Year: 2021

Το καθήκον να τελειώσει το ισραηλινό apartheid

Σάββατο 23 Γενάρη. Ο Gideon Levy, αρθρογράφος της ισραηλινής Ha’aretz, είναι γνωστός για τις απόψεις του. Και δεν είναι έκπληξη ότι μετά την B’Tselem και την επίσημη έκθεσή της, δεν καταγγέλει απλά το ισραηλινό απαρτχάιντ. Προχωράει ένα κρίσιμο βήμα πιο πέρα. Να οι τελευταίες παράγραφοι απ’ το άρθρο του πριν 3 ημέρες:

… Ο νέος προσδιορισμός του σαν κράτος απαρτχάιντ μπορεί να αναγκάσει τον κόσμο να αλλάξει στάση. Να πάψει να συγχωρεί τόσα, να σταματήσει να κάνει ό,τι δεν βλέπει. Δεν μπορεί να συνεχίσει το ότι η κατοχή είναι μεταβατική, ότι υπάρχει «μια ειρηνευτική διαδικασία» που απλά «έχει παγώσει» προς στιγμήν, περιμένοντας έναν Παλαιστίνιο «εταίρο», και ότι μια λύση βρίσκεται στη γωνία.

Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. Οι Ισραηλινοί ποτέ δεν θα ξυπνήσουν ένα πρωΐ και θα αναγνωρίσουν ότι η κατοχή δεν είναι καλή ούτε δίκαιη, και ότι πρέπει να τελειώσει. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν έγινε εδώ και 53 χρόνια και δεν υπάρχει λόγος να συμβεί ξαφνικά τώρα. Η λύση μπορεί να προκύψει μόνο απ’ την διεθνή κοινότητα – αν απαιτήσει ότι το Ισραήλ πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνο και να γίνει αντικείμενο τιμωριών. Αυτό είναι δικαίωμα και καθήκον της διεθνούς κοινότητας.

Αυτό το καθήκον είναι ακόμα πιο επείγον εφόσον δεν μπορούμε πια να μιλάμε για προσωρινές παραβιάσεις της διεθνούς νομοθεσίας, φευγαλέα εγκλήματα πολέμου ή μια στρατιωτική κατοχή όπως οι συνηθισμένες. Όταν η κατοχή γίνεται απαρτχάιντ και καθορίζει την ταυτότητα του κράτους, η διεθνής δράση είναι απαραίτητη – ναι, ακριβώς όπως έγινε με τη Νότια Αφρική. Εκείνα που πέτυχαν εκεί μπορούν να πετύχουν κι εδώ. Να δούμε τι θα γίνει όταν οι Ισραηλινοί αρχίσουν να πληρώνουν για τις αμαρτίες του κράτους τους. Ένας αληθινός πατριώτης πρέπει να λαχταράει να έρθει αυτή η μέρα. Γι’ αυτό η συζήτηση για το Ισραήλ σαν ένα κράτος απαρτχάιντ είναι τόσο σημαντική.

Είναι «θέση BDS»!.. Αλλά δεν είναι αφορμή για πανηγύρια. Το τι ήταν, τι είναι και πως έχει γίνει το ισραηλινό απαρτχάιντ δεν είναι μυστικό για κανέναν! Ούτε τα ο.κ. της «διεθνούς κοινότητας» δόθηκαν επί τόσες δεκαετίες κατά λάθος ή εν αγνοία. Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν μια αναγνωρισμένη ισραηλινή οργάνωση προστασίας ανθρώπινων δικαιωμάτων σαν την B’Tselem λέει ρητά και κατηγορηματικά ότι “αυτό εδώ είναι απαρτχάιντ”, δεν αλλάζουν (εξαιτίας της) ούτε τα καπιταλιστικά συμφέροντα ούτε οι συμμαχίες ούτε η υποστήριξη.

Η εμπειρία του νοτιοαφρικάνικου απαρτχάιντ είναι διδακτική. Ο εσωτερικός αντι-αποικιακός / αντι-ρατσιστικός αγώνας ήταν σκληρός και μακρόχρονος· αλλά αυτό ήταν αδιάφορο για τα δυτικά κράτη και τους ιμπεριαλισμούς τους, που στήριζαν σταθερά την λευκή ρατσιστική μειοψηφία στην εξουσία. Η στάση τους άλλαξε δύσκολα και όσο πιο αργά γινόταν, και μόνο εξαιτίας του κινήματος στις δυτικές μητροπόλεις. Ενός κινήματος μαχητικού και επίμονου, με ξεκάθαρους στόχους και μια γκάμα μέσων.

Αυτό σημαίνει το γνωστό: χρειάζεται οπωσδήποτε το κίνημα συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους / ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ! Αλλά κίνημα – όχι μπλόφες, απομιμήσεις, γκρουπουσκουλιάρικες συνήθειες, κι όλα τα υπόλοιπα τα παρακμιακά που θεωρούνται κανόνας. Ήταν και είναι ξεκάθαρο το γιατί ο αγώνας ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ είναι σημαντικός, για όλους τους ιστορικούς και ηθικούς λόγους του κόσμου. Και για έναν επιπλέον: επειδή ένας τέτοιος αγώνας απειλεί τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στους οποίους συμμετέχει και το ελλαδιστάν.

Ψηφιακό φακέλωμα 1

Σάββατο 23 Γενάρη. Χτες sex symbol· και προχτές ο “έχω μια πρωτότυπη ιδέα που λέγεται πιστοποιητικό υγείας”… Μήπως ο ρημαδοΚούλης είναι MVP του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού και δεν το έχει καταλάβει κανείς; Ή μήπως είναι ένας φτηνός «νεροκουβαλητής» των «επενδυτών» microsoft και pfizer;

Αυτό που παρουσιάστηκε (απ’ τους μηντιακούς φρουρούς εσωτερικού) σαν «ιδέα Μητσοτάκη» περί πανευρωπαϊκής καθιέρωσης ενός ψηφιακού πιστοποιητικού κουβεντιάζεται εις τα ευρώπας απ’ την περασμένη άνοιξη, και το πρώτο κύμα της πραξικοπηματικής εφόδου. Ουσιαστικά δεν ήταν ο covid που «προκάλεσε» αυτήν την ιδέα του ψηφιακού φακελώματος, αλλά το ακριβώς αντίθετο: η προοπτική της «ψηφιακής καταγραφής» ήταν που έψαχνε να βρει αφορμές για να επιβληθεί! Ο κυρ Βασίλης, ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων και εκείνοι που εκπροσωπεί, το ξέρουν αυτό καλά. Το ξέρετε κι εσείς: ας φρεσκάρουμε την μνήμη αναπαράγοντας ένα μέρος της αναφοράς μας στις 3 Γενάρη, με τίτλο Οι καθυστερήσεις είναι στο πρόγραμμα.. Οι ανατροπές; Αναφερόμασταν σε γεγονότα του Σεπτέμβρη του 2019:

Κανονικά ως το 2020 (που μας άφησε πρόσφατα) θα έπρεπε αυτό το σχέδιο να έχει προχωρήσει ικανοποιητικά. Πρακτικά τα πράγματα εξελίχτηκαν πιο αργά. Μόλις τον Σεπτέμβρη του 2019, χαρούμενοι οι σωτήρες του κόσμου, ανακοίνωσαν αυτό (ο τονισμός δικός μας):

Η «συμμαχία ID2020» ξεκίνησε ένα καινούργιο πρόγραμμα ψηφιακής ταυτοποίησης στο ετήσιο συνέδριό της στη Ν. Υόρκη, σε συνεργασία με την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές, την συμμαχία εμβολιασμών Gavi [κυρ Βασίλης ‘n’ friends] και νέους εταίρους απ’ την κυβέρνηση, τον ακαδημαϊκό κόσμο, και τις οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας.

Το πρόγραμμα για την αξιοποίηση της ανοσοποίησης σαν μιας ευκαιρίας για την καθιέρωση ψηφιακών ταυτοτήτων παρουσιάστηκε απ’ το ID2020 σε συνεργασία με το πρόγραμμα “πρόσβασης στην πληροφορία / a2i” της κυβέρνησης του Μπαγκαλντές, την γενική διεύθυνση υγιειονομικών υπηρεσιών και την Gavi, σύμφωνα με την ανακοίνωση.

Η ψηφιακή ταυτότητα είναι μια καταγραφή σε υπολογιστή της ταυτότητας ενός προσώπου, αποθηκευμένη σε ένα μητρώο. Σ’ αυτήν την περίπτωση χρησιμοποιείται για να ιχληλατείται το ποιος έχει εμβολιαστεί.

