Year: 2021

Βλάβες…

Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Ένα τεχνικό πρόβλημα σε τμήμα του κέντρου της πόλης («κατάρρευση» του internet) καθυστέρησε για αρκετές ώρες την ασταμάτητη μηχανή…

Οι πλάκες σε κίνηση (δεν έχουν πλάκα…) 1

Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Η «ελληνογαλλική συμμαχία» ήταν σκέτος θρίαμβος∙ ειδικά αφού έδωσε πνοή στη γαλλική πολεμική βιομηχανία… Αλλά η «τουρκοϊσπανική συμμαχία» ήταν σκέτος θυμός: ο αιώνιος εχθρός δεν πρέπει να εξοπλίζεται, και η ισπανική πολεμική βιομηχανία πρέπει να βάλει λουκέτο… Με δυο λόγια: «φιλειρηνική» και «δύναμη σταθερότητας» στην ευρύτερη περιοχή είναι μόνο το εξοπλισμένο ελλαδιστάν…

Είναι, μετά απ’ αυτά, απόδειξη μεγάλης εθνικής πίκρας που ένας εκλεκτός σύμμαχος (απ’ αυτούς που το ελλαδιστάν μοιράζεται «ίδιες αξίες» και, φυσικά, το «κοινό ενδιαφέρον για την σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο»), ο τοξικός του Αμπού Ντάμπι συγκεκριμένα, έκανε πριν μια βδομάδα επίσκεψη στην Άγκυρα – με «γεμάτα χέρια»…

Μέσα στον ορυμαγδό της τρομοεκστρατείας ίσως δεν το έχετε προσέξει. Ο υπ.εξ. ρημαδοΓουαϊδοΝικόλας (ξαναπροσθέτουμε το «Γουαϊδό»…) είναι ιπτάμενος! Ταξιδεύει όπου μπορεί δεξιά κι αριστερά (ακόμα και στην γκαμπόν…), βγάζει παντού φωτογραφίες, κάνει παντού δηλώσεις φιλίας και αγάπης, ασχολείται ακόμα και με τα δικαιώματα των γυναικών στο αφγανιστάν… Όπου μπορεί υπογράφει «στρατηγικές συμμαχίες» (δυο βαριές λέξεις με όλο και πιο αμφίβολο νόημα…). Μία απ’ τις σπουδαιότερες ήταν η «στρατηγική συμμαχία» με την πετροχούντα των εμιράτων, τον περασμένο Ιούνη.

Περιχαρής ο ρημαδοΓουαϊδοΝικόλας είχε δηλώσει τότε:

«Είχα τη χαρά να συναντήσω εδώ, στο Άμπου-Ντάμπι, κατά την τέταρτη κατά σειρά επίσκεψή μου, και μετά και από επίσκεψη του Πρωθυπουργού, κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, τον Υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, τον φίλο μας Σεΐχη Abdullah bin Zayed Al Nahyan. Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε καταρχήν για τις σχέσεις Ελλάδας-Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων σε όλους τους τομείς – στην άμυνα, την ενέργεια, την οικονομία, τον τουρισμό. Αλλά επίσης και να κάνουμε μία γενική κοινή κατόπτευση των θεμάτων της ευρύτερης περιοχής μας – της Τουρκίας, της Λιβύης, της Μέσης Ανατολής – και να τον ενημερώσω και για την προσεχή επίσκεψη στην Αθήνα του Υπουργού Εξωτερικών της Ινδίας, κάτι το οποίο και για εμάς και για τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχει ιδιαίτερη σημασία… Θα ήθελα να επαναλάβω ότι η σχέση μας με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι μία στρατηγική σχέση. Μία σχέση μακράς πνοής, που σημαίνει πολλά και για τις δύο χώρες».

