Δευτέρα 24 Μάη>> Τελικά αυτός ο τσαχπίνης (φαίνεται πως) είναι πράγματι φονιάς. (Μπορεί βέβαια να χρειάστηκε «ενίσχυση», όπως προκύπτει απ’ τις οδηγίες της κυβέρνησης της αυτού μεγαλειότητας – φωτο επάνω).
Σίγουρα, πάντως, έχει σκοτώσει κόσμο διαλεκτό. Να μια απόδειξη:
Κυριακή 23 Μάη. Εκεχειρία ναι – άλλη μια… Τα γράψαμε την περασμένη Δευτέρα: ως εκεί είναι οι δυνατότητες των ένοπλων οργανώσεων στη λωρίδα της Γάζας. Οι φιλάνθρωποι της δύσης ησύχασαν, γιατί (είπαν) πως είχε ταραχτεί ο ύπνος τους… Φυσικά το κατασκεύασμά τους, το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, θα συνεχίσουν να το στηρίζουν στο ορατό μέλλον· το πολύ πολύ να του τραβάνε πότε πότε τ’ αυτί. Κι ίσως να προτιμούν αντί για τον υπόδικο Netanyahu τον στρατηγό Benny Gantz, που είναι (λένε) πιο “κεντρώος” και πιο “πονόψυχος”… Ναι, είναι αυτός που ισοπέδωσε την Γάζα το 2014, και καμάρωνε μετά για τις μαζικές δολοφονίες του: αυτός μπορεί να είναι προτιμότερος “συνομιλητής” του δυτικού ιμπεριαλισμού…
Το ντοκυμαντέρ που ακολουθεί, διάρκειας 1,5 ώρας, με τίτλο Killing Gaza, γυρίστηκε μετά την σφαγή του 2014. Έχει υπότιτλους στα αγγλικά, αρκεί να τους ζητήσετε. Αξίζει να το δείτε· όχι από κυριακάτικη βαρεμάρα. Αλλά επειδή ο πόλεμος της μνήμης ενάντια στη λήθη κι ο πόλεμος της αξιοπρέπειας κατά της βαρβαρότητας, δεν τέλειωσαν.
Ούτε στην Παλαιστίνη ούτε πουθενά.
Παρασκευή 21 Μάη.
Δευτέρα 17 Μάη. Oxyzen #5, ή μια ακόμα εκπομπή απ’ τα κόκκινα μαντήλια.
Δευτέρα 17 Μάη. Οι Tasuta N-Imal (σημαίνει «μελλοντική γενιά» στα Amazigh, την γλώσσα των βερβέρων) κατάγονται απ’ το ορεινό νότιο Μαρόκο. Κινούνται τόσο σαν ήχος όσο και σαν στίχοι στο ρεύμα που δημιούργησαν πριν χρόνια οι Tinariwen.
Καλή βδομάδα.
Δευτέρα 17 Μάη. Αν σε σέρνουν (απ’ το μανίκι ή απ’ τη μύτη…) κι εσύ κοιτάς διαρκώς πίσω, αποκλείεται να καταλάβεις που βρίσκεσαι και που σε πηγαίνουν. Συνεπώς θα περάσουν χρόνια, μπορεί να χρειαστεί μια γενιά, μπορεί και παραπάνω μέχρις ότου ένας ικανός ανθρώπων καταλάβει ότι η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και οι “γιατριές” που λανσάρει το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα αυτούς τους καιρούς μόνο προσχηματική σχέση έχουν μ’ αυτό που κάποτε λεγόταν “υγεία”. Ενώ έχουν οργανική σχέση με τις προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· στενή τεχνολογικο-πολιτική σχέση.
Δείτε, εντελώς ενδεικτικά, τις παρακάτω πολύ πρόσφατα διατυπωμένες αναγγελίες:
…Τον περασμένο αιώνα ο δυτικός πολιτισμός μεταμορφώθηκε από κοινωνία βασισμένη στη βιομηχανία σε κοινωνία βασισμένη στην πληροφορία, αλλά σήμερα βρισκόμαστε στο χείλος μιας νέας εποχής: την εποχή της ανθρώπινης επαύξησης… Στη δουλειά μας … είναι επιτακτικό το να αγκαλιάσουμε αυτή τη νέα εποχή, διαφορετικά να βρεθούμε πίσω απ’ τους στρατηγικούς ανταγωνιστές μας…
Ποιός είναι αυτός που τα λέει; Και τι δουλειά κάνει; Ο τύπος λέγεται Joel Mozer, είναι δόκτορας και μάλιστα εξαιρετικά εξειδικευμένος. Η δουλειά του είναι “η εθνική ασφάλεια” των ηπα· εργοδότης του το αμερικανικό πεντάγωνο· και ειδικότητά του “ο πόλεμος στο/από το διάστημα”.