… Διαμορφώθηκε νωρίτερα φέτος μια συνεργασία μεταξύ της Gavi, της NEC και της Simprints για την χρήση βιομετρικών δεδομένων για να βελτιωθεί η εμβολιαστική κάλυψη στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Αν αυτό το τελευταίο σας φαίνεται μυστηριώδες να το εξηγήσουμε: αφορούσε την ψηφιακή δακτυλοσκόπηση των παιδιών «στις αναπτυσσόμενες χώρες» ώστε να μην ξεφύγουν ούτε αυτά… Το ότι η εταιρεία Simprints είναι συνεργάτης της «παγκόσμιας τράπεζας» μπορεί να σας κάνει (ή όχι) σοφότερους / ες.

Το ψηφιακό φακέλωμα ει δυνατόν εκατοντάδων εκατομμυρίων υπηκόων του πλανήτη ΔΕΝ έχει σχέση με την «φροντίδα της υγείας» τους!!! Έχει σχέση με το φακέλωμα σαν φακέλωμα: την συγκέντρωση και την επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων τους, για κάθε χρήση από κράτη, επιχειρήσεις, κλπ. Τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, προσπαθώντας να βρουν τρόπο να νομιμοποιήσουν / επιβάλουν αυτήν την τερατώδη εκστρατεία «ψηφιοποίησης» και ελέγχου των υπηκόων του «πρώτου» όσο και του «τρίτου» κόσμου, κατέληξαν πριν τον covid στο συμπέρασμα ότι ο πιο βολικός τρόπος είναι μέσω των μαζικών εμβολιασμών! Αυτά είχαν αποφασιστεί ήδη το 2019!!! 

(φωτογραφίες επάνω: Άλλη μια πρόσφατη «πρωτοβουλία» κάποιων αρχόντων του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, για την αξιοποίηση των «εμβολιασμών» κατά, υποτίθεται, του covid…

φωτογραφία κάτω: η οργανωμένη παραπληροφόρηση / αποπληροφόρηση στα συνηθισμένα της!)

Ψηφιακό φακέλωμα 2

Σάββατο 23 Γενάρη. Η συγκεκριμένη κρατική / καπιταλιστική τάση είναι σαφής, δεδομένη, και υπηρετεί τα μέγιστα τα συμφέροντα και τις «ανάγκες» του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Ο ρημαδοΚούλης είναι ο τελευταίος, καταϊδρωμένος και, απ’ ότι φαίνεται, αρκετά «του χεριού» αυτού του συμπλέγματος ώστε να πλασσάρει αυτόν τον σχεδιασμό χρόνων για … δική του ιδέα!!!

Ενώ, λοιπόν, οφείλουμε να ξέρουμε ότι το ψηφιακό φακέλωμα των πάντων είναι όντως στην ημερήσια διάταξη, αξίζει να δούμε και τα σοβαρά προβλήματα που έχει, προβλήματα εγγενή στην ιδέα – επειδή πρόκειται για πολιτικό κόλπο και όχι, απλά, μια «ουδέτερη» τεχνική καινοτομία.

Περί τίνος πρόκειται; Είτε στο κινητό, είτε σε μια κάρτα όπως είναι η πιστωτική, είτε ακόμα και σε χαρτί, θα έχει ο καθένας / η καθεμιά τον «κωδικό» του. Με την μορφή, κατά πάσα πιθανότητα, QR (στην κίνα αυτή τη μορφή χρησιμοποιεί ήδη το καθεστώς). Ένα απλό σκάνερ, οπουδήποτε (σε σύνορα χερσαία, θαλάσσια, αεροδρόμια, σταθμούς… και προοπτικά σε εισόδους κτιρίων, σε «φραγμένα» τμήματα πόλεων ή σε «νέες πόλεις» με τείχη) θα «διαβάζει» τον κωδικό και θα βγάζει στον υπολογιστή (οποιουδήποτε είδους) τα data εκείνου στον οποίο αντιστοιχεί ο κωδικός. Απ’ τα στοιχεία ταυτότητας ως τα data υγείας (απ’ το ποινικό του μητρώο μέχρι οτιδήποτε άλλο…)

Το λεγόμενο πιστοποιητικό υγείας λοιπόν, που ο σχεδιασμός είναι να δίνεται σα «βραβείο» στον καθένα που είναι φρόνιμος και δέχεται τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής, δεν είναι ένα απλό «έγγραφο», του είδους η αστυνομική ταυτότητα ή το διαβατήριο που ξέρουμε!… Είναι, αντίθετα, το «κλειδί» άρθρωσης με μια τεράστια βάση δεδομένων, ή και σε περισσότερες. Αυτή η βάση δεδομένων, προσωποποιημένη / εξατομικευμένη, θα ανανεώνεται διαρκώς, ακόμα και κάθε φορά που θα επιδεικνύεται ο κωδικός: θα αποθηκεύονται τα «μεταdata», δηλαδή ο χρόνος και ο τόπος επίδειξης του κωδικού, που εύκολα θα συνδυάζονται με άλλα, ώστε να φτιάχνεται διαρκώς το προφίλ των ταξιδιών (αρχικά) και ύστερα των κινήσεων, των συνηθειών, της καθημερινότητας του καθενός. (Η προοπτική είναι αυτός ο κωδικός να χρησιμοποιείται και για πληρωμές μέσω τραπεζών, αντί για τις τωρινές κάρτες, συνεπώς νέες μεγάλες ομάδες προσωπικών data σε συνδυασμό μεταξύ τους θα ενοποιηθούν στις βάσεις…).

Το κύριο σ’ αυτήν την ιστορία είναι η δημιουργία αυτών των ατομικών βάσεων προσωπικών δεδομένων (υγείας και γρήγορα των πάντων) με ενιαίο τρόπο, άρα η κατασκευή μιας διαρκώς ανανεούμενης και καλά ταξινομημένης υπερ-βάσης. Την οποία, φυσικά, οι απλοί υπήκοοι ούτε θα μπορούν ούτε θα διανοούνται να ελέγξουν για τις χρήσεις της! Η υπερ-βάση θα είναι στην κυριότητα των κρατών και των εταιρειών πληροφορικής (που θα σπρώχνουν πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι τα ατομικά data στις ασφαλιστικές, στους εργοδότες, στους μηχανισμούς δημόσιας τάξης, στις διαφημιστικές, κλπ κλπ κλπ).

Κι εδώ έχει προκύψει το πρώτο σοβαρό πολιτικό πρόβλημα – δυστυχώς όχι απ’ τον ταξικό / εργατικό αλλά από τον διακρατικό ανταγωνισμό. Ενώ κάθε κράτος μπορεί να δημιουργήσει τέτοιες μεγα-βάσεις προσωπικών δεδομένων για τους δικούς του υπηκόους, οι υπήκοοι κάθε άλλου κράτους θα υπάγονται στις μεγα-βάσεις των δικών τους αφεντικών. Πράγμα που σημαίνει πως αν ο καϋμός είναι «η απελευθέρωση των ταξιδιών» θα πρέπει τα κράτη να συμφωνήσουν για να δημιουργήσουν μια μεγα-μεγα-βάση δεδομένων, κοινή, με φακελωμένους όλους τους υπηκόους τους με ενιαίο τρόπο· έτσι ώστε η «ταυτότητα» (ή η κατάσταση υγείας) ενός πολωνού τουρίστα να διαπιστώνεται ακαριαία από έναν ελεγκτή στη γερμανία· ή ενός λιθουανού στο ελλαδιστάν…

Ποιο κράτος όμως είναι διατεθειμένο να δώσει αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό, την μεγα-βάση δεδομένων των υπηκόων του, για κοινή χρήση άλλων κρατών, απ’ τα οποία κάποια μπορεί να είναι (καπιταλιστικοί) ανταγωνιστές του; Για ποιον λόγο το πολωνικό ή το γαλλικό κράτος θα «άνοιγαν» τις μεγα-βάσεις τους σε χρήση απ’ το γερμανικό όταν το θεωρούν ευθεώς ανταγωνιστικό έως απειλητικό; Και, αν φύγουμε απ’ την «ζώνη σέγκεν» (τα ταξίδια δεν περιορίζονται σ’ αυτήν) ποιοί δυτικοί θα έδιναν τις μεγα-βάσεις τους σε χρήση του Πεκίνου, της Μόσχας ή οποιουδήποτε άλλου παρόμοιου rival;

Το επιχείρημα, λοιπόν, υπέρ του ψηφιακού φακελώματος του είδους «μα για να μπορείτε να ταξιδεύτετε όλοι εσείς οι 80+ οι οποίοι, πού σας χάνουμε πού σας βρίσκουμε; στα αεροδρόμια την βγάζετε!» σκοντάφτει πάνω στο προφανές γεγονός ότι η χρήση ενός ψηφιακού «πιστοποιητικού υγείας» απαιτεί την διασύνδεση των πληροφορικών συστημάτων και των βάσεων δεδομένων (των υπηκόων) των κρατών· κάτι που τουλάχιστον αυτή τη στιγμή δεν είναι πολιτικά ούτε εφικτό ούτε επιθυμητό! Είναι, προφανώς, αυτή η καθόλου λεπτομέρεια που έκανε την υπέρ του ψηφιακού φακελώματος «πολιτική πρόταση» του ρημαδοΚούλη γελοία· αλλά, φαίνεται, ένοιωσε κατάλληλος να την κουβαλήσει…

Αυτό είναι μόνο ένα απ’ τα προβλήματα που έχει η σχετικά άμεση καθιέρωση του «ψηφιακού πιστοποιητικού» σαν διαβατηρίου για διασυνοριακές μετακινήσεις. Μπορεί όμως να εφαρμοστεί μια χαρά εντός συνόρων. Τόσο για την εμπέδωση του γενικευμένου ψηφιακού ελέγχου όσο και για την διαρκή συγκέντρωση και επεξεργασία του «νέου πλουτοπαραγωγικού πόρου», των προσωπικών δεδομένων του καθενός.

