Year: 2021

SOS, Αθήνα καλεί Ουάσιγκτον

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Αν το ρημαδογκουβέρνο πίστευε στ’ αλήθεια ότι η φρέσκια «στρατηγική σχέση» της Αθήνας με το Παρίσι είχε μεγαλύτερη αξία απ’ τα 10 δις «σε βάθος χρόνου», δεν θα υπέγραφε πενταετή + επ’ αόριστο συμφωνία για τη βάση της Σούδας!! Το να είναι αυτή η συμφωνία, επί διαδοχικών γκουβέρνων, ετήσια και διαρκώς συζητήσιμη / ανανεούμενη, ήταν ένα απ’ τα βασικά χαρτιά που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός κρατούσε για τον εαυτό του ώστε να παζαρεύει, κάθε χρόνο, κάποια γεωπολιτικά προσοδικά οφέλη απ’ την μεγάλο σύμμαχο. Το γεγονός ότι το ρημαδογκουβέρνο κατέληξε να κάψει αυτό το χαρτί δείχνει απελπισία.

Δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι επίσης μόνο τα παρακάλια της Αθήνας προς την Ουάσιγκτον «καλέ κύριοι φτιάξτε μια βάση και στη Σκύρο» που άφησαν ασυγκίνητο το Joνυσταλεάν. Είναι, κατά τη γνώμη μας, κι αυτό: η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη. Θα επιμείνουμε λίγο.

Ο λόγος που η Ουάσιγκτον ήθελε (και θέλει) πρόσβαση στο λιμάνι και στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης είναι για να πηγαινοφέρνει αρβύλες και όπλα προς και από την βουλγαρία και (κυρίως) την ρουμανία. Αν και η Αλεξανδρούπολη ανήκει στο ελληνικό κράτος, για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ανήκει στον άξονα βορράς / νότος στα δυτικά της Μαύρης Θάλασσας κατά κύριο λόγο∙ και, επιπλέον, στην έξοδο της Μαύρης Θάλασσας στο Αιγαίο και μέσω αυτού στην ανατολική Μεσόγειο. Ενώ οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού πουλάνε στο πόπολο τους γιάνκηδες στην Αλεξανδρούπολη σαν «αντι-τουρκική» δύναμη, η αλήθεια είναι (και την ξέρουν) ότι πρόκειται για έναν κρίκο στην αντι-ρωσική αλυσίδα που η Ουάσιγκτον έχει φτιάξει στην ανατολική ευρώπη απ’ το Αιγαίο ως την Βαλτική. Όχι μόνο για να «πιέζει» (;) την Μόσχα∙ αλλά και για να διαλύει οποιαδήποτε έστω και φαντασίωση για «κοινή ευρωπαϊκή άμυνα». Με δυο λόγια: το ρημαδογκουβέρνο (και μαζί του όλο το σύστημα των εντόπιων πολιτικών βιτρινών) απ’ την μια μεριά (μέσω της «ελληνογαλλικής στρατηγικής σχέσης») πουλάει πρωτοπορία υπέρ αυτής της κοινής ευρωπαϊκής…, απ’ την άλλη κάνει ό,τι μπορεί για να την εμποδίσει, βοηθώντας τον us army – και το ξέρει.

Η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη δεν είναι, λοιπόν, «αντιτουρκική». Είναι αντιρωσική, είναι αντιευρωπαϊκή, είναι αντιγερμανική, είναι φιλοπολωνική, είναι φιλοφασιστο-ουκρανική, είναι ενάντια στο ευρασιατικό project. Πέρα απ’ αυτό είναι μια μικρή βάση. Αν ποτέ χρειαστεί να παίξει ρόλο σε θερμή αναμέτρηση, θα ισοπεδωθεί μέσα σε λίγα λεπτά.

Μ’ αυτά τα δεδομένα οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού έκαναν το πρώτο, καθαρό μιλιταριστικό βήμα παίρνοντας θέση – χωρίς – επιστροφή στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο! Για την βάση στη Σούδα θα μπορούσε να λέγεται ότι είναι το πάτημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού προς τη μέση Ανατολή «που δεν μας νοιάζει». Η βάση στην Αλεξανδρούπολη όμως ΔΕΝ είναι για την «που δεν μας νοιάζει»! Είναι για κάτι πολύ πιο χοντρό. Πόσο χοντρό όμως;

(φωτογραφία: Δεν είναι που χαμογελάει ο γύπας στα αριστερά. Είναι που αυτή «η σταθερότητα και η ευημερία σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο» ακούγεται τρομακτική…)

Black sea

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Το πιο σημαντικό χαρτί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα δυτικά σύνορα της ρωσίας είναι (έχουμε την γνώμη) η ουκρανία. Η ουκρανία βρέχεται απ’ την Μαύρη Θάλασσα∙ και με την έκτασή της κλείνει το μεγαλύτερο μέρος της χερσαίας συνέχειας μεταξύ ευρωπαϊκής και ρωσικής επικράτειας. (Το υπόλοιπο το κλείνει η πολωνία). Η ουκρανία είναι η ξηρά και η θάλασσα που έχει στρατηγική ανάγκη ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου: σαν καμένη γη ελεγχόμενη ουσιαστικά από νεοναζί και μαφιόζους.

Η Ουάσιγκτον έχει «επενδύσει» πολλά στην «αντι-ρωσική» ουκρανία… Γαργαλάει συστηματικά στη μύτη του ρωσικού καθεστώτος. (Τηρουμένων των αναλογιών υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την ταϊβάν, σε σχέση με την μύτη του κινέζικου καθεστώτος…) Αλλά πρόκειται για δίκοπο μαχαίρι: αν η ουκρανία «πέσει» απ’ τα αμερικανικά χέρια τότε, ακαριαία, όλος ο us σχεδιασμός στην ανατολική ευρώπη (συμπεριλαμβανόμενης της βάσης στην Αλεξανδρούπολη και της χρησιμότητάς της) θα καταρρεύσει.