Πολλοί, από άγνοια ή αφέλεια, θα αναρωτηθούν: Μα τι λέτε τώρα; Τι σχέση έχει ο κορονοϊός με τον πόλεμο, το διάστημα, και την «ανθρώπινη επαύξηση»; Πράγματι, ο κορονοϊός είναι «αθώος του αίματος» – η διαχείρισή του καθόλου. Όταν, για παράδειγμα, γράψαμε με στοιχεία κι αποδείξεις ότι για τις έρευνες χρήσης των πλατφορμών γενετικής τροποποίησης των κυττάρων (: mRNA για παράδειγμα…) η αμερικανική DARPA, ο τεχνολογικός βραχίονας του αμερικανικού στρατού, έχει ρίξει πολλά λεφτά (και έχει πολλά όνειρα και σχέδια) οι pfizerοι κοιτούσαν τον αφαλό τους. Ίσως οι λέξεις «έρευνες βιολογικού πολέμου» να γεφυρώσουν κάπως το υποτιθέμενο κενό ανάμεσα στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία απ’ την μια μεριά και την βίαιη επιβολή της γενετικής μηχανικής ως «θεραπευτικής» και τον πόλεμο απ’ την άλλη· τον καπιταλισμό του 21ου αιώνα δηλαδή. Ίσως…
Απ’ την άλλη μεριά δεν θα χρειαζόταν δα φιλοσοφική γνώση για να έχει υπόψη του ο καθένας το πόσα (από σχέσεις ως τεχνολογίες) δημιουργήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν στρατιωτικά πριν «διαχυθούν» σε χρήσεις μη άμεσα πολεμικές (κρατώντας τα βασικά τους χαρακτηριστικά) τον 20ο αιώνα. Ίσως να χρειαζόταν λιγότερος κομφορμιστικός ναρκισσισμός για να ξέρουν πολλοί και διάφοροι ότι αυτό που έχουν ιεροποιήσει / μυθοποιήσει και λέγεται «επιστήμη» και «οι ειδικοί της» έχει πάψει προ πολλού να είναι αποκλειστικά ο αγνός φύλακας της ανθρωπότητας· σίγουρα εδώ και 100 γεμάτα χρόνια, απ’ την εποχή των χημικών αερίων…
Καταλαβαίνουμε: είναι πολύ δύσκολο να ζεις σε εποχές τόσο άγριας μετάβασης σαν τις τωρινές χωρίς να χάνεις τον προσανατολισμό σου. Το να αφήνεσαι να σε σέρνουν κοιτώντας μόνο και διαρκώς πίσω σου έχει κάτι «ξεκούραστο»: όλα είναι γνωστά (;) απ’ το παρελθόν, και υπακούοντας νομίζεις ότι αποφασίζεις για το μέλλον (σου)…
Να, λοιπόν, ένα μικρό, ένα τόσο δα μικρό κομματάκι αυτού του βίαια επερχόμενου παροντο-μέλλοντος, διατυπωμένο μόλις 3 χρόνια πριν (2018), από ένα άλλο στρατηγείο, αγγλικό αυτή τη φορά:
…Μας ενδιαφέρει η «ανθρώπινη ενίσχυση» μέσω τεχνικών όπως η γενετική τροποποίηση, η φυσική και συνειδησιακή προσθετική και η φαρμακολογική ενίσχυση … ώστε να επεκτείνουμε τα όρια της ανθρώπινης απόδοσης … και να πετύχουμε την βέλτιστη συσχέτιση ανθρώπων και μηχανών…
«Το μέλλον αρχίζει τώρα» ήταν ο τίτλος εκείνης της έκθεσης για λογαριασμό του αγγλικού υπουργείου πολέμου. Έτσι συμβαίνει εδώ και καιρό: το καπιταλιστικό «μέλλον αρχίζει και ξαναρχίζει και ξαναρχίζει» σπέρνοντας θάνατο. Και είναι τόσοι πολλοί εκείνοι που από τεμπελιά και φιλαυτία δεν το έχουν πάρει χαμπάρι· ούτε καν όταν αυτό το «μέλλον» περνάει από πάνω τους…