Σπουδαία… Γιατί η πετροχούντα των εμιράτων αγαπήθηκε τόσο πολύ απ’ το ελλαδιστάν; Κατ’ αρχήν επειδή έχει λεφτά: όλο και κάτι τις θα μπορούσε να επενδύσει στα μέρη μας… Ύστερα, ακόμα σημαντικότερο, επειδή το Αμπού Ντάμπι είχε εκδηλώσει για χρόνια με κάθε τρόπο την εχθρότητά του απέναντι στην Άγκυρα… Για μια δεκαετία το λιγότερο…

Όλα αυτά έμοιαζαν να ισχύουν μέχρι … προχτές!… Στις 24 Νοέμβρη ο τοξικός των εμιράτων, ο «διάδοχος του θρόνου» πρίγκηπας Sheikh Mohamed Bin Zayed al Nahyan (MBZ για συντομία…) προσγειώθηκε στην Άγκυρα … με σχέδια «οικονομικής συνεργασίας» ύψους 12 δισεκατομυρίων δολαρίων!… Πράγματι η πετροχούντα των εμιράτων έχει λεφτά!

Τι συμβαίνει λοιπόν; Ο ρημαδοΓουαϊδοΝικόλας είναι βέβαια μετρ των ηχηρών αποτυχιών, αλλά ας μην τα φορτώνουμε όλα στη λαμπρή ευφυία του. Ακόμα κι ένας genius σαν αυτόν δεν παύει να είναι έλληνας. Γνήσιος. Το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» μπορεί να μην είναι ελληνική πατέντα, όμως η κουβέντα «ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται» είναι!

Πώς έκανε, λοιπόν, αυτή την «ανθελληνική κωλοτούμπα» ο φίλος του ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα, χωρίς μάλιστα να τον ειδοποιήσει να πάρει τα χάπια; Υπάρχει περίπτωση να την κάνουν κι άλλοι; Ω μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες γαλλικές φρεγάτες: είμαστε, λοιπόν, «έθνος ανάδελφον»;;

Οι πλάκες σε κίνηση (δεν έχουν πλάκα…) 2

Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Πριν η πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι ανακαλύψει τα αισθήματά της (λέμε τώρα…) για την Άγκυρα (που είναι αμοιβαία, ξαναλέμε τώρα…) είχε κάνει άλλες κινήσεις. Χαρακτηριστικές. Η μία αφορά τον Άσαντ, βασιλιά της συρίας, τον οποίο ο τοξικός MBZ μαζί με τον άλλο, του Ριάντ, πολέμησαν όσο μπορούσαν. Τώρα η πετροχούντα των εμιράτων θέλει να τα βρει με την Δαμασκό, να «βοηθήσει» μάλιστα και στην ανοικοδόμηση! (: Δημόσια έργα, λεφτά…)

Κι αν η όποια «επαναπροσέγγιση» του MBZ με το καθεστώς Άσαντ μπορεί να θεωρηθεί (λανθασμένα…) «εύκολη υπόθεση», υπάρχει και μια ακόμα τέτοια προσπάθεια, σαφώς δυσκολότερη: με την Τεχεράνη! Το Αμπού Ντάμπι και το Ριάντ θα είχαν κηρύξει ήδη πόλεμο στο ιρανικό καθεστώς αν ο αμερικανικός στρατός ήταν διατεθειμένος να τον κάνει… Τώρα οι «επαφές» και οι «συνομιλίες» μεταξύ Αμπού Ντάμπι και Τεχεράνης γίνονται μεταξύ μεσαίων στελεχών των αντίστοιχων υπ.εξ. Αλλά η πρόθεση είναι σαφής και απ’ τις δύο πλευρές: «κάπως να τα βρούμε»

Το ελλαδιστάν πόνταρε πάνω στην χρόνια έχθρα των πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου με την Άγκυρα (και την έχθρα τους απέναντι στην μουσουλμανική αδελφότητα)… Αλλά τουλάχιστον η μία πετροχούντα, η πιο «έξυπνη», κινείται ανάποδα και μάλλον γρήγορα: προσπαθεί να εξομαλύνει τις σχέσεις της τόσο με την Άγκυρα και την Ντόχα («προστάτες» της μουσουλμανικής αδελφότητας), όσο και με το μπλοκ της Αστάνα συνολικά (Δαμασκός, Τεχεράνη, Άγκυρα, Μόσχα) – την ώρα που το ελλαδιστάν καμαρώνει για την παροχή υπηρεσιών στην Ουάσιγκτον.