Κατά την ταπεινή εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής η ουκρανία θα «πέσει»! Όχι επειδή θα εισβάλει ο ρωσικός στρατός∙ θα «πέσει» από μέσα. Όχι σ’ έναν αιώνα – πολύ πιο σύντομα. Θα «πέσει» επειδή αυτό που επιχειρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι too much για να πετύχει (έχει αποτύχει ήδη στη βενεζουέλα και στην κούβα, που είναι η «πίσω αυλή» του!). Η Μόσχα μιλάει επ’ αυτού με τόσο υπαινικτικό τρόπο ώστε είναι σα να μην μιλάει. Όμως ένα πρόσφατο άρθρο του Dmitry Medvedev (έχει διατελέσει πρωθυπουργός και πρόεδρος της ρωσικής ομοσπονδίας, τώρα είναι πρόεδρος του συμβουλίου ασφαλείας) με τίτλο Πέντε Σύντομες Πολεμικές Θέσεις κάνει τους υπαινιγμούς κάπως λιγότερο ομιχλώδεις. Η πέμπτη και τελευταία «πολεμική θέση» είναι αυτή (ο τονισμός με πλάγια στο πρωτότυπο):

Έτσι γεννιέται η αέναη και βασική ερώτηση: τι να κάνουμε μ’ αυτήν την κατάσταση [στην ουκρανία]; Τίποτα. Περιμένουμε την εμφάνιση μιας τίμιας ηγεσίας στην ουκρανία που δεν θα έχει στόχο την ολική σύγκρουση με την ρωσία ως το σημείο του πολέμου, ούτε το να οργανώνει βλακώδεις «κριμαϊκές πλατφόρμες» για να κοροϊδεύει τον πληθυσμό της χώρας και να ξεδιπλώσει τα μούσκλια της πριν τις εκλογές, αλλά [να ενδιαφέρεται] για την δημιουργία ισότιμων και αμοιβαία επωφελών σχέσεων με την ρωσία. Μόνο με μια τέτοια ηγεσία της ουκρανίας αξίζει να συζητήσουμε. Η ρωσία ξέρει τον τρόπο να περιμένει. Είμαστε υπομονετικός λαός.

«Η ρωσία ξέρει τον τρόπο να περιμένει» έγραψε ο Medvedev. Εννοώντας, υποθέτουμε, ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι «με σταυρωμένα τα χέρια».

Οι εκτιμήσεις μας είτε θα αποδειχθούν σωστές είτε όχι. Ωστόσο ένα ερώτημα είναι το κατά πόσο το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» έχει αποφασίσει ότι το ελλαδιστάν πρέπει να πάρει μέρος ακόμα και σ’ έναν ανοικτό (παγκόσμιο) πόλεμο κατά της Μόσχας και των συμμάχων της – ελπίζοντας να κερδίσει τι; Με βάση την γενική αρχή που μνημονεύσαμε ξεκινώντας αυτήν την αναφορά η απάντηση είναι απλή: Γιατί όχι; Τι θα χάσουν οι εφοπλιστές αν γίνουν κιμάς μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι;

Για τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες, τους άμεσους διαχειριστές της ελληνικής καπιταλιστικής παρακμής, ίσως η απάντηση δεν είναι τόσο απλή. Αυτοσχεδιάζοντας και παρακαλώντας όποιον είναι διατεθειμένος να ακούσει τα παρακάλια, είναι πιθανό ότι η εθνική ιμπεριαλιστική ενότητα, τα διαδοχικά γκουβέρνα, πρώτο το φαιορόζ και ύστερα το ρημαδό, απλά προσπαθούν όχι την ουσιαστική «αναβάθμιση» της γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου (που δεν εξαρτιέται από δαύτους), αλλά να φτιάξουν ένα ξόανό της. Μια εικονική «ανατίμηση» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μπροστά στον πραγματικό φόβο της ανατροπής των παλιών ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή καθώς το ευρασιατικό project προχωράει…

Είναι έτσι κι αλλιώς η εποχή που οι δυτικές φαντασιώσεις (συμπεριλαμβανόμενων των φαντασιώσεων μεγαλείου…) παίρνουν πρώτους ρόλους… Απέναντι σε «κάτι» που εδώ και 500 χρόνια ιστορίας και δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη ήταν αδιανόητο.

Ο χάρτινος πυλώνας…

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> «… Η ελλάς πολιτικά, αμυντικά, οικονομικά, πολιτιστικά, ανήκει εις την δύσιν!» Αυτή η φράση του «εθνάρχη» (Καραμανλής ο Α) το καλοκαίρι του 1976, αχρείαστη έτσι κι αλλιώς αφού το ελλαδιστάν δημιουργήθηκε κατ’ αρχήν σαν προτεκτοράτο κυρίως δυτικών ιμπεριαλισμών (αλλά και του ρωσικού, τότε…) και ποτέ στην ιστορία της δικής του ιμπεριαλιστικής ενηλικίωσης και προκοπής δεν άλλαξε «ανήκειν», είναι ένα motto μάλλον εφιαλτικό πια. Στα ‘70ς ο «εθνάρχης» είχε βγάλει το ελλαδιστάν απ’ το νατο (τον μοναδικό δυτικό στρατιωτικό σχηματισμό…), λάνσαρε το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία», και είχε εγκαινιάσει την δική του ost politic κάνοντας (αντιτουρκικά) ανοίγματα στην κομμουνιστική (και καθόλου “δυτική”!) Σόφια του βετεράνου Ζίβκοφ. Αλλά τότε μπορούσε κάποιος πράγματι να υποστηρίζει ότι «δύση» ήταν το όνομα ενός σχετικά σταθερού πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού μπλοκ.