Δευτέρα 17 Μάη. Μπορεί ο κοτζάμ (δημοκρατικός) δήμαρχος της Ν. Υόρκης Bill de Blasio να σας φανεί γελοίος, όμως καλύτερα να σας διαφωτίσει. Προσέξτε τον: διαφημίζει τους πλατφορμιασμούς με «αντίδωρο» ένα μπιφτέκι και πατάτες (το video απ’ τα «ημερολόγια ενός ιού»):
Δεν είναι η Ν. Υόρκη μοναδική περίπτωση αυτής της εκστρατείας φτηνής εξαγοράς των θυμάτων της γενετικής μηχανικής. Αλλού δίνουν μικροποσά· αλλού λαχνούς για λοταρία με πλούσια δώρα· αλλού μια μπύρα (: ισραήλ)· αλλού ένα φιλικό κτύπημα στην πλάτη· κι αλλού, όπως στα μέρη μας, τίποτα επειδή είναι αρκετό το hype… -“πάρε κόσμε”! (Παντού μια κλωτσιά στα genitals δίνουν, αλλά ποιός καταλαβαίνει;)
Κάποτε οι conquistadores, οι κατακτητές της «νέας (αμερικάνικης) ηπείρου», επιχείρησαν να εξαγοράσουν τους αυτόχθονες με φτηνό αλκοόλ, χάντρες και καθρεφτάκια· μόνο για όσο καιρό τους χρειαζόταν για να οργανώσουν την εξόντωσή τους. Τώρα κάνουν το ίδιο για να αποικιοποιήσουν τους πρωτοκοσμικούς πληθυσμούς, και να τους υποδουλώσουν στις νόρμες του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος.
Αυτά τα «αντίδωρα» είναι το ακριβές μέτρο της φτήνιας των τρομοκρατημένων και ψυχο-αιχμάλωτων πληθυσμών. Ας το θυμίσουμε παρότι δεν αρέσει στους διάφορους φίλους της γενετικής: πρόκειται ΜΟΝΟ για την φάση 3 των δοκιμών, οι πλατφόρμες έχουν «προσωρινή έγκριση», οι δοκιμές θα κρατήσουν ως το τέλος του 2022 ή/και το τέλος του 2023 (ανάλογα με την εταιρεία / πλατφόρμα), και αν έστω αυτό είχε ειπωθεί ανοικτά, τότε α) πολύ λιγότεροι θα έτρεχαν να γίνουν πειραματόζωα, και β) τα όποια ανθρώπινα guinea pigs θα πληρώνονταν… Περισσότερο από ένα «κολατσιό».
Όμως… Όμως η συνδυασμένη κρατική, παρακρατική και επιχειρηματική δράση (τρομοεκστρατεία) εξασφάλισε δωρεάν μια μεγάλη μάζα κρέατος «προθύμων»· που ωστόσο είναι ακόμα αισθητά μικρότερη απ’ τον επιδιωκόμενο στόχο κατάκτησης. Οπότε επιστρατεύονται τα «δωράκια» – στο μέτρο της αξίας της ζωής τους, όπως αυτή «κοστολογείται» απ’ τα αφεντικά. Κι αν δεν πεισθούν με ένα burger ίσως διπλασιαστεί η μερίδα· ή ίσως επιληφθεί η αστυνομία και ο στρατός, με κάποια «στρατόπεδα υποχρεωτικού εμβολιασμού» για το δημόσιο συμφέρον…
Εν τω μεταξύ ο ceo της φαρμακομαφίας pfizer, γεμάτος αυτοπεποίθηση, ανακοίνωσε ότι “πάτε για τρίτο τσίμπημα” όπου νάναι. Και από ένα κάθε χρόνο, το λιγότερο…. Κέρδη, τρελά κέρδη για το μαγαζί· αλλά προς θεού!!! Δεν είναι αυτό που τον νοιάζει τον άνθρωπο, ε; Η υγεία του κόσμου τον νοιάζει.