Η εξήγηση γι’ αυτές τις στροφές 180 μοιρών είναι απλή και σύνθετη μαζί. Σχεδόν όλα τα κράτη / καθεστώτα της μέσης Ανατολής έχουν συμπεράνει ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλει, δεν μπορεί (ή και τα δύο μαζί) να κάνει ή να απειλήσει «ανοικτούς» πολέμους στην περιοχή. Κάποια απ’ αυτά (το ισραηλινό αλλά και οι πετροχούντες) θα ήθελαν και να θέλει και να μπορεί η Ουάσιγκτον, για να ανασχέσουν το ευρασιατικό project (κυρίως την επιρροή της Τεχεράνης) ή να διαπραγματευτούν από θέσεις ισχύος.

Οι πάντες ξέρουν βέβαια ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει «αποχωρήσει» απ’ την περιοχή. Είναι παρούσα αλλά με πιο υπόγειο, προβοκατόρικο τρόπο. Που είναι φτηνότερος και δεν απαιτεί «πολιτικές αποφάσεις» και, άρα, ανάλογη έκθεση. Μετά όμως την επίσημη αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν είναι σαφές (ή αυτό καταλαβαίνουν οι κρίκοι του «άξονα» στην περιοχή) ότι ο us army δεν μπορεί να κάνει τον πόλεμο που θέλουν, για λογαριασμό τους. (Ουσιαστικά ο νυσταλέος Jo ακολουθεί την τακτική του ψόφιου κουναβιού).

Κατά συνέπεια, και με δεδομένο πως το σύνολο των κρατών της κεντρικής ασίας + το ιράν + το ασταθές ιράκ + την συρία εγγράφονται στο ευρασιατικό project που δείχνει ότι έχει το momentum, η πετροχούντα των εμιράτων επαναπροσδιορίζει την θέση και τους προσανατολισμούς της. Το ταξίδι του MBZ στην Άγκυρα και οι πλουσιοπάροχες συμφωνίες «επενδύσεων» στον τουρκικό καπιταλισμό περιλαμβάνονται σ’ αυτόν τον επαναπροσδιορισμό. Δεν χρειάζεται κουβέντα το ότι και για την μεριά της Άγκυρας τέτοιες οικονομικές ενέσεις είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες. Δεν θα γίνουν αιώνιοι φίλοι. Αλλά προς το παρόν η επιτυχία του ευρασιατικού project αποδίδει καρπούς…

(φωτογραφία: Ο υπ.εξ. του Αμπού Ντάμπι. όλο χαρά, στη Δαμασκό…)

Οι πλάκες σε κίνηση (δεν έχουν πλάκα…) 3

Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις οι πολιτικές βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού στέκονται αμήχανα έως μουδιασμένα. Ο σκληρός εθνοφασιστικός πυρήνας ούτε θέλει ούτε μπορεί να απαγκιστρωθεί απ’ τον χρόνιο αντιτουρκισμό – θα χάσει τον λόγο ύπαρξής του! Αντιμετωπίζοντας τα πάντα μέσα απ’ το πρίσμα της όπου-νάναι-κατάρρευσης του τουρκικού κράτους / καπιταλισμού ή, έστω, του «σουλτάνου» Ερντογάν (εδώ και τουλάχιστον 6 χρόνια…), προσπαθεί να διαμορφώσει μόνιμες αντιτουρκικές «συμμαχίες». Το «αντιτουρκικές» σημαίνει υποχρεωτικά και αντι-ευρασιατικό project: η Άγκυρα είναι στρατηγικός παράγοντας αυτού του project όχι μόνο για τον εαυτό της ή για την Μόσχα αλλά για το σύνολο της κεντρικής ασίας, ακόμα και για την Ισλαμαμπάντ και το Πεκίνο.