(φωτογραφία: Την είχαμε βάλει στην διπλή αναφορά μας στις 8 Αυγούστου 2020 Επειδή πρέπει να είσαι εξάρτημα 1,2 – στην οποία σας παραπέμπουμε για περισσότερα σχετικά με την χρήση των «εμβολίων» ως μέσου για το γενικευμένο ψηφιακό φακέλωμα).

Ψηφιακό φακέλωμα 3

Σάββατο 23 Γενάρη. Για την «απελευθέρωση» των διασυνοριακών ταξιδιών είναι επαρκέστατο εκείνο που χρησιμοποιείται ήδη: το «αρνητικό» αποτέλεσμα ενός PCR τέστ τις τελευταίες 72 ώρες· αν, φυσικά, γίνεται σωστά κι όχι με τρόπο που βγάζει «θετικούς» με το ζόρι. Επειδή υπάρχει το πολιτικό εμπόδιο που υποδείξαμε πιο πάνω και επειδή, επιπλέον, αυτό που τα αφεντικά ονομάζουν παραπλανητικά «εμβολιασμό του πληθυσμού» δεν πρόκειται να έχει προχωρήσει αξιόλογα ως την ερχόμενη τουριστική σαιζόν στον βορρά του πλανήτη (το ερχόμενο καλοκαίρι), σ’ αυτή τη φάση εταιρείες και κράτη θα αναγκαστούν να περιοριστούν στη χρήση του συγκεκριμένου «πιστοποιητικού». Δεν τους κάνει, δεν είναι αυτό που θέλουνε, αλλά… Λέμε «σ’ αυτή την φάση»: η τάση προς το ψηφιακό φακέλωμα είναι δεδομένη! Μπορεί να καθυστερήσει χρονικά αλλά – ειδικά αν υπάρξει παθητικότητα και ευπιστία απ’ την μεριά των πληθυσμών – θα επιβληθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα κάποιος χρόνος και για ευρεία αντι-πληροφόρηση σχετικά (και) μ’ αυτό το ζήτημα, και για κινητοποιήσεις. Υποθέτουμε πως ακόμα και φανατικοί caradinieri θα βρουν μια ευκαιρία για «ξέπλυμα», κάνοντας το κορόιδο για το σε πια «ψέκα» ιστοσελίδα διάβασαν για πρώτη φορά την πραγματική χρησιμότητα και τους σκοπούς των πραξικοπημάτων και των γενικευμένων απαγορεύσεων που με τόσο πάθος έχουν υποστηρίξει…

«Ανάσταση νεκρών»;

Σάββατο 23 Γενάρη. …Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα ‘ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά…

Αυτό έγραψε ανάμεσα σε άλλα ο Walter Benjamin στις Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας… Αλλοίμονο αν ήξερε πόσο ακριβής θα ήταν λίγες δεκαετίες μετά την αυτοκτονία του….

Το μαγαζί του κυρ Βασίλη, η microsoft, πατένταρε τον περασμένο Δεκέμβρη την κατασκευή της ομιλίας (και της τεχνητής νοημοσύνης) μιας μηχανής (: chat bot) με βάση τα πραγματικά χαρακτηριστικά οποιουδήποτε συγκεκριμένου ανθρώπου. (Φωτογραφία επάνω). Και επειδή, προς το παρόν, είναι δύσκολο να κλαπούν (ή να δοθούν δωρεάν) όλα τα data ενός ζωντανού ανθρώπου, η microsoft θα στήσει την τεχνολογία «αντιγραφής» πάνω στα data νεκρών…

Επειδή ίσως θα φρικάρετε (και επειδή είναι πάντα καλύτερο να καταλαβαίνουμε σε σχέση με το να αντιδρούμε συγκινησιακά) μεταφράζουμε κατ’ αρχήν την περιληπτική παρουσίαση του σχεδίου:

Παραδείγματα από τωρινές ανακοινώσεις περιγράφουν συστήματα και μεθόδους δημιουργίας ενός οικείου chat bot από ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Γι’ αυτόν τον σκοπό κοινωνικά δεδομένα (π.χ. εικόνες, data φωνής, αναρτήσεις σε social media, ηλεκτρονικά μηνύματα, γράμματα, κλπ) του συγκεκριμένου προσώπου θα πρέπει να συγκεντρωθούν. Τα social data μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να δημιουργηθεί ή να τροποποιηθεί ένα συγκεκριμένο ευρετήριο (των χαρακτηριστικών) της συγκεκριμένης προσωπικότητας ενός ατόμου. Το ειδικό αυτό ευρετήριο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εκπαιδευτεί ένα chat bot να συζητάει με βάση την προσωπικότητα ενός συγκεκριμένου ατόμου. Κατά την διάρκεια τέτοιων συζητήσεων, μία ή περισσότερες βάσεις δεδομένων οικειότητας ή/και APIs μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να υπάρχει ανταπόκριση στα λόγια ή/και στις ερωτήσεις του χρήστη, αν τα κοινωνικά data δεν μπορούν να προσφέρουν δεδομένα. Για κάποιους σκοπούς, διδιάστατα ή τρισδιάστατα μοντέλα ενός συγκεκριμένου προσώπου μπορεί να δημιουργηθούν με την χρήση φωτογραφιών, πληροφοριών βάθους ή/και δεδομένων video σχετιζόμενων με το συγκεκριμένο πρόσωπο.

Αν και το κυρίως κείμενο της πατέντας είναι πιο αναλυτικό, μπορεί να καταλάβει κάποιος κι απ’ την πιο πάνω περίληψη ότι το μαγαζί του κυρ Βασίλη δεν ενδιαφέρεται να φτιάξει μηχανικές απομιμήσεις συγκεκριμένων νεκρών ανθρώπινων χαρακτήρων παρά μόνο επειδή δεν υπάρχει έλεγχος ή/και «ιδιοκτησία» στα ψηφιακά δεδομένα κάποιου που έχει πεθάνει… Συνεπώς η εταιρεία μπορεί να τα χρησιμοποιήσει δωρεάν και κατά βούληση, έτσι ώστε να φτιάξει, να δοκιμάσει και να «κουρντίσει» τους κατάλληλους αλγόριθμους.

Ο απώτερος στόχος που μπορούμε να διακρίνουμε πίσω απ’ αυτήν την πατέντα είναι η κατασκευή διαφορετικών «μηχανικών χαρακτήρων» που να είναι (ή να μοιάζουν) ανθρώπινοι. Άλλος, για παράδειγμα, μπορεί να είναι «ευέξαπτος»· άλλος μπορεί να είναι «χιουμορίστας»· κ.ο.κ.