Είναι γιατρός; Όχι. Είναι ceo – και θεός!!! Στο πάνθεον τις 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Ας κρατήσουν οι χοροί: οι θυσίες θα συνεχιστούν επ’ αόριστον…
Δευτέρα 17 Μάη. Θα ήταν αρκετό το “επιχείρημα” Μα έτσι κι αλλιώς αυτό συμβαίνει ήδη, παράνομα… το νομιμοποιούμε λοιπόν για να γίνεται με ελεγχόμενο τρόπο για να ξεκαθαρίσει τα πάντα γύρω απ’ την “ατομική διαπραγμάτευση” σχετικά με τα ωράρια στις δουλειές. Είναι μια απ’ τις (επιδεικτικά προπαγανδιζόμενες) φορές όπου το τυπικό σύνταγμα (δηλαδή η επίσημη νομοθεσία) επικαλείται το πραγματικό σύνταγμα (τους πραγματικούς συχετισμούς δύναμης στην “αγορά εργασίας”) εφόσον το δεύτερο έχει διαμορφωθεί στα μέτρα των αφεντικών.
Δεν πρόκειται, βέβαια, για “διαπραγμάτευση ένας μ’ έναν” – ο νεοφιλελεύθερος που υποστηρίζει κάτι τέτοιο είναι αθεράπευτα ηλίθιος (ή τον παριστάνει). Απ’ την μεριά είναι πράγματι ένας ή μία – απ’ την άλλη όμως δεν είναι “μόνος του” (με την εξουσία του) ο εργοδότης· είναι και το κόμμα των αφεντικών, η μορφή – κράτος. Θα μπορούσαμε να πούμε διάφορα επ’ αυτού του “μοντέλου”, κι ίσως το κάνουμε ολοκληρωμένα κάποια άλλη στιγμή. Μια απορία μόνο έχουμε: όλοι εκείνοι που συναίνεσαν στο να παραχωρηθεί στ’ αφεντικά και στο κόμμα τους η απόλυτη εξουσία επί της ζωής (και της εργασίας) τρώγοντας την τρομοεκστρατεία δεν αναρωτήθηκαν άραγε ούτε για μισό λεπτό πώς θα σωθούν οι τραπατσαρισμένες “μικρομεσαίες” επιχειρήσεις και τα ζορισμένα “μικρομεσαία” αφεντικά μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα; Όχι βέβαια – σιγά μην τους κόβει τόσο! Ιδού λοιπόν πως θα σωθούν: με το απόλυτο μονοπώλιο στον καθορισμό του χρόνου (και της έντασης) εργασίας – σε καπιταλισμό ζούμε!!!
Αν η τάξη μας δεν συμπλήρωνε με αυτο-υποτίμηση και μοιρολατρεία την σχεδιασμένη απ’ τα αφεντικά υποτίμηση της ζωής, των σχέσεων και της δουλειάς της, αυτές οι εξελίξεις θα ήταν εύκολα προβλέψιμες· και από κάποιες συγκεκριμένες (πολιτικές) απόψεις αποτελεσματικά αντιμετωπίσιμες. Όμως οι αναπαραστάσεις και οι θεσμίσεις του “συλλογικού εργατικού συμφέροντος”, εκείνο που λέγεται “συνδικαλισμός”, έχουν χρεωκοπήσει προ πολλού στα μέρη μας. Σ’ όλες τις μορφές και βαθμίδες τους. Αν το “μεροδούλι μεροφάι” είναι το καλύτερο που μπορεί να επιδείξει ο εντόπιος συνδικαλισμός, δεν χρειάζεται σοφία για τις συνέπειες.
