες. «… Συμβαίνει…».
Το μόνο διαθέσιμο μέσο κατά της νοσοκομειακής ουρολοίμωξης ήταν αντιβιοτικά 4ης γενιάς. Η αντιβίωση 4ης γενιάς (κεφαλοσπορίνες; κινολόνες;) χορηγούνταν ενδοφλέβια, υπήρχε αποκλειστικά για νοσοκομειακή χρήση, και η πρόγνωση για την συγκεκριμένη λοίμωξη ήταν: «Αν πιάσει… Αν δεν πιάσει τότε…» Τότε; Θάνατος… Έτσι, στην ψύχρα. «… Συμβαίνει…»
Η αντιβίωση έπιασε στη συγκεκριμένη νεαρή… Όμως δεν πιάνει πάντα.
Και δεν πρόκειται για «μοίρα». Πρόκειται για ένα στρατηγικό / φονικό λάθος διαρκείας της δυτικής ιατρικής. Ένα λάθος που δεν είναι το μοναδικό, είναι όμως προσοδοφόρο. Όπως όλα τα υπόλοιπα.
STOP.