Βάζοντας όλες τις ελπίδες τους για γεωπολιτικές προσόδους στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (όπως αυτός φάνηκε να διαμορφώνεται επί ψόφιου κουναβιού) οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες (ανεξάρτητα από κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα κόμματα) δεν έχουν περιθώρια ελιγμών. Αίφνης, για παράδειγμα, το ρημαδογκουβέρνο προσπαθεί να «ζεστάνει» κάπως τις παγωμένες σχέσεις με την Μόσχα… Ο ρημαδοΚούλης πρόκειται να κάνει μια μονοήμερη εκδρομή στη Μόσχα, σε μια βδομάδα. Και μόνο το ότι δεν θα φιλοξενηθεί ούτε για ένα βράδυ δείχνει… Το πως αντιμετωπίζει το ρωσικό καθεστώς την Αθήνα φάνηκε πιο καθαρά απ’ τον τρόπο που αντιμετώπισε ο ρώσος υπ.εξ. Λαβρόφ τον ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα όταν τρακαρίστηκαν στο Παρίσι, στην (μια ακόμα…) πρόσφατη «διάσκεψη για τη λιβύη». Γιατί έχετε γίνει μια μεγάλη αμερικανική βάση; ρώτησε ο Λαβρόφ… Για να εισπράξει την χαζοχαρούμενη (τι άλλο;) απάντηση του γίγαντα ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα: μην ανησυχείτε, είναι καθαρά αμυντική η σχέση, δεν είναι εναντίον σας… (Αα!!! Κι εμείς νομίζαμε…)

Αν είσαι genious δεν κρύβεται∙ και ο γύπας έλληνας υπ.εξ. έβαλε τον ρώσο στη θέση του… έτσι δεν είναι; Ακόμα και τα ψάρια του Αιγαίου ξέρουν τους στόχους της ελληνο-αμερικανικής συμμαχίας∙ αλλά ο ρημαδοΓουαϊδοΝικόλας είναι ένα τόσο χαριτωμένος καραγκιόζης που έχει παντού μόνο φίλους! Υποθέτουμε πως όταν ο ρημαδοΚούλης βρεθεί στη Μόσχα, αφού χρειαστεί να περιμένει λίγο ή κάπως περισσότερο για να τα πει με (και να τ’ ακούσει από) την ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin), θα σταθεί στο ίδιο ύψος. Αν καταφέρει να πάρει υποσχέσεις για ρωσικές «επενδύσεις» στο ελλαδιστάν θα στεναχωρήσει την Ουάσιγκτον∙ αν γυρίσει με άδεια χέρια θα βρει να πει (τα φερέφωνα δηλαδή) κάποια απ’ τις συνηθισμένες παπαρολογίες. (Δεν είναι λίγες οι αντι-ρωσικές κινήσεις της Αθήνας: απ’ την στήριξη του αντι-ρωσικού παπαδαριού στο Κίεβο ως την αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη.

Αααα, όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις κύριε Putin!)

«Η τουρκία υπό κατάρρευση»

Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Από ένα καθεστώς (το ελληνικό) που όχι μόνο έδωσε (διακομματικά…) «πολιτικό άσυλο» σε 8 χουντο-καραβανοκαθάρματα που προσπάθησαν να δολοφονήσουν τον Ερντογάν τον Ιούλη του 2016 αλλά, επιπλέον, τους ανακήρυξε σε «ήρωες» ας μην περιμένει κανένας ούτε ένα χιλιοστό αλήθειας για το τι συμβαίνει (και το τι δεν συμβαίνει) στον αιώνιο εχθρό.

Η ελληνική ελπίδα είναι ότι ο τουρκικός καπιταλισμός θα χρεωκοπήσει∙ ο Ερντογάν (δηλαδή οι ισλαμοδημοκράτες) θα «πέσει»∙ και ότι θα ακολουθήσει ένα εμφυλιοπολεμικό χάος που θα αποφέρει στο ελλαδιστάν αν όχι εδαφικές προσαρτήσεις σίγουρα εδαφικές «επιρροές»…. «Δεν βλέπετε;» λένε οι εθνικοί δημαγωγοί… «Η τουρκική λίρα καταρρέει, ο πληθωρισμός φουντώνει, άρα…» Από το 1995, με διάφορες παραλλαγές, με διέσεις και υφέσεις, η ίδια “πρόβλεψη”…

Τι κάνει, λοιπόν, αυτός ο τρισάθλιος «σουλτάνος» και κατά τους έλληνες βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού; Κάνει αυτό ακριβώς που θα έκανε το ντόπιο κόμμα της δραχμής αν ο πολιτικός του εκπρόσωπος, ο τενεκεδένιος, δεν βρισκόταν μπροστά στον τόμο με τις «επείγουσες οδηγίες εξόδου απ’ την ευρωζώνη» που είχαν ετοιμάσει οι γραφειοκράτες των Βρυξελών, το καλοκαίρι του 2015: υποτιμάει το εθνικό τουρκικό νόμισμα έτσι ώστε να κάνει την εργασία και τα πάγια (π.χ. ακίνητα) φτηνά μέσα στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό!!!