Είναι ένα ζήτημα να μην έχει η τάξη μας την έγκαιρη επίγνωση των συνεπειών της αδράνειάς της και των συσχετισμών δύναμης· και είναι ένα εντελώς διαφορετικό το να μην έχει τα πιο πάνω αλλά, επιπλέον, να είναι πλακωμένη απ’ την χωματερή του παρελθόντος της… Στη δεύτερη περίπτωση τι θα περίμενε κανείς να κάνουν τ’ αφεντικά εκτός από πάρτυ;
Να θυμίσουμε το πλάνο 30/900; Υπερβολικά εργατικό, υπερβολικά έντιμο, υπερβολικά συνεπές με την πραγματική Ιστορία – δηλαδή: να πνιγεί το γρηγορότερο… Θα γιόρταζε τώρα τα 11α γενέθλιά του – αλλά τόλμησε να πάει κόντρα στο «θάνατος στη Μέρκελ», «έξω απ’ την ε.ε.» και «ζήτω η δραχμή», που φορέθηκαν πολύ για μερικά χρόνια, τόσα όσα χρειάζονταν για να εξαφανιστεί κάθε πιθανή ρανίδα αληθινής εργατικής αντίστασης στην κρίση / αναδιάρθωση και κάθε αντεπίθεση στ’ αφεντικά. Εκ των υστέρων θα το ανακαλύψουν οι αρχαιολόγοι το πλάνο 30/900 (και θα πουν: τσσσςςς, καταλάβαιναν οι τύποι) ή οι τυμβωρύχοι (και θα πουν: «κοιτάτε τι σκεφτήκαμε!»)
Ε, και;
(φωτογραφία: Τον παλιό εκείνο καιρό, ας πούμε το 2013…)
Δευτέρα 17 Μάη. Όταν, τον Δεκέμβρη του 1987, ξέσπασε η παλαιστινιακή εξέγερση (αργότερα ονομάστηκε 1η· intifada σημαίνει εξέγερση) σ’ όλη την κατεχόμενη Παλαιστίνη, στη Γάζα, στη δυτική Όχθη και μέσα στην επικράτεια του ισραηλινού καθεστώτος, η (ως τότε) θεωρούμενη «ιστορική πολιτική ηγεσία» του παλαιστινιακού αγώνα βρισκόταν πολύ μακριά. Ο στρατός (10.000 άτομα) και το πολιτικό συμβούλιο της «οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (ΟΑΠ) ήταν εξόριστοι στην Τύνιδα. Ανάμεσά τους και ο Γιάσερ Αραφάτ. Πρακτικά οι οργανώσεις / μέλη της ΟΑΠ ούτε είχαν προετοιμάσει ούτε μπορούσαν να ελέγξουν την intifada· δεν μπορούσαν (στο μεγαλύτερο μέρος τους) ούτε καν να την κατανοήσουν. (Ωστόσο κάποια μέλη των οργανώσεων ζούσαν στα κατεχόμενα).
Η εξέγερση εκείνη είχε όλα τα ποιοτικά (πέρα απ’ τα ποσοτικά) χαρακτηριστικά ενός αγώνα απ’ τα κάτω· με πολλές μορφές αυτο-οργάνωσης και απεριόριστη μαχητικότητα και φαντασία παρά και ενάντια στη δολοφονική δράση του ισραηλινού στρατού (δολοφονήθηκαν περισσότεροι από 1.100 παλαιστίνιοι και παλαιστίνιες, σε μεγάλο τους μέρος ανήλικοι). Η intifada του 1987 σημαδοτούσε ουσιαστικά και καθαρά το ιστορικό τέλος ενός πολιτικού / στρατιωτικού οργανισμού (της ΟΑΠ) με βαριά και σημαντική ιστορία· το ιστορικό τέλος τόσο των μορφών δράσης της όσο και των μορφών οργάνωσής της: ήταν μια καθαρόαιμη αντιαποικιακή εξέγερση κατεχόμενου πληθυσμού που (όσο κι αν φαίνεται παράξενο σήμερα) προκάλεσε ένα τεράστιο διεθνές κύμα συμπαράστασης· μεγάλο ακόμα και μέσα στο ισραήλ…