Αυτό δίνει άλλες διαστάσεις και δυναμικές στην καθολική και διαρκή συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων που μεθοδεύει το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, αξιοποιώντας την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία που το ίδιο έστησε. Για παράδειγμα θα ήταν εφικτό (στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον) οι περιβόητοι «οικιακοί βοηθοί» τύπου Siri ή Alexa (τα οικιακά μηχανικά «κέντρα ελέγχου» της καθημερινότητας…) να αποκτήσουν και «προσωπικότητα», είτε on demand είτε σύμφωνα με τις προτάσεις των ειδικών (ψυχο-βιο-πληροφορικών;) για το ποια μηχανική προσωπικότητα ταιριάζει σε κάθε χρήστη…

Θα ονομάζαμε (και) το συγκεκριμένο πατεντάρισμα, την συγκεκριμένη «πνευματική ιδιοκτησία», νεκροπολιτική. Αλλά θα χρειαστεί πολύς καιρός, άγνωστο πόσο πολύς, μέχρι να αρχίσουν αυτά τα ζητήματα να γίνονται κατανοητά σε ένα υπολογίσμο τμήμα των σύγχρονων εργατών. Κι ως τότε θα πρέπει να υπερβάλλουμε εαυτούς για να καθυστερήσουμε, έστω, την προέλαση του εχθρού…

“Κι έτσι απλά, πολύ απλά, σας κοροϊδεύουμε…”

Παρασκευή 22 Γενάρη. Όχι τόσο ξαφνικά ή ανεξήγητα ο Π.Ο.Υ. «ξανακτύπησε». Συστήνοντας διακριτικά (;) κάποιον «αυτοπεριορισμό» στο πως προκύπτουν τα συμπεράσματα positive απ’ τα PCR τεστ… Ουσιαστικά ο Π.Ο.Υ. αυτοξεφτιλίζεται ξεφτιλίζοντας την βάση όλης της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, ειδικά την «κρουσματοπολιτική»… Υποψιαζόμαστε τον λόγο: αν είναι οι πλατφόρμες γενετικής μηχανικής να «πείσουν», θα πρέπει όσοι τις έχουν εγκαταστήσει πάνω τους, τουλάχιστον αυτοί, να μην βγαίνουν positive…

Σας έχουμε ενημερώσει, κι όχι μια φορά, για την συστηματική απάτη με αυτά τα τεστ· περί συστηματικής απάτης πρόκειται, και όχι περί λαθών, απ’ την πρώτη στιγμή. Ένα βασικό και κρίσιμο στοιχείο στην αξιοπιστίας τους είναι πόσοι «κύκλοι αναδιπλασιασμού» του όποιου ιικού στοιχείου γίνονται σε κάθε δείγμα. Όσο πιο πολλοί είναι αυτοί οι κύκλοι, τόσο είναι βέβαιο ότι ακόμα και ένα συντρίμι του ιού θα δώσει «θετικότητα».

Στην πιο πρόσφατη ανακοίνωσή του (πριν μια βδομάδα) αυτός ο «επικυρωτής» της τρομοεκστρατείας, παριστάνοντας τον άσχετο, υποδεικνύει δύο πράγματα σχετικά με τα PCR τεστ. Πρώτον ότι αν η «θετικότητα» δεν ανταποκρίνεται με την κλινική εικόνα του ατόμου (αν, δηλαδή, δεν υπάρχουν συμπτώματα), τότε πρέπει να ξαναληφθεί δείγμα και να ξαναγίνει το τεστ…. (τρέχα γύρευε δηλαδή – φωτογραφία επάνω…) Και δεύτερο, συμπυκνωμένα:

…Τα περισσότερα PCR αποτελέσματα θεωρούνται διαγνωστική βοήθεια, ωστόσο, οι πάροχοι υπηρεσιών υγείας θα πρέπει να εκτιμούν κάθε αποτέλεσμα σε συνάρτηση με τον χρόνο λήψης του δείγματος, το είδος του δείγματος, τα χαρακτηριστικά του τεστ, τις κλινικές παρατηρήσεις, το ιστορικό του ασθενούς, τις επιβεβαιωμένες επαφές του, και τις επιδημιολογικές πληροφορίες.

Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Π.Ο.Υ. «θυμήθηκε» τώρα ότι ένα «θετικό» αποτέλεσμα δεν σημαίνει τίποτα μόνο του!!! Πρόκειται γι’ αυτό ακριβώς που υποστηρίζαν οι «αιρετικοί» απ’ την αρχή, και (καθόλου παράξενο) αυτό που εφαρμόζουν οι κινέζοι (και άλλοι, εκτός δυτικού κόσμου…) «πάροχοι υπηρεσιών υγείας»….

Όπως ίσως καταλαβαίνετε το ζήτημα αφορά ειδικά τους τεράστιους αριθμούς εκείνων που ονομάζονται «ασυμπτωματικοί» – και είναι αυτοί που έχουν ήδη ανοσία. Με την τακτική των 40 ή 45 ή και παραπάνω «κύκλων αναδιπλασιασμού» (ενώ ο μέγιστος αριθμός θα έπρεπε να είναι maximum 30!) αυτοί οι «θετικοί»-χωρίς-συμπτώματα ήταν και είναι πολύ περισσότεροι απ’ τους πραγματικούς αν το κριτήριο ήταν η ύπαρξη συμπτωμάτων· κι αν τα τεστ δεν χρησιμοποιούνταν για να βγει «κι απ’ τη μύγα ξύγκι»! Αδιαφορώντας γι’ αυτά, και πετώντας τους πάντες στην κοινή δεξαμενή των «κρουσμάτων», η δημαγωγία του θανάτου ταϊζόταν και ταΐζεται απεριόριστα παράγοντας, μέσω της σκόπιμα στρεβλής χρήσης των τεστ, «κρούσματα» με τον τόνο!

Δεν είναι μόνον αυτό. Το κόλπο φτάνει ως τα νοσοκομεία και τις εντατικές. Πόσοι θάνατοι χρεώθηκαν άραγε στον covid επειδή, απλά, τα άτομα ήταν «θετικά» με το ζόρι; Και πόσες πνευμονίες (ακόμα και μοιραίες τέτοιες) δεν οφείλονταν καν και καν στον covid αλλά σε κάποιο ιό γρίπης (η οποία, παρεπιπτόντως, εξαφανίστηκε εντελώς απ’ τον πλανήτη μετά τον Απρίλη του 2020…) αλλά το «positive» με το ζόρι γράφτηκε στο φέρετρο των ανθρώπων;

Δεν θα μάθουμε ποτέ πόση λαθροχειρία και πόσο ψέμα επιστρατεύτηκε για να νομιμοποιηθεί και η τρομοεκστρατεία και η έφοδος της γενετικής μηχανικής σα «σωτηρίας». Ξέρουμε, τουλάχιστον, τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται…

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 1

Παρασκευή 22 Γενάρη. Ο νυσταλέος Jo ορκίστηκε (σε μια θάλασσα σημαιών) και το γκουβέρνο του έπιασε δουλειά. Δουλειά για την περίπτωση του θα πρέπει να έχουν πιάσει και οι στοιχηματικές εταιρείες διεθνώς. Θα σώσει τίποτα; Τι; Πότε; Είναι δυσάρεστο αλλά είναι αλήθεια: ούτε να παρακμάσει με την ησυχία της δεν μπορεί αυτή η πρώην υπερδύναμη!

Εν τω μεταξύ οι καμπάνες στην Ουάσιγκτον κτυπάνε (υποχρεωτικά) και για τους close friends. Το ελλαδιστάν είναι τέτοιος. Κι αν οι πολιτικές βιτρίνες του ήταν ειλικρινείς θα παραδέχονταν ότι η «γραμμή» του ψόφιου κουναβιού (ή, πιο σωστά, του Πομπηία) για την ανατολική Μεσόγειο ήταν πιο πολλά υποσχόμενη σε σχέση με την «γραμμή» της προηγούμενης διοίκησης Obama στην οποια ο νυσταλέος είχε διατελέσει υπ.εξ. Στο κάτω κάτω της γραφής το ψόφιο κουνάβι προσέφερε στην έδρα του photo opportunities όχι σε έναν αλλά σε δύο έλληνες πρωθυπουργούς· ο Obama σε κανέναν.

Αλλά η παρακμή είναι παρακμή. Ο υπ.εξ. ρημαδό—–Νικόλας μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που έχει ζήσει από πόστο εξουσίας την αποκαθήλωση τόσων και τόσων «σημαντικών φίλων του» – αλλά σε ότι αφορά τον ελληνικό ιμπεριαλισμό κάθε αμερικανική δυσκολία είναι μαχαιριά. Πολύ χειρότερο αν οι δυσκολίες είναι πολλές και μαζεμένες.

Ένα σύστημα (το ελληνικό) θεμελιωμένο ιστορικά, διαχρονικά και εθνικά στις γεωπολιτικές προσόδους, στο τι δηλαδή «προσέφερε» κάποια ή κάποιες μεγάλη/ες δύναμη/εις για το ελληνικό οικόπεδο λόγω της θέσης του στον χάρτη, πώς μπορεί να νοιώθει άραγε τώρα που ο μεγάλος σύμμαχος είναι άρρωστος, κι όπως λένε διάφοροι φίλοι και εχθροί του, σοβαρά άρρωστος; Τι σκέφτονται οι αρμόδιες πολιτικές βιτρίνες;

Δεν θα μας πουν. Πρέπει να το βρούμε μόνοι μας. Πριν όμως μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Όχι για να πούμε κάτι καινούργιο. Αλλά για να θυμίσουμε ότι ο γεωπολιτικός προσοδισμός είναι συνώνυμος της ίδρυσης και της διαδρομής του νέου ελληνικού κράτους· πράγμα που σημαίνει ότι πάντα υπήρχε μια τουλάχιστον «μεγάλη δύναμη» που είχε ευρύτερο συμφέρον να διατηρεί μια special συμμαχία με το ελλαδιστάν· και κάποιες έξτρα παροχές προς τις δομές εξουσίας σ’ αυτό. Έτσι ώστε ο γεωπολιτικός πατερναλισμός και τα οφέλη του να είναι σύμφυτος με το πως οι έλληνες πατριώτες, άρχοντες και αρχόμενοι, αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους μέσα στον κόσμο.