Οι υποτιμήσεις των νομισμάτων έχουν πλεονεκτήματα (για τ’ αφεντικά) και συνέπειες (για τμήματα των πληθυσμών). Κάνοντας (σχετικά) φτηνότερη την εργασία στην τουρκική επικράτεια οι ισλαμοδημοκράτες αφενός διευκολύνουν τις εξαγωγές τους, και αφετέρου κάνουν τον τουρκικό καπιταλισμό «φιλικό» σε άμεσες «ξένες» επενδύσεις. Ο λόγος, για παράδειγμα, που διάφορες ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες φτιάχνουν εργοστάσια στην τουρκία είναι ότι εκεί υπάρχει καλά ειδικευμένη (αλλά και φτηνή) εργασία. Απ’ την άλλη μεριά γίνονται ακριβότερες οι εισαγωγές. Ανεβαίνουν οι τιμές των εισαγόμενων εμπορευμάτων, πράγμα που με την σειρά του μπορεί να προκαλέσει πληθωρισμό (και ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργασίας…)

Εδώ αρχίζουν οι καθόλου λεπτομέρειες αυτής της διαδικασίας υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, που εξηγούν το γιατί αυτό είναι ευκολότερο να γίνει σ’ έναν καπιταλισμό σαν τον τουρκικό και πολύ πιο επικίνδυνο αν γινόταν σ’ έναν καπιταλισμό σαν τον ελληνικό. Ο τουρκικός καπιταλισμός δεν είναι (κυρίως) υπηρεσιών∙ έχει ισχυρή βάση τόσο στον πρωτογενή όσο και στον δευτερογενή τομέα. Αυτό σημαίνει ότι εισάγει πολύ λιγότερα (απ’ όσα θα ήταν αναγκασμένος να εισάγει ο ελληνικός), και κυρίως όχι τα βασικά: τρόφιμα. Κατ’ αρχήν, λοιπόν, η αύξηση στις τιμές των εισαγωγών κτυπάει την πολυπληθή «μεσαία τάξη» της τουρκίας (που μεγεθύνθηκε ιδιαίτερα στη διάρκεια της 20ετίας των ισλαμοδημοκρατών στην εξουσία), εφόσον η δική της κατανάλωση έχει μεγαλύτερη αναλογία εισαγόμενων ειδών∙ επίσης είναι εκείνη που ταξιδεύει εκτός συνόρων πολύ περισσότερο, συνεπώς καταλαβαίνει πιο άμεσα την υποτίμηση της λίρας σε σχέση, ας πούμε, με το ευρώ.

Όμως ακόμα και με την τουρκική καπιταλιστική «σύνθεση» (μεγάλος πρωτογενής και δευτερογενής τομέας) θιγόμενα είναι και τμήματα της εργατικής τάξης. Θα υποθέσει κάποιος ότι αυτό είναι άμεση συνέπεια της (σχετικής, με διεθνείς όρους) «φτήνειας» των εργατών / εργατριών στην τουρκία. Πρακτικά σχετίζεται με την αγοραστική δύναμη αυτών των σε-υποτιμημένο-διεθνώς-νόμισμα μισθών σε σχέση με τις τιμές των ειδών βασικής ανάγκης: τρόφιμα, ρούχα, ενοίκια, κλπ, που δεν είναι εισαγόμενα. Ο πιο εύκολος τρόπος να συμβεί αυτό είναι αν οι έμποροι προσπαθήσουν να επωφεληθούν απ’ την υποτίμηση ανεβάζοντας δυσανάλογα τις τιμές ακόμα και βασικών ειδών, προφασιζόμενοι «αύξηση των εξόδων τους λόγω κόστους», κλπ.