Όχι πια! Ελάχιστα είναι τα χρόνια από τότε που άρχισαν τα (δυτικά) κλάματα και οι (δυτικοί) οδυρμοί για το τέλος της δύσης∙ για την διάλυσή της! Δεν υπάρχει πια μία «δύση». Υπάρχουν πολλές. Υπάρχει μια «δύση» των κρατών του Βίτζεγκραντ και μια άλλη «δύση» του Βερολίνου. Υπάρχει μια «δύση» του Παρισιού και μια άλλη «δύση» της Ρώμης. Υπάρχει μια «δύση» της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου που δεν είναι ίδια με την «δύση» της αυστρίας…

Αυτό είναι ό,τι θα περίμενε κανείς μετά την εμφάνιση μιας «ανατολής» που ούτε πολιτικά, ούτε στρατιωτικά, ούτε οικονομικά, ούτε πολιτιστικά, ούτε τεχνολογικά (με δυο λόγια: από καμμία καπιταλιστική άποψη!) δεν μπορεί πια να ελεγθεί από την όποια ενιαία «δύση»! Καθώς το στρατηγείο εκείνης της παλιάς, σύντομης ιστορικά ενιαίας «δύσης» (έξι δεκαετίες βαριά βαριά είναι ασήμαντος χρόνος για την ιστορία…), η Ουάσιγκτον δηλαδή, παρακμάζει με μεγάλη ταχύτητα, οι παλιοί ιστορικοί ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί προσπαθούν να φτιάξουν ο καθένας την δική του «τύχη», το δικό του μέλλον…

Παρότι όλο και πιο διακριτές μεταξύ τους αυτές οι παραλλαγές «δύσης», δεν είναι στρατηγικά αντίπαλες μεταξύ τους. Όλων τ’ αφεντικά ανησυχούν για το ίδιο πράγμα: ένα καπιταλιστικό μέλλον που το κουμάντο θα το κάνει το Πεκίνο και οι σύμμαχοί του. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός / γεωπολιτικός προσοδισμός είχε μάθει (ως το τέλος του 3ου παγκόσμιου) να επιπλέει και να επωφελείται από τις ευρωπαϊκές στρατηγικές αντιπαλότητες∙ όταν η «δύση» ήταν το σημείο έκρηξης αυτών των αντιπαλοτήτων. Τώρα, που αυτό δεν ισχύει αλλά ξετυλίγεται μια ιστορικά ενδιαφέρουσα αποσύνθεση, προσπαθεί να αποκτήσει εικονική αξία κατασκευάζοντας (για εσωτερική κυρίως κατανάλωση) εικονικές ενδο-δυτικές στρατηγικές αντιπαλότητες. Όπως αυτή την υποτιθέμενη ανάμεσα στο Παρίσι και στην Ουάσιγκτον.

Αυτή η αντίθεση πάνω στην οποία προσπαθεί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός να ανατιμηθεί είναι εντελώς ρηχή. Η άλλη αντίθεση, η πραγματική, η αβυσσαλέα, ανάμεσα στον αμερικανο-αγγλο-ισραηλινό άξονα και το ευρασιατικό project είναι τόσο global (και τόσο hi tech…) ώστε το ελληνικό οικόπεδο έχει πολύ μικρότερη γεωπολιτική αξία απ’ αυτήν της μαλαισίας ας πούμε. Επιπλέον, σε σχέση με τις δύο «στρατηγικές σχέσεις», το ελλαδιστάν κάνει βρώμικο παιχνίδι. Το είπαμε ήδη: στα λόγια ορκίζεται στην ευρώπη και στην «ενιαία, κοινή άμυνα»… Στην πράξη δίνει βάσεις κι άλλες βάσεις στον us army επιβεβαιώνοντας ότι οι ελληνικοί όρκοι είναι πέτσινοι… Εν τω μεταξύ όλες οι δυτικές «δύσεις» προσπαθούν να τα έχουν καλά με τον «αιώνιο εχθρό» των ελλήνων. Την Άγκυρα. Εκείνο το οικόπεδο έχει πράγματι global στρατηγική σημασία από πολλές απόψεις!

Απομένει η πραγματική αντίθεση – ο υπαρκτός 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Αδιάφορο τι φαντασιώνονται οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες, όσο πιο οργανικά και μιλιταριστικά προσχωρεί το ελλαδιστάν στον άξονα, όσες περισσότερες αμερικανικές αρβύλες παρακαλάει να έχει, τόσο περισσότερο γίνεται στόχος της άλλης πλευράς. Και μάλιστα ένας εύκολος στόχος. Η Αλεξανδρούπολη σα λιμάνι και αεροδρόμιο είναι ήδη «στη λίστα», in case of… Σαν επιπλέον parking αμερικάνων πεζοναυτών ακόμα περισσότερο: οτιδήποτε έχει σχέση με την ανατολική ευρώπη, την Μαύρη Θάλασσα και το Αιγαίο δεν ενδιαφέρει στρατηγικά μόνο το τουρκικό καθεστώς. Αλλά και το ρωσικό και το κινέζικο.

Να θρηνήσουμε; Να θρηνήσουμε για την βλακεία και την αδιαφορία των υποτελών και του εθνικισμού τους; Ή να συνεχίσουμε τον πόλεμο που μας αντιστοιχεί, και αντι-ιμπεριαλιστικό, πρώτα και κύρια εναντίον του ελληνικού ιμπεριαλισμού;

Το δεύτερο… αν και το πρώτο, η βλακεία, η αδιαφορία, ο εθνικισμός, είναι ικανότατα στο να γίνουν (να είναι ήδη) λάδι στα γρανάζια της καταστροφής…

(φωτογραφία κάτω: Ο κτηνίατρος ceo της φαρμακομαφίας pfizer (αριστερά) και ο μάνατζερ ρημαδοΚούλης συγκινημένοι μπροστά στο μεγάλο κουμπί. Το μισό υπουργικό συμβούλιο ανέβηκε στη Σαλονίκη για να φιλήσει χεράκι∙ πράγμα που ενισχύει την καχυποψία μας για το πόσες δολοφονίες – με – πλατφόρμες – γενετικής – μηχανικής χρειάζονται για να «βγει η υποχρέωση για την επένδυση»…)