Σύντομα λοιπόν: αφού για μερικές δεκαετίες μετά την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους (1832) οι ντόπιες ελίτ «σέρφαραν» ως προς τις επιδιώξεις τους για γεωπολιτικές προσόδους ανάμεσα στα συμφέροντα (και τις αντιθέσεις) των τριών «μεγάλων δυνάμεων», απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και μετά στράφηκαν κυρίως έως αποκλειστικά στην αυλή της μεγάλης βρετανίας. Ο ρόλος των «καραβοκύρηδων» και των ευρύτατων δικτύων τους (των εφοπλιστών και του σημαντικού εμπορικού ρόλου τους στην ευρώπη) ήταν καθοριστικός για την επιλογή αυτής της θαλασσοκράτειρας «μεγάλης δύναμης». Ουσιαστικά, στο βαθμό που το νέο ελληνικό κράτος ήταν σε θέση να έχει συγκροτημένη «εθνική» εξωτερική πολιτική (πράγμα που δεν ήταν πάντα δεδομένο…) η συμμαχία της Αθήνας με το Λονδίνο έγινε ων ουκ άνευ. Ακόμα κι αν αυτό συνεπαγόταν εμφύλιο πόλεμο (: «ο εθνικός διχασμός» και στη συνέχεια ο εμφύλιος…).

Όταν η αγγλική αυτοκρατορία άρχισε να καταρρέει, απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πόλεμου και μετά, ο διάδοχός της στην «θαλασσοκρατία» ήταν ο ένας απ’ τους δύο πραγματικούς νικητές του β παγκόσμιου: το αμερικανικό κράτος. Συνεπώς η Ουάσιγκτον έγινε η διάδοχη σύμμαχος για τον εντόπιο γεωπολιτικό προσοδισμό, απ’ το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’40 και μετά.

Ας θυμηθούμε βιαστικά ειδικά αυτήν την όχι-και-τόσο-παλιά αλλαγή του κέντρου βάρους των ελληνικών εθνικών συμμαχιών, μέσα από αποσπάσματα απ’ τον 4ο τόμο της σειράς τα μυστικά του βούρκου – καλά κρυμμένα μυστικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού (εκδ. «αντισχολείο»):

…Το μπλοκ εξουσίας που αναδείχτηκε στην κορυφή μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, μολονότι συνδύαζε παλιά υλικά στην κατασκευή του, ήταν κάτι νέο για τα ελληνικά πράγματα. Πολιτικά, αποτελούσε τη συνέχεια και τον συγκερασμό του κοινοβουλευτικού συντηρητισμού του μεσοπολέμου με τον απολυταρχισμό της μεταξικής δικτατορίας και του καθεστώτος των δοσίλογων. Κοινωνικά όμως, η ισορροπία της ισχύος στο εσωτερικό της άρχουσας ελίτ είχε μετατοπιστεί προς την μεριά αυτών που είχαν επωφεληθεί υλικά από την κατοχή κι είχαν αντικειμενικούς λόγους να είναι απόλυτα αντίθετοι σε κάθε απόπειρα συμβιβασμού. Μπορεί οι καταστροφικές συνέπειες της κατοχής – η πείνα, οι λεηλασίες, οι μαζικές δολοφονίες… – να έχουν φωτιστεί από δεξιά κι αριστερά, αλλά η εικόνα είναι το λιγότερο λειψή· και συνήθως εξυπηρετεί την κατασκευή μιας εικόνας εθνικής, άρα αταξικής και κοινής για όλους, τραγωδίας. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τα χρόνια 1941-1944, για κάποιους όχι λίγους, μόνο τραγικά δεν ήταν. Μολονότι είναι μια ιστορία καλά κρυμμένη (το πώς φτιάχτηκαν τα σημερινά «τζάκια») ακόμη και τα λίγα στοιχεία που υπάρχουν είναι αδιάψευστες μαρτυρίες του μετασχηματισμού που συντελέστηκε στα ψηλότερα επίπεδα του ελληνικού καπιταλισμού. Την πρωτοβουλία πήρε μια «νέα γενιά κερδοσκόπων, καιροσκόπων και μαυραγοριτών που αναδύθηκαν από τον πόλεμο με μεγάλες περιουσίες και πολυτέλεια». Μόνο κατά τη διάρκεια της κατοχής φτιάχτηκαν περίπου 6.500 βιομηχανικές επιχειρήσεις· η κάθε είδους κερδοσκοπία, η μαύρη αγορά, η μεταβίβαση ολόκληρων περιουσιών (τουλάχιστον 230.000 ακίνητα άλλαξαν χέρια) λειτούργησαν σαν μια κανονική οικονομία αρπαγής οδηγώντας σ’ ένα είδος άγριας πρωτογενούς συσσώρευσης κεφαλαίου. Οι επίσημοι υπολογισμοί των αρχών του ’60 έδειχναν ότι σχεδόν το σύνολο των τότε ελλήνων επιχειρηματιών είχε ξεκινήσει την οικονομική του δραστηριότητα μετά το ’41. Την ώρα που το κίνημα της αντίστασης επιχειρούσε ένα εκτεταμένο πείραμα κοινωνικής μεταρρύθμισης, στο αντίπαλο στρατόπεδο οι συνθήκες δούλευαν υπέρ της ανάδειξης μιας νέας οικονομικής και πολιτικής εξουσίας…

Τέτοια ήταν η σύνθεση του “εσωτερικού” μπλοκ εξουσίας του ελληνικού κράτους απ’ τον β παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Ταυτόχρονα όμως, με την (ουσιαστικά) δωρεά των 100 αμερικανικής κατασκευής εμπορικών πλοίων τύπου Liberty στους έλληνες εφοπλιστές, στα τέλη του 1946 / αρχές του 1947, η Ουάσιγκτον σκόπευε (και το έδειξε καθαρά) να κάνει ένα είδος outsourcing των αναγκών της σε θαλάσσιες εμπορικές μεταφορές από και προς τις ηπα, περιορίζοντας ουσιαστικά τον βρετανικό εμπορικό στόλο. Η Ουάσιγκτον δεν έκανε μόνο «δώρο» τα 100 εμπορικά πλοία στους έλληνες εφοπλιστές και την αποδοτική εκμετάλλευσή τους· τους εκπαίδευσε επίσης στις «σημαίες ευκαιρίας» (κυρίως παναμά και λιβερίας) και στη «νόμιμη» φοροδιαφυγή («φορολογικοί παράδεισοι»). Με δυο λόγια τόσο το νο 1 ελληνικό εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) όσο και το εσωτερικό σύστημα κοτζαμπάσηδων απέκτησαν μια οργανική και αμοιβαία επωφελή υλική βάση για την συμμαχία Αθήνας – Ουάσιγκτον. Οι πρώτοι απολαμβάνοντας τα οφέλη της κάλυψης της μεγαλύτερης ναυτικής / ιμπεριαλιστικής δύναμης του πλανήτη μετά τον β παγκόσμιο· οι δεύτεροι απολαμβάνοντας τις όποιες γεωπολιτικές προσόδους στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου.

(φωτογραφίες: Διάσημοι για την αχαριστία τους οι έλληνες δεν είπαν ούτε ένα στερνό αντίο στον πρόσφατο φίλο τους…)

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 2

Παρασκευή 22 Γενάρη. Συνεχίζουμε με τα αποσπάσματα απ’ τα «μυστικά του βούρκου»:

… Μέχρι το 1946 ο κύριος σύμμαχος της Aθήνας ήταν η βρετανία, με τις ηπα να περιορίζονται στην παροχή οικονομικής βοήθειας και πολιτικής στήριξης στο Λονδίνο κάθε φορά που οξύνονταν οι διπλωματικές αντιπαραθέσεις με τους ρώσους. Εξάλλου, οι ηπα μέχρι τον β’ παγκόσμιο πόλεμο δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη πολιτική που να αφορά στα βαλκάνια και την ανατολική μεσόγειο. Όμως το γεγονός ότι η λήξη του πολέμου βρήκε την βρετανία τυπικά νικήτρια, αλλά την βρετανική αυτοκρατορία διαλυμένη και την ισχύ του βρετανικού κράτους σε επικίνδυνο βαθμό καταρρακωμένη, δημιουργούσε για τις ηπα τις συνθήκες ν’ αναλάβουν αυτές την ηγεμονία στη συμμαχία του δυτικού κόσμου. Η αμερικάνικη σχέση με τις ελληνικές εξελίξεις άλλαξε κι έγινε περισσότερο δραστική και παρεμβατική μετά την κρίση των Στενών του 1946.