Το αμέσως επόμενο (ή ίσως και αρχικό) ζήτημα είναι το μέγεθος της υποτίμησης του όποιου «εθνικού» νομίσματος. Στο ίδιο διάστημα που η τουρκική λίρα έχει υποτιμηθεί κατά 45% έναντι του δολαρίου η λιβανέζικη λίρα έχει υποτιμηθεί κατά 90%. Αλλά ο λιβανέζικος καπιταλισμός (βασικά καπιταλισμός του τριτογενούς) δεν έχει σχέση με τον τουρκικό∙ κατά συνέπεια η υποτίμηση της λιβανέζικης λίρας δείχνει εκτός ελέγχου. Αντίθετα, τουλάχιστον ως τώρα, η υποτίμηση της τουρκικής είναι σκόπιμη και, σε περίπτωση ανάγκης, αναστρέψιμη (μέσω της επιτοκιακής πολιτικής της κεντρικής τράπεζας).

Κάτι τελευταίο. Γιατί ακολουθεί αυτήν την «γραμμή» το γκουβέρνο στην Άγκυρα; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Τα τουρκικά αφεντικά θέλουν να αξιοποιήσουν τώρα την γεωγραφική θέση της επικράτειάς τους, και ειδικά την εγγύτητά της με την ευρώπη. Αν τα ευρωπαϊκά αφεντικά που έχουν στήσει εργοστάσια στην ανατολική ασία θέλουν να «μικρύνουν» την αλυσίδα των logistics τους για οποιονδήποτε λόγο (γεωπολιτικό ας πούμε…), να μικρύνουν δηλαδή και να διασφαλίσουν τις διαδρομές ανάμεσα στη βιομηχανική παραγωγή (εκτός ευρώπης) και στην κατανάλωση (εντός ευρώπης), τότε η «φτηνή αλλά και ειδικευμένη εργατική δύναμη στην τουρκία είναι μια καλή λύση»….

Κι αυτό απαιτεί φτηνή λίρα… Να γιατί τα ισπανικά ή τα γερμανικά αφεντικά “χαλάνε” την διάθεση του ελληνικού ιμπεριαλισμού!

Μεθαύριο

Δευτέρα 29 Νοέμβρη>> Αλλάξαμε την σειρά της αντιπληροφόρησης και της εργατικής κριτικής αυτήν εβδομάδα. Λοιπόν: την Τετάρτη 1 Δεκέμβρη, όσοι / όσες ενδιαφέρονται, ας διαβάσουν την εστίασή μας στη μέση Ανατολή και στις κινούμενες τεκτονικές πλάκες του 4ου παγκόσμιου πολέμου σ’ αυτήν την περιοχή.

Υποχρεωτικό δεν είναι. Ούτε άχρηστο…

Sahara

Δευτέρα 29 Νοέμβρη>> Οι μαλινέζοι Songhoy Blues μας είχαν κάνει παρέα και πριν κάτι μήνες, στα τέλη του Μάρτη. Ξανά εδώ, με μια blues ωδή στην έρημο. Την έρημο που είναι ένας ζωντανός, γόνιμος τόπος∙ και μακάρι η τωρινή κοινωνική να της έμοιαζε…

Κι αμέσως μετά ένας ακόμα απ’ τους αγαπημένους της ασταμάτητης μηχανής, ο επίσης μαλινέζος Mdou Moctar με τους φίλους του, κάπου στις όχθες του ποταμού Νίγηρα… Που μπορεί κάλιστα να είναι μυθικός, αφού διατρέχει μια σειρά πόλεις της υποσαχάριας δυτικής αφρικής, κυκλώνοντας όλη την περιοχή. Το Bamako και το Tombouctou (μάλι), τη Niamey (νίγηρας), την Lokaja και την Asaba (νιγηρία).

Desert blues – αφήστε τα να ακούγονται…

Καλή δύναμη.