Η κατά Kinks ενεργειακή κρίση

Δευτέρα 11 Οκτώβρη>> Δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970 και ο δυτικός κόσμος υποφέρει απ’ τα διαδοχικά “πετρελαϊκά σοκ”, τις μεγάλες αυξήσεις στα καύσιμα, τον πληθωρισμό… Οι Kinks αρπάζουν την ευκαιρία: Αγόρασα με θυσίες την αγαπημένη μου Κάντιλακ, αλλά δεν μπορώ να βρω ούτε ένα γαλόνι βενζίνη… Κανείς δεν πουλάει ούτε αγοράζει βενζίνη… Μπορώ να βρω φούντα, μπορώ να βρω κόκα, αλλά βενζίνη όχι…

Λέτε να εξακολουθεί να ισχύει; (Γιατί όχι; Δεν υπάρχουν futures στα χρηματιστήρια για την κόκα…)

Με τις ευχές μας για την εβδομάδα. (Ευχαριστούμε Π. για την επιλογή!)

 

Οι εθνικοί υδρογονάνθρακες και το «I have a dream»

Δευτέρα 11 Οκτώβρη>> Η «εστία» είναι πολύ παλιά, δεξιά εφημερίδα – όχι, όμως, λούμπεν. Το ρεπορτάζ της στις 27 Σεπτέμβρη δεν διαψεύστηκε γιατί ήταν ακριβές… Έμεινε, όμως, σαν «μυστικό», κάτι δύσκολο να εξηγηθεί αφού η καρέκλα του ρημαδοΚούλη πριονίζεται απ’ τους πιο κλασσικούς πατριώτες / εθνικιστές του κόμματός του – ενώ και η αντιπολίτευση (απ’ το μαγαζί της Κουμουνδούρου ως τον γραμματοκομιστή του γιού του αφεντικού) δείχνει τακτικά εθνοπατριωτικό οίστρο.

Το ρεπορτάζ αναφερόταν στην ομιλία του ρημαδοΚούλη στη γενική συνέλευση του οηε στη Ν. Υόρκη τρεις μέρες νωρίτερα. Το εθνοπατριωτικό ενδιαφέρον της «εστίας» εστίασε σ’ αυτό το απόσπασμα:

… Έχω ένα όραμα για την Ανατολική Μεσόγειο: Αντί να συνεχίσουμε τις διαμάχες του προηγούμενου αιώνα για τους υδρογονάνθρακες – ένα αγαθό που χάνει την αξία του – θα πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να συνεργαστούμε ενάντια στους νέους κοινούς εχθρούς. Την κλιματική κρίση, η οποία επηρεάζει εξίσου τις δύο χώρες μας. Αλλά και την απειλή της παράνομης μετανάστευσης, όπου η Τουρκία έχει σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει συνεργαζόμενη με εμάς προκειμένου να εξαλείψουμε τα παράνομα δίκτυα διακινητών που εκμεταλλεύονται την απόγνωση ευάλωτων ανθρώπων.

Υπάρχουν πολλά που οι δυο χώρες μας μπορούν να κάνουν από κοινού. Είμαστε προορισμένοι από την ιστορία και τη γεωγραφία να συνυπάρχουμε. Είναι προς το κοινό μας συμφέρον να το κάνουμε με τρόπο ειρηνικό και με στόχο την ευημερία…

Εκτός συνόρων ο ρημαδοΚούλης επιδεικνύει τον ρεαλισμό του, κι όχι γενικά κι αόριστα. Η πιο πάνω θέση ταυτίζεται με την “win – win” άποψη που επαναλαμβάνει μόνοτονα ο Ερντογάν εδώ και χρόνια. Όμως εντός συνόρων αυτός ο ρεαλισμός είναι ο ορισμός της «εθνικής προδοσίας»! Κι ωστόσο δεν ξέρουμε γιατί οι αντίπαλοί του δεν του την έχουν καταλογίσει ως τώρα εν χορδαίς και οργάνοις. Του την φυλάνε, άραγε, για την προεκλογική περίοδο;

Το βέβαιο είναι ότι η εγκατάλειψη «των διαμαχών του προηγούμενου αιώνα για τους υδρογονάνθρακες, ένα αγαθό που χάνει την αξία του» σημαίνει επίσης εγκατάλειψη των εθνικών φιλοδοξιών για μια ανατολική Μεσόγειο «ελληνική λίμνη». Χωρίς το κυνήγι πετρελαίου ή γκαζιού στον πάτο της θάλασσας η ΑΟΖ χάνει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της αξίας της (απομένουν μόνο τα ψάρια). Κι αν η ΑΟΖ γίνει επίσημα τριτεύουσας σημασίας ζήτημα, γκρεμίζεται το βάθρο πάνω στο οποίο ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει στήσει εδώ και πολλά χρόνια την αντιτουρκική ρητορική του… Αυτό είναι «εθνική προδοσία» με κεφαλαία γράμματα!! (Πώς θα εξασφαλίζεται η εθνική υποτέλεια των πληβείων αν «τα βρούμε με τον αιώνιο εχθρό»;)

Πριν μερικούς μήνες, τον Απρίλη, ο υπ.εξ. ρημαδο_____Νικόλας, και πάλι εκτός συνόρων, είχε δηλώσει στην arab news ότι «… η ελλάδα δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει την Μεσόγειο για να βρει πετρέλαιο και αέριο, ούτε θα μετατρέψει το Αιγαίο σε κόλπο του Μεξικό». Τότε γιατί το ρημαδογκουβέρνο τρώγεται με την συμφωνία αοζ μεταξύ τουρκίας και λιβύης, και τι αξία έχει η συμφωνία που πιεστικά επεδίωξε με την χούντα του Καϊρου; Όλα για τις εντυπώσεις; Και οι αμερικανικές βάσεις plus κι αυτές για την “ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ γειτόνων”;

Η εσωτερική κατανάλωση εθνικισμού παίζει πάντα τον «πολιτικό» ρόλο της. Απ’ την άλλη μεριά όμως η εξαγωγή ρεαλισμού θα πρέπει να καταλήξει σε πρακτικά αποτελέσματα, διαφορετικά είναι αέρας κοπανιστός (και πανάκριβος).