Όμως…. όμως… Απ’ την intifada του 1987 και το απεριόριστο σθένος των εξεγερμένων οι «ηττημένοι» με διαφορετικούς τρόπους ήταν δύο: η (διεθνώς αναγνωρισμένη) ΟΑΠ απ’ την μεριά των παλαιστινίων· και το ισραηλινό αποικοκρατικό καθεστώς απ’ την άλλη. Αυτές οι δύο πλευρές βρήκαν τρόπο να ξεπεράσουν την ήττα τους: έκαναν τις «συμφωνίες του Όσλο», το 1993, προσφέροντας ο ένας στον άλλο αμοιβαία «αναγνώριση» (Αυτές τις συμφωνίες δεν τις αποδέχτηκε το σύνολο των μελών / οργανώσεων της ΟΑΠ…) Η intifada τελείωσε το 1993 (κράτησε 6 ολόκληρα χρόνια!) ουσιαστικά “θαμμένη”: η ΟΑΠ και οπωσδήποτε η κύρια οργάνωση στο εσωτερικό της, η Fatah του Αραφάτ, επέστρεψε απ’ την τυνησιακή εξορία για να λειτουργήσει σαν «παλαιστινιακή αρχή», δηλαδή σαν «ψευτο»κρατική εξουσία· και το αποικιακό καθεστώς του Τελ Αβίβ «αναγνώρισε» έναν «επίσημο συνομιλητή» (με πρωτεύουσα τη Ραμάλα) για να υπερφαλαγγίσει τον εχθρό που είχε αναδυθεί μέσα απ’ την εξέγερση…
Το να έχεις ολοκληρώσει τον ιστορικό επαναστατικό ρόλο σου αλλά να κρατάς (και μάλιστα να αμοίβεσαι) με εξουσία χάρη στον εχθρό σου κόντρα στους στόχους μιας πολύχρονης εξέγερσης είναι βαρύ και ασυγχώρητο. Η ΟΑΠ (και σίγουρα η Fatah) έγινε βάρος στις πλατές των πληβείων παλαιστίνιων απ’ την στιγμή που προσπάθησαν (και κατάφεραν) να ρεφάρουν το ιστορικό τους ξεπέρασμα με την βοήθεια του Τελ Αβίβ. Η Hamas αναδείχθηκε σταδιακά σαν η κύρια ανταγωνιστική / απελευθερωτική (ένοπλη) δύναμη – και η ΟΑΠ μπορούσε μόνο να προσπαθεί να την καταστείλει. Αλλού απέτυχε (στη λωρίδα της Γάζα – δράση του πράκτορα Dahlan), αλλού πέτυχε (δυτική Όχθη).
Εκτιμάμε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει τώρα. Η Hamas έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό της ρόλο· και η προσπάθειά της να παρατείνει την πολιτική της ηγεμονία στη Γάζα ή και πέρα απ’ αυτήν έχει αναγκαστικό και απαραίτητο «συνεταίρο» το αναγνωρισμένο σαν τέτοιο απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς.
(φωτογραφία: Φήμες υποστηρίζουν ότι σ’ αυτές τις φωτογραφίες – υπάρχει μεγάλη συλλογή από τέτοιες – φαίνεται κάποιος αποφασισμένος φίλος των Παλαιστίνιων, απεριόριστα θρασύς… Μήπως μπορείτε να τον βρείτε;
Για να σας βοηθήσουμε: δεν στάζουν αίμα και ψέμα μόνο τα χέρια του· στάζει και το χνώτο του το ίδιο… )
Δευτέρα 17 Μάη. Η εξέγερση των Παλαιστίνιων αιχμαλώτων μέσα στο ισραηλινό καθεστώς, πρώτα με αφορμή την απαγόρευση χρήσης της Damaskus Gate και, αμέσως μετά, εναντίον των «εξώσεων» απ’ την παλαιστινιακή γιετονιά της Ιερουσαλήμ / al Quds Sheikh Jarrah, ήταν / είναι η πρώτη αυθεντική και απ’ τα κάτω εξέγερση ενάντια στο απαρτχάιντ! Δεν είναι η πρώτη εξέγερση μέσα στο ισραηλινό έδαφος μετά τις «συμφωνίες του Όσλο». Τον Σεπτέμβρη του 2000 είχε ξεσπάσει η 2η intifada (ή η «intifada του al Aqsa») που κράτησε 4,5 χρόνια (ως τον Φλεβάρη του 2005). Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε κι αυτήν αντικατοχική εφόσον, στο «ιστορικό φόντο» της παρέμενε το ζήτημα της παραβίασης ακόμα κι εκείνων των θλιβερών «συμφωνιών του Όσλο» απ’ το ισραηλινό φασιστικό κράτος.