 

 

Μια εποχή στην (ανθρώπινη) ζούγκλα

Δευτέρα 29 Νοέμβρη>> Την πρώτη μέρα δεν έγινε ρινόκερος. Την δεύτερη μέρα δεν έγινε ρινόκερος. Την τρίτη μέρα δεν έγινε ρινόκερος. Ούτε την τέταρτη ούτε την πέμπτη. Την πρώτη βδομάδα δεν είχε γίνει ρινόκερος. Οι ελπίδες ότι θα γινόταν από Δευτέρα αποδείχθηκαν φρούδες. Ούτε την Τρίτη ούτε την Τετάρτη είχε γίνει ρινόκερος. Στο τέλος της δεύτερης βδομάδας δεν ήταν ρινόκερος. Και στο τέλος της τρίτης και της τέταρτης. Μετά από έναν ολόκληρο μήνα δεν είχε γίνει ρινόκερος. «Όπου νάναι θα γίνει, δεν μπορεί, δεν θα αντέξει το pressing» είπαν στο γραφείο της Unicorn… αλλά πέρασε η πρώτη βδομάδα του δεύτερου μήνα και τίποτα. Πέρασε η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη, πέρασαν δυο ολόκληροι μήνες, κι αυτός δεν είχε γίνει ρινόκερος. Και τρεις μήνες πέρασαν, και τέσσερεις, και τίποτα. Τα ίδια.

Οι ρινόκεροι του γραφείου και όλη η ιεραρχία της Unicorn θύμωσαν. «Δεν το κρύβει τουλάχιστον;» είπαν προσβεβλημένοι. Ακόμα και οι ρινόκεροι / μονόκεροι ενδιαφέρονται για τα προσχήματα. Αλλά τίποτα. Μετά από πέντε μήνες εξακολουθούσε να μην γίνεται ρινόκερος, λες και όλες οι τεχνικές ρινοκερίασης έπεφταν σε τοίχο. «Μα τι στο διάολο;» αναρωτήθηκε ο κεντρικός βιδοσφίκτης turbo2021. «Χριστιανός είναι ή αναρχοκομμουνιστής;» Αδιάφορο. «Κοίτα να δεις» του είπαν με τα πολλά. «Αν δεν βγάλεις κέρατο ως στο τέλος του επόμενου μήνα, μάζεψέ τα και δίνε του».

Έτσι έγινε. Τα μάζεψε. Ένα μέρος του κοινού (των ρινόκερων) λύσσαξε που η παράσταση (των ρινόκερων) δεν θα γινόταν και που, ω αγαθή φιλεργατική καούρα!, θα έμεναν άνεργα τόσα μονά κέρατα. Αλλά είναι μάθημα παλιό: μόλις το ανθρώπινο είδος ανακαλύψει την «χαρά της ζούγκλας» το ποιος είναι τι και το τι επιτρέπεται να είναι ποιος είναι ζήτημα συσχετισμών δύναμης.

Στο κάτω κάτω ο Ιονέσκο αλλού γίνεται αντιληπτός σαν θέαμα («ξέρεις χρυσή μου, χτες πήγαμε στο θέατρο και είδαμε μια ωραία παράσταση… της ουνέσκο…») κι αλλού σαν επιχειρηματική ευκαιρία. «Το μέλλον είναι στ’ αυγά» έγραψε ένα θεατρικό ο Ευγένιος, δηλαδή στα ωάρια είναι το μέλλον – λέμε. Δεν θα βρεις τώρα πια («χρυσέ μου»…) βιοτεχνολόγο που να διαφωνεί.

Και ζήσαμε εμείς καλά και οι ρινόκεροι χειρότερα…

(φωτογραφία: Οι ρινόκεροι έχουν ένα μοναδικό κέρατο στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού τους, λίγο πάνω απ’ τα ρουθούνια. Στην ασιατική (ινδική και κινέζικη) μυθολογία υπάρχει όμως και κάτι ίσως συγγενικό, ο μονόκερος. Συνήθως πρόκειται για άλογο, με ένα σουβλερό ευθύ κέρατο στο κούτελο.

“Μονόκερους” (unicorn) ονομάζει η σύγχρονη χρηματοπιστωτική μηχανική τις startups που στηρίζονται σε ιδιωτική χρηματοδότηση αλλά, χάρη στον τζόγο των χρηματιστηρίων, έχουν “αξία” πάνω από 1 δισεκατομύριο δολάρια. Είναι, δηλαδή, “πολλά υποσχόμενες”. Θα πρέπει να είναι σύμπτωση που την εποχή των ρινόκερων οι σημαίες της “νέας εποχής” έχουν κι αυτές κέρατο…)