Ίσως η απάντηση να βρίσκεται σε κάτι παλιό: οι ελληνικές πολιτικές βιτρίνες είναι διαχρονικά και πάνω απ’ όλα έλληνες! Που σημαίνει: ειδικοί στην εξαπάτηση… Εξ ου και έχουν «οράματα» που τα συντηρούν σαν τέτοια…

Πρωταθλητισμός

Δευτέρα 11 Οκτώβρη>> Είχαμε προτείνει λίγο παλιότερα πως θα έπρεπε να θεωρηθεί εθνική επέτειος η στιγμή όπου η ελληνική «κοινή δεξαμενή» θανάτων χρεωμένων στον τσαχπίνη ξεπέρασε την ιαπωνική, παρότι εκεί ο πληθυσμός είναι 13 φορές μεγαλύτερος. Δυστυχώς η ιαπωνική κοινωνία έκανε φιλότιμη προσπάθεια και κατάφερε να ξαναπάρει κεφάλι. Όχι σπουδαία πράγματα, αλλά οπωσδήποτε βγήκε μπροστά.

Τότε εθνική επέτειος πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να μείνει το ότι τα ελληνικά νούμερα ξεπέρασαν πρόσφατα τα σουηδικά, και μάλιστα κάνοντας παιχνίδι θανατοπολιτικής σε βαρύ γήπεδο: στη σουηδία τα θεωρούμενα ως «κρούσματα» είναι σχεδόν διπλάσια. Πράγμα που σημαίνει ότι στο ελλαδιστάν το «φονικό ένστικτο» του τσαχπίνη είναι ανάλογα διπλάσιο…

Είναι γνωστό το μίσος που εκδήλωσαν όλοι οι ντόπιοι caradinieri κατά της «ανευθυνότητας» της (σοσιαλδημοκρατικής) σουηδικής κυβέρνησης που έκανε πέρυσι τα ελάχιστα απέναντι στο «θανατικό», αφήνοντας τους υπήκοους της στην ησυχία τους. Το ότι απαγορεύτηκαν οι συναυλίες και τα μαγαζιά διασκέδασης έκλειναν κανά δυο ώρες νωρίτερα, κι αυτό ήταν όλο, αποδείκνυε (για τους ντόπιους caradinieri) ότι στη Στοκχόλμη «βάζουν τα κέρδη πάνω απ’ τους ανθρώπους». Περίμεναν, παραφύλαγαν, να γεμίσει πτώματα σουηδών η Βαλτική… Πώς αλλιώς να χαρεί κανείς το νέο ολοκληρωτισμό αν δεν υποστηρίζει φανατικά  πως όσοι τον απορρίπτουν είναι (εκτός από ψεκασμένοι και) εγκληματίες;

Τώρα; Τώρα θα πουν «ααααα, τα μικρά νούμερα στη σουηδία οφείλονται στο ότι έχουν εμβολιαστεί πολύ περισσότερο»… Βολικό, αλλά παραμυθάκι. Πριν 3 ημέρες (τα στοιχεία απ’ τον tracker των financial times) στη σουηδία φερόταν ως πλατφορμιασμένο το 64,9% του γενικού πληθυσμού, ενώ στο ελλαδιστάν το 58,3%. Αυτή η διαφορά τoυ 6,5% ΔΕΝ μπορεί να εξηγήσει το γιατί στην ελληνική κοινή δεξαμενή χωράνε περισσότεροι απ’ την σουηδική, παρά τα κλειδαμπαρώματα, την κοινωνική αποξένωση, την τρομοκρατία. Ούτε, φυσικά, στηρίζει το ντόπιο παραληρηματικό θεώρημα / ψέμα ότι «αρρωσταίνουν σοβαρά και πεθαίνουν οι ανεμβολίαστοι» (το οποίο διαψεύδεται απ’ το συμμαχικό Τελ Αβίβ…). Ειδικά όταν οι δηλωμένοι εκβιαστικοί, καταναγκαστικοί «εθνικοί στόχοι» είναι ο πλατφορμιασμός του 80% το λιγότερο – για να σωθούμε…

Ξέρουμε τι είναι «δημιουργική λογιστική θανάτου» και πόσο συστηματικά έχει χρησιμοποιηθεί σε ορισμένα κράτη. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η καταμέτρηση στη σουηδία είναι πιο ειλικρινής και ότι στο ελλαδιστάν τα νούμερα των θανάτων που χρεώθηκαν και χρεώνονται στον τσαχπίνη είναι υπερ-φουσκωμένα. Ο.Κ…. Θα ήταν όμως ενδιαφέρον να ακούσουμε μια τέτοια εξήγηση απ’ τους εντόπιους caradinieri / pfizerοι! Γιατί αυτήν ακριβώς την εθνική δημιουργική λογιστική θανάτου επικαλούνταν επί μήνες για να παίξουν τους ρολάκους τους στο θρίλερ της τρομοεκστρατείας!