Όμως η εξέγερση του Sheikh Jarrah ξέσπασε σε διαφορετικό ιστορικό περιβάλλον, με διαφορετική αφορμή – και γι’ αυτό την θεωρούμε εξέγερση κατά του απαρτχάιντ. Πρώτον, η «προοπτική των δύο κρατών» έχει τελειώσει οριστικά, μετά την «ανακήρυξη» της Ιερουσαλήμ σαν «πρωτεύουσας» του ισραηλινού φασισταριού και την δηλωμένη πρόθεσή του να απαλλοτριώσει και να ενσωματώσει δια της βίας στην επικράτειά του το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Όχθης. Δεύτερον, η αναγνώριση ότι το ισραηλινό καθεστώς είναι ένα τυπικό ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς, είναι κοινότοπη ακόμα και μέσα στο ισραήλ. Και τρίτον, επειδή η έξωση / εξανδραποδισμός των Παλαιστίνιων απ’ το Sheikh Jarrah για να δοθούν τα σπίτια τους σε φασίστες εποίκους είναι τόσο καθαρή ενέργεια ρατσιστικού καθεστώτος ώστε κανείς (απ’ τους διεθνείς συμμάχους του) δεν θα μπορούσε να την υποστηρίξει ανοικτά χωρίς να στοχοποιηθεί για συνέργεια σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Όταν το 2018 – 2019 o ισραηλινός στρατός σκότωνε ή/και σακάτευε κατά βούληση τους διαδηλωτές της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής στη λωρίδα της Γάζας, σχεδόν οι πάντες «κοιτούσαν αλλού»: η Γάζα και οι αιχμάλωτοί της είναι σα να έχουν «διαγραφεί» απ’ το ανθρώπινο είδος. Οι πρόσφατες οδομαχίες, όμως, μέσα στην Ιερουσαλήμ (και στη συνέχεια σε άλλες πόλεις της επίσημης επικράτειας του απαρτχάιντ καθεστώτος), απ’ την μια μεριά παλαιστίνιοι / άραβες διαδηλωτές και απ’ την άλλη ισραηλινοί στρατόμπατσοι και «αγανακτισμένοι» φασίστες, δεν θα μπορούσαν να διαγραφούν το ίδιο. Είναι υπερβολικά πρωτοκοσμικές για να πεταχτούν στα αζήτητα του «θρησκευτικού φανατισμού των απολίτιστων», όπως γουστάρουν να ρητορεύουν οι ρατσιστές στη δύση.
Μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά η «intifada του Sheikh Jarrah», που απλώθηκε σαν την φωτιά στα ξερά χόρτα, απειλούσε τόσο το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ όσο και τις ιστορικά ξεπερασμένες «πολιτικές μορφές» των παλαιστινίων. Την (ουσιαστικά προδοτική) εξουσία του Abbas αλλά και την Hamas. Γιατί μιλάμε με όμοιο τρόπο γι’ αυτές τις δύο; Αν ο συνάφι του Abbas και το εικονικό «κοινοβούλιο» της Ραμάλα είναι η καρικατούρα ενός δήθεν παλαιστινιακού κράτους που ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει, η Hamas είναι το αρνητικό υπόλοιπο αυτού του (δήθεν) συμβιβασμού του Όσλο, του να περιοριστεί δηλαδή το απαρτχάιντ καθεστώς στα σύνορα που είχε το 1967. Η Hamas (κι όχι μόνον αυτή) κριτίκαρε μεν έντονα και κατηγορηματικά τις «συμφωνίες του Όσλο», τις οποίες δεν αναγνώρισε· αλλά είχε τον ίδιο στόχο με άλλα μέσα: ένα διακριτό παλαιστινιακό κράτος.
Τώρα πια αυτό είναι αδύνατο – εξ’ ου και μιλάμε για ιστορικό ξεπέρασμα και για «αρνητικό υπόλοιπο». Στρατιωτικά είναι αδύνατο η Hamas να αναγκάσει το απαρτχάιντ καθεστώς να υποχωρήσει· το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δοκιμάζει καινούργιες ρουκέτες και να κάνει αντιπολίτευση στον Abbas…. Όταν ο πολιορκητής έχει άπειρους πόρους και ο πολιορκούμενος ελάχιστους δεν υπάρχει περίπτωση να νικήσει στρατιωτικά ο δεύτερος. Όσο για το ενδεχόμενο ενός εκτεταμένου πολέμου στην μέση Ανατολή με την συμμετοχή και της Τεχεράνης; Μόνο φρίκη μπορεί να προκαλέσει η σκέψη του ότι το απαρτάιντ καθεστώς θα βρει την ευκαιρία να εφαρμόσει την δική του «τελική λύση» σε βάρος των Παλαιστίνιων.