Τον Αύγουστο του 1946 η εσσδ επιχείρησε ν’ ανατρέψει τη συνθήκη του Μωντρέ και απαίτησε από την τουρκική κυβέρνηση, που ήταν ουδέτερη στον πόλεμο, να παραχωρήσει το δικαίωμα ελεύθερου διάπλου από τα Στενά στα σοβιετικά πολεμικά πλοία, ώστε να μπορούν να περνούν χωρίς περιορισμούς από τη Μαύρη Θάλασσα στη Μεσόγειο. Ζήτησε επιπλέον τη διεξαγωγή διεθνούς διάσκεψης με αντικείμενο τον έλεγχο των Στενών. Για να ενισχύσει την πίεση της, ο σοβιετικός στόλος άρχισε ναυτικές ασκήσεις και ενισχύθηκαν τα σοβιετικά στρατεύματα στα Βαλκάνια. Η τουρκία ζήτησε την δυτική βοήθεια και τον Οκτώβρη ο αμερικάνος πρόεδρος διέταξε την ανάπτυξη ισχυρής ναυτικής δύναμης στην περιοχή, ενώ η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο εγγυήθηκαν την υπεράσπιση της τουρκίας. Μετά από αυτό, η εσσδ υποχώρησε, αλλά η κρίση έδωσε το έναυσμα της ανοιχτής αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δύο πρώην συμμάχους. Στον σχεδιασμό της αμερικάνικης στρατηγικής, ο ρόλος του ελληνικού και τουρκικού κράτους κρίθηκε εξαιρετικά κρίσιμος: «Έχουμε υπόψη δύο χώρες, τις οποίες είναι για εμάς θέμα υψίστης σημασίας να βοηθήσουμε: την τουρκία και την ελλάδα… Οι δύο αυτές χώρες μπορούν να αποβούν φυλάκια μεγάλης σημασίας και… πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τις βοηθήσουμε» εξηγούσε ο αμερικανός υπουργός εξωτερικών στον βρετανό υπουργό άμυνας, τον Οκτώβρη του 1946. Χωρίς να αλλάξει κατ’ αρχήν ο καταμερισμός αρμοδιοτήτων μεταξύ βρετανίας και ηπα, οι αμερικάνοι αύξησαν κατά πολύ την οικονομική βοήθεια και την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού. Αργότερα, όταν η βρετανία δεν μπορούσε πλέον να σηκώσει το οικονομικό και στρατιωτικό βάρος της συμμαχίας και της στήριξης του ελληνικού κράτους, η αντικατάσταση της από τις ηπα ήρθε εντελώς φυσιολογικά. Στις 21 Φλεβάρη 1947, η βρετανία ανακοίνωσε επίσημα ότι από 1ης Απρίλη θα διακόψει τη βοήθεια της προς την ελλάδα και την τουρκία, στις 3 Μάρτη η ελληνική κυβέρνηση υπέβαλλε επίσημη αίτηση βοήθειας προς τις ηπα και στις 12 Μάρτη 1947 με προεδρικό διάγγελμα το αμερικάνικο κράτος διακήρυξε το σχέδιο, που έμεινε γνωστό ως «δόγμα Τρούμαν», στήριξης της ελλάδας και της τουρκίας…

… Ουσιαστικά, όλο το ελληνικό κατεστημένο δέχτηκε και καλοδέχτηκε την αμερικανική παρέμβαση, όχι μόνο επειδή έφερνε μαζί της άφθονη υλική βοήθεια, που παρείχε τα απαραίτητα για τη διάλυση της αριστεράς εμπλουτίζοντας χειροπιαστά τους στόχους της νομής του κράτους, αλλά (μακροπρόθεσμα πιο σημαντικό) και επειδή ήταν συμπαγής απόδειξη ότι η ελλάδα παρέμενε σημαντικός παράγοντας για τον «δυτικό κόσμο»… Ακόμη και μετά τον εμφύλιο οι έλληνες πολιτικοί, πλην της αριστεράς, επιδίωκαν να μένει πάντα πρώτης γραμμής η συμμαχία του ελληνικού κράτους με το αμερικανικό, επειδή έφτιαχνε και συντηρούσε το υλικό πεδίο εξυπηρέτησης τόσο των φραξιονιστικών τους συμφερόντων (ως προς τη νομή του κράτους) όσο και των ιμπεριαλιστικών τους φιλοδοξιών (σε σχέση με τα βαλκανικά κράτη του «ανατολικού μπλοκ» σε περίπτωση ενός καινούργιου παγκόσμιου πολέμου)…

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, με τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο τερματισμένο (με νίκη της «δύσης»), και το ελληνικό κράτος να οργανώνει τα δικά του αυτοτελή ιμπεριαλιστικά σχέδια επέκτασης προς βορρά (εναντίον του καινούργιου κράτους της μακεδονίας και του αλβανικού νότου) η Αθήνα διαπίστωσε, με οδυνηρή και ανομολόγητη έκπληξη, ότι ο βασικός της σύμμαχος (η Ουάσιγκτον) δεν ευνοούσε τα συγκεκριμένα σχέδιά της. Στην υπόλοιπη δεκαετία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός στράφηκε προς τα ανατολικά, συγχρονιζόμενος με τα ευρύτερα σχέδια τόσο της Ουάσιγκτον όσο και των ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών αλλά και της στριμωγμένης (στα ’90s) Μόσχας (: αποσχιστικά αντάρτικα στον Καύκασο, με σημαντικότερο εκείνων των τσετσένων), για την διάλυση της τουρκικής επικράτειας. Όμως κι αυτοί οι φονικοί σχεδιασμοί άλλαξαν ραγδαία στα τέλη των ‘90s – οπότε το ελληνικό κράτος / παρακράτος, τα εσωτερικά αφεντικά τους και η εσωτερική κοινωνική συμμαχία τους, μη έχοντας πια ιδιαίτερη γεωπολιτική χρησιμότητα να πουλήσουν, αφιερώθηκαν στη νομή των ευρωπαϊκών προσόδων και στην χρηματοπιστωτική ευδαιμονία…

Ακόμα και ως την πρόσφατη διαχείριση της ελληνικής «κρίσης», τα ντόπια αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι παρέμειναν πιστά στην συμμαχία με την Ουάσιγκτον, ελπίζοντας ότι θα ανάγκαζε τους «ευρωπαίους εταίρους» να δανείζουν την Αθήνα χωρίς πολλές πολλές απαιτήσεις (ή, οι πιο φανατικοί, ότι η ε.ε. θα διαλυθεί…) Το αποκορύφωμα αυτής της συμμαχίας (και μαζί το αποκορύφωμα της «ελληνικής εθνικής ιμπεριαλιστικής» ανάγνωσης των παγκόσμιων συσχετισμών σε συνθήκες οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) ξεκίνησε απ’ το 2015 και μετά, την εποχή της φαιορόζ «πρώτης φοράς αριστεράς»…

(φωτογραφία: Ο έλληνας υπ.εξ. Παπούλιας και ο υπ.εξ. του μακεδονικού κράτους Crvenkovski στη Ν. Υόρκη, στις 13 Σεπτέμβρη του 1995, μετά την υπογραφή της “ενδιάμεσης συμφωνίας” που επέβαλε η διοίκηση Κλίντον. Το “πατριωτικό” πασοκ, έχοντας χρησιμοποιήσει την φονική “ελληνοσερβική φιλία” και την απειλή στρατιωτικής εισβολής στο μακεδονικό κράτος και σαν “αντιγερμανικό” όπλο, δεν μπορούσε να παρακούσει τον μεγάλο ατλαντικό σύμμαχό του…

Η εθνική βεβαιότητα ότι “οι γερμανοί και όχι οι αμερικάνοι φταίνε” θεμελιώθηκε από τότε…)

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 3

Παρασκευή 22 Γενάρη. Χάρη σ’ αυτή τη συμμαχία και με πολύ φιλόδοξες προσδοκίες γεωπολιτικών προσόδων σε βάρος της Άγκυρας, η Αθήνα προσχώρησε πανηγυρικά στον άξονα στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, σφυρηλάτησε «ημιαξόνιο» με το πλυντήριο Λευκωσία, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, ονειρεύτηκε την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Και φυσικό αέριο, πολύ φυσικό αέριο· σωλήνες, πολλούς σωλήνες· θαλάσσια πηγάδια σε θαλάσσια οικόπεδα, πολλά τέτοια… Ωωωω μεγαλεία! Ωωωω υψηλού επιπέδου εθνικός τυχοδιωκτισμός!