Κι άλλος πρωταθλητισμός

Δευτέρα 11 Οκτώβρη>> Οι εντόπιοι caradinieri / pfizerοι δείχνουν όμως αμέλεια και για κάτι ακόμα, που για πολύ καιρό ήταν το αγαπημένο τους: δεν μιλάνε για την excess mortality (τους παραπάνω απ’ το συνηθισμένο θανάτους) που πέρυσι αποδείκνυε, κατά την γνώμη τους (και τη γνώμη του κράτους και των λακέδων του) το πόσο φονιάς ήταν ο Sars-CoV-2…

Φέτος αυτή η excess δεν είναι της μόδας… Κι όμως: φέτος είναι που μετά το τέλος Μάρτη οι θάνατοι έχουν ξεφύγει κυριολεκτικά – αλλά δεν αντιστοιχούν στην «κοινή δεξαμενή». Η ελληνική στατιστική αρχή συνεχίζει την δουλειά της, και… Πιο συγκεκριμμένα, απ’ την τελευταία εβδομάδα του περασμένου Μάρτη ως την πρώτη του Αυγούστου, έχουν πεθάνει 8.713 άνθρωποι (στην συντριπτική τους πλειονότητα από 35 χρονών και πάνω) περισσότεροι απ’ το «φονικό λόγω covid» 2020 αντιστρέφοντας μια τάση για λιγότερους θανάτους που παρατηρήθηκε τις πρώτες 7 βδομάδες του 2021. 8.713 θάνατοι το 2021 επιπλέον εκείνων του 2020 και πολύ πάνω απ’ τον μέσο όρο 2015 – 2020 (πάνω πίνακας), μέσα σε μόνο 20 εβδομάδες, απ’ την τελευταία εβδομάδα του Μάρτη ως την πρώτη του Αυγούστου (σε λιγότερο από μισό χρόνο δηλαδή) χωρίς κανέναν επίσημα γνωστό λόγο είναι πάρα πολλοί για να περνάνε απαρατήρητοι!!!

Κάποια τσακάλια (και, δυστυχώς, ο συνήθως προσεκτικός Ιωαννίδης του Stratford…) απέδωσαν (ψιθυριστά, για να μην ανοίξει η πληγή…) τους 1.146 επιπλέον νεκρούς της πρώτης εβδομάδας του Αυγούστου στην κακή ποιότητα του αέρα της Αθήνας λόγω της πυρκαγιάς στη Βαρυμπόμπη… Βολικό… Έστω… Αλλά τότε θα πρέπει να ανακαλύψουν φωτιές, λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς και τις εβδομάδες από 12 έως και 18 Απρίλη (606 επιπλέον νεκροί), από 26 Απρίλη έως και 9 Μάη (δύο εβδομάδες, συνολικά 1.228 επιπλέον νεκροί), από 21 έως και 27 Ιούνη (602 επιπλέον νεκροί), από 28 Ιούνη έως και 4 Ιούλη (972 επιπλέον νεκροί).

Οποιαδήποτε προσπάθεια να αποδοθούν σε «φυσικά φαινόμενα» αυτοί οι πάνω από 8.000 επιπλέον θάνατοι μέσα σε μόλις 20 εβδομάδες είναι συνενοχή στο έγκλημα!! Οι αιτίες είναι, και δεν μπορεί παρά να είναι, «ανθρώπινες»! Δύο ομάδες αιτίων μπορούμε να εντοπίσουμε γι’ αυτήν την επιπλέον θνησιμότητα του πληθυσμού (πάντα σε σχέση με το «covid-αιμοβόρο» 2020, για να μην ξεχνιόμαστε…), που έχουν την ίδια καταγωγή: είτε περιπτώσεις ανθρώπων που πέθαναν επειδή είχαν χρόνια, σοβαρά νοσήματα και δεν είχαν την φροντίδα που έπρεπε απ’ το σύστημα υγείας (για τους γνωστούς λόγους) είτε δολοφονίες των πλατφορμών γενετικής μηχανικής.

Και οι δύο εκδοχές ανήκουν απόλυτα στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Η πρώτη κατηγορία είναι έμμεσες δολοφονίες, η δεύτερη άμεσες και εκ προμελέτης. Δεν ξέρουμε πόσοι νεκροί ανήκουν στην κάθε μια (πώς θα μπορούσαμε;), αλλά όταν υπάρχει ένας αριθμός 8.173 επιπλέον θανάτων μέσα σε μόλις 140 ημέρες, δεν έχει προκύψει από ένα άθροισμα του είδους 8.170 + 3!!! Οι προσπάθειες να κουκουλωθούν και οι μεν και οι δε δολοφονίες καταρρέουν όταν το άθροισμά τους δείχνει ότι είναι πολλές πολλές εκατοντάδες στην κάθε περίπτωση χωριστά.

Όσοι / όσες έχουν παίξει τον ρολάκο τους φωνάζοντας με βαθιά συγκίνηση «ούτε μια ανθρώπινη ζωή χαμένη!» τον καιρό που προετοιμάζονταν αυτές οι δολοφονίες δεν πρόκειται να ιδρώσουν. (Το πολύ πολύ να μας ξαναβρίσουν αφοδεύοντας στα πληκτρολόγιά τους). Οι υπόλοιποι / ες όμως δεν μπορούμε ούτε να αγνοήσουμε ούτε να προσπεράσουμε αυτήν την πραγματικότητα. Ο καπιταλισμός, ειδικά όταν βρίσκεται σε φάση κρίσης / αναδιάρθρωσης, δεν είναι κάτι αόριστο που «μακρυά απ’ τον κώλο μας κι ας είναι δέκα πόντους»! Η αναδιάρθρωση σκοτώνει και θα σκοτώσει ακόμα περισσότερο…

(Μεγάλους αριθμούς και ποσοστά επιπλέον θανάτων – πάντα σε σχέση με το 2020 – έχουν κι άλλα κράτη. Οι ηπα και η ιταλία για παράδειγμα. Δεν έχουμε χρόνο να μελετήσουμε τα στοιχεία, αλλά όποιος / όποια έχει χρόνο και όρεξη μπορεί να τα βρει στο https://stats.oecd.org/index.aspx?queryid=104676. Για το ελλαδιστάν τα νούμερα του οοσα διαφέρουν, αλλά χρησιμοποιήσαμε εκείνα της ελληνικής στατιστικής.