«Κατάσταση πολιορκίας» – σταθερά

Δευτέρα 29 Νοέμβρη>> Την μια μέρα ανακοινώθηκε… Την επόμενη επικηρύχτηκε… Την μεθεπόμενη βαφτίστηκε… Αν υπάρχει κάτι φονικά αξιοθαύμαστο στα αντανακλαστικά των δυτικών κρατών είναι αυτή η σπάνια ετοιμότητά τους! Ειδικά όταν πρόκειται για μποτζουάνες, που γαργαλάνε τον πρωτοκοσμικό ρατσισμό: τι μπορεί να προκύψει από τέτοια μέρη αν όχι κάτι τερατώδες;

Και τι να πει κάποιος για τις φαρμακομαφίες; Κι αυτές με το δάκτυλο στην σκανδάλη (πάντα για το καλό της ανθρωπότητας): “θέλουμε 2 βδομάδες για να κάνουμε update στις πλατφόρμες μας και άλλους 3 μήνες για να φέρουμε την πλατφόρμα Όμικρον στα μπράτσα σας!’ είπαν… Και «μην τολμήσετε να απαιτήσετε έρευνες, δοκιμές, μελέτες, «trial1», «trial2», «trial3»… Θα είστε κοινωνικά ανεύθυνοι!» – δεν το είπαν ανοικτά αλλά βεβαιωμένα το εννοούσαν…. Λοιπόν: κάπου κοντά στο ερχόμενο πάσχα, όταν θα είναι η ώρα για την «4η δόση», θα υπάρχει η «1η δόση plus». Για τους πάντες, δηλαδή και για όσους παραλίγο-να-ελευθερωθούν απ’ το προηγούμενο πάσχα και μετά…

Η μεγάλη επιτυχία της «παραλλαγής Όμικρον» είναι ότι σπρώχνει ακόμα πιο μπροστά τους οδοστρωτήρες της τεχνολογίας (της 4ης βιομηχανικής επανάστασης). Η πλήρης, απόλυτη και άγρια απορρύθμιση έως διάλυση όλων των θεσμισμένων προνοιών για την προστασία της δημόσιας υγείας απ’ τις φαρμακομαφίες γίνεται στο όνομα του «επείγοντος» αυτής της προστασίας… Μέσα σε μια πυκνή ομίχλη ψεμάτων, απειλών, εκβιασμών και κοινωνικής / διανοητικής παράλυσης…. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε μια τέτοια “απαίσια” παραλλαγή, “Ο” ή “Λ”,  θα έπρεπε να εφευρεθεί…

Αλλά μην συνωμοσιολογείτε!!! Υπάρχει μια τέτοια παραλλαγή, και πολλές ακόμα… Υπάρχει επειδή τέτοια είναι η φυσική ζωή των ιών. Υπάρχει, υπάρχουν, για έναν ακόμα σημαντικό (καθότι «επιστημονικός») industry made λόγο: είχε προβλεφτεί!! Είπαμε δυο τρία πράγματα σχετικά μόλις την προηγούμενη Τρίτη. Ήταν ακριβέστατα.

Δεν ήξεραν για το immune escape οι φαρμακομαφιόζοι και όλα τα καθάρματα οι ειδικοί τους το 2019, το 2018, το 2017; Φυσικά και το ήξεραν… Δεν ήξεραν ότι οι γενετικές πατέντες τους είναι άχρηστες και επικίνδυνες; Μα φυσικά το ήξεραν: όλα τα πειράματα mRNA «εμβολίων» που είχαν γίνει τα προηγούμενα χρόνια σε ζώα αποτύγχαναν. Σκότωναν τα πειραματόζωα…

Οπότε; Δεν υπάρχει «οπότε», παρά μόνο για εκείνους (πάρα πολλούς) που έχασαν οριστικά (αν είχαν ποτέ…) την ιστορικά διαλεκτική υλική εννόηση της πραγματικότητας. Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτήν την επίγνωση… έγραφε ο Benjamin το 1940.

Είναι φοβερό το πόσο λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να καταλάβουν αυτήν την αλήθεια.

(φωτογραφία: Ας μην προσωποποιούμε τις καταστάσεις!! Δεν είναι αυτός η “παραλλαγή όμικρον”!!! Απλά ανακοινώνει την ύπαρξή της με ύφος περίλυπο, κατάλληλο για την περίσταση…)