Ωωωω απανωτές ήττες!!! Εξαιτίας, φυσικά, του «αιώνιου εχθρού». Ούτε τα γκαζοπήγαδα των αδελφών κυπρίων… ούτε τα θρυλικά οικόπεδα… ούτε ο ακόμα πιο θρυλικός east med (δεν γιορτάστηκε φέτος η επέτειος ενός χρόνου απ’ την περσινή πανηγυρική υπογραφή για την κατασκευή του)… ούτε η μισή ανατολική Μεσόγειος «ελληνική λίμνη»… ούτε η απέραντη αοζ του Καστελόριζου…. Μόνο αμερικανικές βάσεις – αυτές ναι! Και γαλλικά rafale βέβαια…

Τι είναι που έχει πάει τόσο στραβά σε μια «εθνική στρατηγική» που έχει 100 και βάλε χρόνια πλούσιας εμπειρίας και λαμπρών επιτυχιών; Τι είναι που αναγκάζει το ρημαδογκουβέρνο σε γελοίους πανηγυρισμούς για το «μεγάλωμα της ελλάδας» επειδή έκανε στο Ιόνιο τα 6 μίλια χωρικών υδάτων 12; Πόσο επηρεάζει η παρακμή του μεγάλου συμμάχου την ελληνική παρακμή; Κι ακόμα: το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) διαβλέπει κάποιον «διάδοχο» θαλασσοκράτη με τον οποίο θα μπορούσε να κάνει καλές δουλειές έχοντας εξασφαλισμένη προτεραιότητα και μια ορισμένη «προστασία»; Οι κοτσαμπάσηδες εσωτερικού διαβλέπουν κάποια άλλη «μεγάλη δύναμη» που να ενδιαφέρεται για τα γεωγραφικά / γεωπολιτικά προσόντα αυτής εδώ της άκρης της βαλκανικής χερσονήσου που λέγεται ελλαδιστάν; Ή η μοναδική ελληνική ελπίδα είναι η γρήγορη και πετυχημένη ανάνηψη της «μεγάλης ασθενούς», της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας;

Θα έχουμε την ατυχία να μάθουμε τις απαντήσεις υφιστάμενοι τις ακροβασίες του ελληνικού ιμπεριαλισμού τους επόμενους μήνες και χρόνια. Εν τω μεταξύ πρέπει να τονίσουμε το βάρος της ιμπεριαλιστικής «παράδοσης» σε μια εποχή που τα δεδομένα έχουν αλλάξει τόσο ριζικά ώστε να μην υπάρχει κανένα manual με οδηγίες επιτυχούς καριέρας στην ιμπεριαλιστική ιεραρχία.

Αν έπρεπε να υποδείξει κάποιος ένα μόνο γεγονός που έχει σμπαραλιάσει τακτικές, σχεδιασμούς και φιλοδοξίες (ελληνικές και όχι μόνο) είναι η πρωτοφανής για την καπιταλιστική ιστορία μετατόπιση του κέντρου βάρους στην ασία, με πρωταγωνιστή το Πεκίνο· συν το παρεπόμενο ευρασιατικό project, που εκτός απ’ τον συνεταιρισμό του Πεκίνου με την Μόσχα, σκεπάζει (ή απειλεί να σκεπάσει) όλη την μέση Ανατολή και την Αφρική μ’ αυτόν τον απρόοπτο, δυνατό και επίμονο «ανατολικό άνεμο».

Ο αιώνιος εχθρός, η Άγκυρα, διέβλεψε έγκαιρα την τάση και πλασσαρίστηκε σωστά (και από γεωγραφική άποψη) σ’ αυτήν την ασιατική καπιταλιστική αναγέννηση· επεκτείνοντας ταυτόχρονα την οικονομική της επιρροή σε διάφορα σημεία της αφρικής· ακόμα και στη λατινική αμερική (βενεζουέλα…)! Δεν είναι πια η Άγκυρα την οποία η Αθήνα θεωρούσε πως κρατάει όμηρο μέσω της πιθανής ένταξής της στην ε.ε…. Ούτε επίσης είναι η Άγκυρα που εξαρτιέται απ’ το νατο και, συνεπώς, (όπως εξακολουθεί να διηγείται το αγαπημένο παραμύθι των ντόπιων αριστερών) είναι υπάκουη στην Ουάσιγκτον… Τηρουμένων των αναλογιών μοιάζει περισσότερο με τα πρώτα βήματα του τουρκικού κράτους, την Άγκυρα του Κεμάλ, που μπορούσε να κινείται αποτελεσματικά και με οφέλη ανάμεσα στους μπολσεβίκους του Λένιν και τους ιμπεριαλισμούς του Λονδίνου και του Παρισιού – προς μεγάλη θλίψη του ελληνικού…

Αλλά η «επανάσταση» των ισλαμοδημοκρατών δεν είναι «εθνικιστική» όπως του Κεμάλ. Είναι «ισλαμική». Και μπορεί να εξαχθεί σ’ όλον τον μουσουλμανικό κόσμο αλλά κι ακόμα πιο έξω τόσο εύκολα και πειστικά όσο το σήριαλ Ertugrul: επική αντιστροφή των δυτικών στερεοτύπων για τους μουσουλμάνους και την ιστορία τους· αντι-οριενταλισμός σε πλήρη ανάπτυξη!!! Αυτό λέγεται soft power – και πολλοί την ζηλεύουν.

Δεν υπάρχουν στον ορίζοντα “εναλλακτικές”, “διάδοχες καταστάσεις” που να ταιριάζουν με την παράδοση και τα συνηθισμένα κόλπα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των βιτρινών του. Το κινέζικο κεφάλαιο δεν πρόκειται να δώσει τα κλειδιά των θαλάσσιων μεταφορών του στους έλληνες εφοπλιστές όπως έκανε το αμερικανικό. Άσχετα με το αν κάνουν δουλειές μαζί του (κάνουν) το Πεκίνο έχει τις δικές του μεγάλες ναυτιλιακές. Ούτε, επίσης, ενδιαφέρεται για στρατιωτικές βάσεις στην άκρη της βαλκανικής. Αδιαφορεί, επίσης, για το ποιος κυβερνάει· δεν υπάρχει “φιλοσινικό” κόμμα εδώ. Οι παραδοσιακές υπηρεσίες και τα παραδοσιακά ελληνικά “προσόντα” δεν γυαλίζουν ιδιαίτερα στο Πεκίνο ή στην υπόλοιπη ασία γύρω γύρω. Ακόμα και οι εγκαταστάσεις της cosco στον Πειραιά μπορούν να ξηλωθούν και να μοιραστούν σε χρόνο dt ανάμεσα στην πρόθυμη Σμύρνη και στην πρόθυμη Τεργέστη (ή στο εξίσου πρόθυμο Παλέρμο).

Οπότε; Φαίνεται ως τώρα ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και ο γεωπολιτικός προσοδισμός είναι καταδικασμένοι να μείνουν δεμένοι με την Ουάσιγκτον (και το Λονδίνο, σε δεύτερο επίπεδο) – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πτώση. Είναι βέβαιο πως όταν ο ρημαδοΚούλης θα συναντήσει τον Erdogan οι ντόπιοι δημαγωγοί θα παιανίσουν ότι «του έτριψε τα μούτρα». Πόσους έλληνες πρωθυπουργούς και υπ.εξ. έχει συναντήσει ο Erdogan απ’ το 2002; Τόσους ώστε να έχει μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά τι σκέφτονται – και να του είναι όχι απλά «προβλέψιμοι» αλλά και βαρετοί.

Αυτό είναι, ίσως, μια κάποια ελπίδα: να έχεις ηττηθεί τόσο παραδειγματικά ώστε ο αντίπαλός σου να σε βαριέται…

Αν δεν είναι εμβόλια τότε τι είναι;

Πέμπτη 21 Γενάρη. Πολλοί και διάφοροι “βγήκαν απ’ τα ρούχα τους” με την θέση ότι η mRNA “σωτηρία” που υπόσχονται οι φαρμακο-μαφίες pfizer/biontech και moderna (αλλά και η DNA που υπόσχεται η astrazeneca) δεν έχει καμμία σχέση με αυτό που έχει εννοηθεί, τόσο ιατρικά όσο και κοινωνικά, σ’ όλο τον 20ο αιώνα, σαν εμβόλιο. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτή η «αγανάκτηση» οφείλεται στη βαθιά άγνοια – στις υπόλοιπες απλά σε δόλο… Ωστόσο, ενώ άλλες εποχές η άγνοια (ή, έστω, η υποψία ότι «κάτι δεν ξέρω») θα οδηγούσε σε κάποιο είδος απορίας, ενδιαφέροντος και διάθεσης για έρευνα, στους μεταμοντέρνους νεοφιλελεύθερους καιρούς, όπου «όλοι ξέρουν τα πάντα» χωρίς να ιδρώσουν (ξέρουν, δηλαδή, αυτά που διαδίδονται μαζικά και επίμονα…), η άγνοια μετατρέπεται ακαριαία σε επιθετικότητα. Για όλους εκείνο που «παίζεται» είναι ο άρρωστος εγωϊσμός τους! Αυτή η επιθετικότητα μπορεί να είναι κρατική, μπορεί να είναι μηντιακή ή παραμηντιακή, μπορεί να είναι η επιθετικότητα πολλών και διάφορων ψωνισμένων· είναι εκδοχές και μορφές συμπληρωματικές μεταξύ τους.

Τι όφελος, τι κέρδος θα είχαμε να υποστηρίξουμε κάτι αυθαίρετο, ένα ψέμα, μια θέση μάλλον δυσνόητη (για τις πρόχειρες σκέψεις…) χωρίς να υπάρχει τεχνοεπιστημονική «γείωσή» της, και μάλιστα σε μια κρίσιμη κοινωνική περίοδο, όπως κι αν την δει ο καθένας; Κανείς δεν το έχει βρει το «κέρδος» μας – επειδή, απλά, δεν υπάρχει! Οι χαρακτηρισμοί, απ’ την άλλη μεριά, είναι πανεύκολοι… «Ψεκασμένη» η ασταμάτητη μηχανή; Ναι – για όποιον έπεσε μικρός στο βαρέλι…

Τι όφελος, τι κέρδος, έχουν οι φαρμακο-μαφίες αν κρύβουν την αλήθεια; Ε, αυτό πια δεν είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί! Σ’ αυτήν την εντελώς άνιση σύγκρουση ως προς τι συμβαίνει πραγματικά σήμερα γύρω απ’ την γενετική μηχανική, και σε σχέση με την προσπάθεια «κρυφής» νομιμοποίησής της, τα συμφέροντα (οικονομικά, ιδεολογικά, πολιτικά….) βρίσκονται απ’ την μεριά των ισχυρών. Και δεν είναι καθόλου μα καθόλου αμελητέα!

Για χάρη της εργατικής αντι-πληροφόρησης και κριτικής, με σεβασμό ωστόσο σε όσους / όσες νοιώθουν άβολα να διαβάζουν εδώ επιστημονικά papers, παρουσιάζουμε τώρα (φωτογραφία επάνω) ένα μικρό μόνο τμήμα από ένα τέτοιο paper, που δημοσιεύτηκε online στις 14 Δεκέμβρη του 2018 (πριν πάνω από 2 χρόνια…) στη US National Library of Medicine / National Institutes of Health… Ο ένας απ’ τους δύο συγγραφείς, ο Luigi Warren, είναι ένας «κατεξοχήν ειδικός» της γενετικής μηχανικής: ιδρυτής και ceo της εταιρείας Cellular Reprogramming, που παρέχει υπηρεσίες κυτταρικού αναπρογραμματισμού μέσω mRNA (λίγα παραπάνω γι’ αυτόν και την επιχειρηματική ενασχόλησή του, ενδεικτικά, στη συνέχεια). Τίτλος του paper: Γενετικός Αναπρογραμματισμός βασισμένος σε mRNA (mRNA-Based Genetic Reprogramming).

Μεταφράζουμε την περίληψη / σύντομη παρουσίαση (abstract) του paper:

Η ανακάλυψη ότι τα κοινά σωματικά κύτταρα μπορούν να μετατραπούν σε πολυδύναμα βλαστοκύτταρα με την καταναγκαστική έκφραση [σ.σ.: στην βιολογική ορολογία «έκφραση» ονομάζεται το αποτέλεσμα της λειτουργίας ενός κυττάρου] προσδιορισμένων παραγόντων έχει δημιουργήσει ελπίδες ότι προσωποποιημένες θεραπείες αναγέννησης βασισμένες σε ανοσολογικά συμβατά υλικά προερχόμενα απ’ τα κύτταρα ενός ασθενούς μπορεί να γίνουν πραγματικότητα σε ένα όχι-και-τόσο-μακρινό-μέλλον. Ένα σημαντικό εμπόδιο στην κλινική χρήση εισαγόμενων πολυδύναμων βλαστοκυττάρων (iPSCs) εμφανίστηκε μέσω της ανάγκης να χρησιμοποιηθούν ενσωματώσιμοι ιικοί φορείς [σ.σ.: να χρησιμοποιηθούν, δηλαδή, ιοί σαν «μεταφορικά σασί / πλατφόρμες»…] ώστε να υπάρξει έκφραση των παρaγόντων που προκαλούν την εμβρυονική γονιδιακή έκφραση, κάτι που συνεπάγεται την πιθανή ογκο-γενετική αλλοίωση του κανονικού γονιδιώματος. Διάφορα «μη-ενσωματώσιμα» συστήματα αναπρογραμματισμού έχουν αναπτυχθεί την τελευταία δεκαετία για να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα. Ανάμεσα σ’ αυτές τις τεχνικές ο αναπρογραμματισμός μέσω mRNA είναι η πιο ξεκάθαρα «χωρίς ίχνη», πιο παραγωγική, και πιθανόν η πιο κατάλληλη για κλινική παραγωγή βλαστοκυττάρων. Εδώ συζητάμε την καταγωγή του συστήματος αναπρογραμματισμού που βασίζεται στο mRNA , τα οφέλη και τα μειονεκτήματά του, τις πρόσφατες τεχνικές βελτιώσεις που απλοποιούν αυτήν την εφαρμογή, και την κατάσταση των τωρινών προσπαθειών να βιομηχανοποιηθεί αυτή η προσέγγιση για την μαζική παραγωγή ανθρώπινων βλαστοκυττάρων για κλινική χρήση.

Λέξεις κλειδιά: αναπρογραμματισμός mRNA, αναπρογραμματισμός με messenger RNA, jPSCs, εισαγόμενα πολυδύναμα βλαστοκύτταρα, κυτταρικός αναπρογραμματισμός, συνθετικό mRNA, τροποποιημένο RNA.

Ακόμα κι όσοι είχαν κάνει κοπάνα στα σχετικά σχολικά μαθήματα βιολογίας θα είναι αδύνατο να βρουν στην πιο πάνω παρουσίαση / περίληψη την λέξη «εμβόλιο»! Υπάρχει, φυσικά, αναφορά σε κλινική χρήση της γενετικής μηχανικής (εν προκειμένω του κυτταρικού αναπρογραμματισμού). Όμως αυτό είναι κάτι ευρύ, συνηθισμένο σ’ όλες τις γενετικές και βιοτεχνολογικές έρευνες, εφαρμογές, και (κυρίως) διακηρύξεις· οπότε χρειάζεται πάντα πολύ προσεκτική έρευνα από εργατική σκοπιά για το τι είναι τι. Εν τέλει το γεγονός ότι είμαστε ακριβείς, ακριβέστατοι αλλά και έντιμοι, έχει ακλόνητες αποδείξεις – εντελώς επιστημονικές (για όσους αρέσκονται να δηλώνουν «οπαδοί της επιστήμης» – ως εάν η γενετική και οι βιοτεχνολογίες να είναι ποδοσφαρικές ομάδες…)

Η λέξη «εμβόλιο» δεν υπάρχει λοιπόν πουθενά σ’ αυτήν την παρουσίαση του τέλους του 2018… Υπάρχουν όμως (και είναι keywords) οι λέξεις «κυτταρικός αναπρογραμματισμός». Συνεπώς, όποιος «αγανακτεί» με τις θέσεις μας ας στραφεί εναντία όχι στην υπόδειξη της πραγματικότητας απ’ την μεριά μας (κάτι που θεωρούμε εργατικό μας καθήκον…) αλλά στους βιοτεχνολόγους…

Πέρα απ’ αυτό, εκείνο που περιγράφουν οι Warren και Lin (αυτός ο δεύτερος είναι διευθυντής της Sino Biological, πρώην διευθυντής ανάπτυξης της ACRObiosystems…) είναι η ιστορία των προσπαθειών των γενετιστών να πετύχουν τον αναπρογραματισμό των κυττάρων· ανθρώπινων και μη. Μία απ’ τις επιδιωκόμενες αξιοποιήσεις του γενετικού αναπρογραμματισμού των κυττάρων είναι η μετατροπή τους σε βλαστοκύτταρα, τα οποία (με την κατάλληλη διαχείριση / επεξεργασία) μπορούν να εξελιχθούν σε οποιοδήποτε είδος κυττάρων: σωματικά, νευρικά, εγκεφαλικά, κλπ. Όμως αυτή είναι μόνο μία δυνατότητα!… Η αμερικανική DARPA, ο τεχνολογικός βραχίονας του αμερικανού στρατού, ενδιαφέρεται και για άλλες… (Υποθέτουμε ότι το ίδιο ισχύει και για ανάλογους «οργανισμούς» άλλων κρατών…)