Επιπλέον στο https://www.globalresearch.ca/covid-19-vaccines-lead-to-new-infections-and-mortality-the-evidence/5746393 μπορείτε να δείτε την συσχέτιση πλατφορμιασμών και θανάτων σε διάφορα κράτη…)

 

Moderna

Δευτέρα 11 Οκτώβρη>> …Ta περισσότερα απ’ τα ερευνητικά μας εμβόλια μορφοποιούνται και επενεργούν μέσα σ’ ένα LNP (νανολιπίδιο) το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε συστημικές παρενέργειες που έχουν σχέση με την σύνθεση του LNP το οποίο μπορεί να μην έχει δοκιμαστεί στους ανθρώπους. Ενόσω συνεχίζουμε να βελτιώνουμε τα LNP μας δεν υπάρχει καμμία βεβαιότητα ότι δεν θα έχουν παρενέργειες. Τα LNP μας μπορεί να προκαλέσουν, εν όλω ή εν μέρει, ένα ή περισσότερα απ’ τα κάτωθι: ανοσοαντιδράσεις, αλλεργικές αντιδράσεις, ανοσολογικά προβλήματα διαφόρων τύπων, αντιδράσεις παραγωγής αντισωμάτων IgA, IgM, IgE, ή IgG…

Συγκεκριμένες πλευρές των πειραματικών φαρμάκων μας μπορεί να προκαλέσουν ανοσολογικές αντιδράσεις είτε απέναντι στο mRNA είτε απέναντι στο λιπίδιο, καθώς και παρενέργειες στο συκώτι ή εκφυλισμό του mRNA ή του LNP, και οτιδήποτε απ’ τα πιο πάνω μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές παρενέργειες σε μια ή περισσότερες απ’ τις κλινικές μας μελέτες… Μπορεί να υπάρξει αβεβαιότητα για τις αιτίες οποιασδήποτε παρενέργειας, πράγμα που θα κάνει δύσκολο να προβλέψουμε τις όποιες παρενέργειες σε μελλοντικές κλινικές δοκιμές…

Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων η εταιρεία moderna σε γράμμα της στην επιτροπή που εποπτεύει την ασφαλιστική αγορά των ηπα, στις 9 Νοέμβρη του 2018 (φωτο επάνω). Η ειλικρίνεια ήταν υποχρεωτική. Η εταιρεία θεωρούνταν από πολλούς «σκοτωμένο φίδι» αφού μετά από 9 χρόνια χρηματοδότηση και την υποστηρίξη των ερευνών της απ’ την DARPA και άλλους, και παρά τον «απόρρητο» χαρακτήρα των πειραμάτων της, δεν είχε καταφέρει να ξεμυτίσει στην φαρμακοπιάτσα με ένα “προϊόν”, ωστόσο αναζητούσε επιπλέον χρηματοδοτήσεις. Έμοιαζε με φιλόδοξο βαρέλι χωρίς πάτο… Και, κατά συνέπεια, έπρεπε να παρουσιάσει με κάποιο κομψό τρόπο τα προβλήματα που είχαν οι «πρωτοποριακές» φιλοδοξίες της, ώστε να δικαιολογήσει την εμπορική ανυπαρξία της… Περιμένετε και θα δείτε ήταν ο επιχειρηματικός κράχτης των ceo της, που προσπαθούσαν ταυτόχρονα να σταματήσουν την διαρροή στελεχών της επιχείρησης σε άλλες φαρμακομαφίες…

Νωρίτερα η διοίκηση της moderna είχε αναρωτηθεί για το όφελος του να αλλάξει επιχειρηματικό προφίλ. Αντί να είναι μια I gonna be (αποτυχημένη) φαρμακευτική, να γίνει κάτι σαν think tank για άλλες, κάνοντας και πατεντάροντας τις εφευρέσεις γενετικής μηχανικής, αλλά μεταφέροντας αλλού τις ευθύνες για τις αποτυχίες και τις παρενέργειες. Έψαχνε για μαλάκες, για να το πούμε πεζοδρομιακά. Όμως ούτε σ’ αυτό βρήκε σπουδαία επιχειρηματική προθυμία. Στα ’10s, ως το 2019 δηλαδή, οι μαζικές γενετικές επεμβάσεις στο ανθρώπινο είδος έμοιαζαν dirty και επικίνδυνη δουλειά. Μόνο οι “πεφωτισμένοι” με τα πολλά μηδενικά φρόντιζαν και ετοιμάζονταν να αλλάξουν δια παντός τον ορίζοντα…

Κι ύστερα; Ένα χρόνο και κάτι μετά την παραδοχή ότι «θέλουμε να κάνουμε βιοτεχνολογική τομή αλλά προχωράμε στα σκοτάδια» ήρθε η ευκαιρία – ξέρετε ποια. Χάρη στην «έκτακτη υγιεινομική ανάγκη» κανείς δεν έψαξε αν τα προβλήματα που παραδεχόταν η ίδια η εταιρεία στα τέλη του 2018 (κι εκείνα που δεν παραδεχόταν) μετά από 9 χρόνια καλοχρηματοδοτημένων ερευνών, δοκιμών, πειραμάτων και αποτυχιών, είχαν λυθεί ως δια μαγείας στις αρχές του 2020, μέσα σ’ ένα χρόνο.

Αντίθετα έγινε μόδα το εξής επιχείρημα: Αυτά τα «εμβόλια» που φτιάχτηκαν σε χρόνο dt είναι αποτελεσματικά και ασφαλή επειδή έπεσαν πολλά λεφτά στις έρευνές τους… (Αν τα λεφτά φτιάχνουν θεραπείες, τότε τα καλύτερα ιατρεία είναι οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια!)

Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε: τίποτα δεν είχε λυθεί! Τίποτα!! Βρέθηκαν όμως τρομοκρατημένοι και καταναγκασμένοι αγοραστές σε μεγάλη ποσότητα, που θα δέχονταν οτιδήποτε σαν «σωτηρία», χωρίς απαιτήσεις, επειδή αυτό τους είπαν οι «ειδικοί»…

Πώς λέγεται αυτό; «Θεία τύχη»; Ή μήπως καπιταλιστική αναγκαιότητα;

Crisis? What crisis?

Δευτέρα 11 Οκτώβρη>> Εξηγούσαμε την προηγούμενη Δευτέρα τον μηχανισμό δημιουργίας «κρίσεων στις τιμές» οποιουδήποτε σημαντικού εμπορεύματος, μέσω των «συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης»: futures. Μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος να εντοπίσει την κεντρική θέση τους στην τρέχουσα «ενεργειακή κρίση», πρέπει όμως να ψάξει σε εξειδικευμένη ειδησειογραφία. Αλλιώς, για τον «πολύ κόσμο», οι δημαγωγοί δουλεύουν όπως πάντα: πουλώντας ανεξήγητα φαινόμενα τα οποία παριστάνουν ότι «εξηγούν» κατά τα γούστα τους και στο πόδι.

Θα περίμενε κανείς να υπάρχει κάμποση καχύποπτη νοημοσύνη στους υποτελείς. Ξέρουμε όμως ότι το είδος αυτό έχει εξαφανιστεί προ πολλού – το απέδειξε η τρομοεκστρατεία. Όταν, για παράδειγμα, οι τιμές του πετρελαίου ή/και του φυσικού αερίου ανεβοκατεβαίνουν μέσα σε λίγες ώρες ή από μέρα σε μέρα, σε ποια πραγματική μεταβολή είτε στην προσφορά είτε στη ζήτηση σε τόσο σύντομα χρονικά διαστήματα ανταποκρίνονται; Σε καμία!! Τα χρηματιστήρια είναι ναοί της εικονικότητας και του «το χρήμα γεννάει χρήμα».

Ωστόσο αυτή η εικονικότητα έχει πρακτικές συνέπειες. Το πραγματικό εμπόριο φυσικού αερίου, για παράδειγμα, γίνεται μέσω σχετικά μακρόχρονων συμβολαίων, άρα σε σταθερές τιμές. Αυτή εκτιμάμε πως είναι η περίπτωση των αγωγών σταθερής ροής που οργώνουν όλο και περισσότερο χερσαίες επικράτειες. Δεν είμαστε σίγουροι ότι συμβαίνει το ίδιο με το υγροποιημένο αέριο: εκεί, πέρα απ’ τον πωλητή και τον αγοραστή, μεσολαβεί και ο μεταφορέας (το γκαζάδικο, ο εφοπλιστής). Αν αυτός δεν δεσμεύεται με μεσο-μακροπρόθεσμο συμβόλαιο μπορεί, από φορτίο σε φορτίο, να δηλώνει διαφορετικό «κόστος» εκμεταλλευόμενος παράγοντες που είναι άσχετοι μ’ αυτό καθ’ αυτό το φορτίο. Γι’ αυτόν η τεχνητή χρηματιστηριακή «κρίση» των futures είναι χρυσή ευκαιρία έξτρα κερδών.

Εκεί που τα πράγματα γίνονται γρήγορα ροντέο (προς όφελος διάφορων αφεντικών) είναι στο εμπόριο πρώτων υλών και στην παραγωγή τροφίμων. Η ευκολία με την οποία τα «ενεργειακά κόστη» μπορούν να περνούν μέσα απ’ τις βιομηχανίες τροφίμων στους τελικούς αγοραστές είναι μνημειώδης. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει την ακρίβεια ισχυρισμών του είδους «ακρίβυνε το ρεύμα» ή «ακρίβυναν τα μεταφορικά» μέσα στο συνολικό κόστος παραγωγής. Αν μάλιστα οι βιομηχανίες τροφίμων ελέγχουν α λα καρτέλ την αγορά (όπως είναι η ελληνική περίπτωση…) οποιαδήποτε πρόφαση αυξημένης κερδοφορίας περνάει στις ρηχές τσέπες πολλών, με την ίδια βαρύτητα που τα μήλα πέφτουν κάτω απ’ τις μηλιές.

Δυστυχώς πληθυσμοί που έχουν τσακιστεί απ’ την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και προσπαθούν να επιπλεύσουν πάνω στην παθητικότητα και στην μοιρολατρεία τους είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουν τις μπλόφες. Τα κράτη ξαναεμφανίζονται σαν «πατερούληδες» με διάφορες επιδοτήσεις που δεν αλλάζουν ούτε τους συσχετισμούς δύναμης ούτε την πρακτική λεηλασία. Απλά θολώνουν ακόμα περισσότερο τα νερά.

Την ίδια στιγμή μπορεί κάποιος να μάθει («καθημερινή» 8 Οκτώβρη) πως:

Όλα δείχνουν πως το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι γεμάτο καυτό χρήμα, προϊόν των εκτεταμένων προγραμμάτων κατά του οικονομικού αντίκτυπου της πανδημίας. Όπως επισημαίνει σχετικό ρεπορτάζ του CNN, όπου κι αν κοιτάξει κανείς υπάρχουν σαφείς αποδείξεις ότι το σύστημα βρίσκεται μέσα σε μια πλημμύρα χρήματος που εξωθεί τους διαχειριστές κεφαλαίων να επινοούν νέους τρόπους για να το αξιοποιήσουν…

Αν πούμε ότι στη διάρκεια της τρομοεκστρατείας και χάρη σ’ αυτήν εκτός απ’ τα υπόλοιπα έχει γίνει μια «μεταφορά γενικής συνειδησιακής / διανοητικής πειθαρχίας» προς τα κάτω και μια «μεταφορά χρήματος» προς τα πάνω θα είμαστε …. ψεκασμένοι;