Παρά και πέρα απ’ την ιστορική της διαδρομή (ή και εξαιτίας της), η Hamas (και οι υπόλοιπες ένοπλες οργανώσεις στη Γάζα) δείχνει ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό της. Δεν υπάρχει έξοδος, ούτε στρατιωτική ούτε πολιτική στις τακτικές της. Αντίθετα, ο νέος επίκαιρος αντιαπαρτχάιντ στόχος, ο στόχος ενός ενιαίου, δημοκρατικού, πολυεθνικού και πολυθρησκευτικού κράτους με ισότητα όλων και επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων, αυτός ο στόχος είναι ορατός καθαρά στον ορίζοντα! Επιβεβαιώθηκε μέσα απ’ την εξέγερση του Sheikh Jarrah – οι πάντες στον πλανήτη, ακόμα και οι αδιάφοροι, κατάλαβαν το επίδικο!
Αυτός ο στόχος είναι απόλυτα εχθρικός στην Κουίσλιγκ εξουσία του Abbas· αλλά είναι επίσης ασύμβατος με την δομή, την ιστορία, τον πολιτικό προσανατολισμό της Hamas. Η συγκεκριμένη οργάνωση (όπως και η μικρότερη «ισλαμική τζιχάντ») καθώς έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό ανταγωνιστικό τους κύκλο, είναι ευκολότερο πια να υπηρετούν τα στενά κομματικά τους συμφέροντα παρά την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, απ’ το ποτάμι (τον Ιορδάνη) ως τη θάλασσα (την Μεσόγειο).
Και αυτό εκτιμάμε ότι συμβαίνει – δυστυχώς! Κατά την διάρκεια των σφαγών εκατοντάδων άοπλων διαδηλωτών το 2018 και το 2019 η Hamas δεν εκτόξευε ρουκέτες… Το έκανε όμως τώρα, διαισθανόμενη (λέμε) ότι η εξέγερση του Sheikh Jarrah υπερβαίνει τα δικά της όρια, ότι την ξεπερνάει. Καθόλου παράξενο: δρώντας μ’ αυτόν τον αναχρονιστικό, αντι-ιστορικό τρόπο, η συγκεκριμένη οργάνωση έβγαλε απ’ την γωνία όπου είχε στριμωχτεί (διεθνώς) το απαρτχάιντ, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ! Από δυο αντιδιαμετρικές αφετηρίες η εξουσία της λωρίδας της Γάζα και η εξουσία του ισραήλ ανέλαβαν να κάνουν αυτό που ξέρουν: πόλεμο. Έναν πόλεμο που κανείς τους δεν μπορεί να κερδίσει· θα χάσουν όμως (από πολιτική άποψη) οι εξεγερμένοι κατά του απαρτχάιντ.
Γι’ αυτό ο αρχιφασίστας Netanyahu φρόντισε να συμπληρώσει την ευκαιρία που του δόθηκε αμολώντας τα πιο καθαρόαιμα σκυλιά του καθεστώτος του, να κάνουν πογκρόμ κατά των Παλαιστινίων / αράβων στις ισραηλινές πόλεις. Την ώρα που παριστάνει για μια ακόμα φορά το «θύμα» της Hamas, προσθέτει ενώπιον του πλανήτη: Βλέπετε; Δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί…
Δηλαδή; Αφού ο νέος καθαρός στόχος είναι η κατάργηση του απαρτχάιντ και η απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ τον ισραηλινό εθνικισμό / μιλιταρισμό, ο Netanyahu, πιο διορατικός απ’ την Hamas, αντιλαμβανόμενος καθαρά ποιός είναι ο πραγματικός κίνδυνος σε βάρος αυτού του εθνικισμού / μιλιταρισμού που εκπροσωπεί, απαντάει: ξεχάστε